Ο φαύλος κύκλος της οικονομίας

Στην ελληνική οικονομία τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχουν 2 κουβάδες, ένας που μπαίνουν τα έσοδα κι ένας από τον οποίο βγαίνουν τα έξοδα. Τα έξοδα ουσιαστικά αφορούν τη χρηματοδότηση του δημόσιου τομέα και τίποτε παραπάνω. Ο κουβάς των εξόδων ήταν και είναι τρύπιος με ευθύνη όλων, και αυτών που τον διαχειρίζονται και αυτών που δέχτηκαν να είναι ακόμα μια τρύπα του κουβά. Ο άλλος κουβάς, αυτός των εσόδων μοιάζει να είναι πανάκεια για να γίνεται μεταφορά χρημάτων προς τον άλλον κουβά.. Ποιές μπορεί να είναι οι πιθανές πηγές που μπορούν να τον γεμίσουν; Άμεσοι φόροι, έμμεσοι φόροι, δανεισμός. Το πρόβλημα στον κουβά και σε όλους μας δημιουργήθηκε από τη στιγμή που ο δανεισμός έφτασε να είναι ευθέως συγκρίσιμος με το άθροισμα άμεσων και έμμεσων φόρων. Τι λείπει από την ελληνική οικονομία; Δύο πράγματα: Ο τυποποιημένος και μη διαβλητός τρόπος ελέγχου με το οποίο οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι γεμίζουν τον κουβά και ο τυποποιημένος και μη διαβλητός τρόπος με τον οποίο ανοίγονται και μεγαλώνουν οι τρύπες του κουβά των εξόδων . Στην ελληνική οικονομία το μόνο που είναι, σχετικά, άμεσα ελέγξιμο είναι οι έμμεσοι φόροι. Οι άμεσοι φόροι επαφίενται στο φιλότιμο, στην αφέλεια ή στην "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" δήλωση του φορολογούμενου. Αυτή ακριβώς είναι η πηγή του κακού. Το ότι οι έλεγχοι (δια χειρός εφοριακού) είναι ελλειπείς και μαϊμουδένιοι, είναι δευτερογενής πηγή. Ενα δίκαιο, τίμιο και αδιάβλητο σύστημα φορολόγησης θα έπρεπε να "μαθαίνει" το εισόδημά μου από τα πραγματικά μου έξοδα, τα οποία με τη σειρά τους αποτελούν πραγματικό έσοδο για κάποιον άλλον κ.ο.κ. Είναι πολύ εύκολο, ΑΝ ΗΘΕΛΑΝ, να καθίσουν -όλα αυτά τα μορφωμένα, εσωτερικού και εξωτερικού, γιαπάκια κοντά ή μακριά από προέδρους και πρωθυπουργούς- και να φτιάξουν μια τεράστια λίστα εξόδων η οποία θα "πιστώνει" τα έξοδά μου ως αποδεδειγμένα και χωρίς αμφισβήτηση ή αμφιβολία έσοδά μου. Αντικειμενικές αξίες και βλακείες... Αγοράζεις σπίτι, οικόπεδο; Την ελληνική οικονομία δεν θα έπρεπε να τη νοιάζει το συμβόλαιο, το συμβόλαιο είναι απλώς το χαρτί που δηλώνει τη μεταβίβαση από τον έναν ιδιοκτήτη στον άλλον. Για να δεχτεί η ελληνική οικονομία το τίμημα ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙ: Μεταφορά χρημάτων από έναν λογαριασμό σε άλλον, επιταγή από τον παλιό ιδιοκτήτη στο νέο ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο κατεβάσει η κούτρα τους. Έχεις αυτοκίνητο της εταιρείας σου σαν παροχή, σου πληρώνει κάτι άλλο σαν παροχή; Δεν είναι έξοδο της εταιρείας σου αυτό, είναι έμμεσα φορολογητέο έσοδο δικό σου, όπως είναι για την πλειοψηφία των υπολοίπων (αυτοκίνητα, διακοπές, πληρωμή βρεφονηπιακού σταθμού, κινητό). Είναι απλό το κόλπο. Όσο είναι εταιρικό έξοδο, μειώνει τα φορολογητέα έσοδα της εταιρείας η οποία επιπλέον φορολογείται με αστείο φορολογικό συντελεστή. Αν περνούσε στα άμεσα φορολογητέα έσοδα του φορολογούμενου θα φορολογούνταν με υψηλότερο συντελεστή. Κοινωνικός αυτοματισμός;;; Όχι!!! Φορολογική δικαιοσύνη!!! Αν ο άλλος αξίζει παραπάνω από εσένα στην αγορά, με γειά του με χαρά του, ας πάρει παραπάνω και καλοφάγωτα, αλλά να φαίνεται ότι τα πήρε, όχι να τα κρύβει μέσα στην εταιρεία του. Τίμια και ξεκάθαρα πράγματα. Κάπως έτσι θα σταματούσε το φαινόμενο της προσωπικής "φτώχειας" βιομηχάνων και μεγαλοστελεχών, η ολοφάνερη φοροκλοπή των οποίων "παρασύρει" και τους φτωχοδιάβολους να σκαρφίζονται τρόπους που τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν το ίδιο.

Όταν πληρώνεις το ΦΠΑ σε κάθε σου αγορά, μιλάμε για άμεση εκταμίευση του ποσού από εσένα το φορολογούμενο, αλλά δεν έχει τρόπο ο γιαπάκης να το μάθει και περιμένει να το μάθει από τον εισπράξαντα αυτό το φόρο. Δεν του φταίς εσύ. Όταν πληρώνεις το φόρο σου στα τσιγάρα και στη βενζίνη κάθε φορά που τα προμηθεύεσαι, η εκταμίευση φόρου από εσένα είναι άμεση -παρότι ο φόρος έμμεσος-  ο γιαπάκης, όμως, δεν το μαθαίνει άμεσα. Το μαθαίνει, αν και όταν θελήσει ο εισπράξας να του το πεί. Δεν του φταίς εσύ. Αν το περιβόητο "πόθεν έσχες" ελεγχόταν στην πηγή του, ήτοι αγοράζεις αυτοκίνητο, σπίτι, οικόπεδο -πες μου τώρα που τα βρήκες για να μπορέσεις να το αγοράσεις-, θα είχαμε καθαρίσει με αυτή τη θλιβερή ιστορία του "πόθεν έσχες". Ας πέφταν όσες μίζες θέλανε, αν για να τις φας θα έπρεπε τη στιγμή που τις τρως να δικαιολογείς πού τις βρήκες, προκειμένου να σε αφήσουν να τις φας, δεν θα έπεφταν ΤΟΣΕΣ μίζες, πιθανόν και να εξανεμιζόταν, σε οποιαδήποτε όμως περίπτωση μεγάλο μέρος τους -των μιζών- θα επέστρεφαν ως φόροι στην ελληνική οικονομία.

Δεν παίρνεις άδεια λειτουργίας, δεν ανοίγεις μαγαζί, αν κάθε σου έξοδο ή έσοδο δεν το μαθαίνω άμεσα ήτοι σε ποιόν έκανες το έξοδο, από ποιόν απέκτησες το έσοδο. Ούτε φορολογική συνείδηση χρειάζεται, ούτε φορολογική κουλτούρα. Αυτά θέλουν χρόνια για να αποκτηθούν, τώρα υποτίθεται ότι καίγεσαι και χρειάζεσαι άμεσα κάτι που θα πείσει όλους ότι δεν βάζεις απλώς το βρωμόχερό σου στην τσέπη τους με το έτσι θέλω.

Ανάπτυξη και κούφια λόγια. Όσο δεν μπορείς να ελέγξεις έσοδα και έξοδα όλο στο ίδιο σημείο θα είσαι. Με το χέρι απλωμένο ή χωμένο στην τσέπη των άλλων.

Αν έλεγες ότι τα πρώτα χρήματα που θα βουτήξεις ή θα δανειστείς θα τα χρησιμοποιήσεις για να στήσεις έναν μηχανισμό τυποποιημένο και αδιάβλητο που αποδίδει δικαιοσύνη στους φόρους, το πιθανότερο είναι ότι όλοι θα σου έδιναν και την άλλη τους τσέπη. Αυτό είναι προοπτική. Πάρτα μας τώρα, αλλά θα ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να μας τα ξαναπάρεις έτσι, γιατί θα τα παίρνεις από εκεί που έχει αποδειχτεί ότι υπάρχουν. Πόσα ελληνικά ή ξένα πανεπιστήμια χρειάζεται πια να έχεις τελειώσει για να κάνεις το αυτονόητα απλό;

Και να μην ξεχάσεις να ζητήσεις πίσω τα χρήματα από αυτούς που τα έφαγαν. Πιο πολύ θα τους στοιχίσει αν τους τα πάρεις πίσω, παρά να τους κλείσεις 10 χρόνια φυλακή. Και φυσικά θα είσαι εξαιρετικά γελοίος αν δεν τους βρεις και δεν αποδείξεις ποιοί είναι... Τα χρήματα στην ιστορία του κόσμου ποτέ δεν εξαφανίστηκαν από μόνα τους, ποτέ δεν έβγαλαν πόδια να φύγουν από τα χρηματοκιβώτια. Το να φορολογείς με εξαιρετικά υψηλούς συντελεστές τα υψηλά εισοδήματα, είναι αποτρεπτικό στο να ωθεί τον κόσμο να παράγει και να αποκτά υψηλά εισοδήματα. Αυτή όμως είναι η μία οπτική. Αν κάποιος παράγει έργο 10.000€ για να πάρει 3.000€ ως μερτικό του (αποδοχές) και δεν θέλει να παράγει άλλο προκειμένου να αποκτήσει μεγαλύτερο εισόδημα, το οποίο θα φορολογηθεί με εξαιρετικά υψηλό συντελεστή, πάρε δίπλα του ακόμα έναν που θα παράγει 10.000€ προκειμένου κι εκείνος να αποκτήσει 3.000€. Αυτή είναι η άλλη οπτική του ίδιου θέματος και πιθανόν να είναι "αναπτυξιακότερο" από τις αηδίες του τύπου "αν τους φορολογήσεις πολύ θα σταματήσουν να παράγουν". Πάντα, ΜΑ ΠΑΝΤΑ, στην αγορά εργασίας και στην παραγωγική διαδικασία υπάρχει πληθώρα ατόμων που επιθυμεί να συμμετάσχει στην παραγωγή. Είναι το δόγμα "καλύτερα μεγαλύτερη μικρομεσαία τάξη, παρά δύο τάξεις που απέχουν τεράστια μεταξύ τους απόσταση στο βιοτικό επίπεδο".