Ακροβάτες της νομιμοφροσύνης

Όσο τυπικό, κλισέ ή οτιδήποτε άλλο κι αν διαβάζεται, είμαστε σε ένα πολύστρατο. Είμαστε: σαν άτομα, σαν οικογένειες, σαν μέλη κοινωνίας, σαν πολίτες, σαν έθνος. Οι μεγάλες κουβέντες, τα μεγάλα οράματα που να έχουν κάποια σχέση με την πραγματικότητα μας μπήκαν στην άκρη, εξάλλου δεν έχουμε δα κι εκλογές για να μας τα πει κάποιος, να μας τα εξηγήσει, να μας τα τάξει.

Η κατάσταση, πραγματικά, είναι ο ορισμός του μπάχαλου. Δυσκολεύεσαι να καταλάβεις από τα μεγάλα ή μικρά λόγια ποια είναι τα αληθινά, ποια τα έτσι κι έτσι, ποια τα ψεύτικα. Δυσκολεύεσαι να δεις ποια λύση είναι η σωστή και ποια η λάθος. Δυσκολεύεσαι να επαληθεύσεις ποιος είναι ο στόχος του καθενός που προτείνει μια λύση. Δυσκολεύεσαι να ονειρευτείς γιατί το παρόν σου καρκινοβατεί.
Για τους οικονομολόγους, αυτή είναι η μαγεία της επιστήμης τους. Ο καθένας τους έχει να επικαλεστεί μια βάση για τη θεωρία του ή την άποψή του και πάνω σ' αυτή να "κτίσει" το πού θα οδηγήσει η λύση του. Ξαφνικά, όπως όταν γίνεται σεισμός κι εμφανίζονται παντού σεισμολόγοι, εμφανίστηκαν οι οικονομολόγοι, καθηγητές, αναλυτές, αεριτζήδες. Πανικός, ε; Κρυμμένοι, εξαφανισμένοι για χρόνια ολόκληρα. Κανένας φωστήρας, σε τόσες προεκλογικές εξαγγελίες δεν βρέθηκε ν' αρθρώσει έστω μια φράση που να περιέχει τη λέξη "χρέος"; Σαν από παρθενογέννεση προήλθε το χρέος. Κοιμόταν, λούφαζε, κάποιοι έκτιζαν πάνω του το μέλλον τους. Ακόμα και σήμερα αν υπάρξει επίσημη πτώχευση θα έχουν κέρδος από το στοίχημά τους.

Ο καθένας μας, παρόλα αυτά, έχει όμως να κτίσει το δικό του οικοδόμημα, χρησιμοποιώντας τις δικές τους δυνάμεις σκέψης, τροφοδοτούμενες απ' όλο το περιβάλλον. Χρόνια ολόκληρα δεχόμασταν, ουσιαστικά και πρακτικά, έτοιμη τροφή σκέψης, ουσιαστικά έτοιμη σκέψη. Άλλοτε είχαμε τη δυνατότητα να ακούμε μόνο μία, άλλοτε ν' ακούσουμε δύο και περισσότερες και πάντα να καταλήγουμε σε ένα δίλημμα. Αυτό ή το άλλο; Εμπρός ή πίσω; Πτώχευση ή "υποδούλωση";

Ίσως η πραγματική επανάσταση που ζούμε σήμερα είναι ότι πλέον αυτενεργούμε στη σκέψη μας. Και σ' αυτή την αυτενεργούμενη σκέψη πολλοί, άλλοι βοώντες και άλλοι σιωπηλοί, οδηγήθηκαν στον ίδιο περίπου δρόμο. Σ' αυτό μας βοήθησε η συμπαθής τάξη των δημοσιογράφων, οι ίδιοι που άλλοτε ανέβαζαν τον έναν, άλλοτε τον άλλον και πάντα το δικό τους σύστημα είχε την εξουσία της μάζας (ημών δηλαδή). Τους ζήσαμε ν' αλλάζουν εργοδότη, άρα και πολιτικό συμφέρον, αλλάζοντας ταυτόχρονα τον τρόπο με τον οποίο έλεγχαν την κυβέρνηση. Εκεί που έφτυσαν, εκεί έγλειψαν. Φτάσαμε να ζήσουμε ακόμα κι αυτή την κλήση της εξουσίας του τύπου από τον κυβερνήτη, άραγε του είπαν τι να κάνει ή τους είπε τι να κάνουν; Αυτό που για χρόνια ήταν ο καμβάς που κεντάγανε... Τόσο για το σύστημα των δημοσιογράφων, όσο και για το σύστημα των πολιτικών, ισχύει ο ίδιος κανόνας: Όποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στ' αλάτι.

Η φωνή που λέει την αλήθεια είναι αυτή που οι περισσότεροι προσπαθούν να καταπνίξουν. Η φωνή που ακούγεται αμυδρά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι αυτή που λέει την αλήθεια. Η απόδειξη βρίσκεται στην απάντηση ερωτημάτων όπως: Ποιός ο λόγος που κάποιες φωνές δεν ακούγονται; Ποιός λέει την αλήθεια, αυτός που λοιδωρεί ή αυτός που λοιδωρείται;
Ο αντιπρόεδρος Β' προκειμένου να υπερπασπιστεί την τιμή του και την αξιοπρέπειά του δεν δίστασε να πει σε μια φωνίτσα, "είσαι κρατικός υπάλληλος" κρατικός, ούτε καν δημόσιος, ούτε καν τα προσχήματα πλέον...

Προσωπικά, ανδρώθηκα -ως πολιτικό ον- μέσα σ' ένα πολιτικό σύστημα που μόνο ρούχα άλλαζε (εσώρουχα ποτέ), πολιτικών οικογενειών, κομματικών στελεχών, κυβερνήσεων που έπεφταν για να ξαναέρθουν με τα ίδια ακριβώς πρόσωπα και τα ίδια συνθήματα, προεδροεκδοτοεργολάβων με τα συν αυτώ απαραίτητα τσιράκια, κομματοτσολιάδων, συντεχνιών και κομματικοσυνδικαλισμού. Η ανάγκη του πολιτικού συστήματος να έχει μαντρωμένη κι ελεγχόμενη ακόμα κι αυτή τη συνδικαλιστική φωνή.

Μια από τις μεγαλύτερες κοροϊδίες, αν όχι απάτη, από αυτές που έζησα ήταν αυτή της προσπάθειας αλλαγής του πολιτικού συστήματος από το ίδιο το σύστημα. Δέκα είκοσι "φορτώθηκαν" τις πολιτικές ευθύνες (χέστηκε η Φατμέ στο γενί τζαμί), έφυγε κι εκείνος ο "Ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν" και καθαρίσανε, άρχισαν την ανασύσταση του πολιτικού συστήματος. Σα τα χαλασμένα γάλατα που επιστρέφονται και με μια μικρή επεξεργασία γίνονται παγωτό στις βιομηχανίες. Σα να κάνεις σε μια σεισμογενή περιοχή συνεχώς τσιμεντοενέσεις στα κτίρια που έχουν ζημιές και να περιμένεις ότι ποτέ δεν θα γίνει ίσιωμα όλη η περιοχή. Σφουγγάρι είπε ο ένας, αφήνουμε πίσω το παρελθόν είπε ο άλλος, κομπιουτεράδες και οι δύο κι όμως το format δεν το σκέφτηκαν. Έτσι είναι... Με το format χάνονται και οι ίδιοι...

Ξεχώρισα τον "Ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν" γιατί με αυτή τη φράση του αποκάλυψε τα πάντα της σκέψης των πολιτικών, που ας μην ξεχνάμε είναι αυτοί που ορίζουν το "νόμιμον". Τραβήχτηκε με μια ο μπερντές και φάνηκε ο τρόπος με τον οποίο νομοθετεί η συγκεκριμένη πολιτεία. Ο τρόπος με τον οποίο οι ίδιο εμπότισαν κάθε γρανάζι του συστήματός τους. Τις προάλλες, συνελήφθησαν προληπτικά οπαδοί που σήκωσαν ένα πανό σε γήπεδο, προκειμένου να είναι "διαθέσιμοι" στην περίπτωση που κάποιος βουλευτής είχε προσβληθεί από το πανό και ήθελε να καταθέσει μήνυση. Ο αντιπρόεδρος Α' που εξύβρισε πολλάκις τους δημόσιους υπαλλήλους δεν συνελήφθη προληπτικά. Σύνταγμα: "Ισονομία και ισοπολιτεία".

Δια στόματος όλων των αρχηγών κομμάτων, έχω την ομολογία ότι γινόταν ρουσφέτια ήτοι κάποιος ευνοούνταν σε πρόσληψη (το απλούστερο των ρουσφετιών) σε σχέση με κάποιον που δεν είχε άκρη. Σύνταγμα: "Ίσο δικαίωμα στην εργασία".

Τις προάλλες συνελήφθησαν γιατροί για στημένες προμήθειες του νοσοκομείου τους από φαρμακευτικές. Τους ζητήθηκαν μάλιστα πίσω και τα "λάδια". Νομοθεσία: Περί ενεργητικής και παθητικής δωροδοκίας. Πού είναι ο δωροδοκών; Ο δωροδοκών είναι φαρμακευτική εταιρία. Στο απυρόβλητο. Απλά πράγματα, για να έχει δώσει η φαρμακευτική 10 για να πάρει την προμήθεια, έχει βγάλει 100. Πιάσαμε τα 10, αφήσαμε τα 100.

Δια στόματος όλων ανεξαιρέτως των πρωθυπουργών και υπουργών οικονομικών όλοι οι προϋπολογισμοί των ετών από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας κι εντεύθεν, έχουν πέσει έξω. Διαχείριση: Για τα μπάζα.

Σήμερα, το πολιτικό σύστημα, ίδιο και απαράλλαχτο, νομοθετεί μονομερώς και ανισοβαρώς. Το πολιτικό σύστημα γνωρίζει ποιοί είναι οι φοροφυγάδες, γνωρίζει που πήγαν όλα ανεξαιρέτως τα λεφτά των πακέτων, γνωρίζουν πόσο πραγματικά στοίχιζε κάθε έργο που φτιάχτηκε και πόσο τελικά το πληρώσανε. Την απόδειξη την έδωσαν οι ίδιοι, που αυτές τις μέρες αυθαιρετούν στις Βρυξέλλες. Έχουν τη λίστα, την είχαν από παλιά, μόνοι τους αλληλοκαρφώθηκαν στα πλαίσια της πολιτικής αναγέννησης, έχουν και την άδεια από την αρχή προστασίας δεδομένων κι όμως την φυλάνε σ' ένα χρηματοκιβώτιο της βουλής "τους". Μόνο οι ίδιοι τη βλέπουν και δεν μπορούν ούτε να τη φωτογραφίσουν με το κινητό που τους πληρώνουμε.

Είναι όλοι απασχολημένοι με το κούρεμα, ουσιαστικά πώς θα τη γλυτώσουν οι τοκογλύφοι και θα φορτωθούμε εντελώς μόνοι μας τα χρέη που δεν έχουμε (πώς να τα έχουμε αφού δεν ξέρουμε καν πόσα είναι), ξεπουλώντας ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει, γκρεμίζοντας τα ασφαλιστικά ταμεία (με τους τραπεζίτες ας τα βρουν μόνοι τους), αυτά που υποτίθεται ότι διαχειρίζονται τις εισφορές του εργαζόμενου. Του αιμοδότη δηλαδή, του εθνικού αιμοδότη δηλαδή, αυτουνού που καλείται να διασφαλίσει την τιμή της πατρίδας δηλαδή, του κοπρίτη δηλαδή, του τεμπέλη δηλαδή, του "μαζί τα φάγαμε δηλαδή". Basta! Δαρμένος ναι, κερατάς όχι.

Οι δρόμοι μας, ακόμα κι αν είμαστε στο "και πέντε" χωρίζουνε. Το δρόμο σας, το δρόμο μου. Καλή μας τύχη και καλό δρόμο να έχετε. Προσοχή στις γόβες και στα καλσόν μόνο "παλληκάρια"...

Νομιμοφροσύνη: α). ο σεβασμός και η τήρηση των νόμων του κράτους, β). η πίστη σε ένα πολιτικό καθεστώς, που θεωρείται ως το μόνο νόμιμο

Νομιμότητα: α). ο χαρακτήρας, η ιδιότητα του νόμιμου, αυτού που είναι σύμφωνος με το νόμο, β). η κατάσταση που δημιουργείται από την πιστή τήρηση των νόμων.

Ίσως το μόνο υποχρεωτικό είναι να περάσουμε από τη βάσανο της απόφασης για το αν θα ακροβατίσουμε ανάμεσα στους ορισμούς και την πραγματικότητά μας...