Οτι είναι νόμιμον ΔΕΝ είναι πάντα και ηθικόν

Φωτογραφία από το περιοδικό "Η κενή διαθήκη", ΣΚΑΪ ΒΙΒΛΙΟ, ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ

Ό,τι και να πεις είναι λίγο. Παρόλο που η φράση αυτή τον καταδίκασε στη συνείδηση των πολιτών, συνεχίζει για το ελληνικό δίκαιο, όπου αυτό υστερεί, να απηχεί τα συναισθήματα της πίκρας που γεννά σ' αυτόν που βάσει ενός νόμου καθόλα τρύπιου ή, σε μερικές περιπτώσεις, μεροληπτικού ή αντίθετου προς την ισονομία και ισοπολιτεία που αναφέρεται στο Σύνταγμα της Ελλάδας, βιώνει την "καταδίκη".

Για το ελληνικό δίκαιο, το 99.5% των ανδρών στην Ελλάδα, που έγιναν πατέρες, είναι ακατάλληλοι για να έχουν την επιμέλεια των τέκνων τους, στην περίπτωση χωρισμού των γονέων. Απλή μαθηματική πράξη, στέλνει το όλο νομικό πλαίσιο στα σκουπίδια.

Δεδομένα:

1. Το 99.5% των πατέρων είναι ακατάλληλο για την επιμέλεια των τέκνων τους, δηλαδή αντίστοιχα το 99.5% των μητέρων είναι κατάλληλο,
2. Το 64% των παιδιών χωρισμένων γονέων παρουσιάζει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό παραβατική συμπεριφορά, σύμφωνα με τις αναλύσεις και τα στατιστικά των ψυχολόγων, ψυχαναλυτών.
3. Το παραπάνω ποσοστό του 64%, σύμφωνα με το σημείο 1) κατά ποσοστό 99.5% μεγάλωσε με την  μητέρα η οποία επιμελήθηκε κατά κυριότατο λόγο της ανατροφής και της παιδείας του.
4. Τα διαζύγια σε ζευγάρια με παιδιά έχει φτάσει πλέον στο ποσοστό του 36% του συνόλου των ελληνικών οικογενειών (συμπερλαμβανομένων των άτεκνων οικογενειών).

Συμπέρασμα 1: Στο σύνολο των ζευγαριών που κάνουν οικογένεια με παιδιά, οι μητέρες εκ του αποτελέσματος σε ποσοστό  22,9% αποδεικνύονται ακατάλληλες για την επιμέλεια των παιδιών τους.

Το συμπέρασμα γίνεται ακόμα χειρότερο όταν επικεντρωθεί στις χωρισμένες οικογένειες και διατυπώνεται ως εξής:

Συμπέρασμα 2: Στο σύνολο των ζευγαριών που κάνουν οικογένεια με παιδιά και χωρίζουν, οι μητέρες εκ του αποτελέσματος σε ποσοστό 63% αποδεικνύονται ακατάλληλες για την επιμέλεια των παιδιών τους.

Αυτά λένε οι απόλυτοι αριθμοί, αλλά οι απόλυτοι αριθμοί, όταν πρόκειται για παιδιά θέλουν παραπάνω ανάλυση που δυστυχώς δεν την κάνει κανείς. Οι μανάδες που χωρίζουν έχουν στην "τσέπη τους" τα παιδιά, οι πατεράδες κουράζονται ή εξαθλιώνονται οικονομικά, ίσως, να "παλεύουν" μ' ένα σύστημα που σε ποσοστό 99.5% τους θεωρεί ως "ανίκανους" ή λιγότερο ικανούς για την επιμέλεια των παιδιών τους και οι δικαστές έχουν έναν τυφλοσούρτη για να βγάζουν τις αποφάσεις τους (πάνω στο "ανήθικο" δόγμα "ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν").

- Είναι άδικο για τα παιδιά να καταδικάζονται "ερήμην" τους από τη μαθηματική στατιστική.

- Είναι άδικο και για τις μανάδες και για τους πατεράδες να "καταδικάζονται" από τη μαθηματική στατιστική.

- Είναι άδικο για τους δικαστές να "δικάζουν" με βάση τη μαθηματική στατιστική και "δογματικά ανήθικα".

Κάποτε τα παιδιά θα γίνουν ενήλικες και θα έχουν "διδαχτεί" αυτό που σαν παιδιά ζουν.

ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΜΗ ΖΟΥΝ ΤΟ Α-ΔΙΚΑΙΟ από τη μικρή τους ηλικία. Δεν ήρθαν στον κόσμο για να ζήσουν αυτή την παιδική ηλικία, δεν τους αξίζει, δεν τους πρέπει.

Αυτό που είναι νόμιμο, δεν είναι πάντα ηθικό, δεν είναι πάντα αυτό που εκφράζει τη βούλησή τους, δεν είναι αυτό που θέλουν για τη ζωή τους, δεν είναι η αλήθεια τους, δεν είναι η ζωή τους, πολύ δύσκολα ως ενήλικες θα είναι τελικά ο εαυτός τους.