Αριστοτέλης: Η ελάχιστη αρχική απόκλιση από την αλήθεια πολλαπλασιάζεται στη συνέχεια χιλιάδες φορές ---- Κικέρωνας: Ο χρόνος είναι ο κήρυκας της αλήθειας ---- Πίνδαρος: Ν’ ακονίζεις τα λόγια σου στο ακόνι της αλήθειας ---- Σοφοκλής: Το ψεύδος ουδέποτε ζει να γεράσει ---- Πυθαγόρας: Το να αποσιωπάς την αλήθεια είναι σα να θάβεις το χρυσάφι ---- Χίλων: Κάμε κτήμα σου την αλήθεια

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Χαμογελώντας







Η απίστευτη δύναμη της αυθυποβολής, ασυνείδητη μερικές φορές, είναι ίσως το κλειδί στην παγκόσμια κατάθλιψη εξαιτίας της κρίσης. Όσο πιο πολύ φοβάσαι τις σκιές και το σκέφτεσαι τόσο πιο συχνά τις βλέπεις, όσο πιο πολύ φοβάσαι το σκοτάδι και το σκέφτεσαι τόσο πιο γρήγορα νυχτώνει, όσο πιο πολύ φοβάσαι το βλέμμα του άλλου και το σκέφτεσαι τόσο πιο άγριο σου φαίνεται, όσο πιο πολύ φοβάσαι μην προδοθείς και το σκέφτεσαι τόσο συχνότερα προδίδεσαι, όσο πιο πολύ φοβάσαι τη φτώχεια και το σκέφτεσαι τόσο φτωχότερος γίνεσαι. Τι είναι τελικά αληθινό και πόσο;
Καθημερινός βομβαρδισμός από κακά νέα, καθημερινές αναλύσεις για οικονομικά θέματα, εκεί εστίασαν την κρίση και την προσοχή μας, ατέλειωτες ώρες συζητήσεων στα καφενεία, παραλίες, γραφεία, σπίτια, με το ίδιο θέμα.

Στο ένα χέρι κρατάς το καλάθι της πραγματικότητας. Τι περιέχει; "Δεν μου φτάνουν τα χρήματα για να ζήσω", "Είμαι πεπεισμένος ότι η κρίση είναι τεχνητή", "Ξέρω ότι δεν υπάρχει δανειστής που συνολικά να του χρωστάει ο πλανήτης τόσα τρις", "Ξέρω πια ότι τα μετά το '80 χρόνια, ήταν χρόνια μιας επίπλαστης ευδαιμονίας".
Στο άλλο χέρι κρατάς το καλάθι των ερωτημάτων. Τι περιέχει; "Και τώρα;", "Τι μπορώ να κάνω;", "Πώς θα τα βγάλω πέρα;", "Να μείνω ή να φύγω;", "Να ζητήσω βοήθεια κι από πού;".
Τα δυο καλάθια δεν είναι ισοβαρή. Προς τη μια ή την άλλη πλευρά γέρνεις. Μάλλον γέρνουμε στην πλευρά που είναι το καλάθι με τα ερωτήματα.

Σήμερα συμπληρώνονται 89 χρόνια ακριβώς, από την ημέρα που ο τακτικός τούρκικος στρατός μπήκε στη Σμύρνη. Τι καλάθια άραγε κουβαλούσαν οι ευδαίμονες έλληνες (οι αρμένιοι της Σμύρνης είχαν ήδη σφαγιαστεί  ή συλληφθεί τις προηγούμενες ημέρες από τους άτακτους τσέτες) στην προκυμαία; Ποιά καλάθια, σε σχέση με τα δύο παραπάνω, φόρτωσαν -όσοι πρόλαβαν- εκείνες τις μέρες και έφεραν μαζί τους στον Πειραιά;
Το ένα είναι σίγουρο, είναι το καλάθι της πραγματικότητάς τους. Ήξεραν γιατί ζούσαν αυτό που ζούσαν, ήξεραν ότι θα το αντέξουν αρκεί να μη σφαγιαστούν στην προκυμαία (όχι να συνωστιστούν ηλίθια, άξεστη και ανήθικη Μαρία Ρεπούση), ήξεραν ότι και χωρίς τα μπερεκέτια τους που είχαν στην Σμύρνη πάλι θα χαμογελούσαν.
Το άλλο καλάθι τους νομίζω ότι είναι ένα τρίτο, το καλάθι των 5-10 αξιών. Ηθικών αξιών. Ψυχικών χαρισμάτων ίσως. Κάποτε ο πατέρας μου σ' ένα κυριακάτικο τραπέζι που είχα μουλαρώσει και δεν ήθελα να κάτσω, πολύ πράος μου είχε πει: "Μην κάθεσαι, δεν πειράζει, ο λόγος που έχεις, για σένα είναι ισχυρός και δεν θέλω να τον παλέψω. Μα να θυμάσαι ότι το κυριακάτικο τραπέζι για μένα είναι η δύναμη για όλη τη βδομάδα που έρχεται". Πολλά χρόνια μετά, όταν πέθανε, την πρώτη Κυριακή που δεν έκατσε μαζί μας, σκέφτηκα πως και μια φορά το χρόνο να μπορούσα να ξανακάτσω μαζί του στο κυριακάτικο τραπέζι θα είχα δύναμη για όλη τη χρονιά.
Τέτοια μικροπράγματα νομίζω ότι είχε το καλάθι τους μέσα. Φέρανε μέσα στο δεύτερο καλάθι τους οικογένεια, φίλους, κυριακάτικο τραπέζι, μοίρασμα, ένα ποτήρι κρασί στα 3, μια μπουκιά ψωμί στα 10.
Πώς είναι δυνατόν να μέναν στα προσφυγικά, να κάνουν ό,τι υποδυέστερη δουλειά είχαν οι "αυτόχθονες" συμπατριώτες τους να τους δώσουν, μέχρι οι ίδιο να στήσουν τις δικές τους, κι όμως να ήταν ευτυχισμένοι; Ίσως να ήταν το κυριακάτικο τραπέζι τους. Ίσως στις παρέες τους να ήταν το δάκρυ που μοιραζόταν όταν θυμόντουσαν τη Σμύρνη τους.

Νομίζω ότι κρατάμε το ένα λάθος καλάθι, αυτό των ερωτημάτων, γιατί το άλλο των αξιών το άδειασε ύπουλα, αργά και σταθερά η ευδαιμονία. Η πραγματική κρίση δεν είναι η οικονομική, η πραγματική κρίση είναι κρίση αξιών. Είτε αυτή λέγεται ελευθερία, είτε λέγεται δικαιοσύνη, είτε λέγεται αγάπη, είτε λέγεται μοίρασμα. Η ελευθερία και η δικαιοσύνη γεννιούνται και ανατρέφονται σ' έναν μικρόκοσμο, μια μικροκοινωνία των 2 ή λίγο περισσότερων, εκεί που κυριαρχεί η αγάπη και το μοίρασμα. Αν στην κοιτίδα έχουμε πρόβλημα, μοιραία αυτό εξαπλώνεται και σ' όσα γεννιούνται μέσα σ' αυτήν. Όσους νόμους και να φτιάξεις, όσους κανόνες και να βάλεις για να εδραιώσεις την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, άμα ο δικαστής δεν μπει στη διαδικασία της κρίσης αλλά μένει στην εφαρμογή του νόμου, τότε το μόνο που δεν έχεις είναι δικαιοσύνη.
Τα χίλια μύρια όσα κι αν συμβούν σε μια μέρα της καθημερινότητάς σου, αρκεί να ξέρεις ότι γυρνώντας στο σπίτι σου το "ανθρωπάκι" σου ή τα "ανθρωπάκια" σου θα είναι εκεί με κάποιον τρόπο. Η διαφορά του σχοινοβάτη με δίχτυ από κάτω και χωρίς. Αναγωγή αυτού στην προσωπική ζωή του καθενός και επιλύεται κάθε απορία.

Ίσως η αγνότερη βάση επανάστασης και αντίδρασης, ιστορικά μέχρι σήμερα να είναι του Γκάντι στην Ινδία. "Μη βία". Άσχετα με το πώς έγινε αντιληπτή, εφαρμόστηκε ή διαστρευλώθηκε στην πορεία της, η επανάστασή του είχε την αγνότερη βάση. "Μη βία", στηριγμένη πολύ απλά στη μελέτη του "αντιπάλου". Τι θέλει ο καλοναναθρεμμένος και με τρόπους "αντίπαλος" από μένα; Να τον προκαλέσω, προκειμένου να έχει πάτημα για να πετάξει τη μάσκα, το προσωπείο των καλών του τρόπων και ουσιαστικά έτσι να θρέψω την εξουσία του. Είναι αυτό που δεν θα του δώσω. Απλό, ε;
Πιστεύω ότι η ελευθερία μου καταπατάται από σένα, γι' αυτόν και γι' αυτόν το λόγο. Παρακαλώ να μου τη δώσεις. Δεν θα φύγω από δω αν δεν μου τη δώσεις. Θα μείνω σιωπηλός να σε κοιτάω στα μάτια μέχρι να μου δώσεις αυτό που σου αποδεικνύω ότι είναι δικό μου. Απλό, ε;
Σταματάω από σήμερα να παράγω για σένα. Σταματάω να σου πληρώνω φόρους. Σταματάω να δουλεύω για σένα. Βγάλε το στρατό σου στο δρόμο, μόνον αυτόν έχεις, βγάλε καινούργιους νόμους, μόνον αυτό μπορείς να κάνεις, κλείσε με στις φυλακές σου γιατί δεν πειθαρχώ, μόνον αυτές είναι δικές σου. Απλό, ε;
Άσχετα με τη φιλοσοφία του ανθρώπου, τη μόρφωση και την παιδεία του, ο Γκάντι εφάρμοσε τη σκέψη του, την ιδέα του, στον μικρόκοσμό του. Στην οικογένεια και στους φίλους του. Απέδειξε ότι με την αγάπη και το μοίρασμα, όλα ανεξαιρέτως είναι δυνατά. Η επιβίωση, η ψυχική ανάταση, η απόκτηση εσωτερικής δύναμης, η ευτυχία. Απλό, ε;
Από την οικογένειά του πέρασε στις διπλανές οικογένειες και από τις διπλανές στις παραδιπλανές. Κατέκτησε το χωριό, το χωριό κατέκτησε την επαρχία, η επαρχία την επικράτεια. Απλό, ε;
Πώς έγινε όμως και τον ακολούθησαν οι λίγοι έχοντες και κατέχοντες, αφού δεν ασχολήθηκε μαζί τους; Τους το είχε πει και δεν του είχαν δώσει σημασία "Όταν όλοι θα είναι μαζί μου, θα αισθανθείτε μεγάλη μοναξιά μόνοι σας". Είχε δίκιο τελικά. Απλό, ε;

Η ειδοποιός διαφορά μας είναι ότι οι Ινδοί δεν ήταν ευδαίμονες, ούτε αυθεντικά, ούτε πλαστά.
Εμείς έχουμε το πρόβλημα της "χαμένης ευδαιμονίας" κι ίσως αυτό να είναι που μας καθηλώνει στην απραξία ή στην επαναστατική βία. Η "χαμένη ευδαιμονία" είναι εγωιστική στάση.
Τι έχουμε χάσει ως άνθρωποι και σήμερα εμφανίζεται το κίνημα της "ελεύθερης αγκαλιάς"; Τι δεν δίνουμε και δεν παίρνουμε ώστε να υπάρχει τέτοιο κίνημα; Γιατί οι πρόσφυγες δεν είχαν την ανάγκη του; Γιατί οι Ινδοί δεν είχαν την ανάγκη του; Γιατί ενώ υπάρχει θεωρητικά στον μικρόκοσμό μας η αγκαλιά, αισθανόμαστε ότι μας λείπει κι ήρθε ένα κίνημα και δημιουργήθηκε; Επιστροφή και κοίταγμα στην κοιτίδα, στον μικρόκοσμο. Μονοσήμαντα ορισμένη απάντηση.Αποξένωση μέσα στον ίδιο τον μικρόκοσμο. Καχυποψία, φοβία, αντιπαλότητα, ανταγωνισμός, μειωμένη θέληση μοιράσματος. Θα έχει και άλλα 10-20.
Η αγάπη αναπτύχθηκε μέσα σε μια επίπλαστη ευδαιμονία. Όπως δεν μάθαμε να παλεύουμε με τη φύση για να αποκτήσουμε την ικανή και αναγκαία ευδαιμονία, έτσι ξεχάσαμε να παλεύουμε για την αγάπη. Τη θεωρούμε από αυτονόητη έως ανταλλάξιμη, ό,τι χωράει ανάμεσα. 
Ναι, ο τρόπος ζωής, η καθημερινόητα, οι δυσκολίες... Θα έχει κι άλλα 5-10.
Κοίτα, άμα ο τρόπος ζωής σου σού γεννάει προβλήματα, αλλάζεις τρόπο ζωής. Δεν σου φτάνουν τα λεφτά; Ανταλλακτική κοινωνία. Δώσε μου αυγά να σου δώσω γάλα. Κολλάς στο ότι η πλειοψηφία έχει μόνον υπηρεσίες για να ανταλλάξει; Είσαι στο σωστό δρόμο. Εκεί σε θέλανε! Να μην μπορείς να παράγεις τίποτε. Να μπορείς μόνον υπηρεσίες να προσφέρεις.

Αν αποδεχτείς αυτό τον τρόπο ζωής που τελικά άλλοι θέλανε κι απλώς έχεις ευχαρίστως, με την επίπλαστη ευδαιμονία, συμφωνήσει, αναγκαστικά θα πρέπει να αποδεχτείς και τα προβλήματα που σου δημιουργεί. Πάνε πακέτο.
Αν δεν τον αποδεχτείς, μοίρασε το ξεροκόμματο στα 3 κι ένα ποτήρι κρασί στα 5. Πάνε πακέτο. Τη μια θα τα βάλεις εσύ, την άλλη ο άλλος, την άλλη ο παράλλος. Μέχρι που να τελειώσουν τα ξεροκόμματα και τα ποτηράκια θα έχουμε μάθει να ξαναζούμε στην αληθινή ευδαιμονία, θα έχουμε ξαναθυμηθεί την αξία της γης, την αξία της αγκαλιάς -που δεν ανοιγοκλείνει κατά το πώς πνίγεσαι ή δεν πνίγεσαι- και το κυριακάτικο τραπέζι θα έχει όλη τη δύναμη για τη βδομάδα που θα ξεκινάει.
Take or leave it. Απλό, ε; Άμα take το ένα leave το άλλο κι αντίστροφα.

Ο άνθρωπος, μπαρμπα-δανειστή και κυρα-αγορά, όλα τα μπορεί. Ό λ α!
Ακόμα και με τη Ζωή μπορεί να τα φτιάξει. Απλώς καμιά φορά χρειάζεται η εκκωφαντική σιωπή της "μη βίας", αυτή που σε συνθλίβει στερώντας σου τη μοναδική χαρά που έχεις. Την εξουσία πάνω του. Ένα πράγμα φοβάται ο Φόβος, το να μην τον φοβάσαι.

Θέλεις να τα φτιάξουμε ζωή μου;



13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

σκέψεις από κάποιον άλλο με παρόμοιες ανησυχίες :)

http://www.ramnousia.com/2011/08/enas-yperoxos-anthrwpos.html

Παύλος Γεωργίου είπε...

Το είχα γράψει σε άλλο σχόλιό μου σε άλλη ανάρτηση. Άνθρωπος με 'Α' κεφαλαίο. Συνεχίζεις, τόσους μήνες που παρακολουθώ το ιστολόγιό σου να το επιβεβαιώνεις.
Ίσως να μας αρκεί διαβάζοντας τέτοιες σκέψεις και θέσεις να ξαναγίνουμε άνθρωποι κι ας είναι με ένα μικρό μόνο 'α'.
Δεν θέλεις να 'οδηγήσεις', συνεχίζεις να θες να ξυπνήσεις κόσμο, αναγκάζοντάς τον με την έντεχνη γραφή σου να ξανασκεφτεί πράγματα με ακόμα απλούστερο και λιγότερο φοβικό τρόπο.

Λεβόν Χ. Σουκισιάν είπε...

Φίλε Παύλο,
πιστεύω ότι δεν χρειαζόμαστε οδηγό, είμαστε ακόμα στο πρώιμο στάδιο αναζήτησης του οχήματος. Η φαυλότητα που δημιουργείται είναι, κατά την άποψή μου, ότι εμείς που αναζητούμε το όχημα, εμείς οι ίδιοι είμαστε το όχημα.
Όσο τιμητικό κι αν είναι αυτό που δυο φορές έχεις γράψει, δεν είμαι όπως κι εσύ τίποτε παραπάνω από ένα κύτταρο του όλου οργανισμού. Άνθρωπος με πάθη, λάθη, εγωϊσμό, συναίσθημα και λογική. Κι ανάμεσα σε όσους πάω να ξυπνήσω, είμαι κι εγώ ο ίδιος. Ίσως να έχω κατακτήσει μεγαλύτερο μερίδιο στην α-φοβία. Μέχρι εκεί.
Το όχημα, Παύλο, το όχημα... Ο οδηγός μετά θα είναι, όπως πάντα, ένας απ' όλους μας. Το όχημα...

Μάγδα Πεταλωτή είπε...

Καλημέρα και καλό φθινόπωρο.
Διάβασα τα δύο τελευταία κείμενά σου, τελικά τα γράφεις πάντα ζευγάρια, το πρώτο στρώνει το χώμα, το δεύτερο φυτεύει, όπως είχες κάνει και το Μάρτιο. Ξέρεις να καλλιεργείς τη γή μας.
Είναι αργά για μας... Στην καλύτερη περίπτωση μπορούμε να προλάβουμε να βρούμε το 'όχημα'. Οδηγός θα είναι κάποιος από τα παιδιά μας κι είναι πολύ πιθανότερο να είναι κάποιο από τα δικά σου, ο Διγενής σου ή η πριγκηπέσσα σου. Κάθε παιδί είναι ένα κομμάτι γη, το τι θα καρπίσει εξαρτάται από αυτόν που το καλλιεργεί.
Κι εγώ σκέφτομαι φοβικά, έτσι όπως λέει ο Παύλος. Το σήμερα δεν υπάρχει, το αύριο είναι άγνωστο. Πού να βρω λοιπόν το όχημα; Πώς μπορείς να σιωπά εκκωφαντικά η 'μη βία'; Εξαρτιόμαστε στα πάντα από κάπου τελικά. Αυτό είναι που δημιουργεί τη φαυλότητα; Αυτό εννοείς στην απάντησή σου στον Παύλο;
Χαίρομαι πραγματικά που σε βλέπω να απαντάς πια σε σχόλια. Αυτό που κάνει ο 'γέροντας'. Έτσι δε σε λέγανε;

Ελένη Φράγκου είπε...

Καλημέρα κι από μένα!
Ήρθε κι έδεσε σήμερα...
Η 'μη βία' που μετέφερες και στα παιδιά την άνοιξη που γνωρίσαμε επιτέλους 'έναν από εμάς'.
Διάβασα και την ανάρτηση που έστειλε ο/η ανώνυμος. Δύο άνθρωποι με διαφορά μερικών ωρών είπαν τα ίδια πράγματα, ο καθένας με τον τρόπο του. Κι αυτό είναι πραγματικά ελπιδοφόρο. Λειτουργούν ακόμα τα αρχέγονα. Ο Διγενής δεν είναι μόνος του!!! Υπάρχουν κι άλλοι, ο καθένας σε κάποιο σύνορο ή ο καθένας στο δικό του χαράκωμα αλλά στο ίδιο σύνορο. Κι από μόνο του ακόμα αυτό προσφέρει ασφάλεια στους υπόλοιπους.
Ο κ. καθηγητής, ίδιος κι απαράλλαχτος όποιο κι αν είναι το θέμα που τον απασχολεί. Τόσο βαθύς κι αληθινός που μοιάζει ψέμματα. Στόχος, συναίσθημα, σύνεση. Τα 3 σίγμα που μας έμαθες, με τη σειρά που μας έμαθες. Αυτό που είχε παρατηρήσει μια συναναγνώστρια το Μάρτιο... Οι λέξεις είναι και σε αλφαβητική σειρά, τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Στόχος η ανασύσταση του κοινωνικού ιστού, ίσως η αναδόμηση. Συναίσθημα το ένα και μόνο που προϋπάρχει υπό τη μορφή του αρχέγονου. Σύνεση η 'μη βία', η κατανόηση της δύναμης της εξουσίας και η επιλογή το πού θα την χτυπήσεις.
Μπράβο κ. καθηγητή. Μπράβο! Χρωστάς όμως ακόμα το τέλος της ιστορίας του 'Ένας μήνας και μια μέρα μετά...'.

Μαρία Χαρίτου είπε...

Καλώστονα! Μαύρισες γέροντά μου; :-)
Πρώτο, εξαιρετική η φωτογραφία στο κείμενο! Σα να σε βλέπω σε 30 χρόνια :-)
Δεύτερο, είσαι μια πλατεία μόνος σου μάγκα μου.
Τρίτο, σταμάτα να τα γράφεις δύο δύο. Το χάνω(ουμε)...
Τέταρτο, ποιά σχέση συνδέει τη Γαύδο μ' αυτό το κείμενο, εκτός από το συναίσθημα;
Πέμπτο, ξέρεις τι κρύβεται πίσω από την παγκόσμια κρίση;
Έκτο, θα τη γλυτώσουν τελικά τα παιδάκια μας;
Έβδομο, πόσα ξεροκόμματα έχεις να μοιράζεσαι;
Όγδοο, όταν αναρωτιέσαι "Απλό, ε;΄" έχεις δώσει απάντηση προσωπικά;
Ένατο, ευχαριστάω που τίναξες και σήμερα τη στάχτη μου.

Η Μαρίτσα του πρώτου.

Λεβόν Χ. Σουκισιάν είπε...

Μάγδα καλησπέρα.
Έχεις δίκιο, κάποιο από τα παιδιά μας θα είναι ο οδηγός του οχήματος. Ευχαριστώ που θεωρείς πιθανότερο να είναι κάποιο από τα δικά μου, αλλά επειδή είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά που θα καρπίσουν ό,τι καλλιεργήσει ο γονιός τους, κρατάω τις πιθανότητες τόσο χαμηλά, όσο που να φτάνουν για τα χιλιάδες παιδιά.
Ναι, εξαρτιόμαστε τελικά για τα πάντα από κάπου. Αυτό ακριβώς που επιτάσσουν οι εποχές και οι συνθήκες. Σε κάθε περίπτωση όμως η φύση μας είναι η ανεξαρτησία. Κανένας δεν μπορεί να πάει αντίθετα στη φύση. Να την καταστρέψει μπορεί, να πάει αντίθετα όχι. Το όχημα είμαστε εμείς και ναι αυτό είπα στον Παύλο ότι δημιουργεί τη φαυλότητα υπό την έννοια ότι αν είναι να είμαστε εξαρτημένοι από κάπου, ας είμαστε από τον εαυτό μας. Αυτοκριτική, αυτογνωσία, αυτοτέλεια, αυτάρκεια και μετά πάμε όλοι μαζί όπου θέλουμε.
Για το φόβο την απάντηση θα τη βρεις μέσα στο κείμενο, είναι μια φράση όλο κι όλο.
Όλοι κάποτε θα είμαστε γέροντες, εμένα απλώς βιάστηκαν να με κατατάξουν εκεί.
Σπάνια έχω κάποιο λόγο για να μην απαντάω σε σχόλια.
Υπάρχει μόνον το μπροστά. Έγραψα για το ότι το παρελθόν είναι η ωχρά σπειροχαίτη σου συναισθήματος. Σου παραθέτω από το wikipedia τον ορισμό και την περιγραφή της ωχράς σπειροχαίτης:
"Αποτελεί μικροοργανισμό λεπτό, μεγάλου μήκους, σπειροειδούς σχήματος, κινούμνο με ελικοειδείς κινήσεις. Μεταφράστηκε ως "ωχρά" διότι δε χρωματίζεται καλά με τις συνήθεις χρωστικές για μικροσκόπηση.
Έχει την ισχυρότερη λοιμογόνο δράση σε σχέση με τα υπόλοιπα παθογόνα τρεπονήματα και την ικανότητα να προσβάλλει πρακτικά κάθε σύστημα του οργανισμού. Μεταδίδεται με τη σεξουαλική επαφή και προκαλεί τη σύφιλη"
Η πεποίθησή μου είναι ότι αν αφήσουμε το παρελθόν να δράσει ως ωχρά σπειροχαίτη στα συναισθήματά μας, τότε πολύ απλά έχουμε εξασφαλίση τη σύφιλη στο συναίσθημα.
Καλό απόγευμα.

Λεβόν Χ. Σουκισιάν είπε...

Ελένη καλησπέρα.
Ευχαριστώ και πάλι.
Ποτέ δεν αμφέβαλλα ότι υπάρχουν πολλοί Διγενήδες και στην ακρότητά του θα έλεγα ότι είμαστε όλοι Διγενήδες, ακόμα και ο manager Που φυλάγει τα εισοδήματά του με κάθε τρόπο, απλώς αυτόν δεν θα θέλαμε να τον έχουμε ως κοινωνική μας επαφή.
Ίδιος κι απαράλλαχτος. Τι σε παραξενεύει σ' αυτό; Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες αγύριστα κεφάλια.
Συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία παράγραφο του σχολίου σου για τη "μετάφραση" των τριών σίγμα.
Δεν χρωστάω τίποτε Ελένη και παλεύω να μην χρωστάω ποτέ μου τίποτε εκτός από τη συγνώμη όπου κι όταν χρειαστεί. Όταν υπάρξει το τέλος εκείνου του κειμένου, θα γραφτεί ως ακριβώς εβιώθη ή τέθηκε σε γνώση μου.
Καλό απόγευμα.

Λεβόν Χ. Σουκισιάν είπε...

Μαρίτσα του πρώτου καλησπέρα.
Ναι μαύρισα.
Πρώτο, ναι δεν αποκλείεται να είμαι έτσι.
Δεύτερο, είναι μικρή η πλατεία γιαυτό σου φαίνεται έτσι.
Τρίτο, ως έρχονται γράφονται ή λέγονται, θα έπρεπε να το θυμάσαι.
Τέταρτο, το όνειρο ζωής για μια καλύτερη ζωή.
Πέμπτο, ναι. Δεν κρύβεται τίποτε. Το τίποτε. Paper money σε μορφή ιστού αράχνης. Ό,τι ακριβώς είναι και οι κρίσεις με τους πολέμους, τα πετρέλαια και το διάστημα. Ένας ιστός που καταπνίγει ανθρώπους και συνειδήσεις.
Έκτο, ναι. Θα τη γλυτώσουν κι ίσως προλάβουν να γλυτώσουν κι εμάς.
Έβδομο, έναν φούρνο ολόκληρο.
Όγδοο, ναι. Για χρόνια με απασχολούσε τι είναι πιο απλό, η ανάλυση ή η σύνθεση. Κατέληξα στο ότι η σύνθεση είναι το απλούστερο όλων αρκεί να έχεις δώσει στην ανάλυση περισσότερο χρόνο απ' όσο φανταζόσουν αρχικά ότι αρκούσε. Όταν λέω όλα τα μπορεί, το εννοώ. Όλα. Από το να κάνει το κάρβουνο χρυσό μέχρι να κάνει τον χρυσό αέρα.
Ένατο, καλό κουράγιο για τους χειμώνες.

Eleni είπε...

Πολλά απο τα κείμενα που διαβάζουμε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μας διδάσκουν.
Κάποια σίγουρα το κάνουν. Αλλά πόσα από αυτά μας εμπνέουν?
Ένα κείμενο σωστό "γιατρικό" για τις αρρωστημενες πραγματικότητες που εξηγεί με ιδιαίτερα εύστοχο τρόπο πώς η εσωτερική αυτάρκεια μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο
στο πνεύμα πλεονεξίας της εποχής.
Πέραν της προσωπικής έκφρασης, μεσα απο την πένα του θεωρώ ότι ο Λεβόν μοιράζει -ας μου επιτραπεί η έκφραση- "σφαλιάρες" σε όλους όσους δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε ένα περιβάλλον που άλλαξε απότομα λόγω της οικονομικής κρίσης. Γιατί η οικονομική κρίση ήταν η αφορμή για να ξεσκεπαστεί η κρίση των αξιών που επιμελώς κρυβόταν τα τελευταία χρόνια είτε εξαιτίας της μονομερούς ενασχόλησής του ανθρώπου με την προσωπική του ευ­ζωία είτε λόγω του φόβου του μήπως απελευθερωθεί από τις "ανάγκες" του (για να μην πω αποδράσει από τη σημερινή φυλακή)
Όταν σημερα η χαρά περνάει από την τσέπη, ο χρόνος είναι χρήμα, οι ανάγκες μας είναι ψεύτικες, οι άνθρωποι είναι πιο αδίστακτοι από ποτέ (θα έχει κι άλλα 5-10) η
εξήγηση με τα καλάθια επιβεβαιώνει το ότι σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε απλά τον κίνδυνο να γίνουμε σκλάβοι αλλά τον κίνδυνο να ζήσουμε σαν σκλάβοι σε μια ζωή χωρίς νόημα.Κλεισμένοι στους εαυτούς μας, εξαρτημένοι από τα πάθη μας και τελικά ευάλωτοι στο φόβο των "απωλειών" μας ή ευάλωτοι στο φόβο μήπως ξεπεράσουμε τα πάσης φύσεως όρια που θέτει η σύγχρονη κοινωνία. Και η αναφορά στη μέθοδο της μη-βίας, δείχνει όχι την αγνή, θα έλεγα την μόνη ώριμη αντίδραση που μπορεί να κρατήσει τον καθένα όρθιο όταν παλεύει με θύελλες ή θεριά των σημερινών καιρών.
Σκέτη γροθιά στο στομάχι το αληθινό παράδειγμα που χρησιμοποίησε για την οικογενειακή μάζωξη στο Κυριακάτικο τραπέζι.
Ποτέ δεν είναι αργά να πούμε ευχαριστώ για όσα έχουμε. Και αντί να νοσταλγούμε ας αρχίσυομε να απολαμβάνουμε. «…Η ζήση δε γυρνάει replay…» που λέει και ο Ρασούλης…

Λεβόν Χ. Σουκισιάν είπε...

eleni qwoman,
η εξουσία, η οποιαδήποτε, φεύ, εξουσία σε οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα, έχει 3 και μόνον όπλα στα χέρια της. Όπλα που προκύπτουν από τις ίδιες τις εξουσίες (είτε σε δημοκρατικά είτε σε απολυταρχικά συστήματα), στρατό (αστυνομία, πολιτοφυλακή και ό,τι άλλο σχετικό), νομοθεσία, σοφρωνιστικό σύστημα (φυλακή). Ο Γκάντι κατόρθωσε με την ιδέα του, ουσιαστικά να αφοπλίσει την εξουσία από αυτά τα 3 όπλα της. Δεν με νοιάζει ο στρατός σου, θα κάτσω να με δείρει, δεν με νοιάζουν οι νόμοι σου, θα τηρήσω ανυπακονή, δεν με νοιάζει η φυλακή σου, θα μπω μέσα και θα κάτσω.
Για τίποτε από τα παραπάνω δεν χρειάστηκε βία από την πλευρά του. Το σύστημα κατέρρευσε και κατέρρευσε εξαιρετικά γρήγορα. Τα όπλα του, ανθρώπινες αξίες και απλή λογική.
Όλοι ανεξαιρέτως περνάμε από το στάδιο "να τους σπάσω τα μούτρα τους καριόληδες", μερικοί από μας -δίκαια ή άδικα- βρεθήκαμε να αντιμετωπίζουμε το δικαιακό σύστημα απέναντι σε μια τέτοια συμπεριφορά η σκέψη. Συμπέρασμα: Απλή σπατάλη ενέργειας και πιθανόν στιγμιαία ηρεμία υπό την έννοια της εκτόνωσης. Οι "καριόληδες" ήταν πάντα εκεί ακόμα δυνατότεροι.
Τίποτα δεν αλλάζει στη λειτουργία μιας μηχανής αν τα γρανάζια της συνεχίζουν να είναι σταθερά από το ίδιο υλικό, ίσως μόνον ο χρόνος λειτουργίας της.
Μπορείς να ζήσεις, να ΖΗΣΕΙΣ, με εξαιρετικά λίγα, σαν θαύμα της Καναά τα εξαιρετικά λίγα γίνονται ΟΛΑ. Είναι και απλό και εύκολο. Θέλει απλώς μια μικρή αλλά τίμια αυτοκριτική η οποία θα οδηγήσει σε επαναπροσδιορισμό των αληθών αναγκών μας. Όλα τα "αληθή" βρίσκονται στη ρίζα της πυραμίδας, όλα τα "αήθη" στην κορυφή. Όσο ωραία κι αν είναι η θέα από ψηλά, ο κίνδυνος να γκρεμοτσακιστείς πέφτοντας είναι πολύ μεγαλύτερος απ' ότι όταν βρίσκεσαι στη ρίζα της.
Ο Ρασούλης είχε απόλυτο δίκιο, δεν γυρνάει replay. Αυτό που πρέπει να προσέχουμε είναι να μη την αφήνουμε να γυρνάει ούτε remake.

vouliazoume είπε...

Άψογo ιστολόγιο, υπέροχο κείμενο!
Το αναδημοσιεύουμε στo vouliazoume.blogspot.com

Λεβόν Χ. Σουκισιάν είπε...

Ευχαριστώ vouliazoume... Ελεύθερα.