Λόγω τιμής ή άλλως τιμής ένεκεν...

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

απευθύνομαι προς εσάς χωρίς να χρησιμοποιώ τον τίτλο "Εξοχώτατε" προς το πρόσωπό σας, όρος ο οποίος, άσχετα με το πρωτοτόκολλο, στη συνείδησή μου από τα παιδικά μου χρόνια είναι συνυφασμένος με τη βασιλεία και όχι με τον πρώτο πολίτη μιας Δημοκρατίας και του θεσμού που σεις, σήμερα, εκπροσωπείτε.

Είμαι το μικρότερο από τα δύο άρρενα τέκνα ενός Έλληνα πολίτη, αρμενικής καταγωγής, γεννηθέντα το 1917 στην Καλλίπολη Μικράς Ασίας. Ο πατέρας μου το έτος 1937, μετά τις σπουδές του στο Γαλλικό Εμπορικό Λύκειο της Θεσσαλονίκης, κατετάγη ως όφειλε στον Ελληνικό Στρατό, στο σύνταγμα των Σιδηροδρόμων Ελληνικού Κράτους, με την ειδικότητα του θερμαστού, ειδικότητα η οποία ως ένδειξη τιμής του απεδώθη από το Ελληνικό Κράτος λόγω της αρμενικής καταγωγής του. Πρόλαβα, ακόμα και το 1981, να ζήσω την άποψη του Ελληνικού Κράτους ότι οι αρμενικής καταγωγής Έλληνες πολίτες είναι κομμουνιστές εκ καταγωγής και ως εκ τούτου δεν δικαιούνται να φέρουν την ελληνική σημαία ως σημαιοφόροι. Σε επίπεδο κράτους ομολογώ ότι πλέον έχει απαλειφθεί μια τέτοια άποψη, παρόλα αυτά ο γιός μου, ο οποίος φέρει το όνομα του παππού του, στο σχολείο του τη σχολική χρονιά 2008-2009, σε ηλικία 9 ετών, αντιμετωπιζόταν από μεγάλη μερίδα των συμμαθητών του ως Αλβανός, γεγονός το οποίο τον οδήγησε να φέρει ασταμάτητα μαζί του και να επιδεικνύει, επί ένα εύλογο χρονικό διάστημα περίπου 6 μηνών, τη φωτογραφία την οποία φέρει επάνω το απολυτήριό μου από το Πολεμικό Ναυτικό επί της οποίας σαφώς εμφαίνονται και οι έπαινοι με τους οποίους με τίμησε η πατρίδα μας κατά τη θητεία μου. Είμαι υπερήφανος για το γιό μου που δεν γύρισε την πλάτη στους συμμαθητές του, η πλειονότητα των οποίων σήμερα είναι φίλοι του καρδιακοί.
Το μοναδικό μου ενθύμιο από τη θητεία του πατρός μου, είναι η φωτογραφία του διακριτικού από τη στολή του -την οποία σας επισυνάπτω, το οποίο διακριτικό όταν αποπειράθηκα να δωρήσω στον "προβληματικό" ΟΣΕ, πρώην ΣΕΚ (Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους), δεν έγινε δεκτό. Ευτυχώς τελικά...

Από της κατατάξεώς του το 1937 μέχρι και το Μάιο του 1947 ο πατέρας μου συνολικά απολύθηκε κι επιστρατεύτηκε επτά (7) φορές. Η 8η φορά κατά την οποία επιστρατεύτηκε ήταν το 1974, στην αεράμυνα. Πολιτικά κινήθηκε αδιάλλειπτα από τον βενιζελικό χώρο, στο χώρο του Κέντρου προδικτατορικά και τέλος στο χώρο της Ενώσεως Κέντρου και του ιστορικού ΠΑΣΟΚ μεταδικτατορικά, φέρων έως το τέλος της ζωής του το "στίγμα" του κεντροαριστερού, άλλωστε και έως της καταργήσεως των "φακέλων" ήταν καταγεγραμμένος ως "φιλήσυχος και νομιμόφρων κομμουνιστής".
Ο πατέρας μου δεν ήταν μέλος της Εθνικής Αντίστασης, παρόλα αυτά "έκλεβε" από τους επιταγμένους σιδηροδρόμους από την καρβουνιάρα του κάρβουνο και το πέταγε στη διαδρομή, κυρίως όταν το τρένο του έφευγε από τη Θεσσαλονίκη ή έμπαινε στην Αθήνα και πέρναγε μέσα από τις κατοικημένες περιοχές των πόλεων αυτών.
Ο πατέρας μου δεν ήταν μέλος της Εθνικής Αντίστασης, παρόλα αυτά όποτε του ζητήθηκε κατά τη φόρτωση της καρβουνιάρας του, κάτω από τα κάρβουνα να υπάρχουν και άλλα υλικά, γύριζε από την άλλη πλευρά κι έπιανε κουβέντα με τους υπεύθυνους φρουρούς της φόρτωσης.
Ο πατέρας μου δεν ήταν μέλος της Εθνικής Αντίστασης, πολύ δε περισσότερο γερμανοτσολιάς κι ως εκ τούτου συνελήφθη μόνον 2 φορές από τους μπουραντάδες.
Ο πατέρας μου δεν ήταν μέλος της Εθνικής Αντίστασης, παρόλα αυτά όλη την καρβουνόσκονη που έμενε στον πάτο της καρβουνιάρας του την φτυάριζε μέσα στο μπόιλερ του νερού της μηχανής με όλα τα λογικά επακόλουθα για την κίνηση και την κατάσταση της ατμομηχανής.
Ο πατέρας μου δεν αξιώθηκε να συνεχίσει τις οικονομικές σπουδές του μετά τον πόλεμο. Ασχολήθηκε με το λιανικό εμπόριο έχοντας κατάστημα με χρώματα-σιδηρικά.
Ο πατέρας μου απέθανε ως συνταξιούχος του ΤΕΒΕ, τυφλός τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής του. Το Ελληνικό Κράτος, βαθιά θρησκευόμενο, απαιτούσε κάθε χρόνο να περνά από υγειονομική επιτροπή προκειμένου να επανεπιβεβαιούται ότι παρέμενε τυφλός και δεν είχε γίνει κάποιο θαύμα.

Ο πατέρας μου μού έμαθε να κρατάω τη σημαία της πατρίδας μου ψηλά και σφιχτά, ακόμα κι όταν συμπατριώτες μου δεν με θεωρούσαν άξιο να τη σηκώνω λόγω καταγωγής, μου έμαθε να πληρώνω φόρους για να λειτουργεί το κράτος, μου έμαθε να πηγαίνω στην παρέλαση και με κάποιον τρόπο μαγικό να δακρύζω όταν βλέπω ανθρώπους που πολέμησαν με κομμένα πόδια, μου έμαθε να υπακούω στους νόμους ακόμα κι αν αυτοί δεν με "συμφέρουν" γιατί αυτό είναι ένα καθήκον μου που πηγάζει από τη λειτουργία της Δημοκρατίας, μου έμαθε να σέβομαι τους μεγαλύτερούς μου ακόμα κι αν κάνουν λάθος, μου έμαθε να δίνω τόπο στην οργή, μου έμαθε να μην προσβάλλομαι αν αυτός που με προσβάλλει έχει άλλο σκοπό ή κατά την άποψή μου είναι άνθρωπος χωρίς ηθικές αξίες, μου έμαθε να υπακούω στην πλειονότητα και να σέβομαι τη μειονότητα, μου έμαθε ότι πραγματικά ελεύθερος είναι αυτός που μπορεί ν' αναγνωρίζει το λάθος του και από την πλειονότητα να περνάει στη μειονότητα ή το αντίθετο, χωρίς στεγανά.

Την 28η Οκτωβρίου τρέχοντος έτους, πήγα τα παιδιά μου στην παρέλαση, ευτύχησα να δω την κόρη μου στην πρώτη παρέλαση της ζωής της που συμμετείχε παρελαύνουσα, ως παραστάτη σημαίας -λόγω ηλικίας- του αθλητικού της σωματείου και άκουγα από το ραδιόφωνο τα τεκταινόμενα στην γενέτειρα πόλη μου.
Παρακολούθησα δε τα δελτία ειδήσεων όλων των "αδέσμευτων" κι "ελεύθερων" μέσων μαζικής ενημέρωσης, της "κρατικής" τηλεόρασης συμπεριλαμβανομένης καθώς επίσης και των διαδικτυακών πυλών συμπεριλαμβανομένων.
Ομολογώ ότι αρχικά βρέθηκα σε λογικό αδιέξοδο. Ο χαρακτηρισμός "προδότης" είναι υβριστικός. Αφορά το άτομο, το θεσμό που εκπροσωπεί, αφορά την εκτέλεση των καθηκόντων του, τη χρήση ή μη των δυνατοτήτων που έχει ως θεσμός;
Η μοναδική λύση που βρήκα ήταν να μπω στη θέση σας και να απαντήσω μερικά απλά ερωτήματα στα οποία τις απαντήσεις βρήκα μέσω δηλώσεων στα παραπάνω μέσα:

Ερώτηση 1: Ποιός, εμέ ως άτομο, απεκάλεσε προδότη;
Απάντηση 1: Νέοι, φασίζουσα μειοψηφία που δεν γνωρίζει ιστορία, μέλη συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης.
Συμπέρασμα 1: Δεν με απασχολεί δεν με προσβάλλει.

Ερώτηση 2: Ποιός, εμέ ως εκπρόσωπο θεσμού, απεκάλεσε προδότη;

Απάντηση 2: Συγκεκριμένοι κύκλοι που επιθυμούν την κατάλυση του κράτους
Συμπέρασμα 2: Δεδομένης της απαντήσεως 1, δεν μπορεί μια Δημοκρατία να καταλυθεί από τους ολίγους. Η Δημοκρατία μας είναι εδραιωμένη σε γερές βάσεις, όπως πολλάκις έχετε αναφέρει στους λόγους σας κατά την ημέρα εορτασμού της επαναφοράς της Δημοκρατίας.

Ερώτηση 3: Εκτελώ τα καθήκοντά μου σύμφωνα με το Σύνταγμα;
Απάντηση 3: Ναι
Συμπέρασμα 3: Δεν απευθυνόταν ο χαρακτηρισμός στο πρόσωπό μου

Ερώτηση 4: Κάνω χρήση κάποιας εκ των ελαχίστων δυνατοτήτων που μου δίνει ο θεσμός τον οποίο εκπροσωπώ;
Απάντηση 4: Όχι, ουδεμία πλην αυτής της υπογραφής των νόμων, αφού πρώτα ως νομοσχέδια έχουν ψηφιστεί, όπως κι αν έχουν ψηφιστεί, από το ελληνικό κοινοβούλιο.
Συμπέρασμα 4: Δεν με απασχολεί δεδομένου ότι δεν εκλέγομαι απευθείας από το λαό, αλλά από τους εκπροσώπους του στο κοινοβούλιο.

Σύμφωνα με τα παραπάνω αδιαμφισβήτητα συμπεράσματα της κοινής λογικής, η οποία δυστυχώς απέχει από την πολιτική λογική, δεν έπρεπε να αποχωρήσετε από το χώρο της παρέλασης. Έπρεπε για ακόμα μία φορά, σύμφωνα με το βιογραφικό σας, να παραμείνετε στις επάλξεις της Δημοκρατίας, να αγωνιστείτε ώστε να τιμηθεί το παγκόσμιο πρότυπο αγώνα, αυτό των Ελλήνων απέναντι στο φασισμό και νομίζω ότι αυτό ήταν και απαίτηση του θεσμού τον οποίο αδιαμφισβήτητα εκπροσωπείτε.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, σεβόμενος απόλυτα το θεσμό που εκπροσωπείτε, την ηλικία σας και τον αγώνα σας εκείνη την εποχή -δεν είμαι σε θέση να τον αμφισβητήσω κι ούτε ζητούμενό μου είναι- η Δημοκρατία μας δεν τραυματίστηκε χτες στο πρόσωπό σας, ούτε ο αγώνας των πατεράδων και παππούδων μας και ο δικός σας αμαυρώθηκε.

Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν ψεκάστηκε ο Μανόλης Γλέζος στο πρόσωπο.
Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν υπήρξαν νεκροί σε διαδηλώσεις με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν άτομα λίγο μικρότερα από εσάς στην ηλικία δέχτηκαν χτυπήματα και κυνηγήθηκαν στους δρόμους επειδή διαδήλωναν ειρηνικά την έλλειψη αντοχής τους.
Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν γελοιοποιούνταν οι διαδικασίες του ΑΣΕΠ και όταν γίνονταν ρουσφέτια.
Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν συνάδελφοί σας υπουργοί -όταν είσασταν κι εσείς ενεργό στέλεχος κυβερνήσεων- χρηματίστηκαν.

Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε όταν ψηφίστηκε η ασυλία των βουλευτών.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται σε κάθε ψήφιση νομοσχεδίου που δεν έχει διαβαστεί από τους βουλευτές που το ψηφίζουν.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται κάθε φορά που τίθεται έμμεσα ή άμεσα θέμα κομματικής πειθαρχίας, κομματικής, όχι συνταγματικής.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν μειώνεται κατά 40% ένας μισθός των 2.000€ κι επίσης 40% ένας μισθός των 7.000€, όταν ο πρώτος μισθός πέφτει στα 1.200€ κι ο δεύτερος στα 4.200€.

Η Δημοκρατίας μας τραυματίζεται όταν συνομίληκοί σας κι ακόμα μεγαλύτεροι προσπαθούν να επιβιώσουν με 300 και 400 €.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν σκοτώνεται ο Καλτεζάς κι ο Γρηγορόπουλος.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν η γενιά του Πολυτεχνείου ξέχασε το ξύλο που έτρωγε και τώρα ως υπουργοί το ρίχνουν.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν τα δακρυγόνα και το ξύλο πέφτουν όταν ο θεσμός που εκπροσωπείτε δεν είναι παρών.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν ο σεβασμός των μειοψηφιών είναι σεβασμός κατά το δοκούν.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν κοροϊδευόμαστε με το "έσχες" αλλά όχι με το "πόθεν".

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν οι περισσότεροι βουλευτές ή/και υπουργοί είναι φτωχοί ή έστω ανήκουν στα μεσαία οικονομικά στρώματα αλλά έχουν πλούσιες συζύγους.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν "Ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν".
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν το "Σεμνά και ταπεινά" γίνεται "Ξεδιάντροπα κι αχόρταγα".
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν ένας λειτουργός της ενημέρωσης του λαού, της μάζας, "δεν δικαιούται διά να ομιλεί 'αντικρατικά' διότι εργάζεται στην κρατική τηλεόραση".

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν η "σωτηρία" την Proton bank γίνεται ημέρα Κυριακή.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν η κάθε ψήφος που παίρνουν τα κόμματα στις εκλογές στοιχίζει στον έλληνα φορολογούμενο 10€.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν τιμωρείται, σπάνια και για τα μάτια του κόσμου, ο δωροδοκούμενος και ποτέ ο δωροδοκών, μηδέ καν αναζητείται.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν κατεβαίνουν τα πανώ στα γήπεδα επειδή το λέει η FIFA.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν η λίστα με τους φοροφυγάδες είναι κλειδωμένη σε χρηματοκιβώτιο μέσα στο "ναό της Δημοκρατίας".

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν κάθε διαμαρτυρία ειρηνική ή όχι, σύμφωνα με το "κράτος" είναι καθοδηγούμενη και κομματικά χειραγωγούμενη.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν η Παιδεία που προσφέρει στα παιδιά της είναι αυτή με τα μαύρα περιβραχιόνια και τα πλατογυρίσματα και τις χειρονομίες και θεωρεί ότι αυτό είναι αποκλειστικά και μόνον δημιούργημα των γονέων των μαθητών.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται γιατί κωφεύει στις φωνές ή ακόμα χειρότερα τις αγνοεί, διότι είναι φωνές "μειοψηφίας".

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν δεν μπορεί να αθροίσει τους πληθυσμούς που ταυτόχρονα αντέδρασαν την 28η Οκτωβρίου του 2011 και τους θεωρεί και φασίζοντες και μειοψηφικούς.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν θεωρεί ότι η σιωπή είναι αποδοχή.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν κατηγορείται συλλήβδην η ευγενής τάξη των πολιτικών.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν έχει χαθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους πολιτικούς, σύμφωνα και με την άποψη των πολιτικών.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν μερικοί εκ των εκπροσώπων της συναντώνται με κατόχους μέσων μαζικής ενημέρωσης για να τους συνετίσουν, αν και κατά την άποψή μου ήταν για να συμφωνήσουν και πάλι "τι μου δίνεις, τι σου δίνω".

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν διαχειρίζεται τα οικονομικά της όπως η κάθε κυβέρνηση κατηγορεί την άλλη ότι τα διαχειρίστηκε.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν ακόμα και ο ακρογωνιαίος λίθος της, αυτός της απλής αναλογικής, δεν προβλέπεται σε κανέναν απολύτως εκλογικό νόμο, με τη φαιδρή δικαιολογία των ισχυρών κυβερνήσεων.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν δεν μπορεί να έχει ισχυρή κυβέρνηση από το λαό, αλλά από τον εκλογικό νόμο.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν βουλευτές δηλώνουν ότι έχουν πρόβλημα συνείδησης όταν ψηφίζουν ενώ το Σύνταγμα προβλέπει ψήφο κατά συνείδηση.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν δέχεται τα χρέη προς τους πιστωτές, αλλά δεν διεκδικεί τα χρέη από τους πιστωτές. Ψυχές ήταν στο Δίστομο, ψυχές ήταν και στα Καλάβρυτα.

Η Δημοκρατία τραυματίζεται όταν θέλει και πρέπει να τιμηθεί ο αγώνας του 1940, αλλά κρίνει ότι δεν είναι ακόμα η ώρα να αναζητήσει το χρυσό εκείνης της εποχής και τις αποζημιώσεις για την καταστροφή που υπέστει η χώρα προασπιζόμενη τα εδάφη της, την ελευθερία των λαών, τσακίζοντας το ναζισμό.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν τιμωρεί για την κατάληψη άφρονων ή ποδηγετούμενων νεαρών αλλά ανέχεται την φράση "είναι κοπρίτες".

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν έχω την παλληκαριά και την ανδρεία να της λέω "ναι, φταίω κι εγώ" και ζητά μόνο από μένα να πληρώσω όλο το φταίξιμο.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν με υποχρεώνει να ψηφίζω κάθε 4 χρόνια αλλά δεν δέχεται να με ακούσει όταν θέλω να ψηφίσω νωρίτερα γιατί κρίνω ότι κάτι πάει στραβά.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί λόγο για να διαλυθεί μια Βουλή και να προκηρυχτούν ή να εκβιαστούν εκλογές, αλλά δεν αποτελεί λόγο η δέσμευση της χώρας για τα επόμενα τριάντα χρόνια.
Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν ο σεβασμός απαιτείται αλλά δεν εμπνέεται.

Η Δημοκρατία μας τραυματίζεται όταν σου λέει ότι κάτι είναι μονόδρομος. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν μονόδρομοι, αλλιώς θα υπήρχαν και αδιέξοδα.

Η Δημοκρατία μας είναι πολυτραυματίας και με αφάνταστη λύπη και ελεγχόμενη αγανάκτηση διαπιστώνω ότι όσοι μετείχαν και μετέχουν στον τραυματισμό της, εμού συμπεριλαμβανομένου, θέλουν και να την κάνουν καλά και κατά την ταπεινή μου άποψη, σεβόμενος πρωτίστως τον πολυτραυματία, στο πρόσωπό σας εκφράστηκε αυτή η λύπη, ευκαιρίας δοθείσης της παρουσίας σας στη Θεσσαλονίκη και με το δεδομένο ότι εκ του θεσμικού σας ρόλου η άμεση επαφή με τους πολίτες είναι μηδαμινή.

                                   Με ιδιαίτερη τιμή
 
Ένας Έλλην Πολίτης, πιθανόν ο τελευταίος της κατάταξης

Ακροβάτες της νομιμοφροσύνης

Όσο τυπικό, κλισέ ή οτιδήποτε άλλο κι αν διαβάζεται, είμαστε σε ένα πολύστρατο. Είμαστε: σαν άτομα, σαν οικογένειες, σαν μέλη κοινωνίας, σαν πολίτες, σαν έθνος. Οι μεγάλες κουβέντες, τα μεγάλα οράματα που να έχουν κάποια σχέση με την πραγματικότητα μας μπήκαν στην άκρη, εξάλλου δεν έχουμε δα κι εκλογές για να μας τα πει κάποιος, να μας τα εξηγήσει, να μας τα τάξει.

Η κατάσταση, πραγματικά, είναι ο ορισμός του μπάχαλου. Δυσκολεύεσαι να καταλάβεις από τα μεγάλα ή μικρά λόγια ποια είναι τα αληθινά, ποια τα έτσι κι έτσι, ποια τα ψεύτικα. Δυσκολεύεσαι να δεις ποια λύση είναι η σωστή και ποια η λάθος. Δυσκολεύεσαι να επαληθεύσεις ποιος είναι ο στόχος του καθενός που προτείνει μια λύση. Δυσκολεύεσαι να ονειρευτείς γιατί το παρόν σου καρκινοβατεί.
Για τους οικονομολόγους, αυτή είναι η μαγεία της επιστήμης τους. Ο καθένας τους έχει να επικαλεστεί μια βάση για τη θεωρία του ή την άποψή του και πάνω σ' αυτή να "κτίσει" το πού θα οδηγήσει η λύση του. Ξαφνικά, όπως όταν γίνεται σεισμός κι εμφανίζονται παντού σεισμολόγοι, εμφανίστηκαν οι οικονομολόγοι, καθηγητές, αναλυτές, αεριτζήδες. Πανικός, ε; Κρυμμένοι, εξαφανισμένοι για χρόνια ολόκληρα. Κανένας φωστήρας, σε τόσες προεκλογικές εξαγγελίες δεν βρέθηκε ν' αρθρώσει έστω μια φράση που να περιέχει τη λέξη "χρέος"; Σαν από παρθενογέννεση προήλθε το χρέος. Κοιμόταν, λούφαζε, κάποιοι έκτιζαν πάνω του το μέλλον τους. Ακόμα και σήμερα αν υπάρξει επίσημη πτώχευση θα έχουν κέρδος από το στοίχημά τους.

Ο καθένας μας, παρόλα αυτά, έχει όμως να κτίσει το δικό του οικοδόμημα, χρησιμοποιώντας τις δικές τους δυνάμεις σκέψης, τροφοδοτούμενες απ' όλο το περιβάλλον. Χρόνια ολόκληρα δεχόμασταν, ουσιαστικά και πρακτικά, έτοιμη τροφή σκέψης, ουσιαστικά έτοιμη σκέψη. Άλλοτε είχαμε τη δυνατότητα να ακούμε μόνο μία, άλλοτε ν' ακούσουμε δύο και περισσότερες και πάντα να καταλήγουμε σε ένα δίλημμα. Αυτό ή το άλλο; Εμπρός ή πίσω; Πτώχευση ή "υποδούλωση";

Ίσως η πραγματική επανάσταση που ζούμε σήμερα είναι ότι πλέον αυτενεργούμε στη σκέψη μας. Και σ' αυτή την αυτενεργούμενη σκέψη πολλοί, άλλοι βοώντες και άλλοι σιωπηλοί, οδηγήθηκαν στον ίδιο περίπου δρόμο. Σ' αυτό μας βοήθησε η συμπαθής τάξη των δημοσιογράφων, οι ίδιοι που άλλοτε ανέβαζαν τον έναν, άλλοτε τον άλλον και πάντα το δικό τους σύστημα είχε την εξουσία της μάζας (ημών δηλαδή). Τους ζήσαμε ν' αλλάζουν εργοδότη, άρα και πολιτικό συμφέρον, αλλάζοντας ταυτόχρονα τον τρόπο με τον οποίο έλεγχαν την κυβέρνηση. Εκεί που έφτυσαν, εκεί έγλειψαν. Φτάσαμε να ζήσουμε ακόμα κι αυτή την κλήση της εξουσίας του τύπου από τον κυβερνήτη, άραγε του είπαν τι να κάνει ή τους είπε τι να κάνουν; Αυτό που για χρόνια ήταν ο καμβάς που κεντάγανε... Τόσο για το σύστημα των δημοσιογράφων, όσο και για το σύστημα των πολιτικών, ισχύει ο ίδιος κανόνας: Όποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στ' αλάτι.

Η φωνή που λέει την αλήθεια είναι αυτή που οι περισσότεροι προσπαθούν να καταπνίξουν. Η φωνή που ακούγεται αμυδρά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι αυτή που λέει την αλήθεια. Η απόδειξη βρίσκεται στην απάντηση ερωτημάτων όπως: Ποιός ο λόγος που κάποιες φωνές δεν ακούγονται; Ποιός λέει την αλήθεια, αυτός που λοιδωρεί ή αυτός που λοιδωρείται;
Ο αντιπρόεδρος Β' προκειμένου να υπερπασπιστεί την τιμή του και την αξιοπρέπειά του δεν δίστασε να πει σε μια φωνίτσα, "είσαι κρατικός υπάλληλος" κρατικός, ούτε καν δημόσιος, ούτε καν τα προσχήματα πλέον...

Προσωπικά, ανδρώθηκα -ως πολιτικό ον- μέσα σ' ένα πολιτικό σύστημα που μόνο ρούχα άλλαζε (εσώρουχα ποτέ), πολιτικών οικογενειών, κομματικών στελεχών, κυβερνήσεων που έπεφταν για να ξαναέρθουν με τα ίδια ακριβώς πρόσωπα και τα ίδια συνθήματα, προεδροεκδοτοεργολάβων με τα συν αυτώ απαραίτητα τσιράκια, κομματοτσολιάδων, συντεχνιών και κομματικοσυνδικαλισμού. Η ανάγκη του πολιτικού συστήματος να έχει μαντρωμένη κι ελεγχόμενη ακόμα κι αυτή τη συνδικαλιστική φωνή.

Μια από τις μεγαλύτερες κοροϊδίες, αν όχι απάτη, από αυτές που έζησα ήταν αυτή της προσπάθειας αλλαγής του πολιτικού συστήματος από το ίδιο το σύστημα. Δέκα είκοσι "φορτώθηκαν" τις πολιτικές ευθύνες (χέστηκε η Φατμέ στο γενί τζαμί), έφυγε κι εκείνος ο "Ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν" και καθαρίσανε, άρχισαν την ανασύσταση του πολιτικού συστήματος. Σα τα χαλασμένα γάλατα που επιστρέφονται και με μια μικρή επεξεργασία γίνονται παγωτό στις βιομηχανίες. Σα να κάνεις σε μια σεισμογενή περιοχή συνεχώς τσιμεντοενέσεις στα κτίρια που έχουν ζημιές και να περιμένεις ότι ποτέ δεν θα γίνει ίσιωμα όλη η περιοχή. Σφουγγάρι είπε ο ένας, αφήνουμε πίσω το παρελθόν είπε ο άλλος, κομπιουτεράδες και οι δύο κι όμως το format δεν το σκέφτηκαν. Έτσι είναι... Με το format χάνονται και οι ίδιοι...

Ξεχώρισα τον "Ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν" γιατί με αυτή τη φράση του αποκάλυψε τα πάντα της σκέψης των πολιτικών, που ας μην ξεχνάμε είναι αυτοί που ορίζουν το "νόμιμον". Τραβήχτηκε με μια ο μπερντές και φάνηκε ο τρόπος με τον οποίο νομοθετεί η συγκεκριμένη πολιτεία. Ο τρόπος με τον οποίο οι ίδιο εμπότισαν κάθε γρανάζι του συστήματός τους. Τις προάλλες, συνελήφθησαν προληπτικά οπαδοί που σήκωσαν ένα πανό σε γήπεδο, προκειμένου να είναι "διαθέσιμοι" στην περίπτωση που κάποιος βουλευτής είχε προσβληθεί από το πανό και ήθελε να καταθέσει μήνυση. Ο αντιπρόεδρος Α' που εξύβρισε πολλάκις τους δημόσιους υπαλλήλους δεν συνελήφθη προληπτικά. Σύνταγμα: "Ισονομία και ισοπολιτεία".

Δια στόματος όλων των αρχηγών κομμάτων, έχω την ομολογία ότι γινόταν ρουσφέτια ήτοι κάποιος ευνοούνταν σε πρόσληψη (το απλούστερο των ρουσφετιών) σε σχέση με κάποιον που δεν είχε άκρη. Σύνταγμα: "Ίσο δικαίωμα στην εργασία".

Τις προάλλες συνελήφθησαν γιατροί για στημένες προμήθειες του νοσοκομείου τους από φαρμακευτικές. Τους ζητήθηκαν μάλιστα πίσω και τα "λάδια". Νομοθεσία: Περί ενεργητικής και παθητικής δωροδοκίας. Πού είναι ο δωροδοκών; Ο δωροδοκών είναι φαρμακευτική εταιρία. Στο απυρόβλητο. Απλά πράγματα, για να έχει δώσει η φαρμακευτική 10 για να πάρει την προμήθεια, έχει βγάλει 100. Πιάσαμε τα 10, αφήσαμε τα 100.

Δια στόματος όλων ανεξαιρέτως των πρωθυπουργών και υπουργών οικονομικών όλοι οι προϋπολογισμοί των ετών από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας κι εντεύθεν, έχουν πέσει έξω. Διαχείριση: Για τα μπάζα.

Σήμερα, το πολιτικό σύστημα, ίδιο και απαράλλαχτο, νομοθετεί μονομερώς και ανισοβαρώς. Το πολιτικό σύστημα γνωρίζει ποιοί είναι οι φοροφυγάδες, γνωρίζει που πήγαν όλα ανεξαιρέτως τα λεφτά των πακέτων, γνωρίζουν πόσο πραγματικά στοίχιζε κάθε έργο που φτιάχτηκε και πόσο τελικά το πληρώσανε. Την απόδειξη την έδωσαν οι ίδιοι, που αυτές τις μέρες αυθαιρετούν στις Βρυξέλλες. Έχουν τη λίστα, την είχαν από παλιά, μόνοι τους αλληλοκαρφώθηκαν στα πλαίσια της πολιτικής αναγέννησης, έχουν και την άδεια από την αρχή προστασίας δεδομένων κι όμως την φυλάνε σ' ένα χρηματοκιβώτιο της βουλής "τους". Μόνο οι ίδιοι τη βλέπουν και δεν μπορούν ούτε να τη φωτογραφίσουν με το κινητό που τους πληρώνουμε.

Είναι όλοι απασχολημένοι με το κούρεμα, ουσιαστικά πώς θα τη γλυτώσουν οι τοκογλύφοι και θα φορτωθούμε εντελώς μόνοι μας τα χρέη που δεν έχουμε (πώς να τα έχουμε αφού δεν ξέρουμε καν πόσα είναι), ξεπουλώντας ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει, γκρεμίζοντας τα ασφαλιστικά ταμεία (με τους τραπεζίτες ας τα βρουν μόνοι τους), αυτά που υποτίθεται ότι διαχειρίζονται τις εισφορές του εργαζόμενου. Του αιμοδότη δηλαδή, του εθνικού αιμοδότη δηλαδή, αυτουνού που καλείται να διασφαλίσει την τιμή της πατρίδας δηλαδή, του κοπρίτη δηλαδή, του τεμπέλη δηλαδή, του "μαζί τα φάγαμε δηλαδή". Basta! Δαρμένος ναι, κερατάς όχι.

Οι δρόμοι μας, ακόμα κι αν είμαστε στο "και πέντε" χωρίζουνε. Το δρόμο σας, το δρόμο μου. Καλή μας τύχη και καλό δρόμο να έχετε. Προσοχή στις γόβες και στα καλσόν μόνο "παλληκάρια"...

Νομιμοφροσύνη: α). ο σεβασμός και η τήρηση των νόμων του κράτους, β). η πίστη σε ένα πολιτικό καθεστώς, που θεωρείται ως το μόνο νόμιμο

Νομιμότητα: α). ο χαρακτήρας, η ιδιότητα του νόμιμου, αυτού που είναι σύμφωνος με το νόμο, β). η κατάσταση που δημιουργείται από την πιστή τήρηση των νόμων.

Ίσως το μόνο υποχρεωτικό είναι να περάσουμε από τη βάσανο της απόφασης για το αν θα ακροβατίσουμε ανάμεσα στους ορισμούς και την πραγματικότητά μας...

Σημαιοφόρος ετών 18

Αγαπητό μου παιδί,

συγχαρητήρια για την επιτυχία σου την περσινή σχολική περίοδο να πρωτεύσεις μεταξύ των συμμαθητών και φίλων σου.

Σε ζηλεύω γιατί σήμερα, που ακούς γύρω σου για κρίση, πατριώτες, προδότες, αγωνιστές, λουφαδόρους, φοροφυγάδες, φορομπήχτες, σωτήρες, πολιτικούς αρχηγούς, πολιτικούς δελφίνους, κότες, πρόβατα κτλ, εσύ θα έχεις την τύχη να κρατάς τη σημαία της πατρίδας σου σε λίγες μέρες στην παρέλαση. Στην παρέλαση που θα κάνεις και θα παρακολουθήσουμε για να τιμήσουμε την επέτειο του ΟΧΙ, στην εποχή του πιο μαύρου ΝΑΙ.

Το ίδιο σε ζηλεύω κι αν ακόμα σου απαγόρεψε η κ. Άννα να παρελάσεις επειδή έκανες κατάληψη στο σχολείο σου τις προάλλες.

Τις βαρετές ώρες της αναμονής για να ξεκινήσει η παρέλαση, την ώρα που πιθανόν καπνίζεις το τσιγάρο σου, να σκέφτεσαι ότι στα χέρια σου κρατάς την πατρίδα σου κι αν είσαι άπατρις να σκέφτεσαι ότι στα χέρια σου κρατάς το μέλλον σου. Αυτό το μέλλον που η παρέα μου κι εγώ, σχεδόν υποθηκεύσαμε, ασυνείδητα ή στραβωμένοι από την "ευδαιμονία" μας ή "εκδικούμενοι" τα δικά μας φτωχικά παιδικά χρόνια ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο...

Καταλαβαίνεις ότι το έχουμε μετανοιώσει, έστω κι αν το κάναμε ασυνείδητα; Το ακούς άραγε και στο σπίτι σου από τους δικούς σου; Συγνώμη παιδί μου, συγνώμη.

Στη γενιά σου έλαχε να πέσουν τα περισσότερα σπασμένα των προηγούμενων γενιών ή πάμε να στα φορτώσουμε.

Μην μας πιστεύεις. Δεν χρωστάς αυτά που σου λέμε. Προσπαθούμε, έστω και την τελευταία ώρα, να οργανώσουμε την κοινωνία μας έτσι όπως θα την ήθελες κι έκανες την εφηβική σου επανάσταση. Δεν υπάρχει χρέος, παιδί μου. Δεν υπάρχει χρέος. Κλεμένα υπάρχουν, φαγωμένα υπάρχουν, πολιτικές υπάρχουν. Δεν υπάρχει χρέος. Ήδη ακούς κι εσύ, μαθαίνεις, πληροφορείσαι, ποιοί και με ποιόν τρόπο τα έφαγαν. Ακούς συνταγματολόγους υπερπατριώτες που διακινδυνεύουν την πολιτική τους καριέρα για να σωθεί η πατρίδα ενώ ταυτόχρονα συνταγματικά φυλάγουν τη φυσική τους έδρα (τον κώλο τους δε το λέτε;) πίσω από μια γελοιοδέστατη ασυλία.

Βλέπεις; Ακούς τους δικούς σου κάθε μέρα με νεύρα και στεναχώρια; Είσαι μεγάλος παιδί μου και καταλαβαίνεις. Αυτά τα κρύβουμε από τα μικρά παιδιά. Ακούς τους δικούς σου να μη μπορούν πια ν' αντέξουν τα οικονομικά βάρη που τους φόρτωσαν; Τους ακούς που δεν μπορούν πια να πληρώσουν φόρους και χαράτσια; Τους ακούς που δεν θέλουν να πληρώσουν τίποτε που δεν τους αναλογεί;

Κοίτα γύρω σου παιδί μου, την κοινωνική συσπείρωση, πέρα από κόμματα και πολιτικές. Αυτό δεν ήθελες; Η ανάγκη μάς έκανε, παιδί μου, να σου δώσουμε αυτό που ήθελες. Η ανάγκη, όχι η επιλογή μας κι αυτό καλά θα κάνεις να μη μας το συγχωρέσεις. Να μας το τρίβεις στη μούρη όποτε θέλεις. Δίκιο θα έχεις. Να θυμάσαι όμως, παιδί μου, ότι καμία μάχη δεν κερδίζεται αν δεν δοθεί. Είσαι δίπλα μας κι αυτό είναι ίσως που μας ταρακούνησε.

Μεγάλωσες χωρίς το σχολειό σου κι η οικογένειά σου να σου μάθει τι σημαίνει εθνική ανεξαρτησία κι εθνική αξιοπρέπεια. Μας βόλευε όλους αυτό. Ακόμα ένα λάθος μας. Μόνος σου μέσα στα χρόνια που έρχονται θα το μάθεις κι εύχομαι να το μάθεις σωστά, παιδί μου.

 Εμείς, απ' ότι έχω καταλάβει, όχι όλοι βέβαια όπως πάντα, έχουμε αποφασίσει την ύστατη ώρα κι ένα βήμα πριν τη νομική παράδοση της χώρας στις "ξένες", οικονομικές, "δυνάμεις", ν' αντισταθούμε. Σε λίγες μέρες που θα τιμήσεις με τον τρόπο σου το ΟΧΙ του 1940 να θυμάσαι ότι τελικά η Ελλάδα δεν κατακτήθηκε ποτέ από τους γερμανούς. Κανένας δεν υποδουλώνεται αν πρώτα δεν αισθανθεί ο ίδιος δούλος, κανένας δεν κατακτιέται αν δεν νοιώσει κατακτημένος. Αυτό, παιδί μου, μπορεί να το έχεις ακούσει και σαν "φρόνημα".

Υπάρχει ένας γραβατωμένος λευκοκόλλαρος, γερμανικής καταγωγής, ανατροφής και νοοτροπίας, ο οποίος πριν μερικές μέρες είπε: "Οι Έλληνες μόνο νόμους ψηφίζουν, δεν μπορούν να τους εφαρμόσουν". Με το καλό, παιδί μου, να μας έρθει κι αυτός κι η τσακαλοπαρέα του να μας κάνουν να τους εφαρμόσουμε. Η δική μας κόκκινη γραμμή, καμία εφαρμογή στην πράξη από τους νόμους που επέβαλλαν μέσω των δικών μας (ημεδαπών) εθνικών σωτήρων. Δεν έχουμε παιδί μου κάτι να χάσουμε, αυτό είναι κάτι που δεν χωράει στη δικιά τους νοοτροπία. Ούτε το '40 χώραγε. Άραγε πρόλαβες εν μέσω απεργιών και καταλήψεων στα προηγούμενα χρόνια να διδαχτείς τι έκανε ο Κολοκοτρώνης λίγο πριν τη μάχη στα Δερβενάκια; Έκαψε τα σπαρτά παιδί μου, έκαψε τα σπαρτά της πατρίδας του, αυτηνής για την οποία πολεμούσε. Πείνασε ο Δράμαλης, μπρος Δερβενάκια και πίσω πείνα. Τον αντέγραψαν κι οι Ρώσοι στο ρωσικό μέτωπο στο Β' παγκόσμιο πόλεμο. Ίσως κι αυτό να μην το πρόλαβες να το διδαχτείς.

Αυτό θα συμβεί και τώρα, παιδί μου, στην Ελλάδα. Όποιος κι αν έχει υπογράψει την υποθήκευση της χώρας, όσες αποφάσεις και να βγάλουν τα διεθνή δικαστήρια, κανένας δεν μπορεί να πάρει τον πλούτο του τόπου μας (δεν λέω πατρίδα, παιδί μου, γιατί μπορεί να είσαι άπατρις, δικαίωμά σου κι υποχρέωσή μου να το δεχτώ). Δεν τον φυλάμε για μας παιδί μου. Για σένα τον φυλάμε, έστω και τώρα που ακούς ότι είναι αργά.

Έχεις ήδη προλάβει να καταλάβεις τι σημαίνει "ο πολιτικός είπε ότι μπλα μπλα μπλα". Αν πρέπει παιδί μου να σκάψουμε μόνοι μας τη γη για να βγει ο πλούτος θα το κάνουμε, στο χρωστάμε να το κάνουμε. Αν πρέπει παιδί μου να μην αφήσουμε κανέναν λιμοκοντόρο να βγάλει τον πλούτο του τόπου μας τζάμπα έξω, θα μας βρει στα σύνορα μπροστά του. Δεν μπορούν παιδί μου να μας τον πάρουν γιατί πολύ απλά, όσους νόμους και να βάλουν τις ημεδαπές όρνιθές τους να ψηφίσουν, από εμάς θα ζητήσουν να τους βγάλουμε τον "πλούτο τους".

Κάτι σαν το "Μολών λαβέ", παιδί μου, μόνο που εμείς ίσως δεν το λέμε από πατριωτισμό, αλλά από την ανάγκη να εξιλεωθούμε για το κακό που κάναμε στο μέλλον σου.

Σε λίγες μέρες θα περπατήσεις κρατώντας τη σημαία σ' έναν δρόμο που και γερμανικά τανκς έκαναν παρέλαση κι εγγλέζικα του Σκόμπι, πάνω από το σύγχρονο θάλαμο αερίων του σταθμού του μετρό. Θα έχει και μια εξέδρα με τους "επίσημους", στημένη μπροστά στο "ναό της Δημοκρατίας". Κοίτα τους "επίσημους" στα μάτια, αυτό είναι που φοβούνται και δεν το κάνουν ποτέ μαζί μας, μην τους φτύσεις, μην τους βρίσεις, μην τους φωνάξεις.

Μόνο παιδί μου, μη γείρεις και τη σημαία που κρατάς, άξια στα χέρια σου, μπροστά τους. Σήκωσέ την ακόμα πιο ψηλά και κράτα την σφιχτά, μη σου την πάρει ο αέρας, όπως στα Ίμια.

Μην τη γείρεις μπροστά τους, μη γείρεις το μέλλον σου μπροστά τους...

Τρία πουλάκια κάθονταν,,,

Αγαπητοί τρεις (3),

θεωρήστε το παρόν ως αποτέλεσμα της πληρεξουσιότητας που μου έδωσαν τρεις (3) άλλοι συμπατριώτες μας, ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος. Γυναίκα δεν υπάρχει στην τρόικα, παρόλο που είναι κι ο Καλός μέσα. Ο Κακός και ο Άσχημος τις διώχνουνε.

Τα ονόματά τους, τα έχετε δώσει εσείς κατά καιρούς και μέσα από την κοινή ζωή μας στη χώρα. Ο Καλός είναι αυτός που σας ψήφιζε όπως σας ήξερε και σας είχε ακούσει και τώρα δεν ξέρει τι να κάνει, ο Κακός είναι αυτός που σας ψήφιζε και τώρα δεν θέλει καν να γνωρίζει την ύπαρξή σας κι ο Άσχημος είναι αυτός που δεν σας ψήφισε ποτέ.

Διάβασα με μεγάλη προσοχή και αρκετές φορές το κείμενο που συνυπογράψατε και αναρτήσατε στις καλοσχεδιασμένες ιστοσελίδες σας, υποθέτω δημιουργήθηκαν με χορηγία ή με την προσωπική συμβολή φίλων ή συνεργατών ή μετακλητών μη μετεχόντων σε συντεχνίες.
Πραγματικά αισθάνθηκα ότι κάτι νέο επιτέλους ετοιμάζεται στην πολιτική σκηνή. Ένα νέο έργο, καλογραμμένο που απευθύνεται σε έναν μπουχτισμένο από συνήθεις αηδίες θεατή.
Εξεπλάγην τα μάλα. όταν διαπίστωσα, διά του κειμένου σας, το πώς ανθέξατε επί τόσα έτη, τη σήψη των κομματικών συνδικαλιστών, των κομματικά επιβληθεισών απεργιών και την κατατυράννηση ενός ολόκληρου λαού, του "έλληνα λαού", μιας ολόκληρης κοινωνίας, που παρέμενε σιωπηλή, βουβή, ακίνητη και ανανέωνε συνέχεια την εντολή της προς εσάς (με μικρά διαλείμματα για την ανασύσταση του χώρου και την απαραίτητη ενδοσκόπηση) για νέο ήθος στην πολιτική, για ένα νέο πολιτικό σκηνικό, για μια νέα πολιτική, για ένα παγκόσμιο αύριο ευημερίας.

Αισθάνομαι ταξική υπερηφάνεια που από το "Έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ", τα "περήφανα νιάτα" και τα "τιμημένα γηρατειά", σήμερα έχουμε πάει τόσο μπροστά που η συντεχνία των "περήφανων νιάτων" πήρε το δισάκι της στον ώμο για εκεί που οι πολιτικές σας τους έταξαν, η συντεχνία των "τιμημένων γηρατειών" εκλιπαρεί, στην κυριολεξία, για ένα κομμάτι ψωμί και λίγο αέρα -έστω του Συντάγματος- όταν πνίγεται από ασφυξία επειδή τόλμησε να συμπεριφερθεί συντεχνιακά, η περήφανη άμυνα της χώρας μας στηρίζεται στα "γερμένα υποβρύχια" και στις φρεγάτες που σουλατσάρουν πέρα δώθε σε μακρινές θάλασσες ενώ τέλος η μητέρα ΕΕ (κόρης της ΕΟΚ) μας έχει υπό την σκέπην της και τη ζέστη των φτερούγων της. Χαλάλι, λοιπόν, τα δάνεια που πήραμε για τα υποβρύχιά μας, για τα πετρέλαια που καίνε τα καράβια μας εκεί που τα καίνε, για τα εκτός έδρας που πληρώνουμε στη συντεχνία των στρατιωτικών που υπηρετούν σ' αυτά τα καράβια, χαλάλι τα αποθεματικά των ταμείων που ακουμπήθηκαν "σεμνά και ταπεινά" στη σκάρτη, σε σχέση με το παγκόσμιο, κουκίδα του τραπεζικού συστήματος της μητρός ΕΕ.
 Εθνική υπερηφάνεια νοιώθω γιατί σταματήσαμε πια να μιλάμε με Αραφατάδες και λοιπούς μελαμψούς (καλούς και κακούς, ανάλογα με τα συμφέροντα της παγκόσμιας οικονομίας) κι άρχισαμε να μιλάμε, κυρίως στα "ίσα", με τις κομψευόμενες κυριούλες και τους γραβατωμένους λευκοκόλλαρους της ΕΕ και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.

Χαίρομαι ειλικρινά, που μετά την κ. Θεοδώρα Μπακογιάννη, το γένος Μητσοτάκη, καταδικάζετε έτσι απερίφραστα το σκοτεινό και βρωμερό πολιτικό παρελθόν αυτής της χώρας. Θαυμάζω την αντοχή που είχατε και υπομονή που επεδείξατε τα τελευταία 25 περίπου χρόνια που κλωθογυρνάτε στα πόδια μου.
Με ιδιαίτερη δε χαρά αντιμετωπίζω τα πρώτα βήματα της νέας πολιτικής άνοιξης και σας υποδέχομαι κι εσάς στον κακοτράχαλο δρόμο που πρέπει να περπατήσουμε, μια και με τις γόβες μέχρι σήμερα κ. Άννα δεν μας τιμήσατε με την παρουσία σας, έτσι ώστε ή όλοι μαζί να βουλιάξουμε ή όλοι μαζί να σωθούμε, όπως πολύ σωστά γράψατε. Κρίμα μόνον που το Σαμίνα βούλιαξε μόνο του, αλλά δεν πειράζει, ήταν δεν ήταν 80 νοματαίοι, μέλη της συντεχνίας που πάνε με το καράβι ήταν άλλωστε, αυτοί που πνίγηκαν.

Ίσως ένας λόγος που δεν υπάρχουν βιβλία, ακόμα, στα σχολεία κ. Άννα είναι για να μη φορτώσουμε το καράβι με περιττό βάρος. Εξάλλου στο σχολείο που πάνε (ή πήγαν, δεν με απασχολεί) τα δικά σας τα παιδιά (ή το παιδί, πάλι δεν με απασχολεί) τα βιβλία αγοράζονται έναντι συμβολικού τιμήματος. Ίσως ένας λόγος που οι Έλληνες συνωστίστηκαν στην αποβάθρα της Σμύρνης να είναι κι ότι δεν πρέπει να κουβαλάμε ένα περιττό ιστορικό βάρος πάνω στο καράβι, αυτό της σφαγής και του εκτοπισμού των Ελλήνων από τα παράλια της Μικράς Ασίας.

Ίσως ένας λόγος που αγοράζουμε πια τα φάρμακα μόνοι μας κ. Ανδρέα, είναι για να κατανοήσουμε το πόση κατανάλωση κάναμε και να συνετιστούμε. Εξάλλου το λέει και η λέξη, είναι φάρμακο, δηλητήριο δηλαδή. Ίσως ένας λόγος που μπορούμε να καπνίζουμε κάπου με ένα κάποιο αντίτιμο είναι για να πεθάνουμε μια ώρα αρχίτερα κι έτσι να μην είναι πολύ βαρύ το καράβι. Ίσως ένας λόγος που οι φαρμακευτικές θησαύρισαν στον τόπο μας να ήταν οι συντεχνίες με τις οποίες σήμερα χτυπιέστε κατά μέτωπο. Είναι σαφές ότι οι συντεχνίες των γιατρών τα πήραν και τα πήραν χοντρά και κάτω από το τραπέζι, σε αντίθεση με το ότι οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους, διευθυντές νοσοκομείων, επιτροπές προμηθειών, υπουργοί που παρήγγειλαν εμβόλια σχεδόν ληγμένα που μας έφταναν μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, άσχετα αν υπήρχε και μια επιστημονική άποψη -της μειονότητας- ότι δεν χρειαζόταν ούτε ένα εμβόλιο κι όλο ήταν ένα παιχνίδι των φαρμακευτικών, δεν έχουν καμία απολύτως ευθύνη. Χαίρομαι ειλικρινά, κ. Ανδρέα, για όλες τις προσπάθειες που καταβάλλετε στο χώρο ευθύνη σας για να μην τυραννιόμαστε από το 1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους, μεταξύ αυτών ιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό.

Λυπάμαι κ. Γιάννη που δεν γνωρίζω κάτι για εσάς, απλώς απορώ πώς μέσα σε μια κυβέρνηση υπάρχουν δύο υπουργοί, που στηρίζουν τις ίδιες επιλογές, έχουν την ίδια όρεξη και πατριωτισμό για τη σωτηρία της πατρίδας, αλλά ταυτόχρονα κατανοούν εντελώς διαφορετικά ένα γραπτό κείμενο που αφορά την εν γένει αντιπαθή τάξη των ταξιτζήδων. Α, ναι... Ενθυμήθην... Είναι κι ο "πτωχός" πλην τίμιος Καλλικράτης μέσω του οποίου αποδείξατε εμπράκτως ότι τελικώς δεν βάφονται αυγά με μετεωρισμούς.

Είμαι σχεδόν ευτυχισμένος που μέσα από το κείμενό σας, διαπίστωσα ότι εσείς οι τρεις (3), δεν έχετε σχέση πια με συντεχνίες, εκλέγεστε από μόνοι σας, ποτέ σας δεν είχατε κάνει κατάληψη, ποτέ σας δεν ανεβήκατε σε κάγκελα υπουργείου, ποτέ σας δεν μιλήσατε σε απεργούς και ενθαρρύνατε, τα μαύρα χρόνια της δεξιάς. Μου θυμίσατε λίγο πολύ την κ. Μαρία των Βρυξελλών και παρά τρίχα να ξεχάσω το Νοέμβρη του '73. Θεωρώ ότι άμεσα, αμεσότατα, στιλιτεύετε τον πρότερο άνομο ή έστω λανθάνοντα πολιτικό βίο των κ.κ. Πρωτόπαππα και Μακρυπίδη, οίτινες εξετράφησαν στο σύστημα το οποίο με το κείμενό σας καταδικάζετε.
Μου θυμίσατε επίσης τους λόγους του δικτάτορος Παπαδόπουλου, όστις θεωρούσε την κατάληψη της Νομικής και του Πολυτεχνείου το 1973 (ήσασταν μικροί και οι τρεις τότε  και δεν θα τα ενθυμείστε καλώς) ως δάκτυλο των αναρχοκομμουνιστών που σκοπό είχαν την κατάλυση της εννόμου τάξεως και την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αλλά ευτυχώς μετά θυμήθηκα ότι έχουμε Δημοκρατία και στη Δημοκρατία οι αναρχοκομμουνισταί είναι αναγνωρισμένο σωματείο ενώ η έννομος τάξη είναι αδιασάλευτος όσο υπάρχουν τα ΜΑΤ και λοιπές βοηθητικές δυνάμεις.
Λυπάμαι όμως ειλικρινά, διότι στην πρότασή σας, δεν είδα με ποιόν τρόπο κάποιος πολίτης μπορεί να διαφωνήσει μαζί σας. Κατανοώ την πεποίθησή σας ότι έχετε το αλάθητο, αλλά ως ελάχιστο δείγμα δημοκρατικότητας δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια ασφαλιστική δικλείδα και μια διέξοδος για να εκφράσουν την αντίθεσή τους κάποιοι συμπολίτες σας, που στο κάτω κάτω της γραφής σας πληρώνουν το μισθό σας, τα αυτοκίνητά σας και σε κάθε περίπτωση σας εξασφαλίζουν ανετότερο βίο από το δικό τους;
Συντεχνίες κακές, απεργίες κακές, καταλήψεις κακές, πορείες κακές, ίσως να σταματήσουμε να μαζευόμαστε και πάνω από τρεις (3);

Κατανοώ, απόλυτα, την αγωνία σας για την επόμενη μέρα του κινήματος, της κοινωνίας και οπωσδήποτε, αν όχι πρωτίστως, της μητρός Ευρώπης. Αυτό που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι γιατί η κοινωνία θα πρέπει να μοιράζεται μαζί σας την αγωνία σας. Μοιραστήκατε μαζί της τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την έλλειψη πλέον ακόμα και της αξιοπρέπειας; Το ότι κάποτε ονειρευτήκαμε να ζήσουμε σε μια Ευρώπη των λαών, με εξίσωση προς τα πάνω του βιοτικού μας επιπέδου, σε καμία περίπτωση δεν μας υποχρεώνει να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε ομού μ' εσάς τα ίδια πράγματα, πολύ δε περισσότερο όταν και οι λοιποί συμπολίτες μας της Ευρώπης, στο χαμηλό επίπεδο του πολίτη κι όχι το υψηλό του πολιτικού, αποσκίστηκαν από την ονείρωξη.

Θα προσπαθήσω με πολύ απλά λόγια να σας εκφράσω το τι θα περίμενα εγώ από εσάς, από τον καθένα στον τομέα του:

1. Κυρία Άννα, διαλύστε τις φοιτητικές και μαθητικές παράταξεις του κινήματος και τη συνδικαλιστική παράταξη του κινήματος σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης δια νόμου κι εφαρμόστε την άμεση δημοκρατία για την εκλογή υπουργού παιδείας, ήτοι ο υπουργός παιδείας να εκλέγεται από τους εμπλεκόμενους στο χώρο της παιδείας, ήτοι ακαδημαϊκούς, λογοτέχνες, διδάσκοντες και διδασκόμενους και στην περίπτωση των ανηλίκων να ψηφίζει ο γονιός τους. Θα εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα.
2. Κύριε Ανδρέα, δια νόμου χτυπήστε όλα τα κακώς κείμενα στις φαρμακευτικές εταιρείες που χρέωσαν αλόγιστα το αλόγιστο δημόσιο και βγαίνουν και ζημιογόνες από πάνω. Βρείτε τον τρόπο να επιστρέψουν τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων στη θέση τους, φυλακίστε τους "κουμπάρους" και δημεύστε τις περιουσίες τους, μέσα σε ένα βράδυ, όπως μέσα σε ένα βράδυ κόψατε τις συντάξεις. Αφαιρέστε δια νόμου την άδεια από οποιονδήποτε γιατρό πάρει φακελάκι ή χορηγία με δική σας προσωπική ευθύνη της τήρησης του νόμου. Εφαρμόστε κι εσείς την άμεση δημοκρατία για την εκλογή του υπουργού υγείας.
3. Κύριε Γιάννη, δια νόμου απαγορέψτε ό,τι αναφέρεται και για τον κ. Ανδρέα, σε όλες τις τηλεπικοινωνιακές εταιρείες. Κανένα φυσικό πρόσωπο να μην έχει παραπάνω από μία άδεια ταξί και καμία εταιρεία να μην μπορεί να λειτουργήσει στο χώρο, αν το 49% του μετοχικού της κεφαλαίου δεν ανήκει σε ιδιοκτήτες ταξί, ήτοι αν το μετοχικό της κεφάλαιο είναι 100 άδειες, οι 49 από αυτές να ανήκουν σε φυσικά πρόσωπα. Εφαρμόστε κι εσείς την άμεση δημοκρατία για την εκλογή του υπουργού.

Η οικονομική κρίση στην οποία αναφέρεστε, καλώς γνωρίζετε ότι δεν αφορά πρωτίστως την Ελλάδα. Αναρωτηθείτε, γιατί άραγε στη Γερμανία με μεγαλύτερο δημόσιο χρέος δεν τα έχει παίξει η εθνική της οικονομία. Ξέρω, μπορεί να είναι δύσκολο να το απαντήστε. Ξεκινήστε από το απλό λοιπόν. Τι σημαίνει "Εθνική Οικονομία". Εθνική οικονομία, δεν είναι μόνο πόσα παράγουμε, εισάγουμε, εξάγουμε, καταναλώνουμε. Αυτά γίνονται πάνω από το έδαφος. Κάτω από το έδαφος έχει μόνον χώμα; Ο ήλιος είναι μόνον για να μαυρίζουμε στα κότερα ή στις βίλες μας στα νησιά; Τα ακατοίκητα νησιά και τις βραχονησίδες τις έχουμε μόνον για τη δημιουργία γκρίζων ζωνών;

Λυπάμαι που πρέπει να σας βγάλω από την πλάνη σας, αλλά είτε για κακοτράχαλο δρόμο μιλάτε, είτε για φουρτούνα, είτε για ανέμους, είτε για βουλιάγματα, ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος σας ενημερώνουν ότι άλλο χρήμα να σκουπίσετε από την αγορά και τις τσέπες ή τις καταθέσεις των συμπολιτών σας δεν υπάρχει. Φυσικά γνωρίζετε ότι χρήματα υπάρχουν και γνωριζετε και πού υπάρχουν και δεν μιλάτε, όπως τόσα χρόνια δεν μιλάγατε για συντεχνίες, αντιθέτως τις εκτρέφατε για να εκλέγεστε και να σας στηρίζουν στις πολιτικές σας. Πιαστείτε λοιπόν από πάνω τους και τώρα στα δύσκολα.
Αν επίσης επιθυμείτε να σώσετε τις τράπεζες μπορείτε να ακολουθήσετε το μοντέλο της Proton Bank ή άλλα μοντέλα, όπως της Ιονικής πριν από πολλά χρόνια, επί εκσυγχρονισμού.

Ποτέ πολιτικός δεν έσωσε χώρα, αν πρώτα δεν είχε πείσει τους πολίτες της για τον τρόπο και τη μέθοδο που θα ακολουθούσε. Αν επιθυμείτε να γράψετε αλλιώς την ιστορία, γράψτε την, έχει πολλές λευκές σελίδες ακόμη. Φροντίστε μόνον σε 20 ή 30 χρόνια μη βρεθεί πάλι μια κ. Άννα, ένας κ. Ανδρέας κι ένας κ. Γιάννης και γράψουνε ότι "κάναμε τεράστια λάθη στο παρελθόν" γιατί αυτό το παρελθόν στο οποίο θα αναφέρονται είναι το παρόν μας.

Ποτέ πολιτικός δεν μπόρεσε να συνθέσει κάτι νέο χρησιμοποιώντας πεπαλαιωμένα υλικά κι όπως λένε αυτοί που μας "ξεπροβόδισαν" στη Σμύρνη το '22, "πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι" και μια και δεν είναι ακόμα γλώσσα της ΕΕ η τουρκική, η λέξη χούι σημαίνει συνήθεια. Κάτι νέο λοιπόν με τους παλιούς και τα χούγια τους, δεν παίζει.



                                                      Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς


                                                  Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος

Αγαπητέ εν Ευρώ αδερφέ

Αδερφέ καλημέρα,

χτες το απόγευμα, μέχρι που πήγαν για ύπνο το βράδυ, καθόμουνα με τα κουτσουβελάκια και μιλάγαμε για την 28η Οκτωβρίου. Ο μεγάλος μου, που τα ήξερε καλά, πούλαγε μούρη στη μικρή μου, η μικρή κρεμόταν από τα χείλη του κι όπου κόλλαγε το σύστημα έλεγα κι εγώ τα δικά μου. Κάποια στιγμή το σύστημα κόλλησε στη λέξη "τελεσίγραφο", τους την εξήγησα και μια και είναι και παιδιά της τεχνολογικής εποχής, πρότεινα να γκουγκλάρουμε μπας και βρούμε ακριβώς το περιεχόμενό του.
Το βρήκαμε, το διαβάσαμε, διάβασε και λίγο η μικρή μου που κάνει τα πρώτα της βήματα στην ανάγνωση, δεν κατάλαβαν σχεδόν τίποτα, τους το εξήγησα σε απλά ελληνικά. Όταν τους το εξηγούσα, αδερφέ, δάκρυσα. Ανησύχησαν τα κουτσουβελάκια. Τίποτε δεν είναι τους είπα, να θυμήθηκα τον παππού σας που τα έζησε αυτά κι έμεινε 7 χρόνια να υπηρετεί γι' αυτό το "Νυν υπέρ πάντων ο αγών". Ο μεγάλος μου με ρώτησε αν και στα Ίμια, που ξέρει πια ότι ήμουνα κι εγώ εκεί, ήταν το ίδιο. Καμία σχέση του είπα. Εκείνο έγινε για να πούμε "Ευχαριστώ την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών για τη βοήθεια και τη συμπαράστασή της". Δεν κατάλαβε πολλά, είμαι σίγουρος, αδερφέ.

Τέλος πάντων, τελειώσαμε με τις ιστορίες κάτσαμε να φάμε τα κουλούρια μας Θεσσαλονίκης με φετούλα Καλαβρύτων βαρελίσια (τεν γιούρος αδερφέ το κιλό στο σούπερ μάρκετ), είδαμε και λίγο Λάρα Κρόφτ (φιμέιλ Ιντιάνα Τζόουνς στο πιο μπρουτάλ), που είχε στην τηλεόραση και πέσαμε για ύπνο.

Μάλλον μέσα στον ύπνο μου πρέπει να έφαγα μια φλασιά και σηκώθηκα κατά τις τέσσερις (φορ ζίροου ζίροου, αδερφέ) τα χαράματα εκνευρισμένος. Ξαναγκουγκλάρισα να βρω το κείμενο του τελεσιγράφου, απόσπασμα του οποίου σου παραθέτω:

Όθεν, η Ιταλική Κυβέρνησις κατέληξεν εις την απόφασιν να ζητήση από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν -ως εγγύησιν δια την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν δια την ασφάλειαν της Ιταλίας- το δικαίωμα να καταλάβη δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων, δια την διάρκειαν της σημερινής προς την Αγγλίαν ρήξεως, ωρισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους. Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως μη εναντιωθή εις την κατάληψιν ταύτην και όπως μη παρεμποδίση την ελευθέραν διέλευσιν των στρατευμάτων των προοριζομένων να την πραγματοποιήσωσι. Τα στρατεύματα ταύτα δεν παρουσιάζονται ως εχθροί του ελληνικού λαού και η Ιταλική Κυβέρνησις δεν προτίθεται ποσώς, δια της προσωρινής κατοχής στρατηγικών τινών σημείων, επιβαλλομένης υπό της ανάγκης των περιστάσεων και εχούσης καθαρώς αμυντικόν χαρακτήρα, να θίξη οπωσδήποτε την κυριαρχίαν και την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος.

Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως δώση αυθωρεί εις τας στρατιωτικάς αρχάς τας αναγκαίας διαταγάς ίνα η κατοχή αυτή δυνηθή να πραγματοποιηθή κατά ειρηνικόν τρόπον. Εάν τα ιταλικά στρατεύματα ήθελον συναντήση αντίστασιν, η αντίστασις αυτή θα καμφθή δια των όπλων και η Ελληνική Κυβέρνησις θα έφερε τας ευθύνας, αι οποίαι ήθελον προκύψη εκ τούτου.

Αθήναι τη 28η Οκτωβρίου 1940/ΧΙΧ

Α, να σε ενημερώσω ότι οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου. Λοιπόν, αδερφέ, μια και αμφιβάλλω ότι γνωρίζεις κάτι σχετικά, αυτό το έδωκε ένας ιταλός φασίστας σ' έναν έλληνα φασίστα. Η απάντηση του δικού μας του φασίστα ήταν προφορική, άρα δεν τη βρήκα γραπτή γκουγκλάροντας, βρήκα όμως τι γύρισε και είπε στους συμπατριώτες του -φασίστες και μη- και στο παραθέτω (οι υπογραμμίσεις πάλι δικές μου):

Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία, μη αναγνωρίζουσα εις ημάς το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους, κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν, και μου ανεκοίνωσεν ότι, προς κατάληψιν αυτών, η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος. Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε δια την Πατρίδα. τας γυναίκας, τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις.
Νυν υπέρ πάντων ο αγών.

Δεν ξέρω, ρε αδερφέ, αλλά το κειμενάκι του ιταλού φασίστα μοιάζει πολύ με τα μνημόνια και τη δανειακή σύμβαση.

Η φλασιά μου της 4ης πρωινής της σήμερον, λοιπόν, έγκειται στην απάντηση του δικού μας του φασίστα, του έλληνα. Μα είναι δυνατόν, ρε αδερφέ, φασίστας, ομογάλακτος του φασίστα που συνέταξε το πρώτο κείμενο, να "απαντάει" μ' αυτό τον τρόπο; Και σαν μην έφτανε κι αυτό, τρώω και τη συμπληρωματική φλασιά, αυτό που απάντησε ο στρατόκαυλος ο Λεωνίδας στον παπάρα τον Πέρση.
Άλλες εποχές θα με πεις αδερφέ, στρατόκαυλοι και φασίστες ήταν αυτοί. Εμείς διακρινόμαστε για τον πολιτικό πολιτισμό μας, είμεθα ειρηνισταί και στοχεύομεν στην ευτυχία μέσω της ανάπτυξης. Έχεις δίκιο, αδερφέ. Αλλά, αδερφέ, αυτό που δεν αλλάζει είναι η σειρά: δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Ανεξαρτησία, Ακεραιότητα, Τιμή. 

Κοίτα τώρα να δεις τι γίνεται...

Χρόνια τώρα ακούω για χρέη. Χρέη από δω, χρέη από κει, χρεή φανερά, χρέη κρυφά, κάτι ανταλλαγές ομολόγων από δω, κάτι ανταλλαγές από κει, κάτι σαπάκια τραπεζικά προϊόντα, κάτι το 'να, κάτι τ' άλλο. Τα τελευταία χρόνια βέβαια, που προχωρήσαμε τεχνολογικά και γκουγκλάρουμε πιο συχνά απ' ότι αναπνέουμε, αποκτήσαμε τη δυνατότητα να επιβεβαιώνουμε με κάθε τρόπο κι από πολλές πηγές αν αυτό που ακούμε είναι αλήθεια ή ψέματα. Αποκτήσαμε τη δυνατότητα να διαβάζουμε και να μαθαίνουμε όλες τις απόψεις που υπάρχουν, να έχουμε πρόσβαση σε όλα τα στοιχεία και τους πίνακες και ν' αναγνώσκουμε αυτούς με τον δικό μας τρόπο κι όχι αυτόν που μας τους διαβάζανε πιο παλιά.

Στις αναζητήσεις μου λοιπόν αυτές, αδερφέ, ανακάλυψα ότι τα χρέη που είχαμε και έχουμε δεν είναι απόλυτα νόμιμα, ήτοι κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου υπάρχουν πανωτόκια μέσω των αναχρηματοδοτήσεων των χρεών που επιλέξανε οι κατά καιρούς σωτήρες/φωστήρες και ακοίμητοι φρουροί της τιμής της πατρίδας μας να κάνουν, χωρίς φυσικά να μου το έχουν πει πριν τους ψηφίσω. Στα μουλωχτά σα τις νυφίτσες.

Ανακάλυψα επίσης, αδερφέ, ότι δεν χρωστάμε μόνον εμείς στους τοκογλύφους, αλλά μας χρωστάνε και οι τοκογλύφοι.

Έτι περαιτέρω, αδερφέ, ανακάλυψα ότι εξαιρετικά πολλά από τα χρήματα που δανειστήκαμε φαγώθηκαν μέσω πολιτικών επιλογών και αποφάσεων από φυσικά πρόσωπα, τα οποία, αδερφέ, με είχες πει ότι ήξερες ποια είναι και θα τους κόψεις την έδρα (τη φυσική, όχι την πολιτική).

Συνεχίζοντας, στον θαυμαστό σου κόσμο της πολιτικής και της τεχνολογίας, αδερφέ, ανακάλυψα ότι όλοι σας ξέρατε παραπάνω απ' όσα με λέγατε. Ο καθένας σας επέλεξε ως άτομο και ιστορία οικογενειακή και πολιτική πώς θα χειριστεί αυτή τη γνώση του. Εσένα αδερφέ, σε κάρφωσε ο γάλλος ο γερομπαμπαλής. Οι άλλοι καρφώνονται αναμεταξύ τους

Ακόμα ανακάλυψα ότι ενώ μερικά αδέρφια μας, αδερφέ, με λέγανε για το περιεχόμενο του μνημονίου, ποτέ δεν με είπανε ότι μαζί μ' αυτό υπήρχε και μια δανειακή σύμβαση, η οποία καθόλου δεν απέχει από το κείμενο του πρώτου φασίστα.

Κατανοώ, αδερφέ, ότι προφυλάσσεις την τιμή της πατρίδας, στίβοντας κάθε λεμόνι που βρίσκεις μπροστά σου, αλλά ρε αδερφέ πώς το βλέπεις; Το λεμόνι θα το σεβαστείς καμιά φορά; Κάθε φορά που στίβεις ένα λεμόνι, σπας και τα κουκούτσια του, το σπόρο για το αύριο...

Κατανοώ επίσης, αδερφέ, ότι η τιμή της πατρίδας είναι ανώτερη από την τιμή και την αξιοπρέπεια των πατριωτών, αλλά ρε αδερφέ δεν υπάρχει τιμή στην πατρίδα όταν οι πατριώτες της είναι αναξιοπρεπείς και ατιμασμένοι.

Κατανοώ ακόμα, αδερφέ, ότι εσύ για το σπιτικό σου θα επέλεγες, να ξεχρέωνες τον τοκογλύφο σου κι ας αυτοκτονούσες επεδή δεν έχεις να θρέψεις τα παιδιά σου, αλλά στο ένα εντεκάκις εκατομμυριοστό που, εξ΄ αδιαιρέτου, σου ανήκει από το σπιτικό που λέγεται πατρίδα, δεν μπορείς να το επιλέξεις κι αν το επιλέξεις είσαι ενάντια στο Σύνταγμα της πατρίδας μας. Το Σύνταγμα της πατρίδας μας, αδερφέ, λέει ότι "Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι ο κυρίαρχος λαός" και ότι "Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα". Στην περίπτωσή μας, αδερφέ, ο κυρίαρχος λαός, το θεμέλιο του πολιτεύματος, στενάζει και του το λες κι εσύ, ανθίσταται στις επιλογές σου και του απαντάς ότι δεν είναι προοδευτικός, αντιδρά και τον πλακώνεις με ό,τι μέσο έχεις ένοπλο ή μη, λιμοκτονεί και του λες υπομονή. Αλήθεια ρε αδερφέ, για κάτι πατεράδες που δεν άντεξαν και μας άφησαν χρόνους, αναίτια αυτόχειρες, έμαθες κάτι; Υποθέτω ναι και εικάζω ότι είναι οι παράπλευρες απώλειες του οικονομικού πολέμου, μέσα στον οποίο επέλεξες εσύ να διασώσεις την τιμή της πατρίδας, έχοντας ως πρώτο στόχο την αποπληρωμή του χρέους, που εσύ και άλλα αδέρφια μου δημιουργήσατε.

Θεωρώ, αδερφέ, ότι είσαι θεμελιωδώς έξυπνος και διαπιστώνεις κι εσύ ότι αυτό το απύθμενο χρέος, κατά μεγάλο του ποσοστό δημιούργημα των πανωτοκίων και ως πραγματικό χρήμα σε τσέπες γνωστών σου, κατά δήλωσή σου, ατόμων, είναι μαθηματικά αδύνατο να εξυπηρετηθεί με ίδιες δυνάμεις.

Είχες να επιλέξεις ανάμεσα στο να μειωθεί και να γίνει με κάποιον τρόπο εξυπηρετήσιμο με ταυτόχρονη παραχώρηση εθνικών και κυριαρχικών δικαιωμάτων (ουσιαστικά αγοραπωλησία είναι αυτό) ή να κάτσεις κάτω μαζί με τους τοκογλύφους με χαρτί και μολύβι και να τους πεις "Αυτό αναγνωρίζουμε ως πραγματικό χρέος σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αυτά μας χρωστάτε, τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι", γραμμούλα κι ό,τι βγει από κάτω είτε μας χρωστάνε είτε τους χρωστάμε ή να τους τραβήξεις ένα μεγαλοπρεπέστατο "ΟΧΙ" σα του φασίστα του δικού μας, του έλληνα, και να δώσεις τον "υπέρ πάντων αγώνα" ξένος να μη μας πατήσει.

Επέλεξες το πρώτο και δεν με ρώτησες, ούτε καν μου είχες πει ότι θα το έκανες. Άδικο, ε; Ψιλοαπάτη ίσως;

Εγώ αδερφέ, όπως κι εσύ, οικονομικά δεν ξέρω, γι' αυτό και δεν ανέλαβα να σώσω την πατρίδα μέσω της μακροοικονομίας.
Εγώ αδερφέ, όπως κι εσύ, ξέρω πια ποιός είναι ο πλούτος της πατρίδας μας και πώς αυτός μπορεί να σώσει την πατρίδα μας.
Εγώ αδερφέ, σε αντίθεση με σένα, ξέρω ότι η τιμή της πατρίδας δεν είναι τα πανωτόκια των τοκογλύφων.
Εγώ αδερφέ, σε αντίθεση με σένα, ακόμα και την ελάχιστη υποχρέωση που είχα να υπηρετήσω τη θητεία μου την εκπλήρωσα. Εσύ αν θυμάμαι καλά, όπως και πολλά άλλα αδέρφια μας απλώς την πλήρωσες, υποθέτω με τα λεφτά που έβγαλες στην κλέφτρα και ψεύτρα ξενιτειά
Εγώ αδερφέ, σε αντίθεση με σένα, την Ελλάδα δεν τη θέλω μήτε Δανία, μήτε Ινδία. Ελλάδα των παππούδων μου και των γονιών μου θέλω να την έχω.
Έχεις πλάκα αδερφέ ώρες ώρες, όπως και άλλα αδέρφια μου παλιότερα. Ο ένας ήθελε την Ελλάδα Γερμανία, ο άλλος Αμερική, ο άλλος Ιρλανδία. Όλος ο κόσμος μια Ελλάδα.
Εγώ αδερφέ, σε αντίθεση με σένα, τα χέρια μου και το μυαλό μου τα έχω για να παράγω πλούτο. Για τον πλούτο αυτό πλήρωσα φόρους. Με τον υπόλοιπο αγόρασα ένα σπιτάκι. Τώρα με λες να σου πληρώνω κάθε χρόνο το κάτιτις μου επειδή μου ανήκει ακόμα. Βάλε τώρα ένα από τα σαϊνια που κυκλοφοράνε γύρω σου, κάτι ελεσίδες, κάτι ελεσντίδες, να σε εξηγήσουν το παρακάτω:
Ένα σπίτι αξίας 150.000 μονάδων χρήματος αγοράστηκε πριν από 10 χρόνια.
Για να συγκεντρωθεί αυτό το κεφάλαιο, παρήχθη πλούτος 230.000 μονάδων χρήματος.
Από τον παραπάνω πλούτο, αποδόθηκε φόρος περίπου 30%, έμειναν περίπου 161.000 μονάδες χρήματος.
Από τις 161.000 δόθηκαν 150.000 σ' αυτόν που έφτιαξε το σπίτι κι άλλες 11.000 σαν φόρος μεταβίβασης.
Σήμερα, δέκα (10) χρόνια μετά, το συγκεκριμένο σπίτι, μετά τους επιδέξιους χειρισμούς επιδέξιων σωτήρων, έχει αξία περίπου 100.000 μονάδων χρήματος.
Έρχεσαι εσύ τώρα και λες, για τις 100.000 που έχουν απομείνει στα χέρια του ιδιοκτήτη σαν περιουσία, θα σε δίνει κάθε χρόνο περίπου 1.000 μονάδες χρήματος.
Μέσα στα επόμενα δέκα (10) χρόνια, αν τραβήξεις μια γραμμή, γι' αυτό το σπίτι, από τον αρχικό πλούτο που παρήχθη των 230.000 μονάδων χρήματος:
Η πατρίδα (εσύ δηλαδή κατά την άποψή σου) έχει εισπράξει 91.000 μονάδες χρήματος
Ο ιδιοκτήτης στα χέρια του θα έχει μια περιουσία περίπου 50.000 μονάδων χρήματος.
Magic numbers, ε αδερφέ; Και πού να σου πω ότι αυτό ισχύει για κάθετι που αγοράζεται μέσα στην πατρίδα. Θα πέσεις από τα σύννεφα, υποθέτω, μόλις μάθεις ότι για κάθε λίτρο βενζίνης που καταναλώνω, η πατρίδα (εσύ δηλαδή κατά την άποψή σου) εισπράττει το διπλάσιο της αξίας της βενζίνης σε φόρο.

Λοιπόν, αδερφέ να στο ξεκαθαρίσω. Εγώ δεν συμφωνώ με την επιλογή σου, ξέρω ότι θα με τιμωρήσεις, αλλά απ' όλα όσα παραπάνω σου ανέφερα, είμαι πεπεισμένος ότι έχω δίκιο να διαφωνώ και οπωσδήποτε υποχρέωσή μου προς αυτό που ονομάζω "πατρίδα, γυναίκα, παιδιά και ιερές παραδόσεις" (που έλεγε ο δικός μας ο φασίστας στο διάγγελμά του) να αντισταθώ, αγνοώντας κάθε κλήση σου να σε αποδείξω ότι είμαι πατριώτης, σε κάθε τι δηλαδή που σκοπό έχει να εξυπηρετήσει την επιλογή σου που με επιβάλλεις, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της απόφασής μου. Σε σένα, αδερφέ, αφήνω το εύκολο. Τις κυρώσεις που θα με επιβάλλεις ή το ξύλο που θα με ρίξεις. Κάτι άλλο ούτως ή άλλως δεν είσαι ικανός να κάνεις, αδερφέ.

Με την ευκαιρία της επικοινωνίας μας αδερφέ κι αν έχεις κανέναν γνωστό στο ΤΣΜΕΔΕ, το ασφαλιστικό μου ταμείο ντε, σπρώξε λίγο σε παρακαλώ (μην ξεχνάς, την τελευταία φορά σε ψήφισα γιατί "λεφτά υπάρχουν", άρα μου χρωστάς το ρουσφετάκι μου) για να έχω μιαν απάντηση στην επιστολή που τους έχω στείλει πριν από 2 χρόνια, περίπου, ζητώντας τους να υπογράψουμε ένα μνημόνιο μεταξύ μας, προκειμένου να συνεχίσω να τους τα ακουμπάω, ήτοι, περιληπτικά:

1. Πόσα χρόνια συνολικά θα πληρώνω για να βγω στη σύνταξη

2. Πόσο θα πληρώνω κάθε χρόνο

3. Τι εγγυημένο κεφάλαιο θα έχω στη λήξη του μνημονίου, το οποίο θα πάρω εγώ ή οι κληρονόμοι μου

4. Σε τι ποσοστό του ποσού που θα πληρώνω στο γιατρό, κάθε φορά, θα με καλύπτει

5. Σε τι ποσοστό θα με καλύπτει στα φάρμακα που αγοράζω.

6. Τι εγγυήσεις διαχείρισης του κεφαλαίου μου, που συσσωρεύει, μου δίνει
7. Απολογισμό για τα συσσωρευμένα χρήματά μου μέχρι την ημέρα υπογραφής του μνημονίου.

Και θέλω να είμαι δίκαιος μαζί σου αδερφέ και με όσα άλλα αδέρφια ήταν πριν από σένα πατριώτες σωτήρες κι όλα όσα έρθουν μετά από εσένα να με σώσουν. Δεν θέλω μήτε να σας βρίσω, μήτε να σας προγκήξω, μήτε ζημιά στη ζωή σας και των παιδιών σας να κάνω. Θα ήθελα λοιπόν, όποτε βρεις χρόνο, τώρα ή στο μέλλον, βοηθούμενος κι από ένα επιτελείο σοφών, ημεδαπών ή αλλοδαπών να με δώσεις απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα και δεσμεύομαι ότι αν έχω ευθείες απαντήσεις (γιού νόου; στρέιτ άνσουερς) να πουλήσω ό,τι έχω και δεν έχω, ακόμα και τα παιδιά μου να θυσιάσω σε όποιον βωμό με καλέσει η πατρίδα, προκειμένου να σωθεί:

1. Γιατί ενώ η τιμωρία ενός κακού διαχειριστή πολιτικού του δημόσιου πλούτου είναι να μην ξαναεκλεγεί ή να χάσει την κυβέρνηση, για μένα που αρνούμαι να πληρώσω χρέος που δεν μου αναλογεί είναι να χάσω την περιουσία μου ή/και να μπω φυλακή;
2. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, δεν βρέθηκε ένας ένοχος διασπάθισης δημόσιου χρήματος να πάει μέσα και να δώσει πίσω ό,τι έχει απομείνει από τα διασπαθισμένα;
3. Γιατί ενώ ο γερμανός ξέρει ποιά φυσικά πρόσωπα πήραν τα λάδια από τη Siemens εσύ ακόμα δεν ξέρεις αλλά σταμάτησες ακόμα και να το ψάχνεις;
4. Γιατί αφήνεις συγκεκριμένα επώνυμα φυσικά πρόσωπα να έχουν προκλητικά πλούσια ζωή με φορολογική δήλωση μερικών χιλιάδων μονάδων χρήματος, δεκάδες χρόνια τώρα;
5. Γιατί η πολιτική ευθύνη δεν διώκεται με το ποινικό ή αστικό δίκαιο;
6. Γιατί εγώ που αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη της άρνησής μου (πολιτική πράξη η επιβολή χαρατσιού, αυτονόητα πολιτική πράξη και η άρνηση καταβολής του) να πληρώσω ό,τι θεωρώ παράλογο, διώκομαι ποινικά; Γιατί δεν με τιμωρείς στερώντας μου το δικαίωμα να εκλέγομαι, όπως ουσιαστικά γίνεται με την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης;
7. Γιατί υποχρεώνεις την ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία να λειτουργεί μέσω συμβολαίων καλυπτόμενα από το αστικό δίκαιο, αλλά ο δημόσιος ασφαλιστικός οργανισμός, μου ζητάει ό,τι του καπνίσει, όποτε του καπνίσει και μου αποδίδει κεφάλαιο και τόκους (εντάξει, αστειεύτηκα για να ελαφρύνει το κλίμα) όποτε θέλει και όσα θέλει;
8. Πόσα σου χρωστάει ένας πατριώτης  για να σωθεί η πατρίδα, πότε τα θέλεις και με τι δόσεις;
9. Ποιά εγγύηση μου δίνεις ότι εδώ σταματάνε τα χρέη μου κι ό,τι χρέος δημιουργηθεί από δω και πέρα θα το πληρώνει αυτός που πήρε την απόφαση να το δημιουργήσει;
10. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της πατρίδας μας, αυτής που λες ότι προσπαθείς να σώσεις και με καλείς να συμμετέχω με κομμάτια της ανεξαρτησίας, εθνικής περηφάνειας, ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τέλος ζεστό χρήμα, όλοι μας έχουμε ίσα δικαιώματα στην εργασία. Αδερφέ, τον ομόσταυλό σου, που έχει κάνει έστω και έναν διορισμό, άρα ο διορισθείς είναι πιο ίσος από μένα απέναντι στην εργασία, έχει διωχθεί για καταπάτηση του Συντάγματος της πατρίδας μας; Ένας αδερφέ, ένας...

Κλείνοντας, αδερφέ, θα ήθελα να σε δηλώσω ότι περιθωριοποιούμαι (σύμφωνα με την άποψή σου), αποχωρώ από τον προοδευτικό μας χώρο, αρνούμαι να σε ακολουθήσω στις επιλογές σου, θα συνεχίσω να ασκώ τα δημοκρατικά μου δικαιώματα και όσα απορρέουν από το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος της πατρίδας μου:
"Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία."

και λυπάμαι, αλλά δεν θα περιμένω από σένα ή οποιονδήποτε ομόσταυλό σου, να μου πεις πότε και από ποιόν επιχειρείται να καταλυθεί με τη βία. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει, δεν παίζει μ' αυτά τα πράγματα.

Σε χαιρετώ αδερφέ και συγνώμη για το χρόνο σου που σπατάλησα, αλλά εκτός από τη φλασιά μου, άρχισε και βρωμάει πολύ άσχημα το πράμα κάτι σαν σκουπιδομπάρουτο (όπως κι αν το ερμηνεύσεις αυτό, μέσα θα πέσεις).