συγχαρητήρια για την επιτυχία σου την περσινή σχολική περίοδο να πρωτεύσεις μεταξύ των συμμαθητών και φίλων σου.
Σε ζηλεύω γιατί σήμερα, που ακούς γύρω σου για κρίση, πατριώτες, προδότες, αγωνιστές, λουφαδόρους, φοροφυγάδες, φορομπήχτες, σωτήρες, πολιτικούς αρχηγούς, πολιτικούς δελφίνους, κότες, πρόβατα κτλ, εσύ θα έχεις την τύχη να κρατάς τη σημαία της πατρίδας σου σε λίγες μέρες στην παρέλαση. Στην παρέλαση που θα κάνεις και θα παρακολουθήσουμε για να τιμήσουμε την επέτειο του ΟΧΙ, στην εποχή του πιο μαύρου ΝΑΙ.
Το ίδιο σε ζηλεύω κι αν ακόμα σου απαγόρεψε η κ. Άννα να παρελάσεις επειδή έκανες κατάληψη στο σχολείο σου τις προάλλες.
Τις βαρετές ώρες της αναμονής για να ξεκινήσει η παρέλαση, την ώρα που πιθανόν καπνίζεις το τσιγάρο σου, να σκέφτεσαι ότι στα χέρια σου κρατάς την πατρίδα σου κι αν είσαι άπατρις να σκέφτεσαι ότι στα χέρια σου κρατάς το μέλλον σου. Αυτό το μέλλον που η παρέα μου κι εγώ, σχεδόν υποθηκεύσαμε, ασυνείδητα ή στραβωμένοι από την "ευδαιμονία" μας ή "εκδικούμενοι" τα δικά μας φτωχικά παιδικά χρόνια ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο...
Καταλαβαίνεις ότι το έχουμε μετανοιώσει, έστω κι αν το κάναμε ασυνείδητα; Το ακούς άραγε και στο σπίτι σου από τους δικούς σου; Συγνώμη παιδί μου, συγνώμη.
Στη γενιά σου έλαχε να πέσουν τα περισσότερα σπασμένα των προηγούμενων γενιών ή πάμε να στα φορτώσουμε.
Μην μας πιστεύεις. Δεν χρωστάς αυτά που σου λέμε. Προσπαθούμε, έστω και την τελευταία ώρα, να οργανώσουμε την κοινωνία μας έτσι όπως θα την ήθελες κι έκανες την εφηβική σου επανάσταση. Δεν υπάρχει χρέος, παιδί μου. Δεν υπάρχει χρέος. Κλεμένα υπάρχουν, φαγωμένα υπάρχουν, πολιτικές υπάρχουν. Δεν υπάρχει χρέος. Ήδη ακούς κι εσύ, μαθαίνεις, πληροφορείσαι, ποιοί και με ποιόν τρόπο τα έφαγαν. Ακούς συνταγματολόγους υπερπατριώτες που διακινδυνεύουν την πολιτική τους καριέρα για να σωθεί η πατρίδα ενώ ταυτόχρονα συνταγματικά φυλάγουν τη φυσική τους έδρα (τον κώλο τους δε το λέτε;) πίσω από μια γελοιοδέστατη ασυλία.
Βλέπεις; Ακούς τους δικούς σου κάθε μέρα με νεύρα και στεναχώρια; Είσαι μεγάλος παιδί μου και καταλαβαίνεις. Αυτά τα κρύβουμε από τα μικρά παιδιά. Ακούς τους δικούς σου να μη μπορούν πια ν' αντέξουν τα οικονομικά βάρη που τους φόρτωσαν; Τους ακούς που δεν μπορούν πια να πληρώσουν φόρους και χαράτσια; Τους ακούς που δεν θέλουν να πληρώσουν τίποτε που δεν τους αναλογεί;
Κοίτα γύρω σου παιδί μου, την κοινωνική συσπείρωση, πέρα από κόμματα και πολιτικές. Αυτό δεν ήθελες; Η ανάγκη μάς έκανε, παιδί μου, να σου δώσουμε αυτό που ήθελες. Η ανάγκη, όχι η επιλογή μας κι αυτό καλά θα κάνεις να μη μας το συγχωρέσεις. Να μας το τρίβεις στη μούρη όποτε θέλεις. Δίκιο θα έχεις. Να θυμάσαι όμως, παιδί μου, ότι καμία μάχη δεν κερδίζεται αν δεν δοθεί. Είσαι δίπλα μας κι αυτό είναι ίσως που μας ταρακούνησε.
Μεγάλωσες χωρίς το σχολειό σου κι η οικογένειά σου να σου μάθει τι σημαίνει εθνική ανεξαρτησία κι εθνική αξιοπρέπεια. Μας βόλευε όλους αυτό. Ακόμα ένα λάθος μας. Μόνος σου μέσα στα χρόνια που έρχονται θα το μάθεις κι εύχομαι να το μάθεις σωστά, παιδί μου.
Εμείς, απ' ότι έχω καταλάβει, όχι όλοι βέβαια όπως πάντα, έχουμε αποφασίσει την ύστατη ώρα κι ένα βήμα πριν τη νομική παράδοση της χώρας στις "ξένες", οικονομικές, "δυνάμεις", ν' αντισταθούμε. Σε λίγες μέρες που θα τιμήσεις με τον τρόπο σου το ΟΧΙ του 1940 να θυμάσαι ότι τελικά η Ελλάδα δεν κατακτήθηκε ποτέ από τους γερμανούς. Κανένας δεν υποδουλώνεται αν πρώτα δεν αισθανθεί ο ίδιος δούλος, κανένας δεν κατακτιέται αν δεν νοιώσει κατακτημένος. Αυτό, παιδί μου, μπορεί να το έχεις ακούσει και σαν "φρόνημα".
Υπάρχει ένας γραβατωμένος λευκοκόλλαρος, γερμανικής καταγωγής, ανατροφής και νοοτροπίας, ο οποίος πριν μερικές μέρες είπε: "Οι Έλληνες μόνο νόμους ψηφίζουν, δεν μπορούν να τους εφαρμόσουν". Με το καλό, παιδί μου, να μας έρθει κι αυτός κι η τσακαλοπαρέα του να μας κάνουν να τους εφαρμόσουμε. Η δική μας κόκκινη γραμμή, καμία εφαρμογή στην πράξη από τους νόμους που επέβαλλαν μέσω των δικών μας (ημεδαπών) εθνικών σωτήρων. Δεν έχουμε παιδί μου κάτι να χάσουμε, αυτό είναι κάτι που δεν χωράει στη δικιά τους νοοτροπία. Ούτε το '40 χώραγε. Άραγε πρόλαβες εν μέσω απεργιών και καταλήψεων στα προηγούμενα χρόνια να διδαχτείς τι έκανε ο Κολοκοτρώνης λίγο πριν τη μάχη στα Δερβενάκια; Έκαψε τα σπαρτά παιδί μου, έκαψε τα σπαρτά της πατρίδας του, αυτηνής για την οποία πολεμούσε. Πείνασε ο Δράμαλης, μπρος Δερβενάκια και πίσω πείνα. Τον αντέγραψαν κι οι Ρώσοι στο ρωσικό μέτωπο στο Β' παγκόσμιο πόλεμο. Ίσως κι αυτό να μην το πρόλαβες να το διδαχτείς.
Αυτό θα συμβεί και τώρα, παιδί μου, στην Ελλάδα. Όποιος κι αν έχει υπογράψει την υποθήκευση της χώρας, όσες αποφάσεις και να βγάλουν τα διεθνή δικαστήρια, κανένας δεν μπορεί να πάρει τον πλούτο του τόπου μας (δεν λέω πατρίδα, παιδί μου, γιατί μπορεί να είσαι άπατρις, δικαίωμά σου κι υποχρέωσή μου να το δεχτώ). Δεν τον φυλάμε για μας παιδί μου. Για σένα τον φυλάμε, έστω και τώρα που ακούς ότι είναι αργά.
Έχεις ήδη προλάβει να καταλάβεις τι σημαίνει "ο πολιτικός είπε ότι μπλα μπλα μπλα". Αν πρέπει παιδί μου να σκάψουμε μόνοι μας τη γη για να βγει ο πλούτος θα το κάνουμε, στο χρωστάμε να το κάνουμε. Αν πρέπει παιδί μου να μην αφήσουμε κανέναν λιμοκοντόρο να βγάλει τον πλούτο του τόπου μας τζάμπα έξω, θα μας βρει στα σύνορα μπροστά του. Δεν μπορούν παιδί μου να μας τον πάρουν γιατί πολύ απλά, όσους νόμους και να βάλουν τις ημεδαπές όρνιθές τους να ψηφίσουν, από εμάς θα ζητήσουν να τους βγάλουμε τον "πλούτο τους".
Κάτι σαν το "Μολών λαβέ", παιδί μου, μόνο που εμείς ίσως δεν το λέμε από πατριωτισμό, αλλά από την ανάγκη να εξιλεωθούμε για το κακό που κάναμε στο μέλλον σου.
Σε λίγες μέρες θα περπατήσεις κρατώντας τη σημαία σ' έναν δρόμο που και γερμανικά τανκς έκαναν παρέλαση κι εγγλέζικα του Σκόμπι, πάνω από το σύγχρονο θάλαμο αερίων του σταθμού του μετρό. Θα έχει και μια εξέδρα με τους "επίσημους", στημένη μπροστά στο "ναό της Δημοκρατίας". Κοίτα τους "επίσημους" στα μάτια, αυτό είναι που φοβούνται και δεν το κάνουν ποτέ μαζί μας, μην τους φτύσεις, μην τους βρίσεις, μην τους φωνάξεις.
Μόνο παιδί μου, μη γείρεις και τη σημαία που κρατάς, άξια στα χέρια σου, μπροστά τους. Σήκωσέ την ακόμα πιο ψηλά και κράτα την σφιχτά, μη σου την πάρει ο αέρας, όπως στα Ίμια.
Μην τη γείρεις μπροστά τους, μη γείρεις το μέλλον σου μπροστά τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου