Αυτός ο "άλλος"

(Όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Το ΧΩΝΙ", την Κυριακή 9/11/2012)

Ο άλλος φταίει που έσπασε το τζάμι, ο άλλος φταίει που δεν πάμε καλά, ο άλλος άντρας στη ζωή της, ο άλλος κάνει τον έξυπνο, ο άλλος ας κάνει τον μάγκα, ξεκινήστε εσείς κι ακολουθούμε κι εμείς, πάτε εσείς πιάστε τραπέζι και θα έρθουμε. Ο καθημερινός «άλλος». Σε οτιδήποτε ενέχει ευθύνη, εμφανίζεται ο «άλλος». Κάθε φορά είναι κι ένας διαφορετικός «άλλος». Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν χωρίς ποτέ να έχουν γίνει ο «άλλος».

Αφού πήραν αύξηση οι «άλλοι» να πάρουμε κι εμείς, αφού απεργούν οι «άλλοι» ν’ απεργήσουμε κι «εμείς, αφού είναι ωραίοι οι «άλλοι» που είναι λεπτοί να γίνουμε κι εμείς. Το ίδιο νόμισμα από την «άλλη» του όψη. Μερικοί το παρατράβηξαν κι έδεσαν ακόμα και το μισθό τους στο μισθό των «άλλων». Αφού οι άλλοι παίρνουν τόσο, εμείς θα πρέπει να παίρνουμε ακριβώς το ίδιο.

Σ’ όλη σου τη ζωή υπάρχει αυτός ο «άλλος», αυτοί οι «άλλοι». Στα κέρδη γινόμαστε «όλοι», στη ζημιά ας την πληρώσουν πρώτα οι «άλλοι» και μετά «εμείς» (…και βλέπουμε).

Άλλαξε η ζωή μας μέσα σε 2-3 χρόνια από άσπρο σε μαύρο. Τι σημασία έχει πια αν εκείνο το άσπρο ήταν ψεύτικο; Τι σημασία έχει αν ήταν φτιαχτό; Τι σημασία έχει αν είχαν λόγο να το φτιάξουν έτσι και να στηρίξουν πάνω του ολόκληρες οικονομίες κρατών, κοινωνιών μικρών και μεγάλων, ατόμων;

Σήμερα ξέρεις ποιος, με ποιόν τρόπο και για ποιόν λόγο σου έδινε τόσα χρόνια το άσπρο. Τζιράριζε πάνω σ’ αυτό άσπρο, σε δάνειζε και τζιράριζε πάνω στο δάνειό σου, σε κοίμιζε και φυσικά κατέρρευσε και ζητά να τον ξανακτίσεις.

Η απλή λογική λέει ότι όσο χρήμα κι αν «κόπηκε» αυτά τα χρόνια, όπως και όπου κι αν μοιράστηκε, δεν έγινε ατμός. Βρίσκεται και σήμερα ακόμα σε συγκεκριμένα χέρια. Μοιάζει σχεδόν προφανές ότι βρίσκεται στα χέρια που είναι έτοιμα να το ξαναμοιράσουν με άλλους όρους. Αυτή τη φορά το αντάλλαγμα που ζητάνε δεν είναι τόκοι και πανωτόκια, χρήματα και πάλι δηλαδή. Αυτή τη φορά παίρνουν πράγματα με αξία. Τη γη, τον πλούτο της, το νερό, τα τρόφιμα.

Το βλέπεις, το αισθάνεσαι, το ζεις… Κι όμως. Έχεις αλλοιωθεί τόσο μέσα σου που και σ’ αυτό ακόμα, στην ίδια σου τη ζωή, τη δικιά σου τη ζωή, τη ζωή των δικών σου ανθρώπων, τη ζωή των φίλων σου, λες και πάλι «Θέλουν όλοι τους σκότωμα, όλα κάψιμο και να ξεκινήσουμε από την αρχή» και σκέφτεσαι «ας ξεκινήσει όμως πρώτα ο άλλος».

Βρίζεις, χτυπιέσαι, νευριάζεις, εκτονώνεσαι σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι ακόμα κι εκεί φωνάζεις, «πρέπει αυτό, πρέπει εκείνο, πρέπει το άλλο» και σου λένε οι «φίλοι» σου, «αχ, έχεις τόσο δίκιο» και να το ένα like πίσω από τ’ άλλο και λες από μέσα σου «Κοίτα πόσοι είμαστε που συμφωνούμε σε τόσο λογικά πράγματα».

Μετά από μια-δυο μέρες όμως είσαι και πάλι σε μια ουρά, στην τράπεζα, στη ΔΕΗ, στην εφορία να πληρώσεις αυτό που σου επέβαλαν και για το οποίο έβριζες και πρότεινες τρόπους αντίδρασης και μάζεψες τόσα likes. Για μια ακόμα φορά είσαι στην ουρά αυτών που περιμένουν τους «άλλους» να κάνουν αυτό που έλεγες ότι πρέπει. Συνεχίζεις να ρίχνεις χρήματα σε έναν κουμπαρά που μέρες πριν έλεγες ότι είναι τρύπιος και πρέπει να σταματήσουμε να ρίχνουμε μέσα χρήματα. Κι όμως είσαι πάλι στην ουρά. Σκέφτηκες πιο λογικά μετά από την ικανοποίηση τόσων likes. «Αν το κάνω μπορεί να μου κόψουν το ρεύμα, να μου κατάσχουν το αυτοκίνητο, να μου πάρουν το σπίτι. Άσε μωρέ, τόσα likes πήρα από τους άλλους, κάποιοι από αυτούς θα κάνουν αυτό που πρέπει και μετά το κάνω κι εγώ».

Να θυμάσαι ένα πράγμα… Όσο δεν γίνεσαι εσύ «ο άλλος», οι κάποιοι θα συνεχίσουν ν’ ανοίγουν την τρύπα του κουμπαρά, θα συνεχίσουν να καλοσιτίζονται από το υστέρημά σου, θα συνεχίσουν να σε σώζουν κι όταν εξ’ ανάγκης βρεθείς πια να είσαι «ο άλλος», πολύ πιθανόν να μην υπάρχει πια τίποτε να περισώσεις ή να πολεμήσεις ή να κερδίσεις.

Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για σένα που μάζεψες τόσα likes: Ή τρελαίνεσαι ή αυτοκτονείς ή γίνεσαι σταγόνα του σιωπηλού ποταμιού, γίνεσαι ένας από τους «άλλους».