Ανοικτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό της χώρας ενόψει του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών

Αγαπητέ Γιώργο,

είναι η ένατη, συνολικά, φορά που προσπαθώ με κάποιον τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου. Είναι προφανές ότι οι προηγούμενες οκτώ απέτυχαν παταγωδώς. Δυστυχώς, δεν έχω "δικό" μου βουλευτή να σου μεταφέρει αυτά που ήθελα κατά καιρούς να σου πω. Δυστυχώς, δεν ανήκω στον κομματικό μηχανισμό για να έχω ελπίδες πρόσβασης προς εσένα. Δυστυχώς, "επικοινωνούμε", καθημερινά ομολογουμένως, μόνο μέσω των βενζινάδικων, των super markets, διαφόρων καταστημάτων λιανικής πώλησης αγαθών, των σταθμών διοδίων και εσχάτως μέσω της ΓΓΣΠ. Η σχέση μας από ιδεολογική έχει γίνει πλέον μόνον οικονομική. Εγώ πληρώνω, εσύ διαχειρίζεσαι.

Σε παρακολουθώ χρόνια, από τότε που μπορούσαμε και πίναμε κρασάκι στον Πειναλέοντα τέρμα στην Πανόρμου, σαν "ίσοι", τότε που είχες ακόμα αρκετά μαύρα μαλλιά. Θα ήθελα, παρενθετικά, να σε πληροφορήσω ότι εγώ ακόμα τα διατηρώ, πυκνά και μαύρα (οι λίγες άσπρες τρίχες εμφανίστηκαν τα τελευταία 4-5 χρόνια για διάφορους λόγους).

Χάρηκα πολύ που μου "μίλησες", σε μένα και άλλες χιλιάδες συμπατριωτών μας, πριν από μερικές μέρες στη διακαναλική σου. Σε παρακολούθησα και πάλι πολύ σοβαρά και άκουσα με προσοχή το δίλημμα που μου έβαλες. Το ζύγισα, το μέτρησα και πήγα τελικά να ψηφίσω. Μου φαίνεται ότι έχεις αλλάξει αρκετά από τότε που μιλάγαμε δια ζώσης. Επέλεξες να μιλάμε μέσω διλημμάτων και δεν είναι μόνον αυτή η τελευταία φορά. Και πριν από ένα χρόνο "με έβαλες μπροστά στις ευθύνες μου" όταν μου είπες "Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε". Και τότε έκανα αυτό που έκανα και τώρα. Το ζύγισα, το μέτρησα και πήγα τελικά να ψηφίσω. Μάλιστα όσο περνάει ο καιρός αρχίζω και πείθομαι ότι πάντα πρέπει να πηγαίνω να ψηφίζω. Είναι, τελικά, ο μοναδικός τρόπος να επικοινωνήσουμε. Εγώ σου στέλνω μήνυμα, εσύ το παίρνεις, το αναλύεις, το εξηγείς και μου ξαναλές "Πάμε!". Να πάμε Γιώργο μου, να πάμε. Καλό όμως θα ήταν να πάμε όλοι μαζί παρέα. Μου φαίνεται ότι στο δρόμο μερικοί μας ξεφεύγουν και πάνε προς τα πίσω ή δεν κουνιούνται καθόλου. Ενώ εγώ έκανα μπροστά και μείωσα το λογαριασμό του κινητού μου, ο άλλος, ένας "δικός μας" κι αυτός, πήγε προς τα πίσω και τον αύξησε. Ειλικρινά δεν θα με πείραζε, αν τον πλήρωνε ο ίδιος. Το κακό όμως είναι ότι τον πληρώνει από τα χρήματα που εξοικονομώ εγώ από το δικό μου λογαριασμό. Η άλλη, δεν θυμάμαι πώς την λένε την κυριούλα, "δικιά μας" κι αυτή, πήγε και τα έκανε ποτά τα λεφτουδάκια που εξοικονόμησα από το δικό μου λογαριασμό. Η Αννούλα "μας", τα έκανε breakfast στο America. Πολλοί "δικοί μας", βρε Γιώργο μου, βρίσκουν κάτι και τα κάνουν τα λεφτουδάκια που εξοικονόμησα από το κινητό μου. Έχω αρχίσει και εξοικονομώ λεφτουδάκια και από τη βενζίνη. Κάνω οικονομίες πλέον τρελές, μαζεύω λεφτουδάκια, αλλά δεν τα βάζω στην τράπεζα όπως κάναμε παλιά. Τα φυλάγω για να στα δώσω να τα διαχειριστείς, με όποιον τρόπο κάθε φορά μου τα ζητάς, για να μη βουλιάξει η πατρίδα μας. Μακάρι να ήμουνα, καλέ μου Γιώργο μισθωτός ή συνταξιούχος... Θα την έστηνα έξω από το σπίτι σου και μόλις σε έβλεπα να βγαίνεις θα ερχόμουνα και θα σου έλεγα "Για την πατρίδα πρωθυπουργέ μου και το μισθό μου να σου δώσω". Η μαύρη αλήθεια, βέβαια, είναι ότι έχω δώσει σε άλλον διαχειριστή, παλιότερα, εικοσιδύο ολόκληρους μισθούς, υπηρετώντας τη θητεία μου στο Ναυτικό "μας". Μάλιστα θυμάμαι εκείνο τον καιρό κάτι άλλους συνομηλίκους μου οι οποίοι θεώρησαν καλό να μη σπαταλήσουν το χρόνο τους υπηρετώντας τη θητεία τους, αλλά να δουλεύουν για να βοηθήσουν κι αυτοί με τους φόρους τους την πατρίδα. Δυστυχώς, βέβαια, θυμάμαι ότι το κενό τους στις βάρδιες, στις σκοπιές και στα περίπολα, το κάλυπτα εγώ. Ακόμα χειρότερα είδα ότι ούτε φόρους τελικά είχαν πληρώσει. Σήμερα, μερικοί από αυτούς, με παίρνουν τηλέφωνο, όχι για να με ευχαριστήσουν, αλλά για να μου ζητήσουν και πάλι τη βοήθειά μου με το σταυρουλάκι μου.

Επανέρχομαι στο μήνυμα που παίρνεις από εμένα που ψηφίζω. Το αναλύεις, το εξηγείς και μου λες "καλά πάμε!". Αυτό που με ανησυχεί όμως, καλέ μου Γιώργο, είναι ότι αυτή τη δουλειά με την εξήγηση του μηνύματος την κάνουν και άλλοι και το ακόμα πιό ανησυχητικό είναι ότι ερμηνεύουν αλλιώς το μήνυμα που έστειλα. Η ψήφος, "φίλε", "σύντροφε" και "συνοδοιπόρε" μου, είναι γένους θηλυκού κι ως εκ τούτου δεν ερμηνεύεται αντικειμενικά. Ερμηνεύεται υποκειμενικά και πάλι στο περίπου.
Σήμερα, λοιπόν, από το πρωί που ξύπνησα άρχισα να σκέφτομαι τι να ψηφίσω αύριο, δεύτερη Κυριακή των "αυτοδιοικητικών" εκλογών. Το Βασίλη που έπαιζε και μπάσκετ όπως τα παιδιά μου ή το Γιάννη που ακόμα δεν κατάλαβα αν ήξερε ή δεν ήξερε κάτι για τα αναβολικά στην άρση βαρών; Για δήμαρχο δεν έχω τέτοια διλήμματα, μια που όποιος και να βγει τα ίδια πεζοδρόμια θα έχω, την ίδια βρωμιά στο δρόμο, το ίδιο αραλίκι στο δημαρχιακό μέγαρο, την ίδια αντιμετώπιση στα προβλήματα του δήμου. Τόσα χρόνια αλλάζω μπλούζες και πουκάμισα και για όλα έχει κάποιος κάτι να μου πει, ακόμα και το ότι με ασχημαίνουν. Το ίδιο άλλαζα και δήμαρχο, όχι ευτυχώς τόσο συχνά, αλλά τίποτε δεν άλλαζε. Θα ψηφίσω, λοιπόν, για δεύτερη Κυριακή "ασυνείδητα" γι' αυτούς.

Θεωρώ, για να συνεχίσω να είμαι εντάξει απέναντί σου και να μην ξαναμπλέξουμε με το μήνυμα που ήθελα και θέλω να σου στείλω, να στο πω ξεκάθαρα και θ' αφήσω για αύριο τον τρόπο με τον οποίο θα στο στείλω. Το μήνυμά μου, λοιπόν, καλέ μου Γιώργο, είναι:

Ή αλλάζετε ή βουλιάζετε!!!

και θα σε παρακαλούσα θερμά το μήνυμα αυτό να το περάσεις και στους "άλλους", τον Αντώνη εννοώ. Και την προηγούμενη Κυριακή, αυτό ακριβώς ήταν το μήνυμά μου, οπότε αν σου είναι εύκολο, σε παρακαλώ και πάλι θερμά ενημέρωσε σχετικά και την Αλέκα, τον Αλέξη, το Φώτη. Στους υπόλοιπους εκπροσώπους των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων δεν υπάρχει λόγος να τους πεις κάτι.

Επίσης, επειδή σήμερα θα ιδωθείτε και με τον Παπακωνσταντίνου σ' αυτή τη σύσκεψη ενόψει του "τροϊκού πολέμου" πες του, σε παρακαλώ θερμά, ότι δεν θα περαιώσω τις ανέλεγκτες φορολογικές μου χρήσεις. Αν σε ρωτήσει γιατί, πες του "Ξέρεις εσύ..."

Τέλος, αν σου είναι εύκολο, σε παρακαλώ θερμά, πες στα παιδιά που πηγαινοέρχονται στη Γερμανία , με τα λεφτουδάκια που εξοικονομώ από το λογαριασμό του κινητού μου, του ρεύματος, της βενζίνης, της διατροφής μου, της διασκέδασής μου και μερικών ακόμα που δεν είναι στα ενδιαφέροντά σου, για να "ανακρίνουν" το Χριστοφοράκο και τους άλλους της Siemens, αν τους είναι εύκολο καθώς γυρνάνε να φέρουν τα παρακάτω  part numbers: 696969696969, 1234567890, 0987654321 που χρειαζόμαστε για τα φανάρια γιατί όπως μάλλον δεν διαπίστωσες τις τελευταίες μέρες γινόταν ο κακός χαμός στους δρόμους. Μήτε πεζός, μήτε εποχούμενος είδα προκοπή.

Σε ευχαριστώ θερμά για την προσοχή σου και σου στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς.



Υ.Γ. Αν καταφέρεις μαζί με το επιτελείο σου, την επόμενη εβδομάδα, να πείσετε τους "Τροϊκανούς" να μην μου φορολογήσετε τον αέρα που αναπνέω, θα σου είμαι βαθιά υποχρεωμένος κι αν μπορείτε πείτε στους "Τροϊκανούς" μια καλή κουβέντα και για μας τους "Μοϊκανούς" πριν "περαιωθούμε" ανεπιστρεπτί.

Η σταλαγματένια βασιλοπούλα

Ένα παραμυθάκι ειπωμένο στην κορούλα μου το Πάσχα του 2010 και γραμμένο σήμερα, ανήμερα της γιορτής της, κοντά στα πέντε της...

Πριν από πάρα πολλά χρόνια, σε μια τεράστια πεδιάδα ανάμεσα σε τρία βουνά, υπήρχε ένα μεγάλο χωριό. Οι κάτοικοί του είχαν τα ζώα τους και τα χωράφια τους και από αυτά έπαιρναν ό,τι τους χρειαζόταν για τη ζωή τους. Δεν τους έλειπε τίποτε. Όλη μέρα δούλευαν με τα ζώα τους και στα χωράφια τους και το βράδυ μαζεύονταν στα σπίτια τους, στις γειτονιές και κάθονταν και εξιστορούσαν πώς πέρασαν τη μέρα τους. Τα παιδιά τους άλλοτε έπαιζαν τα δικά τους παιχνίδια κι άλλοτε κάθονταν και άκουγαν τους παππούδες και τους πατεράδες τους να λένε ιστορίες από τα παλιά.

Πάνω στην πλατεία, απέναντι από την εκκλησίτσα του Άι-Στράτη, που ήταν ο προστάτης του χωριού, έμενε ο άρχοντας του χωριού με την πανέμορφη γυναίκα του, την αρχόντισσα. Το σπίτι τους ήταν όπως και των άλλων του χωριού. Αν δεν σου έλεγαν ότι αυτός ήταν ο άρχοντας κι αυτό το σπίτι του δεν μπορούσες να το καταλάβεις μόνος σου.

Όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήταν ευτυχισμένοι και ζούσαν αγαπημένοι κι είχαν πάντα τον άρχοντά τους να τους προσέχει και να τους φροντίζει αν κάτι δεν πήγαινε καλά με τις σοδειές τους ή τα ζώα τους. Μια φορά τη βδομάδα ο άρχοντας καλούσε όλο το χωριό στην εκκλησία, μπροστά στην εκκλησίτσα του Άι-Στράτη κι έκανε ένα γλέντι για όλους τους.

Ένας μόνον καημός βάραινε τον άρχοντα και την αρχόντισσα, χρόνια παντρεμένοι δεν μπόρεσαν να κάνουν ένα παιδάκι, ένα δικό τους παιδάκι. Μα και πάλι δε ζήλευαν τους κατοίκους του χωριού που είχαν παιδιά. Είναι όλα τους παιδιά μας, έλεγαν και τα φρόντιζαν πραγματικά σαν να ήταν δικά τους.

Ένα βράδυ, ήρθε στον ύπνο του άρχοντα ο Άι-Στράτης και του είπε:

- Άρχοντά μου! Ξέρω τον καημό το δικό σου και της γυναίκας σου. Έλα αύριο το πρωί στο εκκλησάκι μου, μόνος σου, να σου πω τι θα γίνει.

Την άλλη μέρα ο άρχοντας με το που ξύπνησε, ετοιμάστηκε γρήγορα κι έτρεξε στην εκκλησιά απέναντι από το σπίτι του. Μπήκε μέσα και ζήτησε από τον παπά να τον αφήσει μόνο του με τον Άγιο. Στάθηκε απέναντι από την εικόνα του κρατώντας αναμμένο το κερί του και είπε:

- Ήρθα Άγιε μου και σε περιμένω.

Δεν περίμενε πολύ. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα της εκκλησίτσας πίσω του, μπήκε ένας αέρας, η πόρτα ξανάκλεισε. Ένοιωσε να κρυώνει από τον αέρα, μα τι περίεργο… Η φλόγα του κεριού ούτε καν τρεμόπαιξε. Κοίταξε την εικόνα του Άγιου στην εικόνα και ο Άγιος δεν ήταν εκεί. Η εικόνα ήταν άδεια μα άκουσε τη φωνή του Άγιου:

- Άρχοντά μου! Η τεράστια πεδιάδα σας έχει μόνον άρχοντες στα χωριά, δεν έχετε βασιλιά. Είναι θέλημα του Θεού να γίνεις εσύ ο βασιλιάς. Θα πρέπει όμως να φύγεις από το χωριό. Θα πας να βρεις έναν τόπο στην άκρη της πεδιάδας που τον λένε Πετρωτό κι εκεί θα δεις έναν τεράστιο βάτο μέσα στην ερημιά. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο γύρω. Θα ξεριζώσεις το βάτο και θ’ αρχίσεις να σκάβεις. Μόλις σκάψεις λίγο θα δεις να ανοίγεται μπροστά σου μια τεράστια σπηλιά που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά. Μην τρομάξεις από αυτά που θα δεις μέσα. Είναι το θαύμα του Θεού που ακόμα δεν έχουν δει οι άνθρωποι. Εκεί θα είναι το βασίλειό σου, εκεί θα πάρεις και την αρχόντισσα να γίνει βασίλισσα. Εκεί θα γεννηθεί από το Θεό κάποια μέρα το παιδί σας.

Ο αέρας ξαναφύσηξε, ο Άγιος ξαναφάνηκε στην εικόνα.

Ο άρχοντας σαστισμένος βγήκε από την εκκλησίτσα και πήγε προς το σπίτι του. Μάζεψε μερικά πράγματα, πήρε τα εργαλεία του για να σκάψει, χαιρέτησε την αρχόντισσα και έφυγε, λέγοντάς τη μόνον ότι πάει να βρει το θαύμα του Θεού.

Περπατούσε για μέρες από χωριό σε χωριό και ρώταγε όλους τους ανθρώπους που συναντούσε πού ήταν το Πετρωτό. Κανένας δεν τον είχε ακούσει όμως αυτό τον τόπο. Ο άρχοντας άρχισε να απελπίζεται. Είχε γυρίσει πια όλα τα χωριά και κανένας δεν ήξερε να του πει κατά πού ήταν αυτός ο τόπος που λεγόταν Πετρωτό. Είχε αποφασίσει να ξαναγυρίσει στο χωριό του και να ζητήσει τη βοήθεια του Άγιου, αφού μόνον εκείνος του είχε πει για αυτό τον τόπο που τον λέγανε Πετρωτό.

Το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί και στον ύπνο του ξαναήρθε ο Άγιος και του είπε:

- Αύριο το πρωί που θα ξυπνήσεις δεν θα πας εκεί που λέει το μυαλό σου, αλλά θα ακολουθήσεις τα πόδια σου. Εκεί που θα σε πάνε, εκεί είναι το Πετρωτό.

Την άλλη μέρα ο άρχοντας ξύπνησε και ετοίμασε τα πράγματά του. Περίμενε κάμποση ώρα και ξαφνικά τα πόδια του άρχισαν να κουνιούνται με δύναμη. Δεν προσπάθησε να τα σταματήσει. Έκανε αυτό που του είπε ο Άγιος, τα ακολούθησε. Περπάταγε όλη τη μέρα σχεδόν. Το απογευματάκι είδε ότι πια γύρω του δεν υπήρχαν δέντρα και χορτάρια και λουλούδια μονάχα κάτι περίεργες μεγάλες πέτρες. Ήταν σαν σφουγγάρια και το χρώμα τους ήταν άσπρο. Κοίταξε γύρω του, δεν υπήρχε τίποτε. Μήτε χωριά, μήτε άνθρωποι, μήτε ζώα, μήτε χωράφια. Μοναχά το χώμα κι αυτές οι περίεργες άσπρες πέτρες.

Σκοτείνιαζε πια όταν είδε το βάτο που του είχε πει ο Άγιος. Τα πόδια του, παρά που όλη μέρα περπάταγαν, άρχισαν να τρέχουν. Έφτασε στο βάτο λίγο πριν χαθεί το τελευταίο φως της μέρας.

Κοιμήθηκε δίπλα στο βάτο. Το πρωί άρχισε να ξεριζώνει το βάτο με όλη του τη δύναμη κι έπιασε να σκάβει, από εκεί που έβγαλε το βάτο, το λάκκο που του είχε πει ο Άγιος. Αφού έσκαψε λίγο, ξαφνικά, βρέθηκε μπροστά σ’ έναν βράχο, όμοιο με αυτούς που είχε δει καθώς ερχόταν. Άρχισε με την αξίνα του να τον σπάει. Σε λίγο τον είχε σπάσει όλον και από πίσω φάνηκε μόνον το σκοτάδι. Άφησε την αξίνα του κάτω και ανέβηκε πάλι επάνω να πάρει το φανάρι του. Ξανακατέβηκε και με αναμμένο το φανάρι μπήκε στο άνοιγμα που είχε αφήσει ο βράχος όταν έσπασε.

Έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Η σπηλιά ήταν τεράστια και πανύψηλη. Όσο έφεγγε το φαναράκι του μπορούσε να δει κάτι περίεργα σχήματα που είχαν οι βράχοι. Άλλοι ήταν σα να είχαν φυτρώσει στη γη κι άλλοι κρέμονταν από πάνω πολύ ψηλά σα να ήταν τα δάχτυλα του Θεού κι όλων των αγίων. Μερικοί έφταναν από την οροφή της σπηλιάς μέχρι κάτω στο έδαφος. Έμεινε να τους κοιτάει με το στόμα ανοιχτό κι όλο προχωρούσε μέσα στη σπηλιά αργά. Έφτασε σε μια λιμνούλα που από μέσα της ξεφύτρωναν αυτοί οι περίεργοι γυαλιστεροί βράχοι και είχαν το σχήμα ψαριών.

Ξαφνικά ένας από τους βράχους κινήθηκε. Από ψάρι που ήταν πήρε τη μορφή του Άγιου και του μίλησε:

- Βασιλιά μου! Αυτό είναι το θαύμα που σου είχα πει. Εδώ μέσα θα είναι το παλάτι σου. Δεν θα φτιάξεις τίποτε, τα έχει φτιάξει όλα για σένα ο Θεός. Όλη η σπηλιά είναι γεμάτη από δωμάτια με έπιπλα φτιαγμένα από αυτά τα περίεργα βράχια. Βαθιά μέσα στη σπηλιά είναι η αίθουσα της κορώνας και η αίθουσα του θρόνου. Βασιλιά μου! Πήγαινε να φέρεις τη βασίλισσα κι όλους τους δικούς σου ανθρώπους του σπιτιού να μείνετε στο παλάτι σας. Εδώ θα γεννηθεί το παιδί σας.

Ο βασιλιάς έφυγε τρέχοντας να κάνει ό,τι του είχε πει ο Άγιος. Σ’ όλο το δρόμο ο κόσμος τον χαιρετούσε σα βασιλιά, τον φώναζαν «Βασιλιά μου». Από στόμα σε στόμα ο κόσμος άρχισε να μαθαίνει για το νέο βασιλιά και για το περίεργο παλάτι που είχε φτιάξει ο Θεός με τους γυαλιστερούς βράχους με τα σχήματα.

'Εφτασε στο χωριό του κάποια μέρα, μάζεψε τους χωρικούς του που όλοι είχαν μάθει πια την ιστορία και τους ζήτησε όλοι μαζί να φτιάξουν μια καινούργια εκκλησία μεγάλη και όμορφη στη θέση της παλιάς χωρίς όμως να γκρεμίσουν την παλιά για να τιμήσουν τον Άγιο και προστάτη τους. Έστειλε εργάτες στο Πετρωτό να ανοίξουν καλά την είσοδο της σπηλιάς και να την κάνουν μια όμορφη μεγάλη πύλη με κόκκινη πόρτα κι απ’ έξω να γράψουν «Η απάντηση του σκότους στα έργα του φωτός». Στο σπίτι ζήτησε απ’ όλους να ετοιμαστούν αλλά στη βασίλισσα δεν είπε αυτά που του είπε ο Άγιος για το παιδί τους. Η βασίλισσα τον ρώτησε:

- Άρχοντα και βασιλιά μου; Τι θα γίνει το χωριό μας χωρίς άρχοντα; Τι θα γίνουν όλα αυτά τα παιδιά που τα είχαμε σαν παιδιά μας;

Ο βασιλιάς της απάντησε:

- Μην ανησυχείς αγαπημένη μου βασίλισσα. Θα φτιάξω τον πιο όμορφο κήπο έξω από το παλάτι μας με το πιο όμορφο συντριβάνι στη μέση του γι’ αυτά τα παιδιά.

Σε μερικές μέρες κίνησαν όλοι μαζί για το Πετρωτό. Όταν έφτασαν, είδε ο βασιλιάς την πύλη που είχαν φτιάξει οι εργάτες και έμεινε πολύ ευχαριστημένος από τη δουλειά τους. Ζήτησε από όλους να μείνουν πίσω για να μπει ο ίδιος μόνον με τη βασίλισσα μέσα. Όλα τα φανάρια ήταν αναμμένα και η βασίλισσα δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια της με αυτά που έβλεπε μόλις έκανε τα πρώτα βήματά της μέσα στο παλάτι τους.

Έφτασαν με το βασιλιά στο πρώτο ξέφωτο που έμοιαζε με τη μεγάλη σάλα των ξένων που είχαν τα παλάτια. Ξαφνικά ακούστηκε η φωνή του Άγιου:

- Βασιλιά μου και βασίλισσά μου, σταθείτε εκεί που είστε και κοιτάξτε προς τον ουρανό!

Έκαναν και οι δυο τους αυτό που ζήτησε ο Άγιος. Στην οροφή της σπηλιάς, του παλατιού τους, ήταν σχηματισμένη από γυαλιστερό βράχο η Παναγία που κρατούσε τον κρίνο. Έτσι όπως την κοίταξαν έκαναν το σταυρό τους και τότε από τον κρίνο άρχισαν να πέφτουν χοντρές σταλαγματιές μπροστά ακριβώς από τα πόδια τους. Έπεσαν 3 σταλαγματιές. Η βασίλισσα έσκυψε να τις ακουμπήσει. Η μια ήταν παγωμένη, η άλλη ήταν ζεστή κι η τρίτη είχε ένα όμορφο ροζ χρώμα.

Ακούστηκε πάλι ο Άγιος:

- Αυτές οι σταλαγματιές είναι το παιδί σας. Από σήμερα και για έξι μερόνυχτα θα πέφτουν σταλαγματιές από την Παναγία για να γεννηθεί το παιδί σας. Κανένας δεν θα μπει στο παλάτι μέχρι τότε. Ούτε εσείς. Στη γαλήνη και στο σκοτάδι θα γεννηθεί το παιδί σας.

Σταυροκοπήθηκαν ο βασιλιάς με τη βασίλισσα και βγήκαν από το παλάτι για να γίνει ό,τι είχε πει ο Άγιος.

Ο βασιλιάς ασχολήθηκε με τους εργάτες να φτιάξουν τον κήπο με το συντριβάνι που είχε πει στη βασίλισσα και η βασίλισσα με τις γυναίκες του σπιτιού να ετοιμάσουν τα πράγματα του παιδιού που θα ερχόταν. Η βασίλισσα ζήτησε από όλες τις γυναίκες ό,τι έφτιαχναν για το παιδί να είναι κόκκινα.

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και έφτασε η έκτη μέρα. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα πέρασαν γρήγορα την κόκκινη πύλη και μπήκαν στο παλάτι τους και προχώρησαν στο πρώτο ξέφωτο.

Ένα πέτρινο, ολόλευκο, υγρό και δροσερό κοριτσάκι τους περίμενε εκεί που είχαν πέσει οι σταλαγματιές. Η βασίλισσα πρώτη το ακούμπησε. Το παιδί τους ήταν ένα άγαλμα. Έκανε μερικά βήματα πίσω. Δεν ήξερε τι να κάνει. Από τη μια ήταν το θαύμα που γεννήθηκε αυτό το παιδί κι από την άλλη ότι ήταν πέτρινο.

Ο βασιλιάς κατάλαβε και το θαυμασμό και τον πόνο της βασίλισσάς του.

- Εμείς θα της δώσουμε την αγάπη κι αυτό θα είναι η πνοή της για να ζήσει, της είπε.

Την πήρε από το χέρι και πλησίασαν μαζί το αγαλματένιο κοριτσάκι τους.

- Εσύ από τη μία κι εγώ από την άλλη, της είπε.

Έκλεισαν τα μάτια τους, έσκυψαν και φίλησαν το πέτρινο κοριτσάκι τους στα μάγουλά του.

Το πέτρινο κοριτσάκι, το φτιαγμένο από τις σταλαγματιές μαλάκωσε. Άρχισε να ανασαίνει, το πρόσωπό του πήρε χρώμα. Τα μαλλιά του πήραν χρώμα και μορφή. Έγιναν καστανά και κατσαρά. Τα μάτια του τρεμόπαιξαν και πήραν το χρώμα του σκούρου μελιού. Τα ρούχα του από άσπρα και πέτρινα έγιναν κόκκινα και βελούδινα. Κίνησε τα χεράκια του να πιάσει το βασιλιά και τη βασίλισσα.

- Καλώς ήλθες βασιλοπούλα μου στη ζωή, της είπε ο βασιλιάς.

- Καλώς ήλθες βασιλοπούλα μου στο παλάτι σου, της είπε η βασίλισσα.

Το κοριτσάκι δεν μίλησε, τους έσφιξε τα χέρια με τα χεράκια του και τους τράβηξε να κινήσουν προς τα μέσα στο παλάτι. Σταμάτησαν στη λίμνη που ο βασιλιάς είχε δει τον Άγιο και τους είπε που του είχε μιλήσει.

Έφτασαν στην αίθουσα του θρόνου. Τρεις αγαλμάτινοι θρόνοι ήταν φτιαγμένοι εκεί. Έκατσαν και κανένας τους δεν μπορούσε πια να μιλήσει.

Οι χωρικοί έξω από το σπηλιοπάλατο ανησύχησαν γιατί ο βασιλιάς και η βασίλισσα έλειπαν πολύ ώρα.

- Να μπούμε μέσα, είπε ένας από τους γέροντες. Μπορεί ο βασιλιάς να είπε να τον περιμένουμε μα είναι πολύ η ώρα που λείπουν. Δεν θα μας μαλώσει. Ο βασιλιάς μας ποτέ δεν φώναξε σε άνθρωπο.

Μαζεύτηκαν λοιπόν οι γεροντότεροι, άντρες και γυναίκες και έσπρωξαν την κόκκινη πύλη με όση δύναμη είχαν για ν’ ανοίξει.

Έμειναν άφωνοι με αυτό που είδαν. Έκαναν το σταυρό τους και κατάλαβαν γιατί ο βασιλιάς τους ζήτησε να φτιάξουν εκείνη την επιγραφή στην πύλη. Ο καθένας τους έβλεπε κι από ένα σχήμα φτιαγμένο από αυτές τις περίεργες γυαλιστερές πέτρες, αυτές που άλλες κρέμονταν από την οροφή, άλλες ήταν φυτρωμένες στη γη κι άλλες έφταναν από την οροφή μέχρι τη γη. Είχαν σχεδόν όλα τα σχήματα που υπήρχαν στη γη. Δέντρα, ποτάμια, μέδουσες, ψάρια, λουλούδια, ζώα, πουλιά.

Προχώρησαν όλο και πιο βαθιά μέσα στη σπηλιά κοιτώντας συνέχεια γύρω τους το στόλισμά της. Κάποια στιγμή μετά από αρκετή ώρα έφτασαν στην αίθουσα του θρόνου και τότε είδαν το βασιλιά τους και τη βασίλισσά τους καθισμένους στους πέτρινους θρόνους τους και το όμορφο κοριτσάκι δίπλα τους. Το κοριτσάκι χαμογέλασε στους γέροντες κι έκανε μια βαθιά υπόκλιση τραβώντας στις άκρες λίγο το κόκκινο βελούδινο φορεματάκι του. Μετά στριφογύρισε σα μπαλαρίνα ανάμεσά τους σα να χόρευε πάνω στον πάγο.

Πριν οι γέροντες προλάβουν να ρωτήσουν κάτι τους πρόλαβε ο βασιλιάς.

- Αυτή είναι η κόρη μας. Η κόρη που μας έστειλε ο Θεός με τον Άι-Στράτη. Έξι μέρες φτιαχνόταν σταλαγματιά σταλαγματιά από τον κρίνο της Παναγίας.

Το κοριτσάκι ξαναγύρισε στο μικρό γυαλιστερό πέτρινο θρόνο του.

- Και πώς τη λένε τη βασιλοπούλα, βασιλιά μας, ρώτησαν κάποιοι από τους γέροντες.

- Με τη βασίλισσα είπαμε να την ονομάσουμε Σταλαγματένια αφού έτσι γεννήθηκε.

Από το βάθος των γερόντων ακούστηκε η φωνή της μεγαλύτερης γερόντισσας του χωριού.

- Όχι βασιλιά μου! Δεν είναι αυτό το όνομα που της πρέπει. Είστε όλοι μικρότεροί μου εδώ μέσα κι ίσως να μη τα θυμάστε. Εσένα βασιλιά μου όταν γεννήθηκες σε ονόμασαν Αλέξανδρο, μα με τα χρόνια κι όσο μεγάλωνες όλοι έλεγαν ο άρχοντας ο Λέοντας. Ήσουνα θαρραλέος σα το λιοντάρι, είχες μαλλιά σα τη χαίτη του λιονταριού κι ήσουνα άρχοντας όπως το λιοντάρι στη ζούγκλα. Κι εσένα βασίλισσα όταν γεννήθηκες σε ονόμασαν Καισαρεία μα όσο μεγάλωνες και ομόρφαινες, όλο και πιο πολύ έλαμπες, ό,τι και να φόραγες αστραποβολούσε πάνω σου. Περπάταγες τη νύχτα και φώτιζε ο τόπος κι οι καρδιές των ανθρώπων. Είχες πάντα ένα χαμόγελο φωτεινό σαν τον ήλιο στο πρόσωπό σου κι έτσι όλοι σε έλεγαν Φωτεινή κι έτσι έμεινε το όνομά σου.

- Και πώς λες, λοιπόν, σεβαστή γερόντισσα να βγάλουμε τη βασιλοπούλα μας κι έτσι να μείνει το όνομά της σε όλη της τη ζωή;

Η γερόντισσα έσκυψε το κεφάλι και σκέφτηκε, σήκωσε το κεφάλι της, σταυροκοπήθηκε κι είπε στο βασιλιά:

- Το όνομά της να είναι Αιστράτη από το όνομα του Άγιου του χωριού μας και ένα λάμδα στο όνομά της να δείχνει πάντα το όνομα του πατέρα της.

Ο βασιλιάς κοίταξε τη βασίλισσά του, εκείνη έγνεψε ναι, μετά κοίταξε τους γερόντους κι όλοι κούνησαν το κεφάλι λέγοντας «ναι» κι ο βασιλιάς γύρισε στην κόρη του και της είπε:

- Βασιλοπούλα μου! Από σήμερα το όνομά σου θα είναι Αλιστράτη, στο Πετρωτό θα είναι το παλάτι σου και το όνομά σου και η ιστορία σου θα γίνουν γνωστά σ’ όλο τον κόσμο κι όλοι θα μιλάνε για την Αλιστράτη και το παλάτι της με την κόκκινη πύλη και την επιγραφή της.

Δεν πρόλαβα να πω «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Η πριγκηπέσα μου είχε αποκοιμηθεί στο μπράτσο μου, αγκαλιά με το γκρι γατάκι της, μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη που έμαθε πια με ποιόν τρόπο είχε γεννηθεί η αγαπημένη της βασιλοπούλα η Αλιστράτη.

Μονόφθαλμη μητέρα

Για τις μητέρες με δύο μάτια που μερικές φορές δεν μπορούν να "δουν" τα παιδιά τους...

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι...

Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε. Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους. Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…

Από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του. Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γειά. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πώς μπόρεσε να του το κάνει αυτό;» αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!» Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «Αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε...

«Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές.... και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει... Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;».

Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του! Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της είχε ζητήσει, η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους...

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε. Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια … Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ.

Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν.

«Αγαπημένε μου γιέ, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός.

Βλέπεις... όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι...

Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου

Η μητέρα σου»

Έχετε δίκιο κ. Ρίκα

Αξιότιμη κ. Βαγιάννη,

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας, στο άρθρο σας '"Ένας από μας", όπως αυτό δημοσιεύτηκε στο www.protagon.gr. Ο Γκιόλιας δεν ήταν "ένας από εσάς". Ήταν "ένας από εμάς". Κι αν δεν κάνω μεγάλο λάθος "εμείς" είμαστε περισσότεροι από "εσάς". Ευτυχώς για "εσάς" διότι έχετε μεγάλη πελατεία, "εμάς".

"Εσείς" ως επαγγελματίας δημοσιογράφος είστε "υποχρεωμένη", σεβόμενη, αν μπορείτε φυσικά, το επάγγελμά σας να με ενημερώσετε για την είδηση.

Η είδηση της 19ης Ιουλίου 2010, ήταν "Δολοφονήθηκε (φόνος με δόλο) επαγγελματίας δημοσιογράφος, συνάδελφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ". Εσείς επιλέξατε τον εύκολο δρόμο του σχολιασμού της είδησης.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες.

"Εμείς", που είμαστε οι αγοραστές της υπηρεσίας/προϊόντος σας, είμαστε οι μοναδικοί δικαιούχοι να κρίνουμε τον επαγγελματία. Αν επαγγελματίας κρίνει συνάδελφό του, αφού είναι συνάδελφοι δεν αγοράζει ο ένας το ίδιο προϊόν που παράγει ο άλλος, είναι απλά αθέμιτος ανταγωνισμός, πολύ δε περισσότερο αν ο ένας από τους δύο επαγγελματίας δεν είναι εν ζωή για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και την υπηρεσία/προϊόν του. Η ανωνυμία ή η ψευδωνυμία δεν είναι αδίκημα και πολλές φορές δεν είναι κατακριτέα. Σας υπενθυμίζω ότι ακόμη και έλλην πολιτικός κάποτε εγκατέλειψε τη χώρα του με ψευδώνυμο.

Θα θεωρούσα πραγματικά θαρετή πράξη και πράξη αυτοσεβασμού, που δείχνετε από τα γραπτά σας ότι έχετε, την ίδια ακριβώς θέση και άποψη που εκφράζετε εγγράφως και επωνύμως στον διαδικτυκό τόπο που τη φιλοξενεί, να την εκφράσετε επωνύμως και στην επιχείρηση "μας" την ΕΡΤ ΑΕ.

Είναι σαφές ότι σας θεωρώ αφενός μεν ελεύθερο επαγγελματία δημοσιογράφο στον διαδικτυκό τόπο που αρθρογραφείτε, αλλά σαφέστατα σας θεωρώ και υπάλληλό "μας", αφού "εμείς" είμαστε ο κύριος μέτοχος της ΕΡΤ ΑΕ.

Πιθανολογώ ότι δεν θα το πράξετε για τον απλούστατο λόγο, διότι στην εταιρία "μας" επικρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της λύσης της σύμβασης κι "είναι πολλά τα λεφτά Άρη".

Θεωρώ επίσης ότι ο Γκιόλιας συνειδητά δεν εργαζόταν στην εταιρία "μας". Άλλη καταγωγή, άλλες πεποιθήσεις, άλλη νοοτροπία. Ακόμα κι αν τα έπαιρνε από επιχειρηματίες είτε εκβιάζοντας είτε αποκρύπτοντας σκάνδαλα, σε καμία περίπτωση δεν τα έπαιρνε από την εταιρία "μας", πουλώντας μάλιστα παρόμοια με το δικιά σας υπηρεσία/προϊόν.

Κλείνω με μιά ακόμα συμφωνία μαζί σας. Ναι, ήταν μ.... αυτός που τον έκανε ήρωα.

Θεωρώ ότι ο Γκιόλιας δεν ήθελε να είναι ήρωας. Δεν το ήθελε ούτε ο ίδιος, αλλά ούτε και η οικογένειά του. Θεωρώ επίσης ότι ούτε ο Κολοκοτρώνης ήθελε να γίνει ήρωας, μηδέ και ο Καραϊσκάκης, αλλά ούτε κι ο Μακρυγιάννης, μήτε ο Παναγούλης, ουδόλως και παρομοίως ο Μουστακλής. Για όλους του παραπάνω και για δεκάδες ακόμα καταγεγραμμένους ήρωες, υπήρξε ο σχετικός μ.... που από απλούς ανθρώπους τους έκανε ήρωες. Επιστρέψατέ μου, τέλος, να προσθέσω ότι όσο η γη γυρίζει πάντα, ΜΑ ΠΑΝΤΑ, θα βρίσκεται κάποιος μ.... απέναντί μας και πάντα, ΜΑ ΠΑΝΤΑ, θα υπάρχουν ήρωες, άλλοι με "παντούφλες" και άλλοι με 12/ποντες γόβες και γούνες (μην το πάρετε προσωπικά και οι άντρες πιά φοράνε γόβες και γούνες).

Σας ευχαριστώ θερμώς, ειλικρινά, για τη δυνατότητα που μου δώσατε να ξεπαγώσει κι εμένα το μυαλό μου με το άρθρο σας. Πλούτισα τις γνώσεις μου, τόσο για τον Γκιόλια, όσο και για εσάς.

Ευχαριστώ.

Ο εργοδότης/πελάτης σας

Μια νέα μορφή δικατορίας ή το άλλο πρόσωπο της Δημοκρατίας;

Δύο έννοιες, πολύ καλά εξηγημένες και περιγραμμένες σε δεκάδες πονήματα, αρχαίων και νέων, που μάθαμε στο σχολείο μας, που μας ιστόρησαν γονείς και παππούδες.

Τι είναι, άραγε, αυτό που οδηγεί σε επαφή αυτές τις δύο έννοιες;

Πώς γίνεται μια δικτατορία να καταλύει το δημοκρατικό πολίτευμα;

Πώς γίνεται όταν εμφανίζεται ένα "δημοκρατικό" καθεστώς, μαζί του να εμφανίζεται το "παρακράτος";

Πώς γίνεται να επιβιώνουν τα "δημοκρατικά" πολιτεύματα, ασχέτως διαφορετικών ιδεολογιών και πολιτικών, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιβιώνει και το παρακράτος;

Πώς γίνεται να αναγεννάται μια "δημοκρατία" από το λαό και παράλληλα να αναγεννάται και το "παρακράτος";

Το παρακράτος από ποιόν αναγεννάται, αν δεχτούμε ότι η δημοκρατία αναγεννάται από το λαό;

Γιατί η "τρομοκρατία" εμφανίζεται πάντα, ΠΑΝΤΑ, σε εποχές που οποιαδήποτε "δημοκρατική" κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει μέτρα μονομερούς βίαιης αναδιανομής του πλούτου;

Γιατί η δικτατορία εμφανίζεται πάντα, ΠΑΝΤΑ, μετά από περιόδους ταραχών και αναταραχών μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα;

Η ακραία απάντηση είναι, ίσως, ότι η δημοκρατία και η δικτατορία, με τις ακριβείς έννοιες που μάθαμε, έχουν πλέον πολύ περισσότερα σημεία επαφής, αν όχι συνάφειας, απ' ότι κάποιος θα ανέμενε.

Τι έκανε ο Γκιόλιας και ο κάθε Γκιόλιας; Έβαλε μέσα του από παιδί, μάλλον, βαθειά μέσα του, ρίζωσε Δημοκρατικές αξίες και ιδεώδη. Έμαθε ότι στη Δημοκρατία, είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ να εκφράζεις την άποψή σου, τη γνώμη σου, να στιλιτεύεις ό,τι πιστεύεις ότι είναι κακό, αρκεί πάντα να μπορείς να αποδεικνύεις και να τεκμηριώνεις το λόγο σου. Τι έκανε η "δημοκρατία"; Τον άφησε έρμαιο των "θιγομένων".

Τι έκανε πριν από 70 χρόνια ο Μουστακλής; Έβαλε μέσα του από παιδί, μάλλον, βαθεία μέσα του, ρίζωσε Δημοκρατικές αξίες και ιδεώδη. Έμαθε ότι στη Δημοκρατία είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ να εκφράζεις την άποψή σου, τη γνώμη σου, να στιλιτεύεις ό,τι πιστεύεις ότι είναι κακό, αρκεί πάντα να μπορείς να αποδεικνύεις και να τεκμηριώνεις το λόγο σου. Τι έκανε η "προεδρική δημοκρατία" του Παπαδόπουλου; Τον άφησε έρμαιο των έκτακτων στρατοδικείων και των "καθηγητών της αγωγής του πολίτη" ΕΣΑτζήδων.

Μοιάζουν οι δυό τους; Σε άλλα ναι, σε άλλα όχι. Ο Μουστακλής επέζησε για να μας μάθει την "ιστορία" του. Ο Γκιόλιας όχι.

Ο Γκιόλιας όμως, άφησε πίσω τα παιδιά του.
Πόσο απίθανο είναι και τα δυό τους να γίνουν Σωκρατάκια;
Πόσο απίθανο είναι η σημερινή μας "δημοκρατία" να έχει ήδη "οπλίσει" τα χέρια τους;
Θα γίνουν τα Σωκρατάκια σαν τους δολοφόνους του πατέρα τους;
Το πιό πιθανό είναι όχι. Το πιό πιθανό είναι να ακολουθήσουν το δρόμο του πατέρα τους. Θα γράφουν και θα φωνάζουν την αλήθεια, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν. Θα φωνάζουν το όνομά τους με κάθε τρόπο που θα έχουν.

Θα τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του;
Θεωρώ πως όχι. Οπως είχε πει και ο γέρος Καραμανλής "Η Δημοκρατία δεν εκδικείται". Το κακό όμως με τη δημοκρατία είναι ότι ούτε εμπνέει πλέον, ούτε σοφρωνεί, ούτε κάτι έχει να δώσει ή να μάθει στα Σωκρατάκια.

Κι αν ακόμα συλληφθούν οι "δράστες", θα βρεθεί κάποιος δικηγόρος, κοντός ή ψηλός, να τους ρίξει στα μαλακά. Στη δημοκρατία ακόμα και ο Κορκονέας μπορεί να τη γλυτώσει., "διότι ήτο προκλητικός ο Γρηγορόπουλος, εμφορούμενος από αναρχοκομμουνιστικάς ιδέας".
Για τους ηθικούς αυτουργούς ούτε κουβέντα.

Οι ηθικοί αυτουργοί είναι "παιδιά" της δημοκρατίας. Οι φυσικοί αυτουργοί, είναι "παιδιά" ή "ανήψια" του παρακράτους.

Καμία εκτελεστική ή δικαστική εξουσία στη δημοκρατία, δεν άγγιξε και δεν θα αγγίξει τους ηθικούς αυτουργούς, για κανένα απολύτως έγκλημα. Είτε οικονομικό, είτε κοινωνικό, είτε κατά ζωής. Δεν είναι ανίκανες αυτές οι εξουσίες. Απλά δεν είναι μέσα στις προτεραιότητές τους να βρίσκεουν τρόπους και να τιμωρούν τους ηθικούς αυτουργούς. Οι εξουσίες αυτές είναι ουσιαστικά για να προστατεύουν τα "παιδιά" της δημοκρατίας. Πάντα φυσικά με το νομικό μανδύα και υπό τη σκέπη του Συντάγματος. Αυτουνού του Συντάγματος για το οποίο έμεινε ανάπηρος ο Μουστακλής, για το ίδιο που και ο Γκιόλιας πήγε σε καθαρότερο κόσμο. Στη δημοκρατία, ο Χριστοφοράκος δε νοείται να τιμωρηθεί, πολλώ δε μάλλον να σοφρωνιστεί. Το ίδιο και ο Άκης και ο Τάσος και ο Θοδωρής και ο Μπήξε και ο Δείξε. Η νομοθετική εξουσία φρόντισε να μην οπλίσει την εκτελεστική και η δικαστική κοιμάται προσπαθώντας να ξεχάσει την τύφλα της Δικαιοσύνης. Μην ξεχνάμε, η Θέμις εκτός από κέφια και νεύρα είναι και τυφλή. Γιαυτό ίσως και παίρνει τόσα επιδόματα. Το ότι οι αόμματοι δεν παίρνουν πλέον είναι θέμα που αφορά τη νομοθετική εξουσία. Πλάκα έχουν... Ο κουφός, ο μουγκός και ο στραβός.

Το μόνο ευχάριστο στη σημερινή μέρα είναι οι δηλώσεις των πολιτικών για τη δολοφονία του Γκιόλια. Φέρνει γέλιο ο "αποτροπιασμός" τους. Φέρνει γέλιο η ανάληψη της ευθύνης από την "πολιτεία" για την οικογένειά του και τα παιδιά που άφησε πίσω του. Φέρνουν γέλιο οι κορώνες τους για τη "δημοκρατία μας".
ΦΥΣΙΚΑ, ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΙΘΑΝΟ να ευθύνονται οι ίδιοι που υπήρχε η φωνή και η πένα του Γκιόλια.
ΦΥΣΙΚΑ Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥΣ δεν μπορεί να φτάσει στο ότι ο Γκιόλιας, οδηγούμενος από τη φλόγα της αλήθειας, τους ξεμπρόστιαζε κι αυτούς και τα αχυρένια καρναβαλάκια τους και τα πεπραγμένα τους.
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΝ ΝΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΟΥΝ, ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΟΣΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΑΦΗΣΕΙ Η ΜΙΖΑ ΚΑΙ Η ΡΕΜΟΥΛΑ, να σκεφτούν ότι ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ένας ακόμα έλληνας πολίτης, σήμερα, θα ζούσε ή θα πήγαινε από τροχαίο.

Καληνύχτα Ελλάδα, θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες....
Καληνύχτα "αποτροπιασμένε", ξεδιάντροπε. Εύχομαι να μη σε ξαναβρώ ποτέ και πουθενά.


Γειά και χαρά σου ρε Γκιόλια, τους έβγαλες στη σέντρα και σήμερα. Κι εκεί που είσαι βάρα τους και κάνε τον "παράδεισό τους" ΚΟΛΑΣΗ.
Γειά και χαρά σου ρε Γκιόλια, μακάρι σήμερα όλοι οι συνάδελφοί σου ή και οι εκκολαπτόμενοι, να μάθουν ότι η Δημοσιογραφία, όπως και η Δημοκρατία, γράφονται με ΔΕΛΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ.

Ο ακροατής σου κάθε μέρα 12:40 με 13:00, στην εκπομπάρα των 20 λεπτών

Ο Μάνος Χατζηδάκις για την Αγάπη

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε η Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

(Μάνος Χατζηδάκις)

Η Πόλις εάλω...

http://www.youtube.com/watch?v=UI9n7gL7aHw&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=_MzpUKZZVzs&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=bfhYMmx-ySQ&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=XplvankXmcM&feature=related

Το BANK RUN με τον πιό απλό τρόπο.

Είναι ένα βίντεο από το YouTube. Δικός μας ο δημιουργός του κι υποκλίνομαι στην προσέγγισή του.

http://www.youtube.com/watch?v=G6uZUxmi8dk&feature=player_embedded

Ευχαριστώ.

Επιτέλους φτωχοί!!! (Γιάννης Ξανθούλης)

...Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό - όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό - ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως  ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου. Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.

Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα  βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας . Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού.

Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και
οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο  μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας. Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας.. Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.

Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της  ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον  Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά.

Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε.

Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιός θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν  παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς..

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά  Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών.
Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει...

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο Θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ

Όταν ο ανιστόρητος γίνεται προστάτης του πολίτη

Ανιστόρητε προστάτη του πολίτη,

πριν ξανασηκώσεις, αν συνεχίσουν να στο επιτρέπουν, το φυσερό σου σε πρόσωπο ανθρώπου θα πρέπει:

1. Να έχεις ξαναδιαβάσει αγωγή του πολίτη
2. Να έχεις ξαναδιαβάσει βασικές αρχές λειτουργίας και χρήσης του όπλου που σου αγόρασα
3. Να έχεις ξαναδιαβάσει νεώτερη ελληνική ιστορία

Πραγματικά σε χώριζαν πολλά από τον "κολόγερο" που είχες μπροστά σου και σου χάλαγε τη μέρα και το αραλίκι σου. Ενδεικτικά σου αναφέρω:

1. Όταν κατέβαζε το σύμβολο του φασισμού μπροστά από το σύμβολο του πολιτισμού, δεν φόραγε κουκούλα ή κράνος
2. 'Οταν κατέβαζε το σύμβολο του φασισμού μπροστά από το σύμβολο του πολιτισμού, δεν σκότωσε ούτε ψέκασε τον εχθρό, αποκαθήλωσε το σύμβολό του με γνώμονα τις δημοκρατικές του ιδέες
3. Όταν κατέβαζε το σύμβολο του φασισμού μπροστά από το σύμβολο του πολιτισμού, υπερασπιζόταν αναίμακτα την ελευθερία του πατέρα σου, της μάνας σου, του παππού σου και της γιαγιά σου, όλων μας, τη δική του.
4. Όταν κατέβαζε το σύμβολο του φασισμού μπροστά από το σύμβολο του πολιτισμού, το έκανε για να έχεις εσύ σήμερα τη δυνατότητα να ζεις και να δουλεύεις (ακόμα και σαν μπράβος) ελεύθερος
5. Όταν κατέβαζε το σύμβολο του φασισμού μπροστά από το σύμβολο του πολιτισμού, το έκανε γνωρίζοντας άριστα νεώτερη και όχι μόνον, ελληνική και παγκόσμια ιστορία
6. Όταν κατέβαζε το σύμβολο του φασισμού μπροστά από το σύμβολο του πολιστισμού, δεν υπήρχε ΑΣΕΠ να τον ρωτάει τι χρώμα έχει το αίμα για να τον κάνει ήρωα αγωνιστή της ελευθερίας στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας
7. Όταν στεκόταν απέναντί σου, αγωνιζόταν για να μη χάσεις κι εσύ το μισθό σου, για να μην ξαναγυρίσει το βιωτικό σου επίπεδο εκεί που ήταν πριν από 30 χρόνια
8. Όταν στεκόταν απέναντί σου, είχε τα χέρια του γυμνά, το πρόσωπο του ακάλυπτο, καμία εξάρτηση, καμία προσπάθεια απόκρυψης του προσώπου του
9. Όταν στεκόταν απέναντί σου δεν ήταν ο Μανόλης, ήταν ένα σύμβολο γνωστό ακόμα και σε δεκάχρονα παιδιά
10. Όταν στεκόταν απέναντί σου δεν ήταν ο Μανόλης, ήταν ο Κουμής, η Κανελλοπούλου, ο Καλτεζάς, ο Γρηγορόπουλος (κάτι Βελουχιώτηδες, Μπελογιάννηδες, Παναγούληδες, Μουστακλήδες θεωρώ ότι είναι εντελώς απίθανο να τους έχεις ακουστά)

Αφού αυτοί που σ' έστειλαν εκεί είναι ανίκανοι να καταλάβουν τι είσαι, τι ξέρεις και τι πράττεις, είναι καλύτερα για όλους μας και κυρίως για ανήλικους και υπερήλικες να σου πάρουν τον εξοπλισμό και να σε στείλουν σε κάποιο γραφείο να κολλάς χαρτόσημα ή να κουβαλάς τα ψώνια σε καμιά κυρία υπουργού ή έστω απλού εθνοπατέρα.

Είσαι ανάξιος:

1. Να κουβαλάς τα όπλα που σου αγόρασα στο τριπλάσιο της πραγματικής τους αξίας
2. Να φοράς τα ρούχα που σου αγόρασα στο τριπλάσιο της πραγματικής τους αξίας
3. Να φοράς το εθνόσημο ή να φέρεις στο μπράτσο σου, για εφέ και μόνο, την ελληνική σημαία
4. Να λέγεσαι, πόσο μάλλον να είσαι, προστάτης του πολίτη (πολίτης, πολιτεία, πολιτισμός... τι σου λέω τώρα;)

Χτες ακόμα, ανιστόρητε, ανάξιε "προστάτη του πολίτη" θα έπρεπε να ήσουνα δίπλα στο κρεβάτι του γονατιστός να του ζητάς συγνώμη και να του φιλάς τα χέρια, δύο χέρια από τα πολλά, που βοήθησαν κι εσένα κι εμένα και όλους μας να μπορούμε σήμερα αφ' ενός μεν να υπάρχουμε, αφ' ετέρου να μπορούμε να αλληλοκρινόμαστε και να είμαστε μαζί ή απέναντι ο ένας με τον άλλον στο δρόμο, στα πεζοδρόμια, στα αμφιθέατρα, στο χώρο εργασίας μας, στις επίσημες και ανεπίσημες βουλές.

Ο φαύλος κύκλος της οικονομίας

Στην ελληνική οικονομία τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχουν 2 κουβάδες, ένας που μπαίνουν τα έσοδα κι ένας από τον οποίο βγαίνουν τα έξοδα. Τα έξοδα ουσιαστικά αφορούν τη χρηματοδότηση του δημόσιου τομέα και τίποτε παραπάνω. Ο κουβάς των εξόδων ήταν και είναι τρύπιος με ευθύνη όλων, και αυτών που τον διαχειρίζονται και αυτών που δέχτηκαν να είναι ακόμα μια τρύπα του κουβά. Ο άλλος κουβάς, αυτός των εσόδων μοιάζει να είναι πανάκεια για να γίνεται μεταφορά χρημάτων προς τον άλλον κουβά.. Ποιές μπορεί να είναι οι πιθανές πηγές που μπορούν να τον γεμίσουν; Άμεσοι φόροι, έμμεσοι φόροι, δανεισμός. Το πρόβλημα στον κουβά και σε όλους μας δημιουργήθηκε από τη στιγμή που ο δανεισμός έφτασε να είναι ευθέως συγκρίσιμος με το άθροισμα άμεσων και έμμεσων φόρων. Τι λείπει από την ελληνική οικονομία; Δύο πράγματα: Ο τυποποιημένος και μη διαβλητός τρόπος ελέγχου με το οποίο οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι γεμίζουν τον κουβά και ο τυποποιημένος και μη διαβλητός τρόπος με τον οποίο ανοίγονται και μεγαλώνουν οι τρύπες του κουβά των εξόδων . Στην ελληνική οικονομία το μόνο που είναι, σχετικά, άμεσα ελέγξιμο είναι οι έμμεσοι φόροι. Οι άμεσοι φόροι επαφίενται στο φιλότιμο, στην αφέλεια ή στην "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" δήλωση του φορολογούμενου. Αυτή ακριβώς είναι η πηγή του κακού. Το ότι οι έλεγχοι (δια χειρός εφοριακού) είναι ελλειπείς και μαϊμουδένιοι, είναι δευτερογενής πηγή. Ενα δίκαιο, τίμιο και αδιάβλητο σύστημα φορολόγησης θα έπρεπε να "μαθαίνει" το εισόδημά μου από τα πραγματικά μου έξοδα, τα οποία με τη σειρά τους αποτελούν πραγματικό έσοδο για κάποιον άλλον κ.ο.κ. Είναι πολύ εύκολο, ΑΝ ΗΘΕΛΑΝ, να καθίσουν -όλα αυτά τα μορφωμένα, εσωτερικού και εξωτερικού, γιαπάκια κοντά ή μακριά από προέδρους και πρωθυπουργούς- και να φτιάξουν μια τεράστια λίστα εξόδων η οποία θα "πιστώνει" τα έξοδά μου ως αποδεδειγμένα και χωρίς αμφισβήτηση ή αμφιβολία έσοδά μου. Αντικειμενικές αξίες και βλακείες... Αγοράζεις σπίτι, οικόπεδο; Την ελληνική οικονομία δεν θα έπρεπε να τη νοιάζει το συμβόλαιο, το συμβόλαιο είναι απλώς το χαρτί που δηλώνει τη μεταβίβαση από τον έναν ιδιοκτήτη στον άλλον. Για να δεχτεί η ελληνική οικονομία το τίμημα ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙ: Μεταφορά χρημάτων από έναν λογαριασμό σε άλλον, επιταγή από τον παλιό ιδιοκτήτη στο νέο ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο κατεβάσει η κούτρα τους. Έχεις αυτοκίνητο της εταιρείας σου σαν παροχή, σου πληρώνει κάτι άλλο σαν παροχή; Δεν είναι έξοδο της εταιρείας σου αυτό, είναι έμμεσα φορολογητέο έσοδο δικό σου, όπως είναι για την πλειοψηφία των υπολοίπων (αυτοκίνητα, διακοπές, πληρωμή βρεφονηπιακού σταθμού, κινητό). Είναι απλό το κόλπο. Όσο είναι εταιρικό έξοδο, μειώνει τα φορολογητέα έσοδα της εταιρείας η οποία επιπλέον φορολογείται με αστείο φορολογικό συντελεστή. Αν περνούσε στα άμεσα φορολογητέα έσοδα του φορολογούμενου θα φορολογούνταν με υψηλότερο συντελεστή. Κοινωνικός αυτοματισμός;;; Όχι!!! Φορολογική δικαιοσύνη!!! Αν ο άλλος αξίζει παραπάνω από εσένα στην αγορά, με γειά του με χαρά του, ας πάρει παραπάνω και καλοφάγωτα, αλλά να φαίνεται ότι τα πήρε, όχι να τα κρύβει μέσα στην εταιρεία του. Τίμια και ξεκάθαρα πράγματα. Κάπως έτσι θα σταματούσε το φαινόμενο της προσωπικής "φτώχειας" βιομηχάνων και μεγαλοστελεχών, η ολοφάνερη φοροκλοπή των οποίων "παρασύρει" και τους φτωχοδιάβολους να σκαρφίζονται τρόπους που τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν το ίδιο.

Όταν πληρώνεις το ΦΠΑ σε κάθε σου αγορά, μιλάμε για άμεση εκταμίευση του ποσού από εσένα το φορολογούμενο, αλλά δεν έχει τρόπο ο γιαπάκης να το μάθει και περιμένει να το μάθει από τον εισπράξαντα αυτό το φόρο. Δεν του φταίς εσύ. Όταν πληρώνεις το φόρο σου στα τσιγάρα και στη βενζίνη κάθε φορά που τα προμηθεύεσαι, η εκταμίευση φόρου από εσένα είναι άμεση -παρότι ο φόρος έμμεσος-  ο γιαπάκης, όμως, δεν το μαθαίνει άμεσα. Το μαθαίνει, αν και όταν θελήσει ο εισπράξας να του το πεί. Δεν του φταίς εσύ. Αν το περιβόητο "πόθεν έσχες" ελεγχόταν στην πηγή του, ήτοι αγοράζεις αυτοκίνητο, σπίτι, οικόπεδο -πες μου τώρα που τα βρήκες για να μπορέσεις να το αγοράσεις-, θα είχαμε καθαρίσει με αυτή τη θλιβερή ιστορία του "πόθεν έσχες". Ας πέφταν όσες μίζες θέλανε, αν για να τις φας θα έπρεπε τη στιγμή που τις τρως να δικαιολογείς πού τις βρήκες, προκειμένου να σε αφήσουν να τις φας, δεν θα έπεφταν ΤΟΣΕΣ μίζες, πιθανόν και να εξανεμιζόταν, σε οποιαδήποτε όμως περίπτωση μεγάλο μέρος τους -των μιζών- θα επέστρεφαν ως φόροι στην ελληνική οικονομία.

Δεν παίρνεις άδεια λειτουργίας, δεν ανοίγεις μαγαζί, αν κάθε σου έξοδο ή έσοδο δεν το μαθαίνω άμεσα ήτοι σε ποιόν έκανες το έξοδο, από ποιόν απέκτησες το έσοδο. Ούτε φορολογική συνείδηση χρειάζεται, ούτε φορολογική κουλτούρα. Αυτά θέλουν χρόνια για να αποκτηθούν, τώρα υποτίθεται ότι καίγεσαι και χρειάζεσαι άμεσα κάτι που θα πείσει όλους ότι δεν βάζεις απλώς το βρωμόχερό σου στην τσέπη τους με το έτσι θέλω.

Ανάπτυξη και κούφια λόγια. Όσο δεν μπορείς να ελέγξεις έσοδα και έξοδα όλο στο ίδιο σημείο θα είσαι. Με το χέρι απλωμένο ή χωμένο στην τσέπη των άλλων.

Αν έλεγες ότι τα πρώτα χρήματα που θα βουτήξεις ή θα δανειστείς θα τα χρησιμοποιήσεις για να στήσεις έναν μηχανισμό τυποποιημένο και αδιάβλητο που αποδίδει δικαιοσύνη στους φόρους, το πιθανότερο είναι ότι όλοι θα σου έδιναν και την άλλη τους τσέπη. Αυτό είναι προοπτική. Πάρτα μας τώρα, αλλά θα ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να μας τα ξαναπάρεις έτσι, γιατί θα τα παίρνεις από εκεί που έχει αποδειχτεί ότι υπάρχουν. Πόσα ελληνικά ή ξένα πανεπιστήμια χρειάζεται πια να έχεις τελειώσει για να κάνεις το αυτονόητα απλό;

Και να μην ξεχάσεις να ζητήσεις πίσω τα χρήματα από αυτούς που τα έφαγαν. Πιο πολύ θα τους στοιχίσει αν τους τα πάρεις πίσω, παρά να τους κλείσεις 10 χρόνια φυλακή. Και φυσικά θα είσαι εξαιρετικά γελοίος αν δεν τους βρεις και δεν αποδείξεις ποιοί είναι... Τα χρήματα στην ιστορία του κόσμου ποτέ δεν εξαφανίστηκαν από μόνα τους, ποτέ δεν έβγαλαν πόδια να φύγουν από τα χρηματοκιβώτια. Το να φορολογείς με εξαιρετικά υψηλούς συντελεστές τα υψηλά εισοδήματα, είναι αποτρεπτικό στο να ωθεί τον κόσμο να παράγει και να αποκτά υψηλά εισοδήματα. Αυτή όμως είναι η μία οπτική. Αν κάποιος παράγει έργο 10.000€ για να πάρει 3.000€ ως μερτικό του (αποδοχές) και δεν θέλει να παράγει άλλο προκειμένου να αποκτήσει μεγαλύτερο εισόδημα, το οποίο θα φορολογηθεί με εξαιρετικά υψηλό συντελεστή, πάρε δίπλα του ακόμα έναν που θα παράγει 10.000€ προκειμένου κι εκείνος να αποκτήσει 3.000€. Αυτή είναι η άλλη οπτική του ίδιου θέματος και πιθανόν να είναι "αναπτυξιακότερο" από τις αηδίες του τύπου "αν τους φορολογήσεις πολύ θα σταματήσουν να παράγουν". Πάντα, ΜΑ ΠΑΝΤΑ, στην αγορά εργασίας και στην παραγωγική διαδικασία υπάρχει πληθώρα ατόμων που επιθυμεί να συμμετάσχει στην παραγωγή. Είναι το δόγμα "καλύτερα μεγαλύτερη μικρομεσαία τάξη, παρά δύο τάξεις που απέχουν τεράστια μεταξύ τους απόσταση στο βιοτικό επίπεδο".

Οτι είναι νόμιμον ΔΕΝ είναι πάντα και ηθικόν

Φωτογραφία από το περιοδικό "Η κενή διαθήκη", ΣΚΑΪ ΒΙΒΛΙΟ, ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ

Ό,τι και να πεις είναι λίγο. Παρόλο που η φράση αυτή τον καταδίκασε στη συνείδηση των πολιτών, συνεχίζει για το ελληνικό δίκαιο, όπου αυτό υστερεί, να απηχεί τα συναισθήματα της πίκρας που γεννά σ' αυτόν που βάσει ενός νόμου καθόλα τρύπιου ή, σε μερικές περιπτώσεις, μεροληπτικού ή αντίθετου προς την ισονομία και ισοπολιτεία που αναφέρεται στο Σύνταγμα της Ελλάδας, βιώνει την "καταδίκη".

Για το ελληνικό δίκαιο, το 99.5% των ανδρών στην Ελλάδα, που έγιναν πατέρες, είναι ακατάλληλοι για να έχουν την επιμέλεια των τέκνων τους, στην περίπτωση χωρισμού των γονέων. Απλή μαθηματική πράξη, στέλνει το όλο νομικό πλαίσιο στα σκουπίδια.

Δεδομένα:

1. Το 99.5% των πατέρων είναι ακατάλληλο για την επιμέλεια των τέκνων τους, δηλαδή αντίστοιχα το 99.5% των μητέρων είναι κατάλληλο,
2. Το 64% των παιδιών χωρισμένων γονέων παρουσιάζει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό παραβατική συμπεριφορά, σύμφωνα με τις αναλύσεις και τα στατιστικά των ψυχολόγων, ψυχαναλυτών.
3. Το παραπάνω ποσοστό του 64%, σύμφωνα με το σημείο 1) κατά ποσοστό 99.5% μεγάλωσε με την  μητέρα η οποία επιμελήθηκε κατά κυριότατο λόγο της ανατροφής και της παιδείας του.
4. Τα διαζύγια σε ζευγάρια με παιδιά έχει φτάσει πλέον στο ποσοστό του 36% του συνόλου των ελληνικών οικογενειών (συμπερλαμβανομένων των άτεκνων οικογενειών).

Συμπέρασμα 1: Στο σύνολο των ζευγαριών που κάνουν οικογένεια με παιδιά, οι μητέρες εκ του αποτελέσματος σε ποσοστό  22,9% αποδεικνύονται ακατάλληλες για την επιμέλεια των παιδιών τους.

Το συμπέρασμα γίνεται ακόμα χειρότερο όταν επικεντρωθεί στις χωρισμένες οικογένειες και διατυπώνεται ως εξής:

Συμπέρασμα 2: Στο σύνολο των ζευγαριών που κάνουν οικογένεια με παιδιά και χωρίζουν, οι μητέρες εκ του αποτελέσματος σε ποσοστό 63% αποδεικνύονται ακατάλληλες για την επιμέλεια των παιδιών τους.

Αυτά λένε οι απόλυτοι αριθμοί, αλλά οι απόλυτοι αριθμοί, όταν πρόκειται για παιδιά θέλουν παραπάνω ανάλυση που δυστυχώς δεν την κάνει κανείς. Οι μανάδες που χωρίζουν έχουν στην "τσέπη τους" τα παιδιά, οι πατεράδες κουράζονται ή εξαθλιώνονται οικονομικά, ίσως, να "παλεύουν" μ' ένα σύστημα που σε ποσοστό 99.5% τους θεωρεί ως "ανίκανους" ή λιγότερο ικανούς για την επιμέλεια των παιδιών τους και οι δικαστές έχουν έναν τυφλοσούρτη για να βγάζουν τις αποφάσεις τους (πάνω στο "ανήθικο" δόγμα "ό,τι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν").

- Είναι άδικο για τα παιδιά να καταδικάζονται "ερήμην" τους από τη μαθηματική στατιστική.

- Είναι άδικο και για τις μανάδες και για τους πατεράδες να "καταδικάζονται" από τη μαθηματική στατιστική.

- Είναι άδικο για τους δικαστές να "δικάζουν" με βάση τη μαθηματική στατιστική και "δογματικά ανήθικα".

Κάποτε τα παιδιά θα γίνουν ενήλικες και θα έχουν "διδαχτεί" αυτό που σαν παιδιά ζουν.

ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΜΗ ΖΟΥΝ ΤΟ Α-ΔΙΚΑΙΟ από τη μικρή τους ηλικία. Δεν ήρθαν στον κόσμο για να ζήσουν αυτή την παιδική ηλικία, δεν τους αξίζει, δεν τους πρέπει.

Αυτό που είναι νόμιμο, δεν είναι πάντα ηθικό, δεν είναι πάντα αυτό που εκφράζει τη βούλησή τους, δεν είναι αυτό που θέλουν για τη ζωή τους, δεν είναι η αλήθεια τους, δεν είναι η ζωή τους, πολύ δύσκολα ως ενήλικες θα είναι τελικά ο εαυτός τους.

Πόση δυσκολία γεννά η ευκολία;

Το πιο εύκολο ίσως πράγμα, είναι το να γεμίσεις μια άδεια σελίδα από χαρτί με γράμματα, με ιστορίες, με λέξεις ασήμαντες, με πράξεις φανταστικές, με υποσχέσεις ψεύτικες, με ιδέες, με γνώμες που εκφράζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την υποκρισία της ύπαρξής σου.

Το πιο απλό ίσως πράγμα, είναι να γίνεις ηθοποιός στο θέατρο της ζωής, να μην υποκρίνεσαι όμως, να εκφράζεις το ψέμα του εαυτού σου, να δείχνεις το προσωπείο που κρύβεται μέσα από το πρόσωπό σου, ένα προσωπείο που δημιουργείς εσύ, αφού δεν είσαι σε θέση να αντισταθείς στο ψέμα που σου λανσάρουν για αλήθεια.

Κρύβεσαι επιμελώς από την αλήθεια που σου δίνει ο εαυτός σου, κλείνεις τα μάτια σου στα λάθη σου, απομονώνεις τις κραυγές απελπισίας της ψυχής σου, ξεχνάς τη λογική, θάβεις μέσα σου βαθιά την καρδιά σου, έτσι ώστε να μην νοιώσεις τη θέρμη που σου προσφέρει. Ψάχνεις να καλύψεις το κενό της ψυχής σου μέσα από ανθρώπινες σχέσεις που περιβάλλονται από ένα νέφος υποκρισίας. Προδίδεις τον εαυτό σου. Γελάς. Όμως μέσα σου κλαις, όσο σκληρά κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι ευτυχισμένος.

Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν λέει ψέματα στον εαυτό του, αυτός που δεν αποκλίνει από τα ιδανικά του, από τα πιστεύω, τις πεποιθήσεις του, αυτός που δεν ντρέπεται για τον εαυτό του, αυτός που δεν θέλει να γίνει κάποιος που δεν είναι, αυτός που ακούει την καρδιά του, αυτός που βασίζεται στην ψυχή του, αυτός που ξέρει να αγαπά, που μπορεί να πονά, που μπορεί να συγχωρεί, αυτός που κλαίει για την κατάντια και τη μιζέρια της ανθρώπινης κοινωνίας, αυτός που παλεύει για ένα καλύτερο αύριο...

Δεν θέλουν να διαφέρεις, σε φοβούνται όταν διαφέρεις, σε αποξενώνουν όταν διαφέρεις. Προσπαθούν να σε κάνουν να νοιώσεις ένοχος για τη δυνατότητα που αυτοί δεν έχουν, να είναι ειλικρινείς. Ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό τους, ειλικρινείς απέναντι στους άλλους, ειλικρινείς απέναντι στα λάθη που έκαναν.

Δεν μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια, δεν αντέχουν όταν εσύ τους κοιτάς στα μάτια...

Πονάς όταν τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Ένα μαχαίρι νοιώθεις στην καρδιά, προχωράει όλο και πιο βαθιά, πληγώνει την θέλησή σου για ζωή...

Βγαίνεις έξω για μια βόλτα, ανακατεύεσαι μέσα στο πλήθος, ακούς τους ανθρώπους να μιλάνε, νοιώθεις πως δεν συνεννοούνται, βλέπεις πως απομακρύνεται ο ένας από τον άλλο, κοιτάζεις το μίσος που φωλιάζει στις ψυχές τους, διακρίνεις το φόβο μέσα τους, όταν σε κοιτούν, είσαι ένας άγνωστος, άρα ένας εχθρός, δεν είναι όμως οι άγνωστοι οι εχθροί, ο εχθρός είναι μέσα μας, είναι δίπλα μας, παντού μαζί μας, είναι η καχυποψία που μας διακατέχει, είναι η άρνησή μας να δώσουμε αγάπη, είναι η άρνησή μας να δεχτούμε την αγάπη, γιατί νομίζουμε πως δεν υπάρχει, κι όμως υπάρχει, υπάρχει κάπου εκεί, αρκεί όταν χτυπήσει την πόρτα μας, εμείς να ανοίξουμε την αγκαλιά μας και να της δώσουμε μια θέση στην καρδιά μας.

Νοιώθεις πως σε πλακώνει ο ουρανός, πως σε καίει ο ήλιος, σε παγώνει ο αέρας, σε πνίγει η βροχή...

Νοιώθεις μόνος, δεν είσαι αποξενωμένος. Αρχίζεις να κλείνεσαι ερμητικά στον εαυτό σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα να το αλλάξεις αυτό. Πονάς. Κάτι πεθαίνει μέσα σου. Μια διαρκής ανησυχία σε διακατέχει, απογοήτευση...