Σωτηρία ήταν η Μπέλλου...

Αν ο Σαμαράς δεν είχε γραμμένο με χρυσά γράμματα στο βιογραφικό του ότι ήταν επιτυχημένος διευθυντής σε πιτσαρία, κατά δήλωσή του, αλλά διεύθυνε μαγέρικο, θα ήξερε ότι αν στη χύτρα σφίξεις εκτός από το καπάκι και τη βαλβίδα, η χύτρα εκρήγνυται απροειδοποίητα και απρόβλεπτα. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα σήμερα.

Αν ο Βενιζέλος δεν είχε πλούσια γυναίκα, κατά δήλωσή του, θα ήξερε ότι δεν μπορείς να κόβεις το ρεύμα, ή έστω να διατάζεις να γίνει, αν κάποιος δεν έχει πληρώσει το χαράτσι. Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα σήμερα. Κι ίσως να ήταν ακόμα καλύτερα αν ήταν συνταγματολόγος κι όχι καθηγητής. Δεν θα κατέλυε δια νόμων το άρθρο του Συντάγματος περί ισονομίας και ισοπολιτείας, πολύ δε περισσότερο θα μάζευε τον άλλον τον καθηγητή, τον Στουρνάρα -με τ’ όνομα και τη χάρη και διαχρονικός-, που διέταξε τη ΔΕΗ, με τον άλλον καθηγητή εκεί, να μην υπακούσει σε δικαστική απόφαση.

Αυτός μάλιστα ο Στουρνάρας, γνήσιο μανατζαριό, το παρατράβηξε. Έκανε και μάθημα περί πατριωτικού καθήκοντος σε δικαστές και πολίτες. Υποθέτω ότι μετά τη γέννησή του έσπασαν το καλούπι για να μη χαλάσει η ράτσα. Ο Στουρνάρας είναι μάνατζερ και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Συνηθέστατα οι μάνατζερς είναι προϊόν λόμπινγκ (και ρόμπινγκ καμιά φορά) και όχι πραγματικής προστιθέμενης αξίας ή άνθρωποι με ικανότητες άνω του μετρίου. Δεκάδες χρόνια ιστορίας, στην Ελλάδα τουλάχιστον, αυτό έδειξαν. Ο Ελευθέριος Μουζάκης, ο «ΚΛΩΣΤΑΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ», ήταν ο άνθρωπος επιχειρηματίας. Μαζί στα κέρδη, μαζί και στις ζημιές. Κι είχε εργοστάσιο στις χειρότερες εργασιακές συνθήκες που υπήρχαν στην Ελλάδα.

Διατάσσονται, υπογράφουν, εκβιάζουν, επιβάλλουν, χαίρονται, πανηγυρίζουν. Κι όλα αυτά με τη συμπαράσταση των βουλευτών τους, της αριστερής τσέπης του φιλελευθερισμού και της δεξιάς τσέπης της αριστεράς. Άντε κι άλλες 2-3 χιλιάδες κολαούζους, σπαρμένους δεξιά κι αριστερά.

Και να σκεφτεί κανείς ότι κανένας και ποτέ δεν τους έδωσε το δικαίωμα να πουλήσουν περιουσία που δεν τους ανήκει, να ξεπουλήσουν πατρίδα που δεν τους ανήκει (όπως δεν ανήκει σε κανέναν μας), να ξεχαρβαλώσουν δημοκρατία που από σπάνια έως ποτέ, έχουν υπηρετήσει. Το τι λένε ή το πώς θα ήθελαν να τα καταλαβαίνουμε, είναι δικό τους θέμα.

Παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την Ελλάδα στους δανειστές. Οι οποίοι δανειστές δάνειζαν με χρήμα των τραπεζών, οι οποίες τράπεζες έφτιαχναν το χρήμα από μη παραγωγικές διαδικασίες. Μια χαρά κύκλος. Οικονομικό μοντελάκι μούρλια. Ειδικά αν είσαι ο τραπεζίτης. Ο ένας τραπεζίτης, ο άλλος κοπτήρας. Κρέας εμείς, τα λιμά.

Η Ελλάδα και καμία Ελλάδα, δεν πρόκειται ποτέ να σωθεί από τέτοιου επιπέδου πολιτικούς. Είναι οι πολιτικοί με τις πλούσιες γυναίκες, την ευγενή καταγωγή από πολιτικές οικογένειες, οι πολιτικοί που στο όνομα της πολιτικής τους αγνοούν δικαστικές αποφάσεις και καλούν και άλλους να πράξουν το ίδιο, είναι οι πολιτικοί που έχουν να επιδείξουν αποστασίες, διασπάσεις, κόμματα κληρονομικώ δικαίω, είναι οι πολιτικοί που δέχονται να φορολογηθεί μόνο το 25% της βουλευτικής τους αποζημίωσης, είναι οι πολιτικοί που έχουν μετοχές, είναι οι πολιτικοί που έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό, είναι οι πολιτικοί που ο κύκλος τους είναι Λαυρεντιάδηδες, είναι οι πολιτικοί που βάφουν με πορδές τ’ αυγά.

Είναι οι πολιτικοί που το πατριωτικό τους καθήκον τους επιβάλλει να έχουν ένα Ταμήλο ανάμεσά τους και να εκφράζει την άποψή τους. Γιατί αν ο Ταμήλος δεν εξέφραζε την άποψή τους, το πατριωτικό τους καθήκον θα έπρεπε να τους οδηγήσει να ασκούν τα βουλευτικά τους καθήκοντα χωρίς αποζημίωση και χωρίς 4-5 κολαούζους από δίπλα ο καθένας τους και οπωσδήποτε δεν θα δέχονταν να υπηρετούν μια δημοκρατία κι ένα κράτος που θέλει να είναι συνεταίρος κατά 60% στον κόπο των πολιτών, χωρίς να προσφέρει απολύτως τίποτε σ’ αυτό το συνεταιρισμό. Τίποτε…

Ούτε παιδεία, ούτε υγεία, ούτε ασφάλεια, ούτε πρόνοια. Το απόλυτο τίποτε. Ίσως η προσφορά του απόλυτου τίποτε να είναι και ο λόγος που οι συγκεκριμένοι ασκούν (λέμε τώρα) πολιτική. Οι τίποτε για το τίποτε.

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία και σε μια δημοκρατία, η πολιτική αλητεία αυτονόητα και αυτόματα αποβάλλεται από το σύστημα, Το ίδιο και ο πολιτικά αλήτης, το ίδιο κι ο αλήτης.

Και τέτοιοι πολιτικοί είναι παντού, σε όλο το φάσμα των ιδεολογιών και ιδεοληψιών.

Η Ελλάδα θα σωθεί από το σιωπηλό πλήθος, από τη δύναμη της σιωπής του, από την έκρηξη της σφιγμένης βαλβίδας της χύτρας, από αυτούς που προαιώνια την έσωζαν. Θα σωθεί από ανθρώπους που πάλεψαν και παλεύουν μόνοι τους από μειονεκτική θέση, από ανθρώπους που ξέρουν να χτυπάνε το χέρι στο μαχαίρι, από ανθρώπους που καθάρισαν τουαλέτες και φύλαξαν σκοπιά στη θητεία τους, από ανθρώπους που σε όποιο σχολείο κι αν τους έστελνες θα ήταν αριστούχοι –δεν θα χρειαζόταν τα λεφτά του μπαμπά τους και της μαμάς τους και το όνομα του σχολείου για να αριστεύσουν-, από ανθρώπους που δεν φίλησαν κατουρημένες ποδιές για μια θέση στο δημόσιο ή δεν έγιναν χαφιέδες για μια θέση στον ιδιωτικό τομέα, από ανθρώπους που δεν βρήκαν αλλά έχτισαν ή τουλάχιστον προσπάθησαν να χτίσουν σπίτι, από ανθρώπους που όταν έβλεπαν τους Λαυρεντιάδηδες και τους Μπομπολαίους και τους Κοκκαλαίους και τους Κοσκωτάδες και τους Λάτσηδες και τους Σάλλες έφτυναν χάμω κι άλλαζαν πεζοδρόμιο, από ανθρώπους που κερδίζουν την αξιοπρέπεια τους και το σεβασμό των άλλων με τον εαυτό τους κι όχι με τα χρήματα, τα αυτοκίνητα, τα ρούχα, από ανθρώπους περήφανους, τίμιους, αξιοπρεπείς, κοινωνικά αλληλέγγυους, από ανθρώπους που σου δίνουν από το υστέρημα κι όχι από το περίσσευμα, από ανθρώπους που μπορούν και κοιτάζουν το τέρας στα μάτια και του βγάζουν τη γλώσσα τους μέσα στα μούτρα, από ανθρώπους που ξέρουν ή μαθαίνουν ότι κάτω από τη μορφή του τέρατος κρύβονται ριψάσπιδες, απάτριδες, ανάλγητοι, ψυχικά άρρωστες, ηθικά κατάπτυστες, αλαζόνες κοτούλες κι οι αυλοκόλακες τους.

Κανένα τέτοιο μόρφωμα, δεν έχει το δικαίωμα να οδηγεί στην εξαθλίωση, την απελπισία, την αυτοκτονία ανθρώπους. Κανένα τέτοιο μόρφωμα δεν μπορεί να είναι συνεταίρος σου και πουθενά. ΚΑΝΕΝΑ.

Αυτός ο "άλλος"

(Όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Το ΧΩΝΙ", την Κυριακή 9/11/2012)

Ο άλλος φταίει που έσπασε το τζάμι, ο άλλος φταίει που δεν πάμε καλά, ο άλλος άντρας στη ζωή της, ο άλλος κάνει τον έξυπνο, ο άλλος ας κάνει τον μάγκα, ξεκινήστε εσείς κι ακολουθούμε κι εμείς, πάτε εσείς πιάστε τραπέζι και θα έρθουμε. Ο καθημερινός «άλλος». Σε οτιδήποτε ενέχει ευθύνη, εμφανίζεται ο «άλλος». Κάθε φορά είναι κι ένας διαφορετικός «άλλος». Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν χωρίς ποτέ να έχουν γίνει ο «άλλος».

Αφού πήραν αύξηση οι «άλλοι» να πάρουμε κι εμείς, αφού απεργούν οι «άλλοι» ν’ απεργήσουμε κι «εμείς, αφού είναι ωραίοι οι «άλλοι» που είναι λεπτοί να γίνουμε κι εμείς. Το ίδιο νόμισμα από την «άλλη» του όψη. Μερικοί το παρατράβηξαν κι έδεσαν ακόμα και το μισθό τους στο μισθό των «άλλων». Αφού οι άλλοι παίρνουν τόσο, εμείς θα πρέπει να παίρνουμε ακριβώς το ίδιο.

Σ’ όλη σου τη ζωή υπάρχει αυτός ο «άλλος», αυτοί οι «άλλοι». Στα κέρδη γινόμαστε «όλοι», στη ζημιά ας την πληρώσουν πρώτα οι «άλλοι» και μετά «εμείς» (…και βλέπουμε).

Άλλαξε η ζωή μας μέσα σε 2-3 χρόνια από άσπρο σε μαύρο. Τι σημασία έχει πια αν εκείνο το άσπρο ήταν ψεύτικο; Τι σημασία έχει αν ήταν φτιαχτό; Τι σημασία έχει αν είχαν λόγο να το φτιάξουν έτσι και να στηρίξουν πάνω του ολόκληρες οικονομίες κρατών, κοινωνιών μικρών και μεγάλων, ατόμων;

Σήμερα ξέρεις ποιος, με ποιόν τρόπο και για ποιόν λόγο σου έδινε τόσα χρόνια το άσπρο. Τζιράριζε πάνω σ’ αυτό άσπρο, σε δάνειζε και τζιράριζε πάνω στο δάνειό σου, σε κοίμιζε και φυσικά κατέρρευσε και ζητά να τον ξανακτίσεις.

Η απλή λογική λέει ότι όσο χρήμα κι αν «κόπηκε» αυτά τα χρόνια, όπως και όπου κι αν μοιράστηκε, δεν έγινε ατμός. Βρίσκεται και σήμερα ακόμα σε συγκεκριμένα χέρια. Μοιάζει σχεδόν προφανές ότι βρίσκεται στα χέρια που είναι έτοιμα να το ξαναμοιράσουν με άλλους όρους. Αυτή τη φορά το αντάλλαγμα που ζητάνε δεν είναι τόκοι και πανωτόκια, χρήματα και πάλι δηλαδή. Αυτή τη φορά παίρνουν πράγματα με αξία. Τη γη, τον πλούτο της, το νερό, τα τρόφιμα.

Το βλέπεις, το αισθάνεσαι, το ζεις… Κι όμως. Έχεις αλλοιωθεί τόσο μέσα σου που και σ’ αυτό ακόμα, στην ίδια σου τη ζωή, τη δικιά σου τη ζωή, τη ζωή των δικών σου ανθρώπων, τη ζωή των φίλων σου, λες και πάλι «Θέλουν όλοι τους σκότωμα, όλα κάψιμο και να ξεκινήσουμε από την αρχή» και σκέφτεσαι «ας ξεκινήσει όμως πρώτα ο άλλος».

Βρίζεις, χτυπιέσαι, νευριάζεις, εκτονώνεσαι σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι ακόμα κι εκεί φωνάζεις, «πρέπει αυτό, πρέπει εκείνο, πρέπει το άλλο» και σου λένε οι «φίλοι» σου, «αχ, έχεις τόσο δίκιο» και να το ένα like πίσω από τ’ άλλο και λες από μέσα σου «Κοίτα πόσοι είμαστε που συμφωνούμε σε τόσο λογικά πράγματα».

Μετά από μια-δυο μέρες όμως είσαι και πάλι σε μια ουρά, στην τράπεζα, στη ΔΕΗ, στην εφορία να πληρώσεις αυτό που σου επέβαλαν και για το οποίο έβριζες και πρότεινες τρόπους αντίδρασης και μάζεψες τόσα likes. Για μια ακόμα φορά είσαι στην ουρά αυτών που περιμένουν τους «άλλους» να κάνουν αυτό που έλεγες ότι πρέπει. Συνεχίζεις να ρίχνεις χρήματα σε έναν κουμπαρά που μέρες πριν έλεγες ότι είναι τρύπιος και πρέπει να σταματήσουμε να ρίχνουμε μέσα χρήματα. Κι όμως είσαι πάλι στην ουρά. Σκέφτηκες πιο λογικά μετά από την ικανοποίηση τόσων likes. «Αν το κάνω μπορεί να μου κόψουν το ρεύμα, να μου κατάσχουν το αυτοκίνητο, να μου πάρουν το σπίτι. Άσε μωρέ, τόσα likes πήρα από τους άλλους, κάποιοι από αυτούς θα κάνουν αυτό που πρέπει και μετά το κάνω κι εγώ».

Να θυμάσαι ένα πράγμα… Όσο δεν γίνεσαι εσύ «ο άλλος», οι κάποιοι θα συνεχίσουν ν’ ανοίγουν την τρύπα του κουμπαρά, θα συνεχίσουν να καλοσιτίζονται από το υστέρημά σου, θα συνεχίσουν να σε σώζουν κι όταν εξ’ ανάγκης βρεθείς πια να είσαι «ο άλλος», πολύ πιθανόν να μην υπάρχει πια τίποτε να περισώσεις ή να πολεμήσεις ή να κερδίσεις.

Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για σένα που μάζεψες τόσα likes: Ή τρελαίνεσαι ή αυτοκτονείς ή γίνεσαι σταγόνα του σιωπηλού ποταμιού, γίνεσαι ένας από τους «άλλους».