Σωτηρία ήταν η Μπέλλου...

Αν ο Σαμαράς δεν είχε γραμμένο με χρυσά γράμματα στο βιογραφικό του ότι ήταν επιτυχημένος διευθυντής σε πιτσαρία, κατά δήλωσή του, αλλά διεύθυνε μαγέρικο, θα ήξερε ότι αν στη χύτρα σφίξεις εκτός από το καπάκι και τη βαλβίδα, η χύτρα εκρήγνυται απροειδοποίητα και απρόβλεπτα. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα σήμερα.

Αν ο Βενιζέλος δεν είχε πλούσια γυναίκα, κατά δήλωσή του, θα ήξερε ότι δεν μπορείς να κόβεις το ρεύμα, ή έστω να διατάζεις να γίνει, αν κάποιος δεν έχει πληρώσει το χαράτσι. Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα σήμερα. Κι ίσως να ήταν ακόμα καλύτερα αν ήταν συνταγματολόγος κι όχι καθηγητής. Δεν θα κατέλυε δια νόμων το άρθρο του Συντάγματος περί ισονομίας και ισοπολιτείας, πολύ δε περισσότερο θα μάζευε τον άλλον τον καθηγητή, τον Στουρνάρα -με τ’ όνομα και τη χάρη και διαχρονικός-, που διέταξε τη ΔΕΗ, με τον άλλον καθηγητή εκεί, να μην υπακούσει σε δικαστική απόφαση.

Αυτός μάλιστα ο Στουρνάρας, γνήσιο μανατζαριό, το παρατράβηξε. Έκανε και μάθημα περί πατριωτικού καθήκοντος σε δικαστές και πολίτες. Υποθέτω ότι μετά τη γέννησή του έσπασαν το καλούπι για να μη χαλάσει η ράτσα. Ο Στουρνάρας είναι μάνατζερ και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Συνηθέστατα οι μάνατζερς είναι προϊόν λόμπινγκ (και ρόμπινγκ καμιά φορά) και όχι πραγματικής προστιθέμενης αξίας ή άνθρωποι με ικανότητες άνω του μετρίου. Δεκάδες χρόνια ιστορίας, στην Ελλάδα τουλάχιστον, αυτό έδειξαν. Ο Ελευθέριος Μουζάκης, ο «ΚΛΩΣΤΑΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ», ήταν ο άνθρωπος επιχειρηματίας. Μαζί στα κέρδη, μαζί και στις ζημιές. Κι είχε εργοστάσιο στις χειρότερες εργασιακές συνθήκες που υπήρχαν στην Ελλάδα.

Διατάσσονται, υπογράφουν, εκβιάζουν, επιβάλλουν, χαίρονται, πανηγυρίζουν. Κι όλα αυτά με τη συμπαράσταση των βουλευτών τους, της αριστερής τσέπης του φιλελευθερισμού και της δεξιάς τσέπης της αριστεράς. Άντε κι άλλες 2-3 χιλιάδες κολαούζους, σπαρμένους δεξιά κι αριστερά.

Και να σκεφτεί κανείς ότι κανένας και ποτέ δεν τους έδωσε το δικαίωμα να πουλήσουν περιουσία που δεν τους ανήκει, να ξεπουλήσουν πατρίδα που δεν τους ανήκει (όπως δεν ανήκει σε κανέναν μας), να ξεχαρβαλώσουν δημοκρατία που από σπάνια έως ποτέ, έχουν υπηρετήσει. Το τι λένε ή το πώς θα ήθελαν να τα καταλαβαίνουμε, είναι δικό τους θέμα.

Παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την Ελλάδα στους δανειστές. Οι οποίοι δανειστές δάνειζαν με χρήμα των τραπεζών, οι οποίες τράπεζες έφτιαχναν το χρήμα από μη παραγωγικές διαδικασίες. Μια χαρά κύκλος. Οικονομικό μοντελάκι μούρλια. Ειδικά αν είσαι ο τραπεζίτης. Ο ένας τραπεζίτης, ο άλλος κοπτήρας. Κρέας εμείς, τα λιμά.

Η Ελλάδα και καμία Ελλάδα, δεν πρόκειται ποτέ να σωθεί από τέτοιου επιπέδου πολιτικούς. Είναι οι πολιτικοί με τις πλούσιες γυναίκες, την ευγενή καταγωγή από πολιτικές οικογένειες, οι πολιτικοί που στο όνομα της πολιτικής τους αγνοούν δικαστικές αποφάσεις και καλούν και άλλους να πράξουν το ίδιο, είναι οι πολιτικοί που έχουν να επιδείξουν αποστασίες, διασπάσεις, κόμματα κληρονομικώ δικαίω, είναι οι πολιτικοί που δέχονται να φορολογηθεί μόνο το 25% της βουλευτικής τους αποζημίωσης, είναι οι πολιτικοί που έχουν μετοχές, είναι οι πολιτικοί που έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό, είναι οι πολιτικοί που ο κύκλος τους είναι Λαυρεντιάδηδες, είναι οι πολιτικοί που βάφουν με πορδές τ’ αυγά.

Είναι οι πολιτικοί που το πατριωτικό τους καθήκον τους επιβάλλει να έχουν ένα Ταμήλο ανάμεσά τους και να εκφράζει την άποψή τους. Γιατί αν ο Ταμήλος δεν εξέφραζε την άποψή τους, το πατριωτικό τους καθήκον θα έπρεπε να τους οδηγήσει να ασκούν τα βουλευτικά τους καθήκοντα χωρίς αποζημίωση και χωρίς 4-5 κολαούζους από δίπλα ο καθένας τους και οπωσδήποτε δεν θα δέχονταν να υπηρετούν μια δημοκρατία κι ένα κράτος που θέλει να είναι συνεταίρος κατά 60% στον κόπο των πολιτών, χωρίς να προσφέρει απολύτως τίποτε σ’ αυτό το συνεταιρισμό. Τίποτε…

Ούτε παιδεία, ούτε υγεία, ούτε ασφάλεια, ούτε πρόνοια. Το απόλυτο τίποτε. Ίσως η προσφορά του απόλυτου τίποτε να είναι και ο λόγος που οι συγκεκριμένοι ασκούν (λέμε τώρα) πολιτική. Οι τίποτε για το τίποτε.

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία και σε μια δημοκρατία, η πολιτική αλητεία αυτονόητα και αυτόματα αποβάλλεται από το σύστημα, Το ίδιο και ο πολιτικά αλήτης, το ίδιο κι ο αλήτης.

Και τέτοιοι πολιτικοί είναι παντού, σε όλο το φάσμα των ιδεολογιών και ιδεοληψιών.

Η Ελλάδα θα σωθεί από το σιωπηλό πλήθος, από τη δύναμη της σιωπής του, από την έκρηξη της σφιγμένης βαλβίδας της χύτρας, από αυτούς που προαιώνια την έσωζαν. Θα σωθεί από ανθρώπους που πάλεψαν και παλεύουν μόνοι τους από μειονεκτική θέση, από ανθρώπους που ξέρουν να χτυπάνε το χέρι στο μαχαίρι, από ανθρώπους που καθάρισαν τουαλέτες και φύλαξαν σκοπιά στη θητεία τους, από ανθρώπους που σε όποιο σχολείο κι αν τους έστελνες θα ήταν αριστούχοι –δεν θα χρειαζόταν τα λεφτά του μπαμπά τους και της μαμάς τους και το όνομα του σχολείου για να αριστεύσουν-, από ανθρώπους που δεν φίλησαν κατουρημένες ποδιές για μια θέση στο δημόσιο ή δεν έγιναν χαφιέδες για μια θέση στον ιδιωτικό τομέα, από ανθρώπους που δεν βρήκαν αλλά έχτισαν ή τουλάχιστον προσπάθησαν να χτίσουν σπίτι, από ανθρώπους που όταν έβλεπαν τους Λαυρεντιάδηδες και τους Μπομπολαίους και τους Κοκκαλαίους και τους Κοσκωτάδες και τους Λάτσηδες και τους Σάλλες έφτυναν χάμω κι άλλαζαν πεζοδρόμιο, από ανθρώπους που κερδίζουν την αξιοπρέπεια τους και το σεβασμό των άλλων με τον εαυτό τους κι όχι με τα χρήματα, τα αυτοκίνητα, τα ρούχα, από ανθρώπους περήφανους, τίμιους, αξιοπρεπείς, κοινωνικά αλληλέγγυους, από ανθρώπους που σου δίνουν από το υστέρημα κι όχι από το περίσσευμα, από ανθρώπους που μπορούν και κοιτάζουν το τέρας στα μάτια και του βγάζουν τη γλώσσα τους μέσα στα μούτρα, από ανθρώπους που ξέρουν ή μαθαίνουν ότι κάτω από τη μορφή του τέρατος κρύβονται ριψάσπιδες, απάτριδες, ανάλγητοι, ψυχικά άρρωστες, ηθικά κατάπτυστες, αλαζόνες κοτούλες κι οι αυλοκόλακες τους.

Κανένα τέτοιο μόρφωμα, δεν έχει το δικαίωμα να οδηγεί στην εξαθλίωση, την απελπισία, την αυτοκτονία ανθρώπους. Κανένα τέτοιο μόρφωμα δεν μπορεί να είναι συνεταίρος σου και πουθενά. ΚΑΝΕΝΑ.

Αυτός ο "άλλος"

(Όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Το ΧΩΝΙ", την Κυριακή 9/11/2012)

Ο άλλος φταίει που έσπασε το τζάμι, ο άλλος φταίει που δεν πάμε καλά, ο άλλος άντρας στη ζωή της, ο άλλος κάνει τον έξυπνο, ο άλλος ας κάνει τον μάγκα, ξεκινήστε εσείς κι ακολουθούμε κι εμείς, πάτε εσείς πιάστε τραπέζι και θα έρθουμε. Ο καθημερινός «άλλος». Σε οτιδήποτε ενέχει ευθύνη, εμφανίζεται ο «άλλος». Κάθε φορά είναι κι ένας διαφορετικός «άλλος». Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν χωρίς ποτέ να έχουν γίνει ο «άλλος».

Αφού πήραν αύξηση οι «άλλοι» να πάρουμε κι εμείς, αφού απεργούν οι «άλλοι» ν’ απεργήσουμε κι «εμείς, αφού είναι ωραίοι οι «άλλοι» που είναι λεπτοί να γίνουμε κι εμείς. Το ίδιο νόμισμα από την «άλλη» του όψη. Μερικοί το παρατράβηξαν κι έδεσαν ακόμα και το μισθό τους στο μισθό των «άλλων». Αφού οι άλλοι παίρνουν τόσο, εμείς θα πρέπει να παίρνουμε ακριβώς το ίδιο.

Σ’ όλη σου τη ζωή υπάρχει αυτός ο «άλλος», αυτοί οι «άλλοι». Στα κέρδη γινόμαστε «όλοι», στη ζημιά ας την πληρώσουν πρώτα οι «άλλοι» και μετά «εμείς» (…και βλέπουμε).

Άλλαξε η ζωή μας μέσα σε 2-3 χρόνια από άσπρο σε μαύρο. Τι σημασία έχει πια αν εκείνο το άσπρο ήταν ψεύτικο; Τι σημασία έχει αν ήταν φτιαχτό; Τι σημασία έχει αν είχαν λόγο να το φτιάξουν έτσι και να στηρίξουν πάνω του ολόκληρες οικονομίες κρατών, κοινωνιών μικρών και μεγάλων, ατόμων;

Σήμερα ξέρεις ποιος, με ποιόν τρόπο και για ποιόν λόγο σου έδινε τόσα χρόνια το άσπρο. Τζιράριζε πάνω σ’ αυτό άσπρο, σε δάνειζε και τζιράριζε πάνω στο δάνειό σου, σε κοίμιζε και φυσικά κατέρρευσε και ζητά να τον ξανακτίσεις.

Η απλή λογική λέει ότι όσο χρήμα κι αν «κόπηκε» αυτά τα χρόνια, όπως και όπου κι αν μοιράστηκε, δεν έγινε ατμός. Βρίσκεται και σήμερα ακόμα σε συγκεκριμένα χέρια. Μοιάζει σχεδόν προφανές ότι βρίσκεται στα χέρια που είναι έτοιμα να το ξαναμοιράσουν με άλλους όρους. Αυτή τη φορά το αντάλλαγμα που ζητάνε δεν είναι τόκοι και πανωτόκια, χρήματα και πάλι δηλαδή. Αυτή τη φορά παίρνουν πράγματα με αξία. Τη γη, τον πλούτο της, το νερό, τα τρόφιμα.

Το βλέπεις, το αισθάνεσαι, το ζεις… Κι όμως. Έχεις αλλοιωθεί τόσο μέσα σου που και σ’ αυτό ακόμα, στην ίδια σου τη ζωή, τη δικιά σου τη ζωή, τη ζωή των δικών σου ανθρώπων, τη ζωή των φίλων σου, λες και πάλι «Θέλουν όλοι τους σκότωμα, όλα κάψιμο και να ξεκινήσουμε από την αρχή» και σκέφτεσαι «ας ξεκινήσει όμως πρώτα ο άλλος».

Βρίζεις, χτυπιέσαι, νευριάζεις, εκτονώνεσαι σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι ακόμα κι εκεί φωνάζεις, «πρέπει αυτό, πρέπει εκείνο, πρέπει το άλλο» και σου λένε οι «φίλοι» σου, «αχ, έχεις τόσο δίκιο» και να το ένα like πίσω από τ’ άλλο και λες από μέσα σου «Κοίτα πόσοι είμαστε που συμφωνούμε σε τόσο λογικά πράγματα».

Μετά από μια-δυο μέρες όμως είσαι και πάλι σε μια ουρά, στην τράπεζα, στη ΔΕΗ, στην εφορία να πληρώσεις αυτό που σου επέβαλαν και για το οποίο έβριζες και πρότεινες τρόπους αντίδρασης και μάζεψες τόσα likes. Για μια ακόμα φορά είσαι στην ουρά αυτών που περιμένουν τους «άλλους» να κάνουν αυτό που έλεγες ότι πρέπει. Συνεχίζεις να ρίχνεις χρήματα σε έναν κουμπαρά που μέρες πριν έλεγες ότι είναι τρύπιος και πρέπει να σταματήσουμε να ρίχνουμε μέσα χρήματα. Κι όμως είσαι πάλι στην ουρά. Σκέφτηκες πιο λογικά μετά από την ικανοποίηση τόσων likes. «Αν το κάνω μπορεί να μου κόψουν το ρεύμα, να μου κατάσχουν το αυτοκίνητο, να μου πάρουν το σπίτι. Άσε μωρέ, τόσα likes πήρα από τους άλλους, κάποιοι από αυτούς θα κάνουν αυτό που πρέπει και μετά το κάνω κι εγώ».

Να θυμάσαι ένα πράγμα… Όσο δεν γίνεσαι εσύ «ο άλλος», οι κάποιοι θα συνεχίσουν ν’ ανοίγουν την τρύπα του κουμπαρά, θα συνεχίσουν να καλοσιτίζονται από το υστέρημά σου, θα συνεχίσουν να σε σώζουν κι όταν εξ’ ανάγκης βρεθείς πια να είσαι «ο άλλος», πολύ πιθανόν να μην υπάρχει πια τίποτε να περισώσεις ή να πολεμήσεις ή να κερδίσεις.

Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για σένα που μάζεψες τόσα likes: Ή τρελαίνεσαι ή αυτοκτονείς ή γίνεσαι σταγόνα του σιωπηλού ποταμιού, γίνεσαι ένας από τους «άλλους».

Μουντζώνοντας το φόβο...

(Όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Το ΧΩΝΙ", την Κυριακή 18/11/2012)

«Αν δεν φας το φαΐ σου, θα έρθει ο μπαμπούλας. Να, να κοίτα, είναι πίσω από το ψυγείο». Αυτή είναι η πρώτη εξίσωση.

Η φράση που μεγάλωσε παιδιά και παιδιά. Ο γονιός παραδοσιακά, ουσιαστικά, εκμεταλλευόταν την εμπιστοσύνη που του είχε το μικρό παιδί  και του έμαθε να φοβάται το μπαμπούλα.

Πέρασαν τα χρόνια, το παιδί μεγάλωσε κι έμαθε ότι μπαμπούλας δεν υπάρχει. Παρόλα αυτά ο μπαμπούλας την είχε κάνει τη δουλειά
 του. Το έτρωγε το φαγητό του σαν παιδί. Τουλάχιστον τότε, όταν ήταν μικρός, ο γονιός του δεν χλεύαζε, δεν κορόιδευε το φόβο του.

«Η γνώση είναι δύναμη». Αυτή είναι η δεύτερη εξίσωση.

Πήγαινε σχολείο, διάβασε, μάθε, να γίνεις «κάτι». Διάβαζες, μάθαινες, τελικά έγινες «κάτι». Πιθανόν μέχρι σήμερα να μην έχεις συνειδητοποιήσει ότι, κατά κύριο λόγο, μάθαινες πάντα αυτά που κάποιος άλλος επέλεξε να μάθεις. Πιθανόν μέχρι σήμερα να μην έχεις διαπιστώσει ότι το μέγιστο που μάθαινες από την ιστορία της Ελλάδας ή την παγκόσμια, σταματούσε με την απελευθέρωση της Αθήνας από τους γερμανούς.

Οι δύο παραπάνω εξισώσεις έχουν δύο αγνώστους, τον μπαμπούλα και τη γνώση. Αν με κάποιον τρόπο δώσεις τιμή στον έναν άγνωστο, αυτόματα θα πάρει τιμή και ο άλλος. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να γίνεται…

Τα παραπάνω ακριβώς είναι αυτά που εκμεταλλευόταν από πάντα το οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα. Δεν είναι απαραίτητα κακιά η λέξη σύστημα, ούτε και η λέξη εκμετάλλευση. Γίνονται όμως καταστροφικές, τουλάχιστον, όταν συνδυαστούν μεταξύ τους, έχοντας και οι δύο, ταυτόχρονα, την κακή τους έννοια.

Αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα. Ένα πολιτικό σύστημα που μεγάλωσε και λειτούργησε εκμεταλλευόμενο τη δύναμη που του δίναμε, ταΐζοντάς μας με συγκεκριμένη γνώση.

Αν όλα ήταν μια εικόνα κι εσύ ένα κομμάτι της, βγες από την εικόνα, ανέβα πιο ψηλά της και ξανακοίτα την. Άνοιξε το οπτικό σου πεδίο ε;

Ακριβώς αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορείς να καταλάβεις μέσα στο χρόνο τι είναι αυτό που ζεις σήμερα. Να δεις την εικόνα από ψηλά, από εκεί που το οπτικό πεδίο μεγαλώνει.

Κοίτα το… Σα ποτάμι πάει μόνο του. Η πατρίδα σώζεται από αυτούς που είτε με την παρουσία τους, είτε με την απουσία τους, είτε με τα λάθη τους, είτε με την πολιτική τους δυσλειτουργία, μας σώζουν και μας ξανασώζουν και μας ξανασώζουν και θα μας σώζουν όσο τρώμε το φαΐ μας για να μην έρθει ο μπαμπούλας.

Ξανά πίσω στις εξισώσεις. Ο μπαμπούλας έχει πάρει τιμή, ισούται με την χρεοκοπία.. Την ασύντακτη. Τη  συντεταγμένη τη βλέπεις στο λογαριασμό σου, στο ταμείο του μαγαζιού σου, στο μισθό σου, στο επίδομα ανεργίας…

Αφού ο μπαμπούλας πήρε τιμή, αναγκαστικά παίρνει τιμή και η γνώση. Απλόχερα προσφέρεται από τους εκδότες που κρατάνε στα χέρια τους με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο πάνω από το 70% των μέσων ενημέρωσης. Φυσικά δεν το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους…

Κρίμα τους... Ο κόσμος της πληροφορίας έχει ανοίξει τόσο που ουσιαστικά είναι απέραντος. Πανικός στο σύστημα. «Ανεξέλεγκτη» πηγή γνώσης.

Αυτό είναι το κλειδί στη λογική. Μάζεψε την πληροφορία απ’ όσες περισσότερες και διαφορετικής προέλευσης πηγές μπορείς. Μη φοβάσαι να επεξεργαστείς. Το μυαλό σου είναι το μόνο καταφύγιο που σου έχει απομείνει. Όσο και να προσπαθεί κάποιος να στο ελέγξει με τον καταιγισμό της «γνώσης» που θέλει να σου προσφέρει, αντιστάσου. Βάλε τις παραμέτρους που θα σου δώσουν τις προτεραιότητες, μόνος σου!

Αυτό, η θέση των προτεραιοτήτων, είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να προστατέψεις τη λογική σου. Μην πετάς τίποτε, μην αρνιέσαι τίποτα. Άκου και το MEGA, άκου και το MICRO.

Αναζήτησε την αλήθεια. Μη φοβάσαι την αλήθεια. Πονάει, πληγώνει, μα δεν σκοτώνει.

Μάθε επιτέλους αν υπάρχει πραγματικό χρέος και αν υπάρχει, πόσο είναι αυτό;

Μάθε επιτέλους αν μας χρωστάνε κι αν μας χρωστάνε, πόσα μας χρωστάνε;

Μάθε επιτέλους πού είναι τα λεφτά του ασφαλιστικού σου ταμείου.

Μάθε επιτέλους ποιος είναι αυτός που έστρεψε τον ιδιωτικό υπάλληλο, απέναντι στον δημόσιο και τ’ αντίθετο.

Δεν χωράει σε κανενός είδους λογική, πλην αυτής του στενού ατομικού συμφέροντος, ότι οι ίδιοι οι καταστροφείς μπορούν να γεννήσουν και την ελπίδα για αναγέννηση, πολύ δε περισσότερο να την πετύχουν.

Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που βαρύτερη είναι η γνώμη της πλειοψηφίας αλλά υπάρχει και ο σεβασμός προς τη γνώμη της μειοψηφίας. Ο μοναδικός τρόπος να υπάρξει η Δημοκρατία είναι ο σεβασμός προς τη μειοψηφία. Σεβασμός χωρίς τη μερική ή γιατί όχι και την ολική αποδοχή της γνώμης της μειοψηφίας δεν είναι σεβασμός, είναι κοροϊδία και κατ’ επίφαση λειτουργία της Δημοκρατίας. Και η δύναμη της πολιτκής είναι αυτό... Ο συγκερασμός απόψεων, ο ορθός πολιτικός λόγος είναι αυτός που είναι αληθινός, κατανοητός και ενώνει, δεν απομονώνει, δεν χωρίζει, δεν διασπά. Συνθέτει...

Η Δημοκρατία δεν έχει συστατικό στοιχείο της την αλαζονεία. Το «Εγώ θα πάω έστω και μόνος μου μπροστά» δεν είναι ηρωϊσμός, δεν είναι πατριωτισμός. Πάρε 1.000€ το μήνα. πάρε και τα παιδιά σου μαζί, πλήρωσε και ό,τι σου επιβάλλουν και κάντο.

Η Δημοκρατία λειτουργεί μόνον σε κράτος δικαίου και σε κράτος πρόνοιας. Όταν δεν υπάρχουν αυτά, προφανώς δεν υπάρχει και η Δημοκρατία και το κράτος είναι ανάξιο του οποιουδήποτε σεβασμού.

Η Δημοκρατία δεν κρύβει φίδια στον κόρφο της. Το αυγό του φιδιού γεννιέται εκεί που υπάρχουν και τα φίδια. Ακόμα απορείς;

Η Δημοκρατία συγχωρεί αλλά και διδάσκεται από τη λειτουργία της. Όταν υπάρχουν ατιμώρητα σκάνδαλα, συγκαλύψεις, συνταγματικές εκτροπές, σύνταγμα a la carte, δεν υπάρχει Δημοκρατία, υπάρχει χλευασμός της.

Η Δημοκρατία δεν χάνει CD και δεν διώκει όποιον τα βρίσκει, ούτε γι’ αστείο.

Η Δημοκρατία υπάρχει και λειτουργεί μόνον όταν οι 3 εξουσίες της είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους. Δεν επιδέχεται μεταπηδήσεις από τη μία εξουσία στην άλλη, δεν επιδέχεται συνδιαλλαγή μεταξύ των εξουσιών, δεν επιδέχεται επικάλυψη ευθυνών. Αν το Ελεγκτικό Συνέδριο λέει ότι κάτι είναι αντισυνταγματικό, είναι αντισυνταγματικό, πάει και τελείωσε. Σ’ όποιον δεν αρέσει ας το καταργήσει και μετά ας κάνει ό,τι θέλει.

Η Δημοκρατία επιβάλλει την ανεξαρτησία του βουλευτή. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχει η έννοια της κομματικής πειθαρχίας. Στο Σύνταγμα δεν αναφέρεται καμία κομματική πειθαρχία. Όποιος επικαλείται κομματική πειθαρχία, αυτονόητα πλέον, διαπράττει συνταγματική εκτροπή.

Σκέψου χωρίς φόβο. Ένα πράγμα φοβάται ο Φόβος... Το να μην τον φοβάσαι.

Βαποράκια της κάλπης

Όταν ψηφίζεις είναι σαν να γράφεις έκθεση. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.

Να σκέφτεσαι, να επαναφέρεις στη μνήμη σου πραγματικά γεγονότα, να μαζεύεις κομματάκια από τις άκρες του μυαλού σου, να προσθέτεις τα όνειρά σου, να συνθέτεις, να αποφασίζεις, να ρίχνεις τον ψήφο σου. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, λοιπόν, που τα κάνεις αυτά, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Είσαι εσύ, είναι όλα τα κομμάτια του εαυτού σου, είναι οι ιδέες σου για σένα και τον κόσμο, αυτό που είχες, αυτό που έχεις κι αυτό που θα ήθελες να έχεις. Να ψηφίζεις κατά συνείδηση κι όχι από συνήθεια. Δεν το έκανες μάλλον ποτέ, ε; Λογικό είναι κι ας ακούγεται σαν άλλοθι. Η φύση του ανθρώπου είναι που τον κάνει πλεονέκτη. Πάνω σ' αυτό πάτησαν όλοι.

Η φετεινή προεκλογική περίοδος, στη βάση της, δεν είχε κάποια διαφορά από τις προηγούμενες. Όλοι είχαν κάτι να πουν, κυρίως κατά του "αντιπάλου" τους -είτε από την ίδια μήτρα βγαλμένο είτε από διαφορετική- και φυσικά να τάξουν κάτι, βάζοντας το απαραίτητο δίλημμα. Συνηθισμένα πράγματα. Είναι ο τρόπος με τον οποίο γεννιέται η ελπίδα. Πιο πάνω απο τη βάση όμως υπήξε πρόβλημα. Άσφαιρος ο σπόρος, ελπίδα δεν γέννησε, δεν συσπειρώθηκε η "λαϊκή βάση", οι "μαζί τα φάγαμε".

Δεν μπορεί να γεννηθεί ελπίδα πια με ευχολόγια, εκβιασμούς, διλήμματα. Το κάψανε το σενάριο τα τελευταία χρόνια προσπαθώντας απεγνωσμένα να σώσουν το πολιτικό σύστημα. Είναι πραγματικά προσβολή να τους ακούς να ταυτίζουν τον εαυτό τους με τη σωτηρία της πατρίδας. Κανείς τους δεν μπορεί να σου περιγράψει τι είναι πατρίδα. Η αναπαλαίωση της πολιτικής τους με νέα υλικά -αυτά τα νέα άφθαρτα πρόσωπα που λένε- μέσα στον ίδιο κομματικό μηχανισμό, με την έννοια που δίνει ένας κατασκευαστής, δεν είναι αναστήλωση, είναι απλώς αναπαλαίωση. Κάνεις το παλιό να δείχνει καινούργιο. Από κάτω είναι η ίδια και απαράλλαχτη σκουριά. Τι μπορείς να στηρίξεις πάνω στη σκουριά; Σχεδόν τίποτε, ε;

Σου έκανε εντύπωση που όλα αυτά τα νέα πρόσωπα τόνιζαν το ίδιο πράγμα συνέχεια; "Εγώ δεν προέρχομαι από οικογένεια πολιτικών, δεν είμαι από τζάκι, έχω δουλέψει στη ζωή μου, έχω κολλήσει ένσημα".
Κατάλαβες τι σου είπανε; "Οι άλλοι που δεν ήταν σαν κι εμένα τα κάνανε χάλια, εγώ που δεν είμαι σαν κι εκείνους, θα τα κάνω καλά".
Εμένα συνεχίζει να με τρώει όμως γιατί δεν μου είπανε από πού προέρχονται πολιτικά; Από κομματικό σωλήνα; Από παρθενογέννεση; Από άλλο κόμμα που πρέσβευε άλλη ιδεολογία; Πόθεν; Από το πουθενά όμως δεν ήρθαν. Υπό τη σημαία ποιού πολιτεύονται; Ωωωω, του θαύματος... Υπό τη σημαία ενός παλιού, ο οποίος σαφέστατα συμμετείχε στη δημιουργία του κακού, είτε ενεργά είτε μη καταγγέλοντας αυτό που συνέβαινε. Πλάκα δεν έχει; Ξαφνικά εμφανίστηκαν όλοι, άλλος να μην είχε διαβάσει, άλλος να λέει εγώ διαφωνούσα αλλά ήμουνα μόνος μου, άλλος εγώ τώρα ήρθα στη χώρα και πάει λέγοντας.

Στη σύγχρονη πολιτική δεν έχει απομείνει καμία ιδεολογία κι αυτό που μοιάζει να έχει μείνει σαν ιδεολογία είναι ιδεοληψία.

Ελάχιστοι απέμειναν σήμερα που δεν έχουν καταλάβει τι παιζόνταν τα τελευταία 30 χρόνια. Και δεν παιζόταν μόνον στην Ελλάδα, παιζόταν σε παγκόσμιο επίπεδο και κυρίως στην Ευρώπη. Τίποτε δεν ήταν τυχαίο. Καταιγισμός πληροφοριών ήρθε και έρχεται στο φως. Τίποτε δεν ήταν τυχαίο. Τίποτε όμως δεν είναι και μόνιμο και μη αναστρέψιμο.

Η αναστροφή είναι το επόμενο βήμα από την ανατροπή. Πρώτα ανατρέπεις να σταματήσει η πορεία και μετά το ξαναστήνεις στα πόδια του και το γυρνάς σε άλλη κατεύθυνση. Έτσι δεν έκανες με τα αυτοκινητάκια μικρός; Τα έδινες μια να πάνε στον τοίχο, τουμπάρανε, τα ξαναέστηνες στις ρόδες τους και τα έστελνες στον απέναντι τοίχο.
Το ίδιο ακριβώς έγινε και γίνεται με τα πολιτικά συστήματα. Υποτίθεται ότι είναι η αναζήτηση για κάτι καλύτερο κάθε φορά ή η αναγκαία αλλαγή λόγω γήρανσης και αλλοτρίωσης του παλιότερου. Αυτή η εναλλαγή, η άνοδος και η πτώση πολιτικών συυστημάτων είναι ίσως ο μόνος συμβιβασμός που μπορούμε να κάνουμε ή να δεχτούμε προκειμένου να συνεχίσουμε την "πολιτική" λειτουργία μας.

Σε κάθε πορεία πολιτικού συστήματος, στο δρόμο προς τη δεδομένη σε βάθος χρόνου αλλοτρίωσή του, πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα μεταφέρουν πλούτο από όλα τα μέρη προς το μέρος τους. Πιθανόν να σου πετάξουν κι ένα κόκκαλο να έχεις να γλείφεις προκειμένου να μη σε ενοχλεί εξοργιστικά η πορεία.

Γιατί ο Τσοχατζόπουλος άραγε από το ζιβάγκο βρέθηκε στη φυλακή; Μα γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει κάποιος ο οποίος θα παίξει το ρόλο της κολυμπήθρας του Σιλωάμ. Θυμάσαι, είκοσι σχεδόν χρόνια πίσω, κάποιον άλλον αντίστοιχα; Σωστά, ο Κοσκωτάς.
Πάντα πρέπει να υπάρχει ο βλάκας της παρέας που θα μείνει με τον μουντζούρη στο χέρι.
Για θυμήσου τώρα, πότε μάθαινες για το ποιός είχε το μουντζούρη; Μα βέβαια.... Όταν ήταν όλοι εξασφαλισμένοι ότι ο βλάκας και να μιλούσε δεν θα μπορούσε να τους βλάψει.
Και πότε ακριβώς συμβαίνει αυτό; Όταν δύο τουλάχιστον "πολιτικές δυνάμεις" με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο "δεν έχουν κάτι να μοιράσουν", προτάσσοντας το καλό της πατρίδας.
Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Αν ο Τσοχατζόπουλος είναι ο βλάκας της παρέας και έμεινε με τον μουντζούρη στο χέρι, δεν θα έπρεπε να είναι δέκα φορές βλάκες όσοι τον είχαν δίπλα τους μέρα νύχτα και δεν κατάλαβαν ότι είχε βάλει το χέρι στο μέλι;

Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και φυσικά το έχεις καταλάβει, είναι η βίαιη ανακατανομή του πλούτου. Ποια η διαφορά της με όλες τις άλλες φορές; Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά η βίαιη ανακατανομή γίνεται υπό την αιγίδα ενός χρεοκοπημένου κράτους. Τράβηξαν τα σκοινιά στα κουκλάκια οι "αγορές" και δεν έμεινε μήτε σοσιαλισμός, μήτε φιλελευθερισμός, μήτε ελεύθερη οικονομία, μήτε τίποτε.

Παρακολούθησες τι έλεγαν προεκλογικά; Όλοι δεν είχαν δίκιο σε μερικά σημεία και ήσουν απόλυτα σύμφωνος μαζί τους σ' αυτά τα σημεία; Έστω και σε ένα μόνο σημείο. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της προεκλογικής καμπάνιας. Να σε βρίσκουν σύμφωνο σε κάποια σημεία. Κι όποιος έχει τα περισσότερα σε κερδίζει. Τίποτε πρωτότυπο, ε; Και συγνώμη ζήτησαν και θα γίνουν καλύτεροι και θα αλλάξουν και θα σε φροντίσουν να περάσεις όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα την κρίση και τα κλεμμένα θα φέρουν πίσω... Σωστά, ε; Επί του πρακτέου για την καθημερινή σου διαβίωση, άκουσες κάτι; Ε, όλο και κάτι θα άκουσες. Θα πιάσω το πιο πιασάρικο, "Καμία δόση δανείου πάνω από το 30% του μηνιαίου εισοδήματος".

Απλά μαθηματικά τώρα, αν και μήνες τώρα προσπαθώ να αποφύγω ν' αναφέρομαι σε νούμερα και σε οικονομική ανάλυση, εξάλλου η οικονομία είναι θεωρίες που δυστυχώς όταν πάνε να εφαρμοστούν έρχεται κάθε φορά ο κόσμος ανάποδα.

Έχουμε και λέμε (γράφουμε) λοιπόν: Ο μέσος όρος μιας δόσης, τις εποχές που δίνονταν δάνεια, ήταν περίπου το 50% του μηνιαίου εισοδήματος (οι δόσεις 12 το χρόνο, οι μήνες μισθοδοσίας 14), αυτό σημαίνει σε ετήσια βάση οι δόσεις απορροφούσαν το 42% του εισοδήματος.
Με δεδομένο ότι το ετήσιο εισόδημα έχει μειωθεί κατά μέσο όρο 30%, με σημερινές τιμές το ίδιο δάνειο απορροφά περίπου το 65% του μηνιαίου εισοδήματος (μήνες δανείου και μήνες μισθοδοσίας είναι πλέον ίδιοι, 12).
Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι η εν λόγω πιασάρικη υπόσχεση (πολιτική υπόσχεση, όχι καμιά σοβαρή), θα παρατείνει την αποπληρωμή του δανείου κατά το διπλάσιο περίπου, αφού από το 65% θα πάει στο 30%. Αν δηλαδή είσαι 45 χρονών (λογικό για να είσαι από τους "μαζί τα φάγαμε") κι είχες άλλα 15 χρόνια και θα ξεχρέωνες στα 60, πας για τα 75.
Και σύνταξη θα πάρεις, ΑΝ πάρεις, στα 67 και θα είναι της πλάκας, άρα αν ακολουθηθεί ο κανόνας του 30% του εισοδήματος, η δόση από τα 67 και πάνω πρέπει να πέσει κι άλλο και άρα να ξεπεράσεις τα 75 χρόνια σου. Καλό, ε; Κι όλα αυτά, θα υπάρξουν τράπεζες οι οποίες θα τα ακολουθήσουν. Έσκασα πια να το πω... Πλάκα με κάνεις;

Όποιος κι αν είναι ο ψήφος, η ανατροπή είναι δεδομένη, είτε τώρα άμεσα, είτε στο πολύ κοντινό μέλλον κι ο λόγος είναι απλός. Δεν βγαίνει πλέον σε κανέναν η εξίσωση. Άσχετα με ό,τι προδοτικό υπογράφτηκε, άσχετα με το επαχθές χρέος, άσχετα με τα όσα έφαγαν και τρώνε ακόμα, άσχετα με τις αγορές και τη θέλησή τους, επειδή το σκοινί παρατραβήχτηκε, η εξίσωση δεν έχει λύση.

Είτε μέσα στην ευρωζώνη, είτε έξω από αυτήν, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, είτε με μνα, είτε με γιεν, είτε με κάλπικη λίρα, η εξίσωση με τους σημερινούς όρους και δεδομένα δεν έχει λύση.
Αν υπήρχε η λύση δεν θα υπήρχαν εκβιασμοί, δεν θα υπήρχε η γελοιότητα των διλημμάτων, δεν θα υπήρχαν οι κολοτούμπες.
Οι εξισώσεις ή λύνονται ή δεν λύνονται. Αν λύνονται δεν χρειάζονται όλα τα παραπάνω. Αν δεν λύνονται τότε υποχρεωτικά υπάρχουν όλα τα παραπάνω ώστε να κερδιθεί ο απαραίτητος χρόνος προκειμένου η εξίσωση να επαναδιατυπωθεί με διορθωμένους τους παράγοντες που την καθιστούσαν αδύνατη. Όπως ακριβώς είναι τα λάθος θέματα που καμιά φορά δίνουνε στις πανελλαδικές και τραβάνε τα μαλλιά τους όσοι εμπιστεύτηκαν την "αυθεντία" αυτού που έβαλε τα θέματα και χάνουν τις ώρες τους να βρουν τη λύση σε μια αδύνατη εξίσωση.

Το οικονομικό σύστημα είναι στημένο πάνω στην απλή λογική του κύκλου που σχηματίζεται από μια περιστρεφόμενη σφαίρα. Αρκεί η αρχική ορμή για να σχηματιστεί ο κύκλος και μετά η σφαίρα κινείται πάνω σ' αυτή την περιφέρεια και ο έχων τον έλεγχο της κίνησης εκμεταλλεύεται είτε την επιβράδυνσή της είτε την επιτάχυνσή της. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο κινείται η οικονομία.
Το γνωστό χιλιάρικο που αλλάζει συνεχώς χέρια και ο ανατοκισμός του σε κάθε περιστροφή είναι το κέρδος αυτού που πρώτος έριξε το χιλιάρικο στην αγορά. Μετά από μερικές χιλιάδες περιστροφές το ένα αρχικό χιλιάρικο έχει γίνει πολλά χιλιάρικα που κάθε σημείο του κύκλου κάπου τα χρωστάει.
Αυτό ήταν που δεν είχαν προβλέψει όταν σχεδίασαν το σύστημα που ξέφευγε από την πρωτογενή παράγωγη κι αφήνοντάς την στους "απολίτιστους". Τι θα συμβεί, δηλαδή, αν τα δημιουργηθέντα από το πουθενά χιλιάρικα γίνουν τόσα που να μην μπορεί ο ένας να ξεπληρώσει στον άλλον. Το πόσο εύκολο είναι να γκρεμίσεις τις αγορές είναι το γνωστό bank run. Να πάμε όλοι μαζί και να αναλάβουμε τα χρήματά μας από τις τράπεζες. Παγκόσμιο οικονομικό σκοτάδι.

Έχεις μάθει ήδη ότι από τον επόμενο μήνα για κάθε κατοστάρι που θα εισπράττει το κράτος από φόρους, τέλη, χαράτσια κι όσα εξοικονομεί από περικοπές, το 80% περίπου θα πηγαίνει για να αποπληρωθούν τα χρέη του και το υπόλοιπο θα μένει για να κάνει τη δουλειά του κι όλα αυτά θα τα βάλει στο Σύνταγμα της χώρας.

Κοίτα τώρα λίγο παραπάνω τι υποσχέθηκε ένας από τους διαπραγματευτές προς τον κόσμο για να τον ψηφίσει. Καμμία δόση πάνω από το 30% του μηνιαίου εισοδήματος. Ο ίδιος ακριβώς προς τους δικούς του δανειστές υπέγραψε για δόση 80% του μηνιαίου εισοδήματος του κράτους. Και πραγματικά δεν έχει σημασία ποιός το υποσχέθηκε. Δεν έχουν νόημα τα πρόσωπα και τα κόμματα. Αυτό που έχει νόημα είναι ότι η παραπάνω αλλοπρόσαλη πνευματική λειτουργία.

Η λύση ήταν και είναι στα χέρια μας, ενός καθενός και το λάθος που κάναμε μέχρι σήμερα ήταν ότι εκχωρούσαμε την εκτέλεση της λύσης σε τρίτο εν ονόματι της δημοκρατικής λειτουργίας, αφήνοντας τις εξουσίες της δημοκρατίας να λειτουργήσουν σαν αμοιβάδα κι από διακριτές να έχουν γίνει μια. Και η λύση δεν είναι να πυροβολήσεις τα πόδια σου ή ακόμα χειρότερα τον κρόταφό σου. Η λύση είναι ν' αφήσεις το πιστόλι σ' ένα συρτάρι και να σπάσεις τον κύκλο της οικονομίας, είτε ενσυνείδητα είτε εξ΄ ανάγκης.

Τι θα συμβεί άραγε αν σταματήσεις να κυκλοφορείς το χρήμα που περνάει από τα χέρια σου ή σταματήσεις να το δίνεις στον τρύπιο κουβά του κράτους; Τι θα συμβεί αν βγείς από την περιφέρεια του κύκλου; Μα το προφανές... Δεν θα υπάρχει κύκλος, το χρήμα θα σταματήσει να ανατοκίζεται και να ανακατανέμεται με τον τρόπο που θέλει ο έχω τον έλεγχο της κυκλικής κίνησης.

Τι θα συμβεί αν σταματήσεις να πληρώνεις τη δόση του δανείου σου, είτε ενσυνείδητα, είτε εξ' ανάγκης; Θα χάσεις το σπιτάκι σου, ε; Θα στο πάρει η τράπεζα, ε; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορείς να το κρατήσεις συνεχίζοντας να πληρώνεις τη δόση σου; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις ακόμα την περιουσία για την οποία είχες συνάψει το δάνειο; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα βγεις χαμένος;
Απλά μαθηματικά και πάλι. Κατά μέσο όρο ένα σπίτι με δάνειο τελικά στοιχίζει περίπου 40% ακριβότερα απ' ότι αν το αγόραζες με μετρητά. Σήμερα έχει χάσει ένα 30% της αξίας του περίπου, στο σύνολο δηλαδή σε σχέση με την τιμή αγοράς του είσαι στο μείον 70%. Είδες που μένεις; Σε ένα σπίτι που τελικά θα το έχεις πληρώσει 100 αλλά στην πραγματικότητα αξίζει 30.
Κατάλαβες τι είναι το υπόλοιπο 70; Ο αέρας που φούσκωσε την φούσκα των ακινήτων. Φυσικά επειδή το χρήμα δεν είναι ατμός αυτό κάπου πήγε.
Αν λοιπόν στο πάρει η τράπεζα (να το κάνει τι;) βγαίνεις κερδισμένος. Μέχρι τώρα πλήρωνες δόση σχεδόν σαν ενοίκιο της εποχής που σύναψες το δάνειο. Σωστά; Αν σήμερα σταματήσεις να πληρώνεις, ουσιαστικά σταματάς να πληρώνεις ένα ακριβό ενοίκιο και παίρνεις την οικογένειά σου και πας και μένεις σε όποιο σπίτι θέλεις, σαφέστατα με χαμηλότερο ενοίκιο απ' ότι η δόση. Σου βγαίνει τώρα η εξίσωση; Κερδισμένος; Έτσι είναι τα σπίτια και τα σκάφη και κάθετι που έχει μεγάλη αξία αγοράς. Μια φορά χαίρεσαι όταν το αγοράζεις κι άλλη μια όταν το ξεφορτώνεσαι. Άσε την τράπεζα να πληρώνει τα χαράτσια που σου βάλανε για να σωθεί η πατρίδα. Σπίτι σου είναι εκεί που μπορεί και ζει ευτυχισμένη η οικογένειά σου, εκεί που αγαπάς κι αγαπιέσαι. Τ' άλλα είναι ντουβάρια με χρυσά επιχρίσματα.
Με αυτό ακριβώς το μοντέλο χρεώθηκαν και οι κυβερνήσεις, τα κράτη. Οι πατρίδες δεν χρεώθηκαν. Αλήθεια, έμαθες ότι η Γερμανία για κάθε 100 ευρώ που της δανείζουν οι αγορές τους χρωστάει μόνον 95; Σκέφτηκες μήπως αυτό το κατοστάρικο το δανείζει σε μας για να της χρωστάμε 107; Ένα δωδεκαρικάκι στο κατοστάρικο. Καθόλου άσχημα για περαστικό από τα χέρια σου χρήμα. Δεν είναι τυχαίος ο τρόπος λειτουργίας της Siemens παγκόσμια.

Φυσικά και θα πάω να ψηφίσω για να συμβάλλω στην ανατροπή, αλλά την αναστροφή δεν θα περιμένω να την κάνει αυτός που θα ψηφίσω. Αυτός είναι απλώς το μέσο για την ανατροπή, ο τοίχος για το αυτοκινητάκι. Την αναστροφή θα την κάνω μόνος μου, ο καθένας μόνος του γιατί η αναστροφή μπορεί να γίνει μόνο σπάζοντας τον κύκλο που τρέφει το οικονομικό σύστημα, η αναστροφή γίνεται μόνον από το παιδάκι που έχει το αυτοκινητάκι.
Από σένα κι από μένα που έχουμε το κέρμα. Μην περιμένεις πώς θα είμαστε όλοι, απλώς όσο περνάει ο καιρός θα γινόμαστε πιο πολλοί, είτε ενσυνείδητα είτε εξ' ανάγκης. Ποτέ όμως δεν θα είμαστε όλοι. Ποτέ δεν ήμασταν όλοι. Άλλα άλογα τραβάνε το κάρο, άλλα τραβάνε άμαξες. Έτσι γινόταν πάντα κι έτσι θα γίνεται

Ούτε αίμα χρειάζεται, ούτε φωτιά, ούτε τσεκούρι. Απ' τον κύκλο τους να βγεις χρειάζεται και μην ανησυχείς, δεν υπάρχει κάποιος που θα καλύψει το κένο σου. Εκεί θα μείνει να χάσκει και να είναι η τρύπα του οικονομικού συστήματος. Πολιτική ανυπακοή (http://el.wikipedia.org/wiki/Πολιτική_ανυπακοή) και σε επίπεδο αρχών και αξιών αυτό που κι άλλη φορά ανέφερα: "Ό,τι είναι νόμιμο ΔΕΝ είναι και ηθικό", γιατί η πολιτική πρέπει να απαιτείς να έχει τη βάση της στην ανθρωπιά και να στοχεύει στον άνθρωπο, να διασφαλίζει τη ζωή του και την ευημερία του. Τι δεν κατάλαβες;

Ο μοναδικός αντίλογος που θα μπορούσε να ακουστεί και να έχει πρακτική συνέπεια είναι ότι ανοίγοντας τέτοιες τρύπες, επί της ουσίας το κράτος δεν μπορεί να είναι εντάξει απέναντι στις εσωτερικές του υποχρεώσεις, την εξής μία: μισθοί και συντάξεις. Εντάξει δεκτό αλλά υπό έναν όρο, να απαντήσεις στον εαυτό σου τα εξής:

1. Αν πριν από 2 χρόνια σε ρωτούσαν τι θέλεις να γίνει, να έχουμε στάση πληρωμών ή να εξυπηρετήσουμε το χρέος (με όλα όσα αυτό συνεπάγεται), τι θα απαντούσες ξέροντας το σήμερά σου και την πορεία της οικονομίας;
2. Γνωρίζεις δανειστή που του χρωστάς τ' άντερά σου (δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία) που θα του έλεγες "δεν σου πληρώνω τίποτε αν δεν μου κόψεις από το χρέος" και θα σου έλεγε όχι;

Καλό βόλι κι αν ήδη το έχεις ρίξει καλό δρόμο να έχεις είτε μαζί είτε χώρια. Τώρα ξεκινάει το ταξίδι και να θυμάσαι, κανείς δεν ανασταίνεται αν πρώτα δεν πεθάνει.

Η προδοσία και η πίστη

Από μικρό μου άρεσαν οι παρελάσεις. Μου άρεσε το τράνταγμα στο πεζοδρόμιο που γεννούσαν οι ερπύστριες, μου άρεσαν τα πηλίκια των ευέλπιδων με το κόκκινο λοφίο, μου άρεσαν τα γαντοφορεμένα χέρια τους που κινούνταν λες και ήταν μόνον δύο, μου άρεσαν οι αξιωματικοί που έφερναν τη σπάθα τους στη μύτη αποδίδοντας τιμές στους επισήμους. Μα πιο πολύ απ' όλα μου άρεσε στην μπάντα εκείνος που ήταν μπροστά, ο μαέστρος, που δεν κράταγε μουσικό όργανο, μόνο είχε εκείνο το όμορφο μεταλλικό ραβδί με τη φούντα και το κορδόνι. Το έφερνε βόλτες πάνω από το κεφάλι του, το έφερνε βόλτες γύρω από τον κορμό του, έκανε κόλπα μ' αυτό το ραβδί το γυαλιστερό και πάντα με το ένα χέρι. Όταν ήθελε ν' αλλάξει χέρι το έκανε στον αέρα, ούτε μια στιγμή δεν το ακουμπούσαν και τα δυό του χέρια ταυτόχρονα. Κι έρχονταν οι στιγμές αποθέωσης στα μάτια μου, καμιά δεκαριά φορές μόνον σ' όλη τη διάρκεια της παρέλασης, που το ισορροπούσε στο δείκτη, προχώραγε με βήμα στρατιωτικό όπως όλη η μπάντα του, έχοντάς το πάντα σε ισορροπία πάνω στο δείκτη, περίμενε να του φωνάξει ο κόσμος "Πέτα το! Πέτα το!", του έδινε μια αριστοτεχνική φόρα, το ραβδί απογειωνότανε, έκανε 2-3 διαμήκεις περιστροφές και καθώς έπεφτε το άρπαζε από τη μέση και συνέχιζε να προχωράει, στριφογυρνώντας το.
 Ήταν τρεις τέσσερεις οι μπάντες που περνούσαν, όχι μία όπως σήμερα που στέκεται απέναντι από τους επίσημους. Στο ένα αυτί μου έσβηνε η μπάντα που είχε περάσει, στο άλλο δυνάμωνε αυτή που ερχόταν. Κι εγώ ανάμεσα.
Ο άριστος ήταν αυτός του Γ' Σώματος Στρατού, δεν το έπιανε ο μάγκας από τη μέση, ήταν τέτοια η μαστοριά του που το ραβδί μετά τις περιστροφές του στον αέρα προσγειωνότανε πάλι πάνω στο δείκτη σε θέση ισορροπίας. Θεϊκός...
Γύρναγα στο σπίτι και προσπαθούσα να κάνω το ίδιο με το σκουπόξυλο. Όλο και κάτι έσπαγε. Ο μπαμπάς μου έλεγε "Δεν πειράζει, είναι που έχει και τη σκούπα στην άκρη και δεν κάνει ισορροπία".
Αυτόν τον θαύμαζα, αγαπούσα όμως το μαέστρο του Παπάφειου. Είχε τα ορφανάκια μαζί του. Δεν ισορροπούσε το ραβδί στο δάχτυλο όταν κατέβαινε μετά το πέταγμα. Τον αγαπούσα όπως περισσότερο απ' όλους.

Πέρασαν τα χρόνια, έμαθα γιατί γινόταν οι παρελάσεις, νομίζω έμαθα και να τιμώ.

Φέτος η παρέλαση στην Αθήνα δεν μου άρεσε. Δεν είχε μηχανοκίνητα, δεν τρανταζόταν ο δρόμος από τις επρύστριες. Κι η μπάντα ήταν μία, από χρόνια είναι μία. Και το ραβδί δεν το πετάει πια ο μαέστρος. Μια μικρούλα μπακέτα κρατάει όλο κι όλο. Κανείς δεν του φωνάζει "Πέτα το!".
Φέτος η παρέλαση δεν είχε κι επίσημους. Σκύβαλα είχε. Απομεινάρια από το κοσκίνισμα της πολιτικής. Αυτηνής που κανονικά θα έπρεπε να χαράζει μέλλον καλύτερο. Σκουπίδια. Ανάμεσά τους όλο και κάποιος κόκκος σταριού που ξέμεινε από το κοσκίνισμα. Γουμάρια. Το κατακάθι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Χωρίς ιδανικά, χωρίς ανθρωπιά Αν είχες τη δυνατότητα με φυγοκέντριση να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους με αξιοπρέπεια, ιδανικά, τιμιότητα, καθαρότητα σκέψης, ελευθερία βούλησης, στον φυγοκεντρητή θα σου έμενε σαν κατακάθι αυτοί.
Φτηνοί γόνοι πλούσιων οικογενειών, προϊόντα κομματικού σωλήνα -ίσως φτωχικής καταγωγής- που φυσικά βρήκαν τον δρόμο τους προς την άνετη ζωή, προς την επιτυχία.
Κάποτε είχα ακούσει ότι όποιος ντρέπεται ή θέλει να κρύψει το παρόν του, μιλάει για το παρελθόν του. Έτσι είναι, στα δύσκολά τους, οι περισσότεροι θυμήθηκαν από ποια γειτονιά ξεκίνησαν, από ποια λαϊκή συνοικία, θυμήθηκαν το επάγγελμα του πατέρα τους, τα δύσκολα παιδικά τους χρόνια. Κι όλοι ρε παιδί μου, ένα μυστήριο πράγμα, καλοπαντρεύτηκαν. Όλοι πήραν πλούσιες γυναίκες.
Φέτος ντράπηκα στην παρέλαση. Τσολιάδες, ευζωνάκια  -ένα από αυτά είχε δακρύσει στο φυλάκιό του πριν από καιρό από τα δακρυγόνα κι όμως δεν το κούνησε από τη θέση του- πέρασαν μπροστά από απόγονους ή μιμητές των γερμανοτσολιάδων. Και η ειρωνία ήταν πάλι εκεί... Οι τσολιάδες φόραγαν τα άσπρα της παλληκαριάς κι οι γερμανοτσολιάδες τα σκούρα του θρασύδειλου. Όπως τότε...
Φέτος στην παρέλαση ο Κολοκοτρώνης κι ο Νικηταράς βρήκαν επιτέλους τη θέση τους. Για μια ακόμα φορά κάγκελα τους χώριζαν από την εξουσία, την αρχή, τη διοίκηση του κράτους. Μαζί με τους πολλούς, μακριά από τους λίγους που αποφάσιζαν τις τύχες τους. Όπως τότε...
Όπως όλα τα τελευταία χρόνια ξανά μου έδειξαν ότι με φοβούνται. Μα γιατί να με φοβούνται; Δεν λένε όπου σταθούν κι όπου βρεθούν ότι η σιωπηλή πλειοψηφία των πολιτών, της κοινωνίας, επικροτεί τις αποφάσεις τους για τη σωτηρία της χώρας; Να μη σου πω ότι η σιωπηρή πλειοψηφία στην κοινωνία ζητάει και άλλα μέτρα. Τα δικά τους.

Κρύφτηκαν πίσω από τις ασπίδες των ΜΑΤ και μέσα από το plexiglass παρακολούθησαν την παρέλασή τους, "τίμησαν" το γεγονός που εορταζόταν. Πίσω από τα plexiglass, πίσω από τα κάγκελα. Είναι ειρωνία, αλλά από τη μια μεριά του κάγκελου ήταν οι πολλοί κι από την άλλη οι λίγοι. Όπως ακριβώς οι φυλακές, οι λίγοι είναι από τη μια μεριά, οι φυλακισμένοι κι από την άλλη οι πολλοί, οι ελεύθεροι. Να κάνανε άραγε πρόβα; Σκηνή από το μέλλον;
Πρόβατα κανονικά που φοβότανε τον κακό το λύκο και μάζεψαν τα τσομπανόσκυλα γύρω τους για να τους φυλάνε. Πρόβατα και προβατίνες φυσικά.

Ήταν ένα όμορφο κάδρο, μια εικόνα, έτσι όπως ήταν μαζεμένοι. Ο ασπρομάλλης δανειστής του Αντρέα που σε μια κίνηση καλής θέλησης παραιτήθηκε των 300.000 που έβγαζε το χρόνο ως διακοσμητικό στο σαλόνι της δημοκρατίας -φυσικά συνεχίζει να τρώει, να πίνει και να κοιμάται τζάμπα-, ο ιθύνων νους του νόμου που κρατάει τα σκύβαλα στο ποινικό απυρόβλητο -συνταγματολόγος, καθηγητής, φτωχόπαιδο, πλουσιοπαντρεμένος, καθηγητής στο άψε σβήσε-, ο κ. πρύτανης -αφεντικό σε ιδιωτικό σχολείο το οποίο πρέπει να ελέγχει και ως υπουργός-, ο αποτυχημένος μηχανικός -επιτυχημένος στην υπακονή, παρατρεχάμενος των αγορών, ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα με αποδεδειγμένα άτιμο τρόπο στο Ευρώ-, ο κλαυσίγελος των φαρμακευτικών εταιριών -κλαίει για τα συμφέροντά τους, γελάνε αυτές μαζί του-, ο προστάτης των πολιτών αφεντικό των τσομπανόσκυλων -αυτός που για κανά χρόνο ανέπτυσσε την τρύπα στο νερό- και άλλοι πολλοί, κηπουροί, υδραυλικοί, δεν_διάβασα_τι_υπέγραψα, ήταν_μεγάλη_η_πίεση_από_το_κόμμα, δεν_ψήφισα_το_μνημόνιο_αλλά_επειδή_είμαι_πρόβατο_της_πλάκας_και_γλύφτης_ψήφισα_τον_νόμο_που_το_εφαρμόζει και άλλοι πολλοί.

Χρόνια πολλά, σε παγκόσμιο επίπεδο στηνότανε το σκηνικό. Ρίχνω πλαστικό χρήμα για να καλυφτούν οι ανάγκες που γέννησα κυρίως με την τηλεόραση, στήνω το τραπεζικό μου σύστημα γι' αυτό το σκοπό, καταργώ την πρωτογενή παραγωγή με επιδότηση καταστροφής του προϊόντος, κάνω τα στραβά μάτια όταν ο "πονηρός" αγρότης δεν καλλιεργεί καν αλλά εισπράττει την επιδότηση, εισάγω τα προϊόντα που δεν παράγονται πλέον από εκεί που είναι πολύ χαμηλότερο το κόστος παραγωγής, το πουλάω λίγο ακριβότερα έχοντας αλλάξει 3-4 φορές χέρια το προϊόν, φτιάχνω τον μύθο του μεσάζοντα και μόλις το σύστημα δουλεύει στο full και συμμετέχουν σ' αυτό κοινωνίες ολόκληρες, τραβάω το χαλί κάτω από τα πόδια τους. Τόσο απλό.
Πώς μπορώ να το πετύχω αυτό; Το μόνο που μου χρειάζεται είναι να βρω άτομα μειωμένης ηθικής, να τα γαλουχήσω σύμφωνα με το παραπάνω πλάνο, σιγά σιγά να τα παρουσιάσω στο ευρύ κοινό, να τα τοποθετήσω στις θέσεις που θέλω εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι τους κρατάω όλους με χαρτιά -κανένας δεν μου ανθίσταται λοιπόν- και την κατάλληλη χρονική στιγμή να τα απογειώσω. Τόσο απλό.
Τι μου χρειάζεται όμως για να μη φαίνομαι απ' ευθείας εγώ; Μα τι άλλο. Τα μέσα ενημέρωσης. Πώς μπορώ να τα γιγαντώσω; Μα, ξαναβρίσκοντας μειωμένης ηθικής άτομα και δίνοντάς τους ένα αρχικό κεφάλαιο να στήσουν το μαγαζί. Στο δρόμο, στημένες παλιές οικογένειες, που μοιράζονται μαζί μου την αγωνία να εξουσιάσω τον κόσμο, γίνονται συνεταίροι στα μέσα ενημέρωσης. Τόσο απλό.
Είναι τόσο προφανές πια. Ελέγχω πρώτα τον κόσμο, του τα λέω όπως θέλω μέσα από τα μέσα ενημέρωσης, κερδίζω την εμπιστοσύνη του, μετά λέω στον πολιτικό, αν θες να πας μπροστά παιδί μου μόνο εγώ μπορώ να σε προβάλλω. Όταν πας μπροστά θα μου δώσεις γι' αντάλλαγμα αυτό κι αυτό. Τόσο απλό.

Πενήντα εξήντα χρόνια τώρα, ξεδιάντροπα όμως, έγιναν όλα χρήμα. Όλα αποτιμήθηκαν σε χρήμα. Όλα ανεξαιρέτως και για όλους μας ανεξαιρέτως. Δεν υπήρξε ούτε μία ανεξαιρέτως πολιτική εξαγγελία, θετική ή αρνητική για τον πολίτη που να μην είχε οικονομικό αντάλλαγμα.
Το σύστημα των εξουσιών συνεργάστηκε άψογα. Έπρεπε να είναι προφυλαγμένο, όταν θα ερχόταν η στραβή να μη βγει στη σέντρα. Νομοθέτησε πρώτα για την ευθύνη των υπουργών, άφησε τη δικαστική εξουσία απλώς να διερευνά και στη συνέχεια να παραπέμπει πίσω, στους βουλευτές και στους άλλους υπουργούς, δηλαδή κάποιος εγκληματεί και μετά τον στέλνω στους ομοίους του να τον κρίνουν. Άρα η δικαστική εξουσία έκανε τη δουλειά της. Η μπάλα έμπαινε στο γήπεδο των πολιτικών και τα πράγματα εκεί ήταν απλά. Άμα βγάλεις τα δικά μου στη φόρα, θα βγάλω κι εγώ τα δικά σου. Τόσο απλό. Κι ο πολίτης; Ο πολίτης λοιπόν άκουγε δύο ή τρία ή τέσσερα πορίσματα, άμα έκαιγε και πολύ το πράγμα γινότανε και κανένα μπραφ με την Τουρκία ή έσκαγε κανά γκαζάκι ή ο τρίτος πόλος της εξουσίας τα έκανε γυαλιά καρφιά. Πώς είναι το κάθε καρυδιάς καρύδι, έτσι είναι και τα πορίσματα, ο καθένας το δικό του. Και για κοίτα βρε παιδί μου ένα μυστήριο πράγμα, όλοι αυτοί οι διασπασμένοι και με διαφορετικές απόψεις και πορίσματα γινόταν ένα άμα ήταν για εξοπλιστικά προγράμματα ή άμα ήταν για κανά μνημόνιο.
Δεν πειράζει όμως. Μου ζήτησαν συγνώμη που τα έκαναν έτσι. Αυτό είναι. Συγνώμη και καθαρίσαμε. Είμαστε ξανά παρθένες και σαν παρθένες μπορούμε να ξαναμιλήσουμε για την αγνότητά μας. Είναι μια άποψη κι αυτή. Άποψη όμως, όχι παρθένα...

Καμιά φορά, ξέρουν τα μαγειράκια, άμα τον πουρέ τον κάνεις χειροποίητο, ξεφεύγει κανά κομματάκι πατάτα και δεν γίνεται πουρές. Αυτό είναι το μοναδικό που δεν μπορεί να ελέγξουνε. Προσπαθούν απλώς να το συνθλίψουν με γκλομπ και δακρυγόνα και τρομοκρατία και απαγόρευση.
Αυτό το κομματάκι λοιπόν της πατάτας είναι ένα κομματάκι μυαλό κι ένα κομματάκι καρδιά. Αυτό που ξέφυγε από την πολτοποίηση των μέσων ενημέρωσης και των υπολογιστών.

Μίλησαν ότι είμαστε σε πόλεμο κι αυτό, ίσως, είναι το μόνο αληθινό που είπανε. Το ότι βέβαια αυτοί είναι με την μεριά των άλλων δεν το είπανε, το δείξανε. "Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει" ένα πράγμα.
Κανένας όμως, κανένας, ΚΑΝΕΝΑΣ, που είναι σε οικονομικό πόλεμο δεν χαρίζει το χρυσάφι του, δεν δίνει τα υπάρχοντά του.
Αυτό ήταν και το λάθος στο χειρισμό τους. Από τη μια τα ανούσια και κακόηχα επαναλαμβανόμενα διλήμματά τους που δεν οδήγησαν πουθενά. Το αντίθετο. Κουράσανε και πεισμώσανε. Από την άλλη η συγκάλυψη των σκανδάλων. Ναι, εντάξει, η Siemens μίζωνε, ναι τα βρήκαμε και στην ποινή της (περίπου το 10% των υπερβάσεών της στο δημόσιο χρήμα), βρήκαμε και σε τι μορφή θα τα πάρουμε, άρα έχουμε το πτώμα, έχουμε το κίνητρο, έχουμε και τον ένοχο. Το χεράκι όμως που υπέγραφε δεν το βρήκαμε, ε; Αν το χεράκι δεν έβαζε την υπογραφή του δεν θα υπήρχε ούτε πτώμα, ούτε ένοχος. Κίνητρο πάντα θα υπάρχει. Είναι δε πολύ πιθανό το ίδιο χεράκι, είτε το αριστερό είτε το δεξιό, να έχει υπογράψει και αποφάσεις για υπέρμετρη φορολόγηση.
Θεώρησαν ότι κοροϊδεύοντας τον κόσμο θα κέρδιζαν τον απαραίτητο χρόνο για να ξανασταθούν τα σκύβαλα στα πόδια τους και να διατηρήσουν την "εξουσία". Μια "εξουσία" που μόνον δικιά τους δεν είναι. Τόσο αναξιοπρεπείς ώστε να δέχονται από τη μια με περηφάνεια ότι είναι υπουργοί κι από την άλλη στην πράξη να ελέγχονται από έναν ξένο, ο οποίος σε μερικές περιπτώσεις είναι στο διπλανό γραφείο τους. Ο ορισμός του ανίκανου.
Όσο χρόνο και να κερδίσουν όμως, στα πόδια τους δεν μπορούν να σταθούν κι αν σταθούν και πάλι δεν θα είναι για πολύ. Όσο και να σε πιστεύει, ό,τι και να περιμένει ότι θα απολάβει κάποιος όταν βλέπει  ότι ο κόπος του είναι μάταιος, όταν συνειδητοποιεί ότι πρέπει να στερήσει από τα παιδιά του βασικά αγαθά, όταν βλέπει ότι η αμοιβή στην εργασία του δεν είναι ανάλογη του παραγόμενου και του κόπου του, αλλά ένα απλό επίδομα, με μαθηματική ακρίβεια θα γίνει ο χειρότερος πολέμιός σου, ο χειρότερος αντίπαλος. Αυτό παθαίνει ο άνθρωπος όταν νοιώσει προδομένος, όταν αισθανθεί ότι τον κοροϊδεύουν και τον φτύνουν κατάμουτρα, ειδικά άτομα που έχουν εξασφαλίσει τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους.

Αυτός ο συρφετός μαριονετών σήμερα, μετά τη συγνώμη του, έρχεται ως λευκή περιστερά και μου λέει πίσω από τα plexiglass "Μην ανησυχείς, εμπιστεύσουμε με, θα κάνω το καλύτερο δυνατό για την πατρίδα, για σένα και για τα παιδιά σου". Μια χαζή ερώτηση "Και γιατί δεν τα έκανες από τότε που τα έλεγες και στο μπαμπά μου;".
Ακόμα και στο βιολογικό καθαρισμό των λυμάτων, υπάρχει κάτι που δεν καθαρίζεταi και αποβάλλεται. Κι αυτός ο εξαγνισμός στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ έχει γίνει πια πολλές φορές, τόσες που έχει βρωμίσει κι η ίδια η κολυμβήθρα.

Προδότες κι έμπιστοι πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Γιατί ακόμα κι ο προδότης σε κάτι πιστεύει, απλώς αυτό στο οποίο πιστεύει δεν είναι ίδιο με των άλλων. Πιστεύει όμως. Όπως ο μωαμεθανός κι ο χριστιανός. Και ο ένας και ο άλλος πιστεύουν, απλώς δεν πιστεύουν στο ίδιο.
Έχοντας, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, καταρρεύσει ο κοινωνικός ιστός, το μόνο που απομένει είναι η ψυχρή λογική στον πόλεμο. Να τον αποφύγεις δεν μπορείς, όσα και να πληρώσεις δεν μπορείς, εκτός κι αν είσαι στην ομάδα του κυκλώματος, είτε ως υπαλληλίσκος είτε ως τοπικός προϊστάμενος. Αυτό που περιμένουν οι ευρωπαίοι, αν όχι όλος ο κόσμος, από τους έλληνες είναι να δουν το πώς θα πολεμήσουμε. Από την αρχαιότητα διδάσκονταν από τους έλληνες την τέχνη του πολέμου, πάντα, του αδύνατου απέναντι στον δυνατό.
Κι η τέχνη αυτή πάντα στηριζόταν στο ελεύθερο φρόνημα και στην ελεύθερη βούληση. Αυτά είναι τα δύο "μαγικά" μας φίλτρα. Αυτά, ευτυχώς, ο καθένας μας μέσα στη μοναξιά του, στη μιζέρια του, στην αξιοπρέπειά του και το δικό του μυαλό, δεν τα εκχωρήσαμε.
Μικρές κινήσεις ανασύστασης του κοινωνικού ιστού γίνονται και γίνονται από "άγνωστους" ανθρώπους, που δεν "παίζονται" στα μέσα ενημέρωσης και γίνονται γιατί πιστεύουν ακόμα στα θαύματα. Και το θαύμα γίνεται μόνον αν πιστεύεις, είτε στο "σωστό" πιστεύεις είτε στο "λάθος".
Και στο κάτω κάτω της γραφής, το πραγματικό θαύμα είναι η πίστη στο στόχο. Αυτό που φαντάζει αδύνατο, να γίνει στόχος να γίνει δυνατό, τότε αυτό είναι το θαύμα, η πίστη στην επίτευξη του στόχου.
Πόσους άραγε στόχους έχω, εκτός από το να ζήσω σαν άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους;

Οι αλαβάστρινες έδρες

Με πραγματικό πόνο και απέραντη λύπη παρακολουθήσαμε τους τιτάνιους αγώνες των πουλημένων νάνων που για ώρες ολόκληρες, είχαν τις αλαβάστρινες έδρες τους σφηνωμένες στις φιλόξενες πολυθρόνες του Μαξίμου. Ώρες ολόκληρες σκυμμένοι σε χαρτιά, κομπιουτεράκια, πεσμένοι με τα μούτρα στα τηλέφωνα, να σκέφτονται, να συζητάνε, να αντιπαρατίθενται σ' έναν αδυσώπητο αγώνα, να κερδίσουν τον τίτλο του μεγαλύτερου μαλάκα. Τυχερή κοπέλα η Χιονάτη, πρόλαβε να ζήσει μόνον τους κατά σωματικό ύψος νάνους.

Στέναξαν οι αλαβάστρινες έδρες τους. Ίσως να τις προετοιμάζουν για κάτι που το βλέπουν να έρχεται. Όμως, ευτυχώς, σ' αυτή τη χώρα υπάρχει ακόμα δικαιοσύνη. Υπάρχει η δικαιοσύνη τυφλή, μουγγή, κουφή. Ίσως γιαυτό και κάνει ό,τι της λένε αυτοί που βλέπουν, μιλούν, ακούν. Η δικαιοσύνη λοιπόν αυτή, επικράτησε στο σκληρό αγώνα τους. Δεν νίκησε κανείς. Κανένας δεν πήρε τον τίτλο μόνος του. Τον μοιράστηκαν όλοι μαζί. Ο δοτός ή/και φυτευτός, οι αστικοί επίγονοι και το κλούβιο αυγό του φιδιού.
Τα δύσκολα για τους νόμιμους εκπροσώπους των ημεδαπών και αλλοδαπών λαμογιών, πέρασαν. Τα πολύ δύσκολα είναι ακόμα μπροστά τους.

Και τα πολύ δύσκολα δεν είναι να ψηφίσουν τα ξεπουλήματα που συμφώνησαν, τα πολύ δύσκολα είναι να τα εφαρμόσουν. Είναι το λογικό κενό που υπάρχει από την αρχή αυτής της ιστορίας. Αυτό που δεν θέλουν να δουν μήτε οι ίδιοι, μήτε οι σύμβουλοί τους. Το λογικό κενό που λέει ότι αν αυτός πάνω στον οποίο πας να εφαρμόσεις μέτρα δεν συναινεί ούτε κατ' ελάχιστο μήτε καν δέχεται τη νομιμοποίησή σου να παίρνεις μέτρα και να ομιλείς εξ' ονόματός του και ταυτόχρονα σταματήσει να φοβάται τις "κυρώσεις", τα μέτρα εφαρμόζονται μεν με μηδενικό αποτέλεσμα δε.

Τα γελοία παιχνίδια των εκβιασμών και των διλημμάτων τους δεν μπορούν πια να περάσουν. Απλώς, ως ηλίθιοι, θα το καταλάβουν τελευταίοι.
Υπάρχει κάτι μέσα μας, που όσο κι αν μας μπούκωσαν με χαρτί και ανάγκες και δάνεια και "το χρήμα να κινείται και ν' αυγαταίνει", δεν πεθαίνει, δεν φτωχαίνει, δεν χαρατσώνεται. Είναι η αξιοπρέπεια και η περηφάνεια. Υπάρχει σε όλους μας; Προφανώς όχι. Ποτέ δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Αν υπήρχε, προφανώς δεν θα είμασταν εδώ που είμαστε.
Αξιοπρέπεια και περηφάνεια. Αυτό που λίγο πολύ το έχουν όλοι οι νεόφτωχοι, οι άστεγοι, οι άνεργοι... Και δεν είναι απίθανο να είναι νεόφτωχοι, άστεγοι και άνεργοι γιατί ακριβώς έχουν αξιοπρέπεια και πεηφάνεια. Δεν κλέβουν, δεν σκοτώνουν. Περήφανα και με αξιοπρέπεια ζητάνε τη βοήθεια. Περήφανα και με αξιοπρέπεια δέχονται τη βοήθεια. Φοράνε "ξένα" ρούχα, σκεπάζονται "ξένες" κουβέρτες, τρώνε "ξένο" φαϊ, αλλά δεν γονατίζουν, δεν μυξοκλαίγονται. Με περηφάνεια και με αξιοπρέπεια. Αυτά δεν χαρατσώνονται. Κι αυτά είναι η δύναμή μας και η αρχή της πορείας μας.

Ο εσώτερος εαυτός μας, οι αξίες μας, η πηγή της ζωής. Εκεί δεν μπορούν ν΄αγγίξουν απευθείας, Προσπαθούν να χτυπήσουν εκεί μέσα, χτυπώντας το απ' έξω. Το φθαρτό. Την ύλη. Κι η πραγματική αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων εκεί φαίνεται κι εκεί μετριέται. Ο ένας να βοηθάει τον άλλον οι πληγές στο φθαρτό να είναι όσο το δυνατόν μικρότερες, έτσι ώστε να παραμείνει άφθαρτο το μέσα, να κερδίσει το χρόνο που χρειάζεται και να λειτουργήσει. Να παράξει τη δύναμη που χρειάζεται για να πεις "Όχι ρε πούστη μου, δεκάρα δεν κόβω από τη ζωή μου, από τον κόπο μου, από τις οικονομίες μου, από τα παιδιά μου, για χάρη σου. Δεκάρα δε δίνω για τη μαύρη τρύπα σου, όπου στο διάλο κι αν την έχεις αυτή. Δεκάρα τσακιστή. Κρατάω την οικογένειά μου, τους φίλους μου και τους άγνωστους μισθωτούς και συνταξιούχους, που τους τα παίρνεις με φασιστικό τρόπο, στη ζωή μ' αυτά που προσπαθείς να μου αρπάξεις, μειώνω τις πληγές τους στο φθαρτό για να προλάβει να λειτουργήσει το εσώτερο και να παράξει τη δύναμη που χρειάζονται κι αυτοί για να σου αντισταθούν. Αυτοί είναι η πατρίδα μου ρε καράπουστα, πουλημένο τομάρι. Αυτοί είναι το έθνος μου. Δεν είσαι εσύ και οι κολλητοί σου και τα τσουτσέκια που μαζέψατε γύρω σας. Η αξιοπρέπεια της πατρίδας μου είναι η αξιοπρέπεια των ανθρώπων της, δεν είναι τα τραπεζικά της χρέη που μου φόρτωσες πλαστογραφώντας υπογραφές, χαλκεύοντας οικονομικά στοιχεία και αποταμιεύοντας τις μίζες σου. Η περηφάνεια της πατρίδας μου ρε τρισάθλια σκύβαλα, είναι η περηφάνεια των παιδιών μου, η περηφάνεια των φίλων μου, η περηφάνεια των γονιών μου που έτρεφαν τις κοιλιές σας, τα σόγια σας και γέμιζαν τους τραπεζικούς σας λογαριασμούς. Να πηγαίνετε στις Ευρώπες σας και στα χιλιάστερα ξενοδοχεία σας και να ξεφτιλίζεστε μόνοι σας με τα λεφτά της μάνας σας και του πατέρα σας, γιατί κανένα ρεμάλι από εσάς δεν έβγαλε μια κολοδραχμή μόνος του, ακόμα κι όταν σας βολεύανε σε καμιά θεσούλα διευθυντή. Αυτό είναι το ηθικό κι ό,τι είναι ηθικό είναι και νόμιμο, απάτριδες αληταράδες".

Ό,τι κι αν συμφώνησαν οι τραπεζοϋπάλληλοι ημεδαποί κι αλλοδαποί και οι παρατρεχάμενοί τους κι οι εντολοδόχοι τους μεταξύ τους, ό,τι κι αν νομίζουν ότι μπορούν να εφαρμόσουν, αφήνει απ' έξω αυτό που λέγεται άνθρωπος, αυτό που είναι στους δρόμους κι ενώνεται, έστω και αργά, και σχηματίζει δάχτυλα που γέρνουν, σφίγγουν και γίνονται γροθιά. Είναι αυτή που βλέπετε μπροστά στα βαμμένα μούτρα σας να έρχεται με φόρα και πηδάτε σαν τα ποντίκια από το καράβι που βουλιάζει. Τι παραιτείστε ρε τσανακογλύφτες; Από πού παραιτείστε; Ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να βάλετε την έδρα σας στη βουλευτική έδρα; Η υποχρέωσή σας είναι να μείνετε στη θέση σας και να ψηφίσετε για τα συμφέροντα αυτών που σας έστειλαν εκεί με την ψήφο που πλέον τους την αρνείστε. Αλλά δεν ξέρετε τι σημαίνει υποχρέωση απέναντι στην πατρίδα και στους ανθρώπους της. Τζάμπα τρώγατε, τζάμπα πίνατε, μόνον τα παίρνατε. Οι άντρες ρε αληταράδες έχουν ποντίκια, δεν είναι ποντίκια. Σκίσατε τα καλσόν σας, ετοιμαστείτε τώρα και για τα κουδούνια.
Εσείς που δεν διαβάζατε και ψηφίζατε τώρα ψάχνετε λαγούμι να κρυφτείτε. Δε χωράτε ρε τσογλάνια. Δεν χωράνε οι αλαβάστρινες έδρες σας. Είστε γελοία υποκείμενα, αμόρφωτα κοινωνικά, μορφώματα διεστραμμένης λογικής. Όταν δεν διαβάζατε ψηφίζατε, τώρα που διαβάσατε παραιτείστε.
Από ποιόν κόβετε ρε τα φάρμακα; Από αυτόν που τα έχει πληρωμένα από χρόνια; Δεν κοτάτε να κόψετε κανάν κώλο πολυεθνικής που σας τα πουλάει με 1000% κέρδος. Κάναν κώλο μεγαλογιατρού που φακελλωνότανε δεν κόψατε ακόμα. Από κανά λαμόγιο πουθ τσίμπαγε μίζες δεν πήρατε πίσω τίποτε. Κότες λυράτες, των πρωϊνάδικων θαμώνες. Συνταγματολόγοι της πλάκας.
Από ποιόν κόβετε ρε τη σύνταξη που έχει ήδη πληρωμένη; Δεν κοτάτε να κόψετε καμιά σύνταξη βουλευτή που με μια τετραετία καθαρίζει για μια ζωή. Να παίρνουν σύνταξη τα ραμολιμέντα που γάμησαν τον τόπο. Κόψτε την ρε κοτάρες αν τολμάτε. Κάντε το μισθό σας ρε απατεώνες ένα χιλιάρικο. Πάτε με το λεωφορείο στη δουλειά σας στη βουλή.

Ποιό Σύνταγμα, ποιάς χώρας, ποιάς πατρίδας ρε γερμανοτσολιάδες μιλάει για κομματική πειθαρχία; Ποιός χοντρός ή λεπτός συνταγματολόγος σας το εξήγησε έτσι το Σύνταγμα;
Ούτε την έδρα σας ρε να σώσετε μπορείτε και νομίσατε ότι μπορείτε να σώσετε χώρα ολόκληρη, εσείς που τη γαμήσατε πατώκορφα;

Τη χώρα ρε γομάρια θα τη σώσουμε πάλι εμείς, αλλά όχι με τον τρόπο που θέλετε. Ποτέ η χώρα αυτή δεν σώθηκε με ξένη συνταγή. Σώθηκε από τους ανθρώπους της, με τον δικό τους τρόπο. Πάρτε τα αργύριά σας και τραβάτε να τα φάτε όπου στο διάολο θέλετε, αλλά μακριά από δώ. Εκεί που μεγαλώσατε και σπουδάσατε να πάτε να τα φάτε με αυτούς και αυτές που ξέρετε.
Η λαϊκή κυριαρχία είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει στο νανοπολιτικοοικονομικό σας σύστημα.

Είμαστε πολλοί κι είμαστε επώνυμοι και δεν έχουμε βουλευτική ασυλία κι έχουμε καρύδια αντί για στραγάλια που δεν σας δίνουμε δεκαρίτσα τσακιστή για να επιτύχετε τη φτωχοποίησή μας.
Είμαστε πολλοί κι είμαστε επώνυμοι και δεν έχουμε βουλευτική ασυλία κι έχουμε καρύδια αντί για στραγάλια που δεν σας πληρώνουμε διόδια γιατί οι κολλητοί σας μας δίνουν καρμανιόλες, που δεν σας πληρώνουμε χαράτσια για τα σπίτια μας γιατί πληρώσαμε φόρους όταν τα αγοράσαμε με χρήματα που ήδη μας είχαν φορολογηθεί, που δεν σας πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας γιατί σας πληρώνουμε 14 λεπτά φόρους για κάθε χιλιόμετρο που κάνουμε, που δεν πληρώνουμε τα κολοταμεία σας γιατί ούτε σύνταξη θα πάρουμε ούτε έξοδα υγείας μας καλύπτουν. Τραβάτε ρε να τυπώστε κανά βιβλίο να έχουν να διαβάζουν τα παιδιά πριν πιάσουν τις μολότωφ και τα ξύλα.
Είμαστε πολλοί κι είμαστε επώνυμοι και δεν φοράμε κουκούλες.
Ελάτε να μας συλλάβετε, έναν θα πιάνετε δύο θα ξεπετιούνται. Ό,τι και να μας κάνετε αξιοπρέπεια και περηφάνεια δεν μας παίρνετε.

Στην αρχή σε αγνοούν, στη συνέχεια σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, στο τέλος νικάς. Ελάχιστη πολιτική παιδεία να είχατε θα ξέρατε ότι ο Γκάντι από την ημέρα που είπε αυτή τη φράση δεν έχει διαψευστεί ποτέ. Κι όσο ηλίθιοι, πανίβλακες και πουλημένοι και να είστε ξέρετε ότι ήδη είμαστε στο "μετά σε πολεμούν".