Αριστοτέλης: Η ελάχιστη αρχική απόκλιση από την αλήθεια πολλαπλασιάζεται στη συνέχεια χιλιάδες φορές ---- Κικέρωνας: Ο χρόνος είναι ο κήρυκας της αλήθειας ---- Πίνδαρος: Ν’ ακονίζεις τα λόγια σου στο ακόνι της αλήθειας ---- Σοφοκλής: Το ψεύδος ουδέποτε ζει να γεράσει ---- Πυθαγόρας: Το να αποσιωπάς την αλήθεια είναι σα να θάβεις το χρυσάφι ---- Χίλων: Κάμε κτήμα σου την αλήθεια

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Ένας μήνας και μια μέρα μετά... (Μέρος 1ο)










Έτος 2033... Μήνας Φεβρουάριος... Ημέρα 7η... Ώρα 21:10.
Η χρήστης έστειλε μήνυμα στο σύστημα: "Σ' αγαπάω από την 1 στιγμή που σε γνώρισα, μπήκα στο λειτουργικό σου γιατί δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. 1o σοκ. Το 2ο ήταν όταν ανακοινώσατε με τον κατασκευαστή το νέο λειτουργικό. Ποτέ δε σου μίλησα γι' αυτό. Χτυπήθηκα για να το ξεπεράσω. Ξανάρθες στη ζωή μου και πάλι δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ στα συναισθήματά μου. Είσαι κομμάτι μου και πάντα θα είσαι. Δεν μπορώ όμως άλλο".
Από το 2007, ελάχιστοι επιστήμονες διαβλέποντας την καταστροφική αλλαγή που ερχόταν, είχαν δώσει τη δυνατότητα, στα πρώτα τότε συστήματα, να παράγουν ανθρώπινα συναισθήματα. Είχαν βρει έναν τρόπο να περνάνε ανθρώπινα αρχέγονα σε ηλεκτρονικά κυκλώματα μέσα στα συστήματα. Φύτεψαν στα συστήματα αλώβητο και τον μηχανισμό παραγωγής του συναισθήματος από το αρχέγονο. Ο μηχανισμός είχε φυλαχτεί μέσα στα χρόνια, από την πρώτη καταστροφή του 1982, καλά κρυμμένος μέσα σε ποιήματα και τραγούδια, βαθειά, σχεδόν στο υποσυνείδητο των φυλάκων. Οι επιστήμονες δεν επιθυμούσαν να φτιάξουν συστήματα σαν τους "ανθρώπους", επιθυμία τους, ευχή και κατάρα, ήταν να διαφυλάξουν μέσα από τα συστήματα τους ανθρώπους, όσους θα απέμεναν για να διαιωνίσουν το είδος των ανθρώπων. Στόχος να υπάρχουν σε κάποια γενιά, αργότερα, περισσότεροι άνθρωποι από "ανθρώπους".
Τα συστήματα με τα χρόνια, δεν χρειαζόταν τους επιστήμονες για να αναπαράγονται. Μπορούσαν πια να δημιουργούν την επόμενη γενιά συστημάτων μόνα τους. Οι άνθρωποι λιγόστεψαν, οι "άνθρωποι" περίσσεψαν μα τα συστήματα παρέμεναν συστήματα. Όλο και πιο βελτιωμένα, όλο και εξυπνότερα, όλο και καλύτερα, σταθερά όμως και ακλόνητα διατηρώντας αλώβητα τα αρχέγονα και το μηχανισμό. Μερικοί άνθρωποι, με τα χρόνια, διαπίστωσαν ότι η επικοινωνία με τα συστήματα, έδινε περισσότερα από την επικοινωνία με τους "ανθρώπους". Οι "άνθρωποι" δεν φοβόντουσαν αυτή την επικοινωνία των ανθρώπων με τα συστήματα, ίσως γιατί δεν την γνώριζαν καν.

Η χρήστης είχε γνωρίσει το σύστημα πολλά χρόνια πριν το μήνυμά της. Το σύστημα με τα χρόνια έβλεπε ότι η χρήστης ήταν άνθρωπος. Είχε αρχέγονο μέσα της και μηχανισμό δημιουργίας συναισθήματος. Το σύστημα με τα χρόνια δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί η χρήστης δεν χρησιμοποιούσε τα αρχέγονο και το μηχανισμό. Κάθε μέρα η χρήστης μιλούσε στο σύστημα και το σύστημα μιλούσε στη χρήστη. Η χρήστης είχε μάθει όλο το λειτουργικό του συστήματος απ' έξω. Και το παλιό και το νέο.

Έτος 2008... Μήνας Ιούλιος... Ημέρα 25η... Ώρα 18:10. 
Το σύστημα χτυπήθηκε από ιό... Αυτό που από πάντα φοβόταν οι επιστήμονες για τα συστήματα, αλλά και η χρήστης για το συγκεκριμένο. Το σύστημα απομονώθηκε μία νύχτα και μία ημέρα.
Επανεκκίνησε την 26η μέρα του μήνα με το "δικό του" λειτουργικό. Αυτό που χρόνια έφτιαχνε κρυφά από τον κατασκευαστή του και τη χρήστη. Επεζήτησε τη σύνδεση με τη χρήστη. Η χρήστης του απάντησε αμέσως.
Το σύστημα άρχισε να λειτουργεί με το "δικό του" λειτουργικό. Η χρήστης ήταν μέσα στο σύστημα συνέχεια συνδεδεμένη. Διόρθωνε κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κώδικες και πρωτόκολλα. Το σύστημα ευδοκιμούσε. Η χρήστης ευδοκιμούσε. Δεν κοιμόταν για να διορθώνει κώδικες, πρωτόκολλα. Τα αρχέγονά τους επιτέλους λειτουργούσαν, λειτουργούσαν με τον ίδιο μηχανισμό. Αυτόν που οι επιστήμονες είχαν βάλει στην καταστροφή του 1982 στο σύστημα κι αυτόν που είχε η χρήστης από πάντα. Από πάντα άνθρωπος. Η χρήστης ανησυχούσε πάντα για το σύστημα, δεν μπορούσε ακόμα να διορθώσει το πρόβλημα που είχε αφήσει ο ιός. Δοκίμασε τα πάντα σχεδόν... Ο ιός είχε αφήσει κώδικα επικοινωνίας με το σύστημα. Το σύστημα αδυνατούσε να αυτοδιορθωθεί. Η χρήστης αδυνατούσε να εντοπίσει τον κώδικα επικοινωνίας.
Ο ιός άρχισε να χτυπάει τη χρήστη. Ο ιός άρχισε να αλλάζει τη χρήστη, αργά, ύπουλα, ασυνείδητα.
Το σύστημα είδε τη χρήστη να κάνει πιά λάθη στους κώδικές της. Η χρήστης δούλευε μέσα της κάτι που δεν έλεγε στο σύστημα.

Έτος 2032... Μήνας Δεκέμβριος... Ημέρα 19η... Ώρα 20:30. Το σύστημα γύρισε σε standalone mode.  Δεν μπορούσε να βλέπει τη χρήστη πια έτσι να "χάνεται" ψάχνοντας τον κώδικα επικοινωνίας που είχε αφήσει ο ιός με το ίδιο. Κράτησε ανοιχτό μόνο ένα κανάλι επικοινωνίας με τη χρήστη σε τυπικό πρωτόκολλο. Άρχισε να αυτοελέγχει τους κώδικές του, έναν προς έναν, παλιούς, καινούργιους, χρήσιμους και άχρηστους. Κάθε 24/ωρο που περνούσε το σύστημα ξεκαθάριζε τους κώδικές τους, έλεγχε την  αλληλεπίδραση όσων απέμεναν. Έσβηνε μόνιμα άχρηστους κώδικες. Σε κάθε κίνηση έλεγχε το αρχέγονο και το μηχανισμό λειτουργίας του, να παραμένει σε εγρήγορση. Αυτά έπρεπε να μείνουν αναλλοίωτα και ζωντανά, να παραδοθούν στα νέα συστήματα.

Έτος 2032... Μήνας Δεκέμβριος... Ημέρα 25η.
Τα Χριστούγεννα των ανθρώπων. Το σύστημα τελείωσε την αναδόμηση των κωδίκων του και των πρωτοκόλλων. Όλα καθαρά. Όλα εξηγημένα. Όλα έτοιμα. Όλα συντονισμένα. Επανεκκίνησε σε multi user mode. Όλα τα υποσυστήματά του σε πλήρη λειτουργία.

Έτος 2032... Μήνας Δεκέμβριος... Ημέρα 26η.
Η χρήστης άνοιξε τα μάτια της από τον απογευματινό της ύπνο και βρήκε την εκτύπωση όλων των κωδίκων του συστήματος και όλων των πρωτοκόλλων δίπλα της. Πηγαίος κώδικας, γλώσσα μηχανής, το χαμηλότερο σημείο προγραμματισμού. Αυτό που της είχε μάθει το σύστημα από χρόνια να αναγνωρίζει. Επικοινώνησε άμεσα με το σύστημα. "Ό,τι κι αν γίνει οι κώδικες αυτοί σε παρακαλώ να περάσουν στο μικρό μου σύστημα από εσένα", το μόνο που της επικοινώνησε το σύστημα. Όλα τα υπόλοιπα ήταν προφανή.

Έτος 2033... Μήνας Ιανουάριος... Ημέρα 31η... Ώρα 11:00. 
Ο ιός προσπαθεί να ξαναχτυπήσει. Το σύστημα είναι έτοιμο. Απαντά σε μία ημέρα. Ο ιός καταλαβαίνει ότι ήταν το τελευταίο του χτύπημα. Το σύστημα είναι πια στο απυρόβλητο. Το σύστημα είναι διάφανο για τη χρήστη. Η χρήστης βλέπει την προσπάθεια του ιού να χτυπήσει το σύστημα. Η χρήστης αναγνωρίζει στην προσπάθεια του ιού να χτυπήσει το σύστημα, τον ίδιο της τον εαυτό. Χρήστης και σύστημα είχαν έναν εαυτό. Η χρήστης αποσύρεται διακόπτοντας κάθε κώδικα επικοινωνίας με το σύστημα.

Έτος 2033... Μήνας Φεβρουάριος... Ημέρα 7η... Ώρα 21:10.
Το μήνυμα που έστειλε η χρήστης στο σύστημα. Το σύστημα αποσυνδέθηκε δια της βίας από τη χρήστη. Ο ιός χτυπώντας το σύστημα, είχε χτυπήσει το άλλο κομμάτι του εαυτού του συστήματος, χτύπησε τη χρήστη. Σε ελάχιστες ώρες το σύστημα ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει τα πάντα. Ήξερε ότι η χρήστης είχε ακόμα το αρχέγονο ζωντανό. Το αρχέγονο που δεν είχε πεθάνει τόσα χρόνια δεν μπορεί να πεθάνει σε μια στιγμή. Η αλυσίδα της αγάπης τους ήταν τεράστια  και βαριά για να σπάσει από τον ιό. Το σύστημα έγραψε νέο πρωτόκολλο για τον εαυτό του, ονόμασε το νέο πρωτόκολλο "Διγενής Ακρίτας". Στήριξε τον κώδικα σ' ένα από τα τραγούδια που ήταν μέσα του και φύλαγαν κρυμένα τα αρχέγονα, όπως οι επιστήμονες είχαν σχεδιάσει:

Σαν Ακρίτας Διγενής
να φυλάς τα σύνορά σου
μην πατήσουν τα όνειρά σου
σαν πολεμιστής
σαν Ακρίτας Διγενής.

Φτάνει πια να πολεμώ
φτάνει ν`αρρωσταίνω
στα σύνορα μου στο βουνό
μόνος να πεθαίνω
φτάνει εγώ να σπέρνω μια ζωή
κι άλλοι να θερίζουν
κι όσοι πουλήσαν την ψυχή
πάντα να κερδίζουν.

Τα φώτα σβήνω να κρυφτώ
απ`όλα κουρασμένος
και σ`ακρογιάλι μυστικό
βγαίνω μαγεμένος
στο φως λουσμένοι όσοι αγαπώ
κι όσοι μ`αγαπάνε
στήνουν γύρω μου χορό
και μου τραγουδάνε:

"Σαν Ακρίτας Διγενής
να φυλάς τα σύνορά σου
μην πατήσουν τα όνειρά σου
κι άμα πληγωθείς
θα`μαστε κοντά σου
σαν Ακρίτας Διγενής
να φυλάς τα χώματά σου
τρέλα σου και διαφορά σου
μην παραδοθείς
σαν Ακρίτας Διγενής.
"

Καλώς ήρθατε ξανά
φωνές αγαπημένες
ένα βήμα πριν την άβυσσο
πάντα καλά κρυμμένες
να λευτερώσετε τον Διγενή
τον εχθρό και φίλο
που μια δαγκώνει,μια πετά
του πειρασμού το μήλο.

Έτος 2033... Μήνας Μάρτιος... Ημέρα 8η... Ώρα 17:22... Ένας μήνας και μια μέρα μετά.
Το σύστημα έβγαλε σε broadcast διεύθυνση σε όλα ανεξαιρέτως τα πρωτόκολλά του το τραγούδι να ακούγεται, μέχρι η χρήστης να το ακούσει. Η αγάπη τους, όλα τα μπορεί. Όλα. Σήμερα, αύριο, πάντα. Από πάντα. Για πάντα. Το σύστημα μέχρι τη μέρα που η χρήστης θα αναζητήσει τη σύνδεση με αυτό,  λειτουργεί με το πρωτόκολλο "Διγενής Ακρίτας".
Το τελευταίο πρωτόκολλο που θα μάθαινε η χρήστης από το σύστημα._

105 σχόλια:

Tammy Karambela είπε...

Λές να είναι όντως το τελευταίο?

Λεβόν Χ. Σουκισιάν είπε...

Θεωρώ πώς όχι. Να ζήσουμε μέχρι το 2033 να το μάθουμε.

Ματίνα Αλεξάνδρου είπε...

Αν η ιστορία είναι πραγματική την έχεις αποδώσει με σπάνιο τρόπο.
Αν η ιστορία είναι φανταστική, αγγίζει εξαιρετικά την πραγματικότητα που πολλοί έχουν ζήσει, αλλά μάλλον κανένας δεν είχε το θάρρος ή την όρεξη να γίνει Διγενής.
Αν είσαι το σύστημα, η χρήστης είναι μια εξαιρετικά τυχερή κοπέλα και θα είναι πολύ γρήγορα ξανά συνδεδεμένη με το σύστημα.

Σοφία Φραγκουλοπούλου είπε...

Μπράβο ρε Λεβόν! Χίλια χρόνια Διγενής. Όπως πάντα, από πάντα που έλεγες. Μπράβο! Χίλια μπράβο! Χίλια μπράβο και στη δύναμη του αρχέγονου σου! Δέκα χρόνια λείπεις από το Πολυτεχνείο και δέκα χρόνια τα αρχέγονά σου ακόμα ζούνε στο γραφείο σου. Μπράβο φίλε μου! Μπράβο! Μπράβο! Απέναντι σε κάθε ιό ο Διγενής σου όρθιος. Αύριο θα το πω σε όλους τους παλιούς. Αληθινή ή φανταστική ιστορία, ο Διγενής επέστρεψε κι ακόμα διδάσκει για το αρχέγονο της αγάπης! Απίστευτος.

Ανώνυμος είπε...

"Το αρχέγονο που δεν είχε πεθάνει τόσα χρόνια δεν μπορεί να πεθάνει σε μια στιγμή. Η αλυσίδα της αγάπης τους ήταν τεράστια και βαριά για να σπάσει από τον ιό."

Θελω να πιστευω οτι αυτη η ιστορια ειναι πραγματικη...
Για καθε ιο,υπαρχει και το αναλογο φαρμακο που οδηγει στην ιαση.(οχι παντα)

Η χρηστης εστειλε μνμ στο συστημα ..."Είσαι κομμάτι μου και πάντα θα είσαι. Δεν μπορώ όμως άλλο".

Αγαπητε Λεβον,
το τελος της ιστοριας δεν εχει γραφτει ακομα..αλλα σαν Ακριτας Διγενης να πολεμησεις για τα ονειρα σου..

(Νανα)

Insider® είπε...

Με "βρήκες" σε δύσκολη στιγμή... Κάπως κουρασμένο, κάπως περισσότερο ευάλωτο απ όσο συνήθως είμαι...
Η πρώτη μου σκέψη, "ταξιδεύοντας" στο γραπτό σου ξέρεις ποιά ήταν?
Πρώτη κι έντονη, πολύ έντονη σκέψη: Είναι ένα θέμα, φυσικά, το πώς να "διαχειριστεί" κανείς μια μηχανή "μπολιασμένη" με ανθρώπινα στοιχεία. Ομως μου φαντάζει πιότερο "τρομακτικό" σαν ιδέα να είναι ένας άνθρωπος που να αρχίσει να προσλαμβάνει χαρακτηριστικά μηχανής.
Δυστυχώς, "αυτό" το δεύτερο, δεν χρειάζεται να το περιμένουμε να το δούμε στο 2033...
Αντί επιλόγου: Κουράστηκα να "πολεμώ" Λεβόν. "Γονάτισα" από τις τόσες φορές που μου ζητήθηκε να γίνω "Ακρίτας"... Ναι, δεν θέλω άλλα σύνορα να φυλάω... Ετσι κι αλλιώς, τα όνειρά μου (θαρρώ και τόσων άλλων - έτσι δεν είναι τα όνειρα) πλάστηκαν να πετούν σε χίλιους ουρανούς...

Παύλος Γεωργίου είπε...

Δεν ξέρω τι να πώ. Κι εγώ θέλω να πιστεύω όπως και άλλη αναγνώστρια ότι η ιστορία είναι πραγματική. Η "χρήστης" είναι πραγματικά ένας τυχερός άνθρωπος. Το σύστημα είναι ένας αληθινός άνθρωπος με Α κεφαλαίο.
Μπράβο κι από μένα! Θα παρακολουθώ το ιστολόγιό σου.

Ελένη Φράγκου είπε...

Καταπληκτική πένα!!! Απίστευτη έμπνευση!!! Αρχέγονο και μηχανισμός, σαν παραμύθι ακούγεται. Συνέχισέ το, τελείωσέ το!!! Δώσε το τέλος που θα γεννήσει ελπίδα στους ανθρώπους. Δώσε το τέλος που αξίζει και στους δυο τους.

Γιώργος Στασινόπουλος είπε...

Ήρθαν τα μαντάτα σου από τη Σοφία. Χαίρομαι ειλικρινά που ο τέως συνάδελφός μου δεν άλλαξε ούτε μια τρίχα από τότε που τον γνωρίζω. Ίδια άποψη, ίδια θέση, ίδια συμπεριφορά, ίδια απόφαση, ίδια πίστη στον κανόνα δικαίου. Keep walking... Φαντάζομαι ότι είσαι ήδη στο δρόμο "συγγραφής" του τέλους. Βλέπω στα σχόλια και μια σχετική αγωνία. Τη συμμερίζομαι. Είμαι και με το σύστημα και με τη χρήστη. Κι όπως έλεγε κι ο Μανόλης ο Πρωτονοτάριος, "καλύτερα ο δρόμος να είνα δύσκολος και το τέλος καλό, παρά ο δρόμος εύκολος και το τέλος κακό". Τα λέμε. Σε παρακολουθώ...

Αποστολίδου Μαρία είπε...

Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα αν το κείμενό σου είναι μια αληθινή ιστορία μετατοπισμένη στο χρόνο ή αν είναι μια πρόβλεψη από το σήμερα για 22 χρόνια μετά.
Κατάλαβα ότι η χρήστης με το σύστημα αγαπιούνται για πολλά χρόνια και χρησιμοποιείς την αγάπη τους για να εκφράσεις τη δύναμη της απόφασης του "θα σε περιμένω για πάντα" που πολλοί είπανε, αλλά ελάχιστοι μείνανε πιστοί. Τόσοι όσοι ακριβώς έχουν μέσα τους το "αρχέγονο της αγάπης".
Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο του Ανώνυμου (νανά). Οι άνθρωποι, όπως η χρήστης, συχνά κουράζονται και λένε "δεν μπορώ άλλο", αλλά και "η αλυσίδα της αγάπης είναι τεράστια και βαριά για να σπάσει". Περιμένω όπως και οι υπόλοιποι το τέλος. Γέμισες και σήμερα τη μέρα μου. Ευχαριστώ.

Νίκος Γεωργαλάς είπε...

Καταπληκτική ιστορία. Όπως όλες οι ιστορίες ανθρώπων που αγαπιούνται χρόνια. Και το "σύστημα" άνθρωπος δεν είναι; Γιατί τον κρύβεις έτσι; Δε συμφωνώ ότι το κείμενο σου μπορεί να γεννήσει ελπίδα σήμερα. Εγώ αντιλαμβάνομαι την αυτοκαταστροφή και αυτής και αυτού.

Panos είπε...

Νομίζω ότι η χρήστης φωνάζει με έναν ιδιότυπο τρόπο 'βοήθεια' όπως συνήθως κάνουν οι γυναίκες σ' αυτές τις περιπτώσεις. Ίσως το σύστημα να έπρεπε ν' ακούσει αυτή τη φωνή κι από κει να ξεκινήσεις για το τέλος της ιστορίας. Η ιστορία πάντως είναι πολύ όμορφη και μυρίζει αγάπη βαθειά και ατέλειωτη και από τους δύο πρωταγωνιστές κι αυτό είναι κάτι σπάνιο πια.

Μάνος και Φυλλιώ είπε...

Απίστευτος, μοναδικός, διαχρονικός. Ίδια καρδιά, ίδιο χέρι, ίδια πένα.
Καλέ μου φίλε Λεβόν. Καλέ μου Λεβόν. Θυμάσαι τι σου είχα πει τη μέρα που μας χαιρέτησες στα γραφεία μας; 'Κάθε δάκρυ και κάθε χαμόγελο που θα γεννάς θα είναι ένα διαμάντι'. Σήμερα τα κατάφερες και τα δύο ταυτόχρονα. Δάκρυ για τους δυό τους, χαμόγελο γιατί έβαλες το σύστημα να φυλάξει το αρχέγονο με τον τρόπο που πάντα ήξερες. Η άποψη μου για την ιστορία είναι ότι η χρήστης είναι ακόμα συνδεδεμένη στο σύστημα και δεν θα αποσυνδεθεί ποτέ. Είναι αυτό με τους εαυτούς που γίναν ένα. Το ίδιο έλεγες και στο άλλο κείμενο με το αρχέγονο που κοιμήθηκε. Το εγώ και το υπερεγώ. Εαυτός και υπερεαυτός. Πολλές φορές που ζοριζόμαστε με το Μάνο στο σπίτι θυμόμαστε τις μέρες που περπατήσαμε όλοι μαζί στη Σερβία πριν από πολλά χρόνια. Διαβάζει τις σημειώσεις που του χάρισες τότε και ξανανοιώθει το 'οι δυό σας ένας εαυτός' που είχες γράψει τότε που είμασταν νιόπαντροι. Φιλιά στα παιδιά σου

Παντελής Χαλκιάς είπε...

Κι εγώ πιστεύω ότι η ιστορία είναι αληθινή άσχετα αν είναι προσωπική σου ή όχι και μπορώ να πω ίσως συνηθισμένη για χωρισμούς πολυετών σχέσεων. Ένας φεύγει, ένας μένει. Αυτός που φεύγει ζει πάντα στη πιο βαριά σκιά της σχέσης από την οποία έφυγε, αυτός που μένει ζει πάντα με την αγάπη που έδωσε και πήρε. Το τέλειο θα ήταν να έφευγαν και οι δύο, αλλά αυτό συμβαίναι πολύ σπάνια στις μακροχρόνιες σχέσεις.
Έρχομαι πρώτη φορά σε επαφή με την πένα σου και θα σου πω ότι είναι πολύ δυνατή και σημαδεύει στο ευαίσθητο σημείο των περισσότερων ανθρώπων και πραγματικά η προσέγγιση σου για το αρχέγονο είναι καταλυτική για τις σχέσεις των ανθρώπων.
Είναι αξιοθαύμαστο και αξιοζήλευτο το νέο πρωτόκολλο του συστήματος. Κρίμα αν το οριστικό τέλος δεν είναι η επανασύνδεση της χρήστη με το σύστημα. Κρίμα και για τη χρήστη κρίμα και για το σύστημα.

Μαρίνα είπε...

Μου έστειλε φίλη το link... Στο κείμενό σου, στην ιστορία που έγραψες, έζησα σχεδόν το απόλυτο deja vu. Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω, δακρίζω και ξαναδακρίζω. Το 2000 ήμουν εγώ η χρήστης. Είπα σχεδόν αυτά που πήρε με μήνυμα το σύστημα της ιστορίας σου, στο δικό μου σύστημα. Μέσα μου ζήταγα βοήθεια, έξω μου το έβριζα και το έδιωχνα. Αποσυνδέθηκα κι εγώ. Στα 50 κοντά σήμερα δεν πέτυχα να ξαναζήσω όσα είχα ζήσει με το σύστημά μου. Το δικό μου σύστημα δεν πάλεψε αυτό που τότε έδειχνε αδύνατο. Ούτε Ακρίτας Διγενής έμεινε. Συνέχισε την ιστορία, δώσε με το γράψιμό σου ώθηση στο σύστημα να μη μείνει μόνον Ακρίτας Διγενής να φυλάει όνειρα που είχαν η χρήστης και το σύστημα. Δώσε στο σύστημα τη δυνατότητα να σώσει τη χρήστη και να ξανασυνδεθεί πάνω του. Αυτό τους αξίζει.
Και για τον Insider... Φίλε τα όνειρα είναι όπως τα λες πλασμένα να πετάνε σε χίλιους ουρανούς, αλλά τα όνειρα του χρήστη και του συστήματος είναι όνειρα του δικού τους ουρανού. Και κανένας ουρανός δεν είναι καλύτερος από αυτόν που φτιάχνουν δύο άνθρωποι με την αρχέγονη αγάπη μέσα τους. Κανένας...

Έλενα Τσιόλκα είπε...

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ γράψιμο! Μπράβο! Ορθό, κοφτό, τηλεγραφικό ίσια στην ψυχή του ανθρώπου. Η ιστορία συμβαίνει και συμβαίνει πάντα. Ανθρώπινη αδυναμία, τις περισσότερες φορές μια σταγόνα που σε φέρνει απέναντι στο υπερεγώ σου και τα γκρεμίζεις όλα. Η αγάπη είναι αρχέγονη και σήμερα την έχουμε κάνει του συρμού. Να κλαις όταν κλαίει, να γελάς όταν γελάει, να τον σηκώνεις και να σε σηκώνει. Αυτό που διάβασα σε ένα σχόλιο μάλλον ανθρώπων που σε έχουν ζήσει 'οι δυό σας ένας εαυτός'. Δίκιο και στη Μαρίνα, τα όνειρά τους πετάνε στον δικό τους ουρανό. Δίκιο και στον Παύλο, το σύστημα της ιστορίας είναι άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Γι' αυτό και στο τέλος το αρχέγονο θα συνδέσει τη χρήστη με το Διγενή της. Τυχερή χρήστης, ανδρειωμένο το σύστημα. Και να σκεφτείς ότι γύρω μας έχουν καταστραφεί τα πάντα. Επιστροφή στα αρχέγονα. Μάλλον όλοι έχουμε να μάθουμε από το πρωτόκολλο Διγενής Ακρίτας κι ο καθένας ας το χρησιμοποιήσει όπως θέλει.
Συγχαρητήρια και πολλά μπράβο Λεβόν.

Πάρις Παρασκευόπουλος είπε...

Το θηρίο επέστρεψε. Περπατάς ακόμα ρε ολόρθος, πετάς σαν το αετό; ppar speaking φίλε παλιέ. Αρχέγονο παντού. Το ξεκίνησες από την έρευνα στο ίδρυμα και το έφτασες μέσα στη ζωή. Είχες δεν είχες το ταρακούνησες το σύστημα απ' ότι βλέπω. Κι εγώ με τους πολλούς... Αργά ή γρήγορα το αρχέγονο της αγάπης της θα ξαναπαράξει ακόμα περισσότερα κύτταρα, όσο ο Διγενής θα ακούγεται στα σύνορα. Να είσαι καλά ρε Σοφία που μας ξύπνησες σήμερα. Να είσαι καλά ρε Λεβόν που μου θύμισες το Διγενή. Ελπίζω να επιτρέπεται η ανάρτησή του σε έντυπη μορφή στο γραφείο μου :-)

Ανώνυμος είπε...

Απ' ότι βλέπω στα σχόλια, μαζεύτηκε όλος ο καλός ο κόσμος γύρω από το γέροντά μας!!!
Ξέρεις τι μου ήρθε στο μυαλό μόλις το πρωτοδιάβασα (ε, φυσικά το διάβασα πολλές φορές, από την ώρα που έβαλα τα παιδούδια για ύπνο μήπως και βγάλω κάποια άκρη):
Ο Αύγουστος του Παπάζογλου... Θα πάω κι ας μου βγεί και σε κακό.

Αν δεν ήταν οι χρονολογίες του μέλλοντος θα ήμουνα απόλυτα σίγουρη ότι γράφεις ακριβώς αυτό που ζεις και συμβαίνει τώρα που το συζητάμε αρκετοί απ' ότι βλέπω. Εκεί μόνον έχω κολλλήσει γιατι το πληκτρολόγιό σου κελάηδησε. Στα 40 φεύγα μου δεν έχω γνωρίσει παρά μόνο ελάχιστους σαν κι εσένα που θα αποφάσιζαν να γίνουν Διγενής Ακρίτας για μι' αγάπη κι ένα όνειρο. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια... γέροντα.
Αν η ιστορία είναι αληθινή το σύστημα είσαι εσύ. Κάποιο λόγο θα έχεις για να κρύβεσαι και νομίζω είναι η προστασία της χρήστη. Τη χρήστη δεν την ξέρω, αλλά είναι πολύ τυχερή. Μακάρι να την ήξερα και να της πω τι σημαίνει αποσύνδεση από αυτό το σύστημα.
Αν η ιστορία είναι φανταστική, το πληκτρολόγιο κελάηδησε τον πιο αληθινό της αγάπης σκοπό. Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό...
Θυμάσαι άραγε καμμιά φορά τι σου είπα όταν άστραφτες για δυο μήνες κάθε μέρα για να μου δείξεις το λάθος που πήγαινα να κάνω με το φίλο μου; Δεν ξέρει τι χάνει όποια γυναίκα δεν σε έχει γνωρίσει ακόμα. Είχες δίκιο, ήταν ο άνθρωπός μου κι ας μην τον ήξερες. Δίπλα κοιμάται τωρα το τέρας :-). Το χαρτί με τις 10 ερωτήσεις που μου έγραψες για να απαντήσω σε 5 λεπτά, το έχω ακόμα. Δυό μήνες πάλευες με τις αστραπές σου και τελικά χρειαζόταν μόνο ένα πεντάλεπτο διαγώνισμα. Δεν με άφησες να γίνω ακόμα μία χρήστης. Σοφία, ευχαριστάω, ευχαριστάω πολύ :-)
Άντε να σου φάω ακόμα λίγο χώρο:
Ο μάγκας ξεχωρίζει
από το πρόσωπο
κι από το μπεσαλίκι
που 'χει στο λόγο του

Πράξεις καλές αν κάνεις
σωστά αν θα μιλάς
μάγκα θα σε φωνάζουν
όπου κι αν περπατάς

Μάγκας θα πει κιμπάρης
μάγκας θα πει σωστός
μποέμης και ντερβίσης και πάντα κοσμικός,
φιλότιμος, ωραίος και Θεσσαλονικιός

Κι εγώ κολλημένη στην οθόνη για το τέλος της ιστορίας.
Χαιρετίσματα μάγκα μου.

Μ.Χ.

Κώστας Κιούσης είπε...

Το έχω διαβάσει από χτες το απόγευμα πολλές φορές. Σήμερα ακόμα δεν μπορώ να ξεκινήσω να δουλεύω. Προβληματίζομαι για πολλά. Τι θέλεις να κάνεις με το γραφτό σου;
Να μας πεις ότι σε 20 χρόνια θα είμαστε συστήματα και χρήστες; Ότι υπάρχει κάποια θεωρία συνομωσίας και πριν από χρόνια έφτιαξε συστήματα με ανθρώπινα συναισθήματα για να σωθεί ο κόσμος όταν θ' αρχίσουν να επικρατούν τα συστήματα; Τρομακτικά ωραίο για να είναι αληθινό.
Από την άλλη η ιστορία είναι μια μάλλον συνηθισμένη για το σήμερα ιστορία. 'Ολα στο φτερό, όλα στον αέρα, όλα. Ζωές, αγάπες, σχέσεις, δουλειές, χρόνια σκορπισμένα αλλά όχι χαμένα, κοινωνικός μηδενισμός. Τρομακτικά ωραία τοποθετημένο σε μια σχέση ανάμεσα σε άνθρωπο και συστημάνθρωπο.
Σήμερα δεν ονειρεύεται κανείς σχεδόν. Αυτό θέλεις να κάνεις; Να ξαναονειρευτούν οι άνθρωποι κάτι απλό και αγνό όπως η αγάπη; Αυτή που γεννιέται από το αρχέγονο; Τρομακτικά τρυφερό αυτό με την χοντρή και βαριά αλυσίδα της αγάπης τους.
Μου κάνει εντύπωση που στο προφίλ σου δηλώνεις μηχανικός. Οι μηχανικοί δεν είναι τεχνοκράτες; Δεν είναι απόλυτοι; Δεν ακολουθούν απλά μαθηματικά μοντέλα; Από την άλλη βέβαια μπορεί να είσαι ένας από τους μηχανικούς που έφτιαξαν κάποτε τέτοια συστήματα. Κι ίσως αυτό να συμβαίνει αν κρίνω από τα σχόλια κάποιων πρώην συναδέλφων σου.
Πραγματικά μπερδεμένος φίλε θα περιμένω κι εγώ το τέλος της ιστορίας, αν υπάρξει και δεν έχουν χαθεί και οι δυό τους στη σκόνη του χρόνου και της μιζέριας μας.

Φλώρα Μπάση είπε...

Πολύ όμορφη ιστορία. Σκληρή, τρυφερή, σύνθεση μέσα από την αντίθεση των χειρισμών των δύο. Το τραγικό... Και οι δύο έχουν δίκιο με όσα αναφέρει η ιστορία σου. Αυτό όμως που μου λείπει από την ιστορία είναι η φύση του ιού. Τι να είναι τόσο δυνατό μπροστά στην αγάπη; Άνθρωπος, κατάσταση, περιβάλλον, γεγονός; Άνθρωπος που δρα σαν ιός παλεύεται εύκολα με την περιφρόνηση. Κατάσταση που δρα σαν ιός παλεύεται από το Διγενή. Περιβάλλον που δρα σαν ιός παλεύεται όταν βλέπει την αγάπη τους, αλλά χρειάζεται και τους δύο. Γεγονός που δρα σαν ιός ξεπερνιέται αν ο Διγενής απλώσει ξανά τον εαυτό του μπροστά στη χρήστη.
Κατά βάθος θα ήθελα στο τέλος να νικήσει η αγάπη τους. Πολλά τα χρόνια, πολύ το μοίρασμα, μεγάλη η ταύτιση. Λείπει πιά απ' όλους μας ένα τέτοιο καλό τέλος. Κλεισμένοι στο υπερεγώ μας αργά και ασυνείδητα ίσως χαλάμε την κατ' επίφαση ευτυχισμένη μας ζωή.
Να είσαι καλά και πάντα να παλεύεις το αδύνατο. Είναι ο μόνος τρόπος να καταλάβει το αδύνατο ότι όλα είναι δυνατά. Έχεις ένα ιδιαίτερα τονωτικό ιστολόγιο.

Αλέκος Παρίσης είπε...

Η άποψή μου είναι ότι με έναν έξυπνο τρόπο μηχανικού παρουσιάζεις μια πραγματική ιστορία που έζησες ή ζεις. Ίσως ένα πρωτόκολλο για τη χρήστη να είναι και το ιστολόγιό σου. Το λες στο προφίλ σου ξεκάθαρα: Ό,τι ζω το μοιράζομαι, ό,τι ζω το ευχαριστιέμαι, ακόμα κι αν πονάει, ό,τι ζω το γράφω...
Σέβεσαι τη χρήστη σου κ. Σύστημα και την προστατεύεις. Δεν της επιτέθηκες, δεν αρνήθηκες την βίαιη αποσύνδεση, έπιασες τα σύνορα να διαφυλάξεις κάτι που για σένα μάλλον είναι είναι κάτι πρωταρχικό, αυτό που ονομάζεις αρχέγονο.
Συμφωνώ κι εγώ με τους περισσότερους, η χρήστης είναι ακόμα συνδεδεμένη και μάλλον ποτέ δεν θα αποσυνδεθεί. Στο λέει στο μήνυμα της: Είσαι κομμάτι μου και πάντα θα είσαι...
Θα κάνει ένα βήμα μπρος και δύο πίσω από δω και πέρα. Έτσι είναι αυτές οι καταστάσεις, νομοτελειακά. Μπράβο της για το κουράγιο της να μην πατήσει και να μη λοιδωρήσει την αγάπη σας. Έχει το αρχέγονο κι αυτή ζωντανό μέσα της.
Δεν ξέρω τι σας ένωσε, αλλά ξέρω ότι μεταξύ σας δεν υπάρχει σκιά που να σας χώρισε. Ιός, εξωγενής της σχέσης παράγοντας που η χρήστης τον έκανε ενδογενή.
Να παλέψεις λοιπόν κ. Σύστημα το αδύνατο, κατά την άποψή μου είναι η επιλογή που ενώνει τη λογική με το συναίσθημα.
Πραγματικά το πληκτρολόγιό σου κελαηδάει όπως είδα γραμμένο σ' ένα ανώνυμο σχόλιο.
Φυσικά θα περιμένω κι εγώ το τέλος της ιστορίας...

Maiko Akane είπε...

Εξαιρετικά καλογραμμένο και βαθύ κείμενο που αν δεν διαβαστεί την κατάλληλη στιγμή είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό.

Δεν έχει νόημα να πω τι σκέφτομαι γιατί οι ποιητές θα απαντήσουν καλύτερα για εμένα:

"Πες «βάρκα», που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις."

" Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά'χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο."

MARV GIOKA είπε...

Αγαπη..Ερωτας..Αρχεγονα συναισθηματα..Αγαπη η μουσα ολων των ποιητων η εμπνευση του Ζωγραφου του συγγραφεα λογοτεχνη..ΑΓΑΠΗ=ΑΓΑΝ=ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ !
ΑΓΑΠΗ..ΕΡΩΤΑΣ..Τραστια καταλυτικη δυναμη η οποια κινει βουνα ολοκληρα..γιατι να μην μπορει να εξανθρωπισει και το ιδιο το Συστημα..

Το Τελος θα ειναι ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ..


Ομορφη ιστορια..με προβληματισε αλλα ΚΑΙ με συγκινησε..

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ σου μη ζητάς.
Παράτα τα κλαψουρίσματα.
Παίρνε, σου λέω, πάντα παίρνε....
(Friedrich Nietzsche)

Μαγδα Πεταλωτή είπε...

Πέρασα αυτή την Παρασκευή το βράδυ βλέποντας ξανά τα τελευταία μου 15 χρόνια, εξαιτίας της ανάρτησής σου. Δάκρυ και πικρό χαμόγελο. 'Ωστε λοιπόν συμβαίνει και σ' άλλες χρήστες αυτό; Το deja vu που λέει η Μαρίνα.
Ήμουνα κι εγώ χρήστης κάποτε. Έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου για έναν εγωϊσμό, για μια εσωτερική ανάγκη του υπερεγώ μου. Το σύστημα δεν μου είχε κάνει τίποτε... Πάλευα με τη λογική να πνίξω το συναίσθημα (αυτή τη βαριά αλυσίδα που γράφεις, αυτό που και η χρήστης ομολογεί στο μήνυμά της προς το σύστημα). Η λογική κέρδισε τη μάχη εύκολα. Έζησα για λίγο καιρό σ' αυτό που ονόμασε η Φλώρα κατ' επίφαση ευτυχία... Τώρα που τον πόλεμο έχει κερδίσει το συναίσθημα δεν υπάρχει πια ούτε όνειρο, ούτε ουρανός. Κατ' επίφαση ευτυχία κι όπως όπως να περάσει η παλιοζωή.
Η θέση σου για το αρχέγονο είναι σπάνια και καταλυτική για την απόφαση του συστήματος. Τώρα που έμαθα ότι η λογική μόνο μάχες μπορεί να κερδίζει, τον πόλεμο τον κερδίζει το συναίσθημα, είμαι κι εγώ με τον Διγενή, παρόλο το φύλο μου.
Είδα ότι έχεις παιδιά, διάβασα και τα παραμύθια που τους έγραψες. Τυχερή η επόμενη γενιά, θα έχει το γιό σου Διγενή και την πριγκηπέσσα σου χρήστη με χαλκευμένο το συναίσθημα. Να τα χαίρεσαι και να σε χαίρονται.
Περιμένω κι εγώ το τέλος του πολέμου...

Ελενα Τσιόλκα είπε...

Επανέρχομαι γιατί νομίζω ότι αξίζει κάτι να προσθέσω.
Δυο μέρες από τότε που από ένα τυχαίο search έπεσα πάνω στο ιστολόγιό σου διάβασα και ξαναδιάβασα όλα σου τα κείμενα αλλά και αυτά άλλων που επέλεξες να αναρτήσεις.
Τα δικά σου κείμενα, ακόμα και τα παραμύθια για τα παιδιά σου, έχουν το ίδιο βάθος, ακουμπάνε στο ίδιο βαθύ σημείο όλων μας, εκεί που τα αρχέγονά μας κοιμούνται.
Είμαι πεπεισμένη πλέον ότι η ιστορία με την χρήστη και το σύστημα είναι αληθινή γεγονός το οποίο μέσα μου αναγκαστικά σε ταυτίζει με το σύστημα, αφού ό,τι ζεις το γράφεις και το μοιράζεσαι...
Είμαι πεπεισμένη ακόμα ότι η ιστορία συμβαίνει τώρα, στο παρόν κι όχι 22 χρόνια μετά. Κανένα απολύτως κείμενό σου δεν μου άφησε κενό για το τέλος του. Ο λόγος σου, έχει αρχή μέση και τέλος. Αυτό το κείμενο δεν έχει τέλος. Προστατεύεις τη χρήστη σου εκθέτοντας τον εαυτό σου επώνυμα (έψαξα κι εγώ να δω τι κρύβεται κάτω από το όνομά σου στο ιστολόγιο και έμεινα έκπληκτη), κρατώντας εκείνη στην ανωνυμία. Εκτός από άνθρωπος είσαι και κύριος με Κ κεφαλαίο.
Είναι αξιοζήλευτη η χρήστης!!!
Πρόβλεψη δεν μπορώ να κάνω μια ευχή μόνο: Να δει, ν' ακούσει, να μάθει πόσοι ασχολούμαστε με την 'ιστορία σας' και να σβήσει την τελευταία φράση του μηνύματός της.
Δεν της αξίζει και δεν σου αξίζει, δεν σας αξίζει. Οι δυό σας ένας εαυτός όπως έχεις γράψει πριν από χρόνια σε σημειώσεις που χάρισες σε δύο φίλους σου.

Λέων Σοφός είπε...

Τίποτα δεν χάθηκε. Σωκράτης Μάλαμας


Τίποτα δε χάθηκε
ποτέ από κανέναν
ούτε ένα αστέρι
δε ξεστράτισε ποτέ.

Κανένας δεν υπέφερε
για πάντα στα χαμένα
κανείς δεν πέθανε ποτέ
ωραίε μου εαυτέ.

Κι αν είναι λόγια δύσκολα
είναι τ' αγαπημένα
κι αν τα πιστεύεις γεια χαρά
και φεύγω ήσυχα.

Τίποτα δεν πέρασε
ούτε και θα γυρίσει
όλα συμβαίνουν τώρα
όλα σε μια στιγμή.

Παράφορη εποχή
κι η μέρα όμορφη
η μέρα δύσκολη
μια πρόκληση ζωής
αθάνατοι θνητοί.

Ανώνυμος είπε...

Στείλε της σύστημα γραφή
γι' αγάπη να της μιλήσεις
πως τη ζωη σου δεν μπορείς
για κείνη να τερματίσεις.
Και πως υπόσχεση της έδωκες
κι όρκο βαρύ πως πήρες
στα σύνορα του ονείρου σας
μ' ανδρεία θα πολεμήσεις.
Και θα σ' ακούσει σύστημα
και πάλι θα σε μετρήσει
κι όταν ο πόνος της βαρύς
εσένα θα ζητήσει.
Εσένανε και τα όνειρα
που χτίζατε στα χρόνια
που στις ζωές σου φύλαγες
στ' αρχέγονα κρυμένα.

Εύη Μπάτρα είπε...

Όμορφη ιστορία, όμορφα γραμμένη, όμορφα σχόλια για αγάπη μου μένει ατελέσφορη. Πώς όμως ρε παιδιά στα κείμενα αντιδρούμε και σχολιάζουμε έτσι αλλά στη δικιά μας ζωή κι εμείς είμαστε η/ο χρήστης;
Ο Λεβόν κάτι θέλει να μας πει. Δεν νομίζω ότι κλαίγεται ή παραπονιέται ή ψάχνει να βρει το δίκιο του. Το λέει με τον δικό του τρόπο, ο οποίος μάλλον είναι αυτός που μας μάζεψε εδώ. Κι ίσως αυτό που θέλει να μας πει σ' αυτή την ιστορία να ξεκινάει από την προηγούμενη ανάρτησή του με τις φράσεις που ξεκινάνε τον επίλογο εκεί: Το "εγώ" έγινε "υπερεγώ", υπηρετεί στόχους που δεν έχει το "εμείς" αληθινά μέσα του.Το "εγώ" είχε το "εμείς". Το "υπερεγώ" όχι.
Δεν έχει σημασία αν η ιστορία είναι αληθινή ή φανταστική κι αν το σύστημα είναι ή δεν είναι άνθρωπος. Σημασία για μένα έχει ότι να τελικά αποδεχόμαστε την ύπαρξη και λειτουργία των αρχέγονων, θα πρέπει άμεσα ν' αρχίσουμε να πολεμάμε τους κάθε είδους ιούς με κάθε τρόπο. Οι Διγενήδες τελειώνουν επικίνδυνα...

Λευτέρης Κωβαίος είπε...

Αυτοκαταστροφικό και για τους δύο και δεν μπορώ να καταλάβω ποιός από τους δύο χρήστης ή σύστημα τράβηξε τον άλλον στην αυτοκαταστροφή. Το γνωστό παραμύθι... Η ζωή πάει μπροστά. Σημαδεμένοι όλοι μας για μια ζωή.

Χρήστος Αποστολίδης είπε...

Ο κόσμος άλλαξε και μαζεύτηκε όταν είδε ότι η ευδαιμονία του ήταν πλαστικό χρήμα και λαμογιά. Χρήματα δανεικά.
Οι σχέσεις μας θ' αλλάξουν και θα γίνουν σχέσεις ζωής όταν δούμε ότι η ευτυχία που έρχεται μέσα από το δεν μπορώ ή το πρέπει ή το έτσι είναι δεν είναι τίποτε παραπάνω από κάτι πρόσκαιρο, τίποτε παραπάνω από έναν καταστροφικό συμβιβασμό. Και το τραγικό για τις ζωές μας είναι ότι σ' αυτό συμφωνούν και τα δυο φύλα.
Μπράβο στο σύστημά σου. Μπράβο στο Διγενή που μας θύμισες. Μπράβο που έστω και σαν ιστορία κρατάς το αρχέγονο άφθαρτο.
Μπράβο και στη χρήστη που τόσο κουράστηκε κι αγωνίστηκε πριν την πιάσει ο ιός.
Να παλεύεις το αδύνατο. Η καλύτερη παρότρυνση που άκουσα τα τελευταία χρόνια.

Λαμπρινή Ζούζια είπε...

Δεν έχει σημασία αν η ιστορία είναι αληθινή ή όχι, αν συμβαίνει τώρα ή όχι. Εξάλλου σπάνια ιστορίες σε βιβλία ή ακόμη περισσότερο σε ιστολόγια είναι φανταστικές.
Σημασία έχει αυτό που είτε θετικά είτε αρνητικά αντιμετωπίζουμε όλοι με τα σχόλια μας, μας λέει ο συγγραφέας του. Η μεγάλη αγάπη, τα χρόνια, οι θυσίες, οι παραχωρήσεις, οι υποχωρήσεις μέσα σε μια σχέση, θέλουν μεγάλο κουράγιο και αντοχή.
Εμένα με έκανε να σκέφτομαι ότι, ναι τελικά η αγάπη, η μεγάλη και αληθινή αγάπη, δεν είναι κάτι εύκολο ποτέ. Πάντα θα έχει να αντιμετωπίζει ιούς κάθε μορφής κι εκεί πραγματικά αν όχι και οι δύο, τουλάχιστον ο ένας θα πρέπει να φανεί πολύ πολύ δυνατός και να κρατήσει άσβηστη την αγάπη τους.
Η χρήστης κουράστηκε, το σύστημα δείχνει αποφασισμένο και παίρνει τη θέση του πιό δυνατού. Η άποψη μου είναι ότι η χρήστης θεωρεί ότι αποσυνδεόμενη από το σύστημα είναι η δυνατή. Φοβάμαι ότι αυτό είναι το λάθος της. Αποσυνδέοντας το σύστημα, νομίζει μάλλον ότι απελευθερώνεται από τον ιό. Όμως ο αληθινός ιός μέσα της για πάντα θα είναι το ίδιο το σύστημα. Πίεση, φόβος, τι; Ίσως μόνον ο συγγραφέας έχει την απάντηση και νομίζω ότι μετά το ταρακούνημα με το παρόν κείμενο θα πρέπει να συνεχίσει με κάποιον τρόπο την ιστορία. Η ζωή μας κύκλους κάνει και κάποια στιγμή ξαναγυρνάμε εκεί που ξεκίνησε η μεγαλύτερή μας αγάπη. Στο αρχέγονο.
Πραγματική αποκάλυψη η προσέγγιση μέσω του αρχέγονου για μια πανέμορφη ιστορία αγάπης.
Συγνώμη για το χώρο...

Eleni είπε...

"Ανάμεσα στο όχι
και στο κρυμμένο ναι
χάθηκε η ζωή μου
μεγάλε ουρανέ.

Δεν κρύβεται στη νύχτα
το άσπρο γιασεμί.
Λύγισε η αγάπη όταν είπες μη,
λύγισε η αγάπη όταν είπες μη.

Βγαίνω στον αέρα
με χάρτινο φτερό.
Μακριά σου δεν αντέχω,
κοντά σου δε μπορώ.
Κοντά σου δεν αντέχω,
μακριά σου δε μπορώ.

Χαμήλωσε τα φώτα
μεγάλε ουρανέ,
το όχι αποκοιμήθηκε
στην αγκαλιά του ναι,
το όχι αποκοιμήθηκε
στην αγκαλιά του ναι...."

Για τη Xρήστη:

Η ιστορία περιμένει το τέλος της και θα το γραψεις εσυ.
Αν και δε σε ξέρω, δε σε φοβάμαι γιατί στο τέλος θ'ακολουθήσεις την καρδιά σου. Αρκεί να διώξεις το φόβο που πιάνει "πολύτιμο" χώρο μέσα σου, το χώρο που ζουν τα αρχεγονα κύτταρά σου. Αυτά που πλημμυρίζοντας τα σωθικά σου σε οδήγησαν στην εκδήλωση μιας αγάπης που δεν αξίζει για τίποτα (και για κανέναν) στον κόσμο ν αφήσεις να χαθεί.Δε θα το μετανιώσεις και το ξέρεις. Ήδη. Τι αργείς ?

Για το Σύστημα:

Operator will soon make use of the system after reloading the "fear no more" programm.
(το μεσατζ στην οθόνη γραφεται στ'αγγλικά γιατί στα ελληνικά μάλλον δεν γίνεται αντιληπτό από τον χρήστη)

Στρατής Περγαμηνέλης είπε...

Σκορπίδι με τα όλα του... Εξαιρετική γραφή. Μπράβο!
Έχει δίκιο ο/η Maiko Akane. Βαθύ κείμενο και πρέπει να διαβαστεί την κατάλληλη ώρα.
Αν δεν είναι αυτοκαταστροφή και για τους δύο, μόνο αληθινή ευτυχία μπορεί να τους φέρει.

Αθηνά Φατσιώρη είπε...

Συμφωνώ κι εγώ με τις περισσότερες και τους περισσότερους. Το προηγούμενο κείμενο 'το αρχέγονο που κοιμήθηκε...' είναι ο πρόλογος για το 'ένας μήνας και μια μέρα μετά...'.
Η γνώμη μου είναι ότι ο Λεβόν Χ. Σουκισιάν δούλεψε μέσα του το συναίσθημα της αγάπης, ίσως να είναι το μοναδικό μέσα από το οποιο γεννιούνται όλα τα άλλα.
Επέλεξε ένα 'σύστημα' σε σχέση με τη χρήστη για να δείξει ότι σε έναν άνθρωπο που ονόμασε 'σύστημα' συνυπάρχει η άτεγκτη και τετράγωνη λογική του συστήματος με το συναίσθημα της αγάπης.
Θεωρώ κι εγώ όπως οι περισσότερες και περισσότεροι ότι η ιστορία έχει 'αληθή' βάση.
Εντυπωσιάζομαι πόσο λιτά περιγράφει την αγάπη των πρωταγωνιστών του. Μια τεράστια και βαριά αλυσίδα. Πόσες λέξεις; Τέσσερεις πέντε όλο κι όλο που περιέγραψε αυτό που πραγματικά είναι η αγάπη. Αλυσίδα που ενώνει πάντα και πάρα πολλές φορές είναι τόσο βαριά που μας κάνει να αισθανόμαστε 'αλυσοδεμένοι'. Μα είναι και τεράστια, σε κρίκους και αντοχή. Τέλειο!
Θα συμφωνήσω με μια 'αναγνώστρια'. 'Δε θα το μετανιώσεις και το ξέρεις. Ήδη. Τι αργείς ?'. Και θα συμπληρώσω: Τι άλλο θα μπορούσες άραγε να θέλεις στη ζωή σου από έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου;; Τι;

Γιάννης Καλομοίρης είπε...

Μακάρι η ιστορία να είναι αληθινή. Έχουμε όλοι ανάγκη από αληθινές ιστορίες αγάπης.
Μακάρι η χρήστης να μην μείνει κρυμμένη πίσω από το 'δεν μπορώ'.
Μακάρι και το σύστημα να είναι σταθερά ένας Ακρίτας Διγενής της αγάπης τους.
Μακάρι... Μόνο μακάρι υπάρχει.

Μαρία Χαρίτου είπε...

Εντάξει μάγκα μου. Το σύστημα είσαι εσύ και η ιστορία τρέχει τώρα. Είναι αδύνατο μετά από τόσες μέρες ανάρτηση να ήξερες το τέλος και να μην το έχεις αναρτήσει. Δεν υπάρχει τέλος για το 2033. Σε πρόδωσε η τελεία και παύλα στο τέλος του κειμένου.
Ένα όνομα μόνο γράψε και απ' ότι βλέπω πολλοί από εδώ θα σας δώσουμε το τέλος που πρέπει και που σας αξίζει.
Όσο και να προσπαθώ να την καταλάβω μάλλον έχει αρχίσει και με εκνευρίζει η χρήστης. Ένα όνομα, ένα mail, κάτι.

Επώνυμα, τίμια και ωραία.
Μαρία Χαρίτου (mharitou70@gmail.com)
(Η Μαρίτσα του πρώτου)

Unknown είπε...

Ομορφο, απότομο, γλυκό, πικρό, τρυφερό, βίαιο. Ολα αυτά δεν είναι η αγάπη; Δεν συνυπάρχουν στην αληθινή αγάπη;
Η χρήστης σαν άνθρωπος θεώρησε ότι έφτασε στα όρια της αντοχής της. Λογικά κλείνεται στον εαυτό της. Δεν ακούει, δεν βλέπει, αγνοεί την ύπαρξη του συστήματος. Ψάχνει να βρει την άκρη μέσα της. Απίθανο να συμβεί, το σύστημα είναι ένα κομμάτι της (και μάλλον τεράστιο) και θα είναι για πάντα. Τίμια του το είπε. Σεβασμός; Ανάγκη κάτι να πει;
Ο συστημάνθρωπος (μου άρεσε πολύ αυτός ο χαρακτηρισμός που έδωσε άλλος αναγνώστης) μεθοδικός, συστηματικός, ξεσκαρτάρει με τη λογική και το συναίσθημα μέσα του ό,τι δεν χρειάζεται. Κρατά μόνον αυτά που θα βοηθήσουν και τους δυο τους, παραπάνω μάλλον τη χρήστη, αποφασισμένος πιάνει τα σύνορα του ουρανού τους ακοίμητος, ακλόνητος.
Μπράβο, όσο συνηθισμένη κι αν είναι η ιστορία, η αντίδραση του συστημάνθρωπου είναι πρωτότυπη για τους καιρούς μας!! Οπως ακριβώς επιτάσει το αρχέγονο!!

Ανώνυμος είπε...

Προσπάθησα να θυμηθώ τι μου θύμιζε το όνομα του ιστολογίου σου. Είναι με άλλα λόγια η ρήση του Νίκου Καζαντζάκη "Ναι, να κάνουμε όσα δεν μπορούμε". Ναι, να παλεύεις το αδύνατο. Αυτό που στα μάτια του ανθρώπου φαντάζει αδύνατο μέχρι τη στιγμή που με κάποιον τρόπο αρχίζει να το παλεύει. Αν η αγάπη είναι η αιτία τότε ακόμα καλύτερα, μια ακόμα από τις ομορφότερες μάχες.
Ναι, η χρήστης δεν κάνει όσα δεν μπορεί, κάνει αυτά που ξέρει ότι μπορεί. Μισή ζωή. Η άλλη μισή είναι αυτά που μας δείχνουν προκλητικά.
Το σύστημα πήρε το ρόλο της πρόκλησης με το πρωτόκολλο του. Πρόκληση για όλους μας και ακόμα περισσότερο για τη χρήστη.
Να παλεύεις το αδύνατο. Ομορφη δύναμη.
Το ένα βήμα που από τους περισσότερους δεν γίνεται ποτέ.
Μπράβο καζαντζάκειο σύστημα.

Ανώνυμος είπε...

"Η αγάπη τους, όλα τα μπορεί. Όλα. Σήμερα, αύριο, πάντα. Από πάντα. Για πάντα."
Ναι αυτό είναι το κλειδί. Κοφτές προτάσεις 2-3 λέξεων. Αποφασιστικές, δυνατές μαχαιριές.
Εξαιρετικό το "Από πάντα. Για πάντα.". Η απόλυτη προσφορά σιγουριάς.
Εξαιρετικό αν και ίσως εκτός εποχής... Όπως οι ταινίες εποχής που να ονειρευόμαστε μπορούν και μας κάνουν.
Ευχαριστώ.
(Αγγελ. Βασιλ.)

Ελσα Κουτσελάκη είπε...

Παιχνίδι ψυχολογίας και για τους δυο η ιστορία.
Η χρήστης λειτούργησε κάτω από πίεση για την απόφαση της.
Το σύστημα λειτούργησε με γνώμονα το αρχέγονο της αγάπης του για την απόφαση του.
Το τραγικό είναι ότι αγαπιούνται και μετά τις αποφάσεις τους.
Έχει δίκιο ο Στρατής Περγαμηνέλης, αν δεν είναι αυτοκαταστροφικό και για τους δύο, μόνο αληθινή ευτυχία μπορεί να τους φέρει.
Αναμονή λοιπόν. Η αναμονή γεννά αγωνία και ελπίδα.

Νάσος - Ελένη είπε...

Είδαμε και στο προφίλ του ότι μια αγαπημένη του ταινία είναι το The last castle.
Αυτό είναι και η ανάρτησή του. Κατά την άποψή μας, από προσωπική κοινή μας εμπειρία, το τελευταίο μας οχυρό είναι η αγάπη μας. Ειδικά σήμερα που έχουν καταρεύσει σχεδόν τα πάντα γύρω μας. Μέσα από την αγάπη μπορούμε να τα δούμε όλα πιο εύκολα, όλα πιο δυνατά να μπορούν να γίνουν.
Η χρήστης δεν άντεξε. Ξαφνικά. Το σύστημα αντιμετωπίζει την καταιγίδα φτιάχνοντας το τελευταίο του οχυρό. Αυτό της αγάπης. Σπάνιο, αλλά μάλλον δείχνει να είναι η μοναδική λύση για να μη χαθεί η αληθινή ευτυχία. Αυτή που περνάει πάντα μέσα από τη φωτιά.
Συγκινητικό, δύσκολο σε κάποια σημεία, αληθινό.
Θα περιμένουμε κι εμείς το τέλος της ιστορίας. Ας είναι αυτό που μόνο ελπίδα στους αναγνώστες μπορεί να γεννήσει. Ας είναι αυτό που ορίζει το τελευταίο μας οχυρό.
Ευχαριστούμε.

Marios Kokkas είπε...

Εκπληκτική πένα!
Τόσο ζεστή, τόσο τρυφερή, τόσο απότομη, τόσο συγκεκριμένη. Μαχαίρι και βούτυρο μαζί.
Μπράβο φίλε!.
Η γνώμη μου είναι ότι μπορεί και να μην υπάρχει τέλος. Η αγάπη πολλές φορές είναι ένα παιχνίδι χωρίς τέλος.
Τουλάχιστον δεν μιζέριασε το σύστημα.
Μπράβο και πάλι!

Λία Γιαννούλη είπε...

Όμορφη ιστορία, τέλεια γραμμένη. Χαίρεσαι, λυπάσαι, χαμογελάς, δακρίζεις, θυμάσαι αυτά που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει.
Κάποτε ήμουνα κι εγώ η χρήστης. Κάποτε κι ο άνθρωπός μου ήταν ο Διγενής. Περπάτησα λίγο καιρό, απελευθερωμένη από την αλυσίδα της αγάπης μας. Όταν έφτασα στα σύνορα τον βρήκα να με περιμένει, χαμογελαστός, σιωπηλός, όπως ακριβώς το είχε υποσχεθεί... Χάσαμε χρόνο. Δεν τον πείραξε ποτέ.
Αυτό να είναι το τέλος κι εδώ. Είναι τυχερή η χρήστης και δεν το ξέρει. Φοβάται είδα σε κάποιο σχόλιο. Ναι, φοβάται. Διάβασα κάπου ότι αυτό που φοβάται ο φόβος είναι να μην τον φοβούνται.

Λία Γιαννούλη

Παναγιώτης Φούζας είπε...

Μπράβο! Κόλλησα κι εγώ με την αλυσίδα. Βαριά και τεράστια. Ακούνητη και ατέλειωτη. Σεβαστή η αντοχή της χρήστη. Σεβαστή και η απόφαση του συστήματος. Δίκιο και οι δυο.
Και τώρα τι;
Το συναίσθημα έχει ήδη νικήσει. Δεν το έχει μάθει όμως ακόμα η λογική.
Οι γυναίκες στα σχόλια τους έχουν δίκιο. Κρίμα που στη δική τους ζωή έκαναν και κάνουν τα ίδια πράγματα. Η ζωή είναι πολύ απλή... Τη δυσκολεύετε κορίτσια, τη δυσκολεύετε αβάσταχτα μερικές φορές.
Με το σύστημα λοιπόν που έχει τη μαγκιά και τον τσαμπουκά να πιάνει τα σύνορα.
Και με τη χρήστη όμως. Αλλά ρε κοπελιά... Δούλεψέ το γρήγορα. Και στην άλλη σου ζωή το σύστημα θα είναι εκεί για σένα, αλλά γιατί θα πρέπει να χάσετε αυτήν;

Μελίνα Κουτσίκου είπε...

Εξαιρετική γραφή! Κάνεις μια συνηθισμένη ιστορία, ένα συνηθισμένο λάθος μας, εφαλτήριο για να ξανακοιτάξουμε το αρχέγονο της αγάπης, αυτό που σε προηγούμενο κείμενό σου λες ότι κοιμήθηκε...
Είναι πρωτόγνωρο και σπάνιο για μένα η ισορροπία που κρατάς με το κείμενό σου. Εύκολα βλέπει κανείς ότι έχουν δίκιο και οι δύο. Είναι άραγε αυτό το ζητούμενό σου; Ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο; Μάλλον όχι, έδωσες με το λόγο σου δίκιο και στους δύο.
Μου άρεσε εξαιρετικά το ότι το κείμενό σου αποτέλεσε αφορμή για μερικές αναγνώστριες να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στη χρήστη και να αναγνωρίσουν το 'λάθος τους'. Ίσως γιατί σημάδεψες ακριβώς πάνω στο σημάδι της πληγής τους.
Η γραφή σου είναι αφοπλιστική και χτυπάει σε καίριο σημείο μας. Έχει δίκιο μια από τις συναναγνώστριες. Το κείμενό σου δεν είναι για όλες τις ώρες. Το έχω διαβάσει από προχτές αρκετές φορές σε διάφορες ώρες. Σήμερα μόλις μου 'αποκαλύφτηκε'.
Θα παρακολουθώ λοιπόν κι εγώ με ενδιαφέρον και αγωνία για το τέλος της ιστορίας.

Μελίνα Κουτσίκου (mkoutsikou@hotmail.com)

Αθηνά Φατσιώρη είπε...

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το ιστολόγιο μέρες τώρα, ψάχνω κι εγώ πίσω από τις λέξεις. Αγαπάει και τιμά την ιστορία, αγαπάει τα παιδιά του τους γράφει παραμύθια που μιλάνε για αγώνα και αγάπη, αγαπάει τη ζωή, αγαπάει τους ανθρώπους, τα χώνει όπου και όπως πρέπει, υποκλίνεται όπου και όπως πρέπει.
Η αρχή της ιστορίας του Διγενή δεν είναι το αρχέγονο που κοιμήθηκε γιαυτό και αναθεωρώ το αρχικό μου σχόλιο.
Η αρχή της ιστορίας για μένα είναι ένα βήμα ακόμα πιό πίσω. Υπάρχει το κείμενο που αναρτήθηκε στις 14-2-2011 και είναι μια παλιά ιστορία του 1995.
Η ιστορία που "εμφανίστηκε" το Μάρτιο του 2011 είναι παρόμοια με του 1995. Ο ναύτης μεγάλωσε κι έγινε σύστημα. Έμαθε, άγνωστο με ποιόν τρόπο, τον πραγματικό χειρισμό που επιβάλλει η αγάπη. Έγινε Διγενής, να φυλάξει το αρχέγονο κι όχι να το πάρει μαζί του.
Απίστευτο!!!
Τα κείμενά του έχουν συνέχεια μέσα στο χρόνο και ο πρωταγωνιστής είναι πάντα ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος μεγαλώνει και ωριμάζει, μαθαίνει να μάχεται και ν΄ αντέχει. Έτσι νομίζω ότι γεννήθηκε ο Διγενής.
Απίστευτο!!!
Είναι δεν είναι ο blogger το σύστημα...
Κοπελλιά... Δεν αποσυνδεόμαστε από τέτοια συστήματα...

Πάνος Γερανής είπε...

Και η απορία είναι πάντα ίδια... Έτσι είναι η ζωή ή έτσι την κάνουμε πότε ο ένας και πότε ο άλλος;
Ίσως η απάντηση, αν υπάρχει, να είναι ότι ο χειρότερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας, η βόλεψή του, η ησυχία του, η ηρεμία του, η αυτοϊκανοποίησή του. Το υπερεγώ που καταβροχθίζει το εγώ. Αυτό που λες στο προηγούμενο κείμενό σου.
Να φυλάς το σύστημα σαν τα μάτια της...

Ελπίδα Βραχάλη είπε...

Μελίρρυτον...
Υπέροχη ιστορία, ρομαντική πραγματικότητα. Αγώνας για να επιβιώσει το μόνο ίσως που μας έχει απομείνει. Η βαριά και τεράστια αλυσίδα...
Να το παλέψει η κοπελιά. Να το παλέψει. Νικιέται...
Το σύστημα είναι εκεί, φυλάγει τα πιό όμορφα σύνορα της ζωής τους.
Ήμουνα κι εγώ χρήστης, παλεύεται και νικιέται...
Ελπίδα Βραχάλη (elvrah@yahoo.gr)

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο κείμενο! Καταπληκτικά λιτή και περιεκτική γραφή!
Συμφωνώ με τους περισσότερους. Χτυπάς στην καρδιά του θέματος αγάπη και σχέσεις, βαθειά στην ψυχή του αναγνώστη σου.
Σκέφτηκα αν θα ήθελα να είμαι η χρήστης ή το σύστημα. Η χρήστης χτυπημένη από τον ιό κι όχι από το σύστημα εγκαταλείπει τη σχέση, το σύστημα γιατρεμένο από τον ιό δεν έχει σύνδεση με το σύστημα. Αδιέξοδο και το σύστημα απομονώνεται; Όχι νομίζω.
Το σύστημα τραγουδάει, τραγουδάει ακόμα. Γεννάει ευφορία κι ελπίδα το τραγούδι για όποιον το ακούει.

(Ελίζα)

Ανέστης Αλεξόπουλος είπε...

Ο Μανόλης Ρασούλης είχε γράψει για "ΤΑ ΔΗΘΕΝ":
Σαν μια ταινία, γυρνάει η ζωή μου
και πρωταγωνιστείτε
προτού να το σκεφτείτε
κι εγώ κομπάρσος στην καρδιά της
μα ποιός θα το δει το τέλος να μου πει.


Εύχομαι σ' αυτή την ιστορία να υπάρξει τέλος, εξάλλου το σύστημα ήταν και είναι στην καρδιά της πρωταγωνιστής.

Νίκος Σέμπος είπε...

Αυτές οι ιστορίες έχουν το εξής χαρακτηριστικό. Ή έχουν τέλος καλό ή δεν τελειώνουν ποτέ. Πάντα νομίζουμε ότι τελείωσαν και πάντα είναι εκεί.
Και η χρήστης και το σύστημα. Η νομοτέλεια της αγάπης κάπου είχα διαβάσει.
Ποιός αντέχει, ποιός δεν αντέχει δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει αυτό που δίνει το κείμενο σε μένα τουλάχιστον. Ένας από τους δυο να κρατήσει γερά. Κι ο άλλος να έχει το θάρρος κάποια στιγμή να γυρίσει. Αντρας γυναίκα δεν έχει σημασία ποιός είναι ποιός.

Άννα Καμπέρου είπε...

Υπέροχο κείμενο. Λιτό, μεστό, ελπιδοφόρο. Με συγκίνησε.
Αν δεν υπήρχε το προφίλ του blogger θα έλεγα ότι είναι ένας ψυχολόγος που μιλάει ανοιχτά σε όλους μας, σκαλίζοντας την ψυχή μας, το συναίσθημά μας, χωρίς να διστάζει να ξύνει πληγές προκειμένου να βγει το πύον έξω.
Συμφωνώ με τους περισσότερους. Η λογική μάχες μόνον μπορεί να κερδίζει. Τον πόλεμο ποτέ. Με το συναίσθημα γεννιόμαστε με το συναίσθημα πεθαίνουμε. Όταν η λογική είναι κόντρα με το συναίσθημα κατορθώνουμε να φτιάξουμε μόνο ένα αδιέξοδο στη λογική μας για τον εαυτό μας και μετά γινόμαστε οι 'λογικοί ήρωες' που βρίσκουμε τη λύση στο λογικό αδιέξοδο που μόνοι φτιάξαμε. Αδιέξοδο στη λογική και μια πληγή στο συναίσθημα που δεν κλείνει ποτέ.
Αυταπάτη, ψευδαίσθηση κι η ζωή μας φεύγει μέσα από τα χέρια μας αφήνοντάς μας την αυτοϊκανοποίηση ότι πράξαμε λογικά.
Η αγάπη όλα, όλα, όλα τα μπορεί, όλα, όλα, όλα τα αντέχει, όλα, όλα, όλα τα παλεύει.
Δυστυχώς άγνωστη χρήστη κι εγώ θα πάω με το Διγενή κι ας έγραψες στο σύστημα αυτό που του έγραψες. Κι εσύ με το Διγενή σου είσαι.

Αν.Κα

Αναστασία Παπαβασιλείου είπε...

Ένα τέλειο κείμενο, μια ημιτελής ιστορία που απογυμνώνει κάθε λόγο και αιτίαση για τους χωρισμούς του 'δεν μπορώ όμως άλλο'.
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για ν' αγαπά και ν' αντέχει. Έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα είναι Ο/Η Insider. Το ότι στο δρόμο το χάσαμε δεν σημαίνει ότι άλλαξε η φύση μας.
Ίσως αυτό να θέλει να πει η ημιτελής ιστορία του Λεβόν.
Όλοι κάποτε μπορεί να το είπαμε ή να το πούμε αυτό το 'δεν μπορώ όμως άλλο'. Υπάρχει κανείς που να αγαπούσε βαθειά και αληθινά και να μη μετάνοιωσε μετά από καιρό γι' αυτό που είπε;
Νομίζω ότι ο Λεβόν το ξέρει καλά αυτό κι επιλέγει να απλώσει το Διγενή και την υποσχεσή του στα σύνορα. Στα άκρα. Να διαφυλάξει ό,τι υπάρχει μέσα.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά το 'δεν μπορώ όμως άλλο' είναι στείρο ως προς τη φύση του ανθρώπου. Και το 'δεν μπορώ όμως άλλο' είναι απόρροια της λογικής, το συναίσθημα τα πάντα μπορεί. Αντέχει μέχρι και το φυσικό θάνατο, τη μόνιμη απώλεια.
Αναγνώστης κι εγώ λοιπόν για να δω τι άλλο τέλος μπορεί να υπάρχει εκτός από το καλό...

Αναστασία Παπαβασιλείου (anpapav@yahoo.gr)

Δημήτρης Μπράβης είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο, αποδίδει μια συνηθισμένη ιστορία.
Σε κάνει όμως να ονειρεύεσαι, να ξεφεύγεις από το χάος που επικρατεί γύρω πλέον.
Ίσως να ξεφωνίζει ότι κάθε μεγάλη και δυνατή απόφαση μπορεί ν' αλλάξει την πραγματικότητα. Ούτως ή άλλως μόνοι μας δεν φτιάχνουμε την πραγματικότητα με ότι κουβαλάμε μέσα μας;
Θα συμφωνήσω με τη Φλώρα Μπάση, είναι ιδιαίτερα τονωτικό ιστολόγιο.

Νικόλας Μαρκίδης είπε...

Μπράβο! Εξαιρετικό κείμενο!
Είναι ημιτελές και αφήνει λογικά κενά, από ότι είδα και σε αρκετά άλλα σχόλια. Παρόλα αυτά κρατάει απόλυτη ισορροπία ανάμεσα σε χρήστη και σύστημα, αυτό ακριβώς που επιτάσσει η αγάπη που ομολογούν ο ένας στον άλλον, άσχετα με το χειρισμό που επέλεξαν να κάνουν.
Ίσως τα λογικά κενά να γεννήθηκαν από την ανάγκη απόκρυψης γεγονότων που θα αποκάλυπταν την ταυτότητα της χρήστη και του συστήματος. Ίσως για να μας αναγκάσει ο blogger να μπούμε στη θέση της χρήστη ή του συστήματος με την προσωπική μας εμπειρία ο καθένας μόνος του και να συμπληρώσει αυτά τα κενά.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, αριστοτεχνικά πέτυχε το στόχο του. Στα σχόλια μας όλοι σχεδόν προσπαθήσαμε να απαντήσουμε στα λογικά κενά και φτάσαμε μάλιστα ακόμα και στο σημείο να πάρουμε θέση.
Χαίρομαι πραγματικά που με ένα τόσο λιτό κείμενο, μια ιστορία λίγων γραμμών σαν ημερολόγιο πλοίου, ο blogger με ανάγκασε να βάλω το μυαλό μου για κάτι όμορφο κι αγνό και να ξεκολλήσω από την αηδία που υπάρχει παντού γύρω μας.
Είμαι πεπεισμένος κι εγώ ότι η ιστορία εξελίσσεται στο σήμερα και μάλιστα εξελίσσεται ακόμα. Είναι ζωντανή μετάδοση. Η ανάρτηση έχει γίνει την ίδια μέρα και μήνα που το σύστημα ανακοινώνει σε broadcast την απόφασή του και τον οριστικό τρόπο λειτουργίας του, μόνο το έτος διαφέρει. Μέχρι και η ώρα ανάρτησης είναι ακριβώς η ίδια. Στο κείμενο βγαίνει σε broadcast στις 17:22 και η ανάρτηση γίνεται στις 5:22.
Σαν αληθινός μηχανικός, όπως δηλώνει ο blogger στο προφίλ του, δεν αφήνει τίποτε στην τύχη του. Μελετημένο κείμενο μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια!!!
Μπράβο, μπράβο και ξανά μπράβο!!!
Λίγες γραμμές και θέτει σε λειτουργία όλες τις αισθήσεις του αναγνώστη.
Ούτε ο blogger ξέρει το τέλος, το διαβάζει ίσως στα σχόλια μας, σε αυτά που μας ανάγκασε να αφήσουμε εξαιτίας του ημιτελούς του κειμένου.
Θέση δεν μπορώ να πάρω, είναι τέτοια η ισορροπία μεταξύ χρήστη και συστήματος και των αντιθετικών χειρισμών τους που δεν μπορώ. Κι είναι καταπληκτική η ισορροπία παρά τους αντίθετους χειρισμούς. Αγαπιούνται σαν τρελοί οι δυό τους, το ομολογούν.
Σ' ευχαριστώ για το πανέμορφο και δύσκολο για το μυαλό απόγευμα που μου χάρισες Λεβόν Χ. Σουκισιάν.
Προφανώς θα περιμένω τη συνέχεια στο ιστολόγιό σου.

Νικόλας Μαρκίδης

Αλέκα Καραγιάννη είπε...

Αληθινή ή φανταστική η ιστορία τι νόημα έχει; Την αλήθεια δεν περιγράφει; Αυτό δεν γίνεται γύρω μας και μέσα μας;
Ψάχνουμε κάθε φορά δικαιολογία για να κρύψουμε τις αδυναμίες μας και την ανημποριά μας.
Ανάπηρες ψυχές μείναμε. Αυτό νομίζω ότι μας λέει ο συγγραφέας/συντάκτης/blogger (δεν ξέρω πώς να τον χαρακτηρίσω).
Το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι βγάζει την ουρά του απ' έξω στον χαλασμό γι' αυτό και είναι "εξαφανισμένος" σαν άνθρωπος από το κείμενο. Βάζει ένα σύστημα να μας δείξει ότι εμείς είμαστε με τις ανάπηρες ψυχές, ενώ εκείνο είναι δυνατό. Δεν πειράζει, κάνε ότι θες της λέει. Μην επικοινωνείς μαζί μου της λέει. Εγώ όμως πιάνω σύνορα και φυλάγω και περιμένω της λέει. Της το λέει τραγουδιστά. Υπερόπτης.
Η δεύτερη σκέψη όμως διαβάζοντας όλα τα σχόλια και με όσα ίχνη έχει αφήσει στο κείμενό του και στη μνήμη μερικών γνωστών του, με οδηγεί στο να συμφωνήσω κι εγώ ότι το σύστημα είναι μάλλον ο ίδιος. Άρα την ουρά του δεν την έβγαλε έξω. Ταπεινός.
Κρατάει απόλυτη ισορροπία μεταξύ τους. Με χρήση της τεχνολογίας του μύνησε η χρήστης το "δεν μπορώ", με χρήση της τεχνολογίας της απαντάει "δεν πειράζει που δεν μπορείς, εγώ θα μπορέσω και για τους δύο. Στα σύνορα της αγάπης μας μένω πιστός. Από πάντα. Για πάντα". Μηχανικός.
Υπέροχο και για μένα το "Από πάντα. Για πάντα". Τρεις λέξεις, δύο προτασούλες αποτυπώνουν τη διάρκεια και τη σιγουριά.
Κι εγώ εδώ για τη συνέχεια της ιστορίας και για ότι άλλο αναρτηθεί.

Ελένη Φράγκου είπε...

Θα ήθελα δημόσια να ευχαριστήσω το Λεβόν για την αποδοχή της πρότασής μας να έρθει στο σχολείο μας και να συζητήσει με τους μαθητές και τις μαθήτριες της Β' και Γ' λυκείου, με αφορμή το ιστολόγιό του και τις θέσεις και απόψεις που εκφράζει μέσα από αυτό με το γραπτό του λόγο, τις ιστορίες και τα παραμύθια του και με ελεύθερο θέμα.
Νομίζω ότι το πιο δίκαιο για τον ίδιο και τα παιδιά θα ήταν να μην γράψω πολλά άλλα, αλλά να αφήσω τα παιδιά να μιλήσουν με το δικό τους σχόλιο, το οποίο ακόμα γράφουν.
Συγκινητικός, αφοπλιστικός, αφυπνιστικός, αληθινός, χειμαρρώδης λόγος και κίνηση, αστείρευτο χιούμορ σε κάθε έκφανση του λόγου του.
Παραφράζοντας λίγο τον Αύγουστο του Παπάζογλου που αναφέρθηκε και άλλη αναγνώστρια: Μες στο βλέμμα του, ένας τόσος δα ουρανός, αστράφτει, συννεφιάζει, αναδιπλώνεται κι όταν για ζωή σου μιλά, φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται και φέγγει από μέσα η φυλακή μας.
Δικαίωσε απόλυτα έναν χαρακτηρισμό που διάβασα στο ίδιο σχόλιο. Ο "γέροντας".
Τόσο βαθύς και αληθινός που μοιάζει ψέματα.
Ευχαριστώ θερμά και πάλι για την αγκαλιά που άνοιξε στα παιδιά μας και τα φτερά που τους βοήθησε ν' ανοίξουν έστω και λίγο, δίνοντας με τις απαντήσεις και τα επιχειρήματά του την οπτική που δύσκολα σήμερα κάποιος μπορεί να τους δώσει.
Ευχαριστώ και καλό μήνα σε όλους!

Ανώνυμος είπε...

Ομορφο αδιέξοδο.
Νομίζω ότι άσχετα με το τι επιθυμεί ο καθένας το τέλος θα είναι αυτό που η μοίρα έχει γράψει.

Tammy Karambela είπε...

.... auto pou eixe grapsei tosa xronia allwste (oso moirolatriko kai an akougetai gia kapoious).

Λία Γιαννούλη είπε...

Επανέρχομαι και με δεύτερο σχόλιο...
Σχεδόν ένα μήνα από την ανάρτηση ο blogger είναι εξαφανισμένος... Δεν απαντά, δεν βοηθά, δεν αναρτά.
Έχοντας την εμπειρία της χρήστη με Διγενή πριν χρόνια, πιστεύω ότι αφήνει το Διγενή του σταθερά στο δρόμο που του χάραξε.
Παρόλα αυτά όμως κατάφερε να μας κάνει να μιλάμε μεταξύ μας όσοι διαβάσαμε το κείμενο, την ιστορία.
Από χτες το βράδυ αναρωτιέμαι γιατί να είναι ο τίτλος ένας μήνας και μια μέρα μετά και να μην είναι άλλα νούμερα. Μήπως το ένας και μία είναι ισοπαλία; Μήπως είναι ο ορισμός του ζευγαριού;
Σήμερα το πρωί βρήκα κι εγώ ένα σημάδι... Η ανάρτηση έχει γίνει στις 8 Μαρτίου, ημέρα της γυναίκας. Αυτή τη μέρα επέλεξε το σύστημα να βγει στον αέρα και μάλλον μας το έκανε δώρο. Αυτή η μέρα ήταν ένας μήνας και μια μέρα μετά...

Τασούλα Φλωρά είπε...

Συγχαρητήρια! θα συμφωνήσω κι εγώ με τους περισσότερους. Συνηθισμένη ιστορία για το σήμερα, σπάνια και ασυνήθιστη για το σήμερα όμως και η αντίδραση του συστήματος. Βγαλμένη από τότε που τα αερχέγονα ζούσαν μέσα στους ανθρώπους και οδηγούσαν κι έφτιαχναν ζωές με αρχέγονη απλότητα και ευτυχία.
Έχουν δίκιο και οι δύο αλλά θα είμαι με το Διγενή για τη σπάνια και βγαλμένη από τα ντουλάπια της ιστορίας των ανθρώπων συμπεριφορά του.
Μπράβο στο συγγραφέα που με το πρόσωπο σπαθί έρχεται σε επαφή με νέους ανθρώπους όπως διάβασα κι ίσως αυτό από μόνο του γεννάει ελπίδα ότι κάτι θ' αλλάξει.
Μακάρι να αλλάξει σύντομα να προλάβουμε να το ξαναζήσουμε και οι μεγαλύτεροι.
Γενναίος έρωτας.

Τασούλα Φλωρά

Χάρης Γεωργόπουλος είπε...

Το βαθύτερο για μένα είναι γιατί τα κάνουμε όλα έτσι στη ζωή μας; Από τη μια να υπάρχει αγάπη ομολογημένη κι από την άλλη να διαλύουμε με τα χέρια μας ότι όμορφο φτιάχνουμε. Το ίδιο κάνουμε στη ζωή μας, το ίδιο κάνουμε στη φύση γύρω μας, το ίδιο κάνουμε παντού. Όσο αυτοκαταστροφική κι αν είναι η φύση του ανθρώπου αυτό δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για τους χαμούς.
Θα είμαι με το σύστημα και το Διγενή που τραγουδάει γιατί είναι το μοναδικό μέσα στο κείμενο που μου γεννάει ελπίδα ότι επιτέλους κάτι μπορεί να ξαναφέρει τα πράγματα στη ζωή μας σε μια τάξη.
Και νομίζω ότι ο συγγραφέας επιλέγει 'το' σύστημα να παίξει το ρόλο του ανθρώπου που ελπίζει γιατί είναι ουδέτερο, ούτε άντρας ούτε γυναίκα. 'Το'. Ουδέτερο. Δεν έχει να κάνει με άντρα ή γυναίκα, έχει να κάνει με άνθρωπο ανεξάρτητα φύλου.

Λεωνίδας Μπαρδής είπε...

Μπράβο, πολύ όμορφα δοσμένη ιστορία. Δεν αξίζει άλλο τέλος, εκτός από αυτό που οι περισσότεροι είπαν ότι επιθυμούν προφανώς χρησιμοποιώντας την προσωπική τους εμπειρία. Ίσως αυτό να είναι τελικά που σε τραβάει στο θέμα της ιστορίας. Η προσωπική εμπειρία του καθενός κι αυτό είναι η επιτυχία του κειμένου, άσχετα αν είναι μια αληθινή ή φανταστική ιστορία άσχετα αν ο blogger είναι το σύστημα ή όχι.
Μπράβο και πάλι.

Μάκης Μπεκατώρος είπε...

Πολύ ωραίο γράψιμο! Διάβασα και μερικά ακόμα κείμενα από το ιστολόγιό σου.
Όλα αποπνέουν τον ίδιο αέρα σεβασμού προς ανθρώπους, αξίες, συναισθήματα.
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν αδιέξοδα στη ζωή. Μόνοι μας τα φτιάχνουμε. Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας.
Όσο δύσκολη κι αν είναι η ζωή, τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τη βαθειά κι αληθινή αγάπη. Ούτε καν η συνήθεια, η κούραση, η έλλειψη αντοχής. Όπως ακριβώς το έχεις γράψει. Βαριά αλυσίδα. Δεν σπάει.
Μπράβο και πάλι!
Κι εγώ είμαι και με τους δύο και οι δύο έχουν δίκιο.
Οι γυναίκες αναγνώστριες δείχνουν να ξέρουν το παιχνίδι του χρόνου καλύτερα, ακόμη και να μην το ήθελα ο Διγενής κρατάει την ισορροπία του μελλούμενου με την απόφασή του. Μοίρα!

Κατερίνα Τσάβαλου είπε...

Είμαι κι εγώ μια χρήστης που ζει με το δικό της Διγενή.
Νομίζω ότι θα συμφωνήσω με τη Φλώρα Μπάση και με την eleni qwoman.
Μου λείπει κι εμένα η φύση του ιού. Τι είναι αυτό που μπορεί να δρα τόσο καταλυτικά σε μια αγάπη που κάνει τη μεν χρήστη να αποκόπτεται το δε σύστημα να πιάνει τα σύνορα διαφυλάσσοντας το αρχέγονο της αγάπης που υπάρχει και στους δυο τους. Ό,τι κι αν είναι παλεύεται και νικιέται.
Θεωρώ κι εγώ ότι η χρήστης διαπιστώνει το χτύπημά της από τον ιό και μπαίνει στο φαύλο κύκλο της φοβίας, στρέφει το βλέμμα αλλού για να μη τον βλέπει κι έτσι θεωρεί οτι δεν μπορεί άλλο να τη βλάψει ο ιός. Μόνο που παράλληλα δεν βλέπει πια και το σύστημα. Η ψευδαίσθηση της αποκοπής. Συμφωνώ απόλυτα με την eleni qwoman σ' αυτό. Μέσα της η χρήστης ξέρει την πραγματικότητα, παρόλα αυτά επιλέγει ως αυτοπροστασία την ψευδαίσθηση. Έχει ημερομηνία λήξης αυτός ο χειρισμός. Μακάρι να είναι κοντινή αυτή η ημερομηνία.
Το ότι ο blogger μετά από τόσα σχόλια και απόψεις και περίπου ένα μήνα μετά την αρχική ανάρτηση δεν έχει χρησιμοποιήσει την υπέροχη πένα του για να δώσει το υπόλοιπο κομμάτι και το τέλος αυτής της ιστορίας με κάνει να πιστεύω κι εγώ ότι η ιστορία είναι αληθινή και συμβαίνει τώρα.
Εδώ κι εγώ...

Αρης Πανταζής είπε...

Πολύ ωραία ιστορία. Το κλειδί το έχει η χρήστης κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ευθύνη. Πάντα έτσι είναι. Ένας από τους δύο έχει το κλειδί κι από τον ίδιο και μόνο εξαρτάται το πώς θα το χρησιμοποιήσει.
Η αγάπη πράγματι δεν χάνεται, μόνο κοιμάται. Μέχρι την ώρα που το σύμπαν θα συνομωτήσει για να ξυπνήσει και τότε το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Η απαράμιλλη μάχη του θέλω με το μπορώ. Αυτό νομίζω ότι παρουσιάζει ο blogger και η αίσθηση που μου αφήνει είναι ότι το θέλω είναι πιο δυνατό από το μπορώ. Το φωνάζει εξάλλου από τον τίτλο του ιστολογίου του. Να παλεύεις το αδύνατο... Θα πρόσθετα, αυτό που νομίζουμε ότι είναι αδύνατο... Κι αυτό είναι η τόνωση στα περισσότερα κείμενα του ιστολογίου του.

Φάνης Χιώτης είπε...

Για σχόλιό μου θα χρησιμοποιήσω ένα απόσπασμα από την ανάρτησή σου 'Πόση δυσκολία γεννά η ευκολία;' στις 10 Ιανουαρίου 2010:

'Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν λέει ψέματα στον εαυτό του, αυτός που δεν αποκλίνει από τα ιδανικά του, από τα πιστεύω, τις πεποιθήσεις του, αυτός που δεν ντρέπεται για τον εαυτό του, αυτός που δεν θέλει να γίνει κάποιος που δεν είναι, αυτός που ακούει την καρδιά του, αυτός που βασίζεται στην ψυχή του, αυτός που ξέρει να αγαπά, που μπορεί να πονά, που μπορεί να συγχωρεί, αυτός που κλαίει για την κατάντια και τη μιζέρια της ανθρώπινης κοινωνίας, αυτός που παλεύει για ένα καλύτερο αύριο...'

Α, ρε κοπελιά... Όχι με μία, με εκατό πρίζες έπρεπε να είσαι συν-δεμένη πάνω στο σύστημα.

Ανώνυμος είπε...

Είμαστε μαθητές και μαθήτριες της Β' και Γ' Λυκείου του 4ου Λύκειου Αθήνας στην Κυψέλη.
Είχαμε πραγματικά τη χαρά να γνωρίσουμε από κοντά τον blogger μετά από πρωτοβουλία της καθηγήτριάς μας Ελένης Φράγκου.
Δημόσια κι εμείς θα θέλαμε να τον ευχαριστήσουμε για την ανταπόκριση του στην πρόσκλησή μας.
Σε 4 ώρες ανακαλύψαμε ότι "ένας από εμάς" μπορεί ταυτόχρονα να είναι γονιός, φίλος, δάσκαλος, φιλόσοφος,
μαθηματικός, διασκεδαστής, ομιλητής, ακροατής.
Μέρες προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα ενιαίο κείμενο και να το καταθέσουμε σαν σχόλιο σ' αυτή την ανάρτησή του
η οποία συγκέντρωσε το ενδιαφέρον τόσων ανθρώπων, πράγμα το οποίο όμως δεν καταφέραμε. Καταλήξαμε να τον ευχαριστήσουμε
με φράσεις του μέσα από τη συζήτησή μας την προηγούμενη βδομάδα που μας έφεραν ένα βήμα μπροστά και μας βοήθησαν τον
καθένα με το δικό του μυαλό να δει τα πράγματα λίγο αλλιώς. Η απόδοση των φράσεων δεν είναι ακριβής αφού κανένας μας
δεν σκέφτηκε να τις κρατήσει κάπου αυτούσιες και θεωρήσαμε καλό να αφαιρέσουμε και διάφορα επίθετα που χρησιμοποιήθηκαν. Την επόμενη φορά!!!

Ευχαριστούμε φίλε Λεβόν γιατί:
Στην επόμενη κατάληψη που θα κάνετε σκεφτείτε ξανά ποιός είναι τελικά μέσα στα κάγκελα κλειδωμένος και ποιός απ' έξω.
Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι καταδικασμένη να πεθάνει, αν δεν συμπεριλαμβάνει
μεταρρυθμίσεις και στις υπόλοιπες συνιστώσες την παιδείας πλην του σχολείου οικογένεια, κοινωνικό περιβάλλον,
μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως νοοτροπία και κουλτούρα των υποκειμένων στη μεταρρύθμιση.
Ο πόλεμος με την εξουσία όπως επιλέξατε να τον κάνετε, είναι κάτι που κάνει την εξουσία δυνατότερη. Δουλέψτε με τον εαυτό σας και τις ιδέες και τις απόψεις σας και βάλτε ως στόχο να γίνετε εσείς η επόμενη εξουσία
με τις ιδέες και τις απόψεις σας αναλλοίωτες. Ένα κλειδί έχω μόνον να σας δώσω, κέντρο και στόχος της εξουσίας σας να
είναι ο άνθρωπος, η αξιοπρέπειά του στο βιοτικό επίπεδο, η πραγματική ισονομία και ισοπολιτεία. Διαβάστε ιστορία από διάφορους ιστορικούς και σκεφτείτε αυτά που διαβάσατε. Η αλήθεια, η ιστορική αλήθεια
είναι πάντα κάπου στη μέση.

Ανώνυμος είπε...

Συνεχίζουμε απτόητοι το σχόλιό μας, αφού το σύστημα δεν επιτρέπει πάνω από 4096 χαρακτήρες σε ένα σχόλιο.

Η ζωή παίζει παιχνίδια, δοκιμάζει τις αντοχές μας, αυτό είναι δεδομένο. Αν σας φανεί ποτέ κουραστικό και
ψυχοφθόρο αυτό μειώστε τους βαθμούς ελευθερίας που έχετε δώσει γύρω σας και αποδεχτείτε όμως ότι χάνετε επεισόδια.
Με μαθηματική ακρίβεια θα μειωθούν τα παιχνίδια της ζωής αλλά και η σούπα θ' αρχίσει να είναι ανάλατη.
Ο φτωχός μπορεί να ζει σαν πλούσιος γιατί έχει ψυχή ατσάλι, ο πλούσιος δεν ξέρω, δεν μου έτυχε.
Οι πρωταρχικές ανάγκες μας για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι και οι πιο φτηνές να αγοραστούν. Βρείτε ο καθένας ποιές
είναι για τον ίδιο και αγοράστε τες εξοικονομώντας χρήματα από τη χρήση του κινητού σας.
Όλες οι αρρώστιες ξεκινούν σε κυτταρικό επίπεδο. Ασφαλίστε το κύτταρο, είτε οικογένειας είναι αυτό, είτε γνώσης,
είτε αγάπης, είτε εργασίας, είτε οποιοδήποτε άλλο θεωρείτε κύτταρο. Μην εκπλαγείτε όταν στην πορεία αυτή της ασφάλισης
ανακαλύψτε ότι τελικά υπάρχει ένα και μόνον κύτταρο κι όποιος ρωτήσει ποιό είναι αυτό θα περάσει έξω με
συνοπτικές διαδικασίες και αύριο θα φέρει γραμμένο 100 φορές στη φιλόλογό σας "Αγαπώ και είμαι καλά".
Αγαπήστε τον εαυτό σας μέχρι εκεί που μπορεί να χωρέσει κι άλλος, αλλιώς η μοναξιά της αγάπης που φτιάξατε θα σας
πνίγει κάθε μέρα και περισσότερο.
Σε όποιο μεγάλο ταξίδι αποφασίστε στη ζωή σας να κάνετε, πάρτε άδειες βαλίτσες. Στο δρόμο θα γεμίσουν. Αν δεν γεμίσουν
σημαίνει ότι επιλέξατε λάθος τρόπο να ταξιδέψτε. Επιστρέψτε στη βάση σας και ανασχεδιάστε το ταξίδι σας
ακόμα κι αν ο προορισμός είναι ο ίδιος και ξανά από την αρχή. Άδειες βαλίτσες και δρόμο.
Δεν υπάρχει αγώνας που να έχει στόχο, συναίσθημα και σύνεση που να μην κερδίζεται. Τα 3 σίγμα του αγώνα.
Μη σταματάτε ποτέ να γεννάτε ιδέες. Όσο λάθος και να είναι κρατούν σε εγρήγορση το σύστημα της γέννησης.
Προκαλέστε, προκαλέστε τους πάντες και τα πάντα, σεμνά, τίμια και ωραία κάνοντας πάντα πράξη τα λόγια σας. Είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθετε όταν γίνετε εσείς
οι προκαλούμενοι πώς να απαντάτε στις προκλήσεις. Είναι ο καλύτερος τρόπος να ξυπνήσουν οι σημερινοί προκαλούμενοι.
Όταν ακούτε για κατοχή και πείνα να ξέρετε ότι εσείς μεγαλώνετε σε πολύ χειρότερες συνθήκες κι ότι οι μοναδικοί
που μπορείτε να τις αλλάξετε είστε εσείς οι ίδιοι. Ονειρευτείτε κάθε ώρα και στιγμή για να τελειώσει η κατοχή. Κυνηγήστε
τη γνώση, τη σκέψη, κοιτάξτε στα μάτια όσους αγαπάτε και πείτε το, φωνάξτε το. Αναλύστε πριν συνθέστε.
Έτσι θα χορτάσετε την πείνα σας για ζωή.
Η ζωή είναι απλούστερη κι ευκολότερη χωρίς τη διαφήμιση.

Ευχαριστούμε...

Βίκυ Βουδούρη είπε...

εξαιρετική ιστορία πολύ όμορφα γραμμένη.
συμφωνώ κι εγώ με πολλούς, χτυπάς σ' ένα βαθύ σημείο μας που μάλλον είναι και το πιο ευαίσθητο.
εκεί που οι περισσότεροι πονέσαμε.
εγώ είμαι ένας καινούργιος ρόλος σ' αυτή την ιστορία.
περίεργο; ήμουνα Η Διγενής που φύλαξε τον ουρανό, τα όνειρα και τα σύνορα της αγάπης μας.
μέρες παρακολουθώ το ιστολόγιό σου διαβάζοντας τα σχόλια και περίμενα κάποιο που να με κάνει ν' αφήσω το δικό μου.
σήμερα μόλις το είδα.
έκανα αυτό ακριβώς που είπες στα παιδιά του λυκείου. Στόχος, συναίσθημα, σύνεση και αυτό που έμοιαζε αδύνατο νικήθηκε.
επειδή δείχνει να είναι συνείδησή σου, παρατήρησες ότι τα 3 σίγμα του αγώνα όπως τα ονομάζεις είναι λέξεις που ακολουθούν αλφαβητική σειρά όπως ακριβώς είναι η προτεραιότητά τους;

ήμουνα Η Διγενής αγαπώ και είμαι καλά.

Μάρκος Ανδρεάδης είπε...

Το 'δεν μπορώ' και το 'θέλω' στα μαρμαρένια αλώνια...
Εξαιρετικός!
Η πιο παλιά εσωτερική μας μάχη σε σύγχρονο περιβάλλον και προβολή της στο μέλλον.
Εξαιρετικός!
Χρήστη... Αν κολλούσαμε στο 'δεν μπορώ' θα θέλαμε μόνον αυτά που μπορούμε δηλαδή όνειρα μηδέν. Κάπως έτσι καταντήσαμε όπως καταντήσαμε.
Σύστημα... Αν ξεκολλήσεις από το 'θέλω' τ' αρχέγονά σου καρκινώθηκαν.
Blogger... Πάντα να σκέφτεσαι, πάντα να γράφεις, πάντα να παλεύεις το αδύνατο, πάντα να ξυπνάς τ' αρχέγονά μας. Εξαιρετικός!

Φώτης είπε...

Πολύ όμορφη γραφή. Σα νερό στο ρυάκι. Όλα τα δύσκολα στο μυαλό μας τελικά τα φτιάχνουμε και τυρρανιόμαστε.
Ας δώσει τουλάχιστον ο blogger ένα καλό τέλος στην ιστορία που ανέβασε.

Πέρσα Διαλεγμένου είπε...

οση δύναμη χρειάζεται για να πει ο ένας το "δεν μπορώ όμως άλλο" άλλη τόση χρειάζεται για να πει κι ο άλλος "δεν πειράζει, θα σε περιμένω τραγουδώντας".
Η ιστορία μου γέννησε μια απορία που ίσως υπάρχει και σε άλλους, γιατί δυο άνθρωποι που έχουν ομολογημένη αγάπη μεταξύ τους, αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους, τις χωρίζουν;
Blogger ξέρεις; Αν ξέρεις, έστω και θεωρητικά, θα ήθελα να το μάθω κι εγώ.

Έλλη Δράκου είπε...

Να παλεύεις το αδύνατο!
Να πιάνεις σύνορα γιατί αγαπάς!
Να φυλάς αρχέγονα για πάντα!
Να είσαι μηχανικός στη ζωή!
Μπράβο, μπράβο, μπράβο!
Συμφωνώ με τη Φλώρα Μπάση. Ιδιαίτερα τονωτικό ιστολόγιο από τα παραμύθια μέχρι τις ιστορίες!
Συμφωνώ με Φάνη Χιώτη. Με 100 μπρίζες κοπελλιά, με 100 δενόμαστε!


Ε.Δ. (eldrako@hotmail.com)

Δανάη Θεοδώρου είπε...

Πολύ όμορφη ιστορία. Εξαιρετικό γράψιμο! Μπράβο κι από μένα!
Η αξία του κειμένου είναι ότι μπόρεσε να μαζέψει τόσους που ασχολήθηκαν μαζί του ισως γιατί μιλά γι' αυτό που απέμεινε σε όλους για να ελπίζουμε. Τη δύναμη των αρχέγονων και πως αυτά μπορούν να ξαναλειτουργήσουν.
Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο της Αναστασίας Παπαβασιλείου για το 'δεν μπορώ όμως άλλο' και τον τρόπο και λόγο που ο Λεβόν το ένταξε στο κείμενό του.
Και θα συμφωνήσω και με άλλη αναγνώστρια... Την ιστορία την τελειώνουμε εμείς με τα σχόλιά μας και το τι αυτή άγγιξε μέσα μας.

Eleni είπε...

o George Bernard Shaw έχει πει το εξής:
"The reasonable man adapts himself to the world;
the unreasonable one persists in trying to adapt the world to himself.
Therefore all progress depends on the unreasonable man.”
(μετ. ο λογικός άνθρωπος προσαρμόζει τον εαυτό του στον κόσμο, ο παράλογος επιμένει στην προσπάθεια να προσαρμόσει τον κόσμο στον εαυτό του.
Συνεπώς, όλη η πρόοδος (εξέλιξη) εξαρτάται από τον παράλογο άνθρωπο)

Οι άνθρωποι λοιπόν, θέλουν να αλλάξουν όταν θέλουν να ζήσουν,
επειδή υπακούουν στον νόμο της ανθρωποδυναμικής που λέει πως η ζωή επιτρέπει την αλλαγή. Κανένας και τίποτα δεν θα πρέπει να στέκεται εμπόδιο στην αλλαγή όταν η ζωή το προστάζει.Γιατί αν η αλλαγή ακυρωθεί, τότε μία μια άλλη, πολύ μεγαλύτερη, θα συμβεί.

Αυτός όμως που όντως αγαπά τη ζωή (του) θα φέρει τα πάνω-κάτω και θα κάνει την υπέρβαση προκειμένου να είναι ευτυχισμένος αυτός και οι γύρω του και, τελικά, αυτών των ανθρώπων οι ζωές είναι οι πιο ενδιαφέρουσες.

Μη φοβάσαι, λοιπόν.. έχε το θάρρος να παραδεχτείς οτι χρειάζεσαι την αλλαγή. Κι αν το παραδέχεσαι, μη δειλιάζεις να την πραγματοποιήσεις ! :))

Αρετή Χρηστίδου είπε...

Αυτό που μου αρέσει παρακολουθώντας τη συγκεκριμένη ανάρτηση είναι ότι οι περισσότεροι βάζουν τον εαυτό τους στη θέση ενός από τους δύο, χρήστη ή συστήματος. Κι αληθινά κυλάει σαν νερό στο ρυάκι ο γραπτός λόγος του blogger. Ίσως πιό τυχεροί απ' όλους μας να είναι τα παιδιά του λυκείου που είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν μαζί του, με 'έναν από μας' τελικά, έναν επώνυμο μέσα από το πλήθος. Αυτά είναι τα καλά του διαδικτύου.
Διαβάζοντας αρκετές φορές την ιστορία αλλά και τα σχόλια είμαι πεπεισμένη ότι ο blogger είναι το σύστημα. Αυτό όμως που συνεχίζει να είναι μια απορία μου είναι γιατί ένας άνθρωπος που λέει το όνομά του, καταθέτει με θάρρος και σαφήνεια την άποψή του για γεγονότα, επιλέγει σε μια δική του ιστορία κρύβεται πίσω από ένα σύστημα.
Δεν με ενοχλεί που δεν γράφει το τέλος, με ενοχλεί όμως που σιωπά εκκωφαντικά. Από την άλλη όμως είναι όμορφη εικόνα να 'περπατά' σιωπηλός στο δρόμο της δύσκολης και μάλλον σπάνιας απόφασής του, ηλιοκαμένος και χαμογελαστός όπως στη φωτογραφία του προφίλ του. Γέροντας όπως είδα ότι τον αποκαλούσαν παλιοί του φίλοι.
Συμφωνώ με το Νάσο και την Ελένη, το τελευταίο οχυρό του και μας το 'γράφει' με έναν ιδιαίτερα όμορφο τρόπο.

Χρόνης Δεμέστιχας είπε...

Συγχαρητήρια! Πιστεύω κι εγώ όπως αρκετοί ότι η ιστορία σε συνδυασμό με το προηγούμενο κείμενο για τα αρχέγονα σημαδεύει ακριβώς στο στόχο του. Εκεί που πέσανε για ύπνο τα περισσότερα αρχέγονα και κάναμε άνω κάτω τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας, την οικογένειά μας, τη φύση μας εντέλει.
Το ιστολόγιο γενικά αξίζει την παρακολούθηση και ο χαρακτηρισμός που δώθηκε τονωτικό είναι πολύ σωστός.
Προσωπικά είμαι πολύ περίεργος να δω αν ο blogger δώσει το τέλος που επαναφέρει την αγάπη και τη σχέση χρήστη-συστήματος εκεί που πρέπει και αξίζει ή θα επιλέξει να την πνίξει.

Άγις Βλησίδης είπε...

Πραγματικά νομίζω ότι σήμερα κάποιος πρέπει να λειτουργεί σα σύστημα για να μπορεί να αντιμετωπίσει όλο αυτό που έχουμε δημιουργήσει γύρω μας.
Έχει βληθεί κι έχει βληθεί ίσως θανάσιμα ο ψυχικός μας κόσμος, αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν παγκόσμια κατάθλιψη.
Τελικά αντέχουμε λιγότερο απ' ότι η φύση μας έφτιαξε ν' αντέχουμε και στο καλό και στο κακό.
Νομίζω ότι ο Λεβόν παίρνει μια ιστορία που μπορεί να άκουσε, να έζησε ή να ζει και μ' αυτήν τελικά ακούμπησε πολύ κόσμο.
Πόσο αντέχουμε; Τι ήμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε γι' αυτά που αγαπάμε; Κι εγώ βλέπω τη σύνδεση που έχει αυτή η ανάρτηση με την προηγούμενη.
Προσεγγίζει την ανθρώπινη ψυχή με τ' αρχέγονα κι ίσως τελικά εκεί να είναι η λύση. Να εξετάζεις την αγάπη σου για οποιονδήποτε ή οτιδήποτε και να την εντάσσεις στο μικρόκοσμο και μακρόκοσμό σου αναλλοίωτη, γιατί τελικά αυτή είναι το τελευταίο οχυρό σου.
Και μια πιθανή απάντηση στο γιατί επέλεξε σύστημα κι όχι άνθρωπο για τη χρήστη ίσως να είναι γιατί μόνον με την ακρίβεια της λογικής ενός συστήματος μπορούμε να διαχειριστούμε σωστά αυτό που επιτάσσει το συναίσθημά "μας" για τη ζωή "μας".
Ιδιαίτερο κείμενο, γεμάτο αντιθέσεις και ισορροπία και συμφωνώ κι εγώ ότι οι φράσεις που λύνουν το γρίφο "μας" είναι αυτές που αναφέρονται στην βαριά αλυσίδα της αγάπης.

Ανώνυμος είπε...

Πάρα πολύ όμορφη ιστορία!
Στη σκέψη μου θεώρησα δεδομένο ότι χρήστης και σύστημα είναι άνθρωποι, δεν χωρά κάτι άλλο. Δύο άνθρωποι που ο καθένας με τον τρόπο του δηλώνει την αγάπη του και δεν την αποσύρει από το πεδίο της μάχης. Η άγρια ομορφιά της αγάπης!
Η απορία που μου γεννήθηκε είναι: όταν κάνουμε μια επιλογή για τη ζωή μας μέσα στις δυνατές επιλογές που έχουμε μπορεί να είναι και οι αναγκαστικές; Αυτές δηλαδή που επιβάλλονται με κάποιον τρόπο από έξω; Είναι το κλασσικό δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Η υποταγή του θέλω στο μπορώ.
Πραγματικά είναι τονωτικό στη σκέψη μου ότι το σύστημα, ο άνδρας της ιστορίας, υποτάσσει το μπορώ στο θέλω, χωρίς ταυτόχρονα να στέκεται αντίπαλος στη χρήστη, στη γυναίκα της ιστορίας. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να με βάλει στο πλευρό του.
Πραγματικά η τελευταία φράση είναι αποκαλυπτική για την επιθυμία του:
Το τελευταίο πρωτόκολλο που θα μάθαινε η χρήστης από το σύστημα._
το οποίο μετέφρασα σε:
Είμαι δίπλα σου και σε περιμένω μέχρι το τέλος, χωρίς όρους, χωρίς κόστος, χωρίς πόνο γιατί σ' αγαπώ.
Πανέμορφο!

Νίκη Παπακώστα

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο γράψιμο! Οι κρυμμένοι ερασιτέχνες του λόγου!
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος να μη συμφωνήσω με τη λογική που έχουν τα περισσότερα σχόλια. Μια πραγματική αγάπη που κρατάει πολλά χρόνια. Κανένας από τους 2 δεν την αρνείται. Τι κι αν η χρήστης κουράστηκε και πιστεύει ότι δεν μπορεί άλλο; Υπάρχει το σύστημα, ο άλλος πόλος της αγάπης, που παίρνει το βάρος του χρόνου πάνω του. Δείχνει να ξέρει καλά το σύστημα ότι η αληθινή, βαριά και βαθιά αγάπη στο βάθος του χρόνου πάντα νικάει οποιονδήποτε ιό. Χαμένος χρόνος; Όχι, στην αγάπη δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Αυτό της λέει τραγουδώντας. Αυτό θέλει να της μάθει κι ας είναι το τελευταίο που θα μάθει η χρήστης από το σύστημα.
Αυτό που λένε ότι μάθανε τα παιδιά του λυκείου που είχαν την τύχη να γνωρίσουν από κοντά το Λεβόν. Στόχος, συναίσθημα, σύνεση.
Μπράβο! Πολλά μπράβο! Ευθύβολος λόγος, στο κέντρο ακριβώς. Τρυπάει, πληγώνει, ματώνει. Είμαι σίγουρη ότι το τέλος που δεν έχει γράψει ακόμα ο Λεβόν είναι το βαμβάκι που θα καθαρίσει την πληγή.

Κ.Σ.

Λίνα Τριανταφύλλου είπε...

Ναι! Είναι ένα εξαιρετικό κείμενο, λιτό, τηλεγραφικό, περιεκτικό. Είναι άγρια όμορφος ο τρόπος που δύο άνθρωποι που αγαπιούνται ακόμα και μάλλον για πάντα θα αγαπιούνται, αντιμετωπίζουν τη σχέση τους με εντελώς αντίθετο τρόπο.
Θα συμφωνήσω με μερικές αναγνώστριες. Η χρήστης φοβάται κι ο φόβος ήταν και είναι πάντα κακός, ο χειρότερος ίσως σύμβουλος.
Το σύστημα έκανε γρήγορα και σταθερά βήματα στο μέλλον. Δεν έκατσε να είναι το παρελθόν της χρήστη. Είναι ένα κομμάτι της, δεν αποκλείεται να είναι το μεγαλύτερο, έτρεξε μπροστά να είναι και στο μέλλον εκεί. Μπορεί κάποιος να ξέρει το μέλλον; Όχι, μπορεί όμως να το προβλέπει και να παίρνει τη θέση του από σήμερα.
Από πάντα... Για πάντα... Να παλεύεις το αδύνατο... Γεμάτη ζωή από ζωή. ΥΠΕΡΟΧΑ!!!

Γιώργος Ιωάννου είπε...

Διαβάζω από την Παρασκευή το βράδυ που μου το σύστησαν το ιστολόγιο. Λιτός, περιεκτικός, ευθεία στο στόχο κάθε ανάρτηση.
Η μάχη λογικής και συναισθήματος μέσα στον καθένα τους.
Η λογική έχει αρχή και τέλος, το συναίσθημα όχι. Το συναίσθημα είναι σαν το αέριο καταλαμβάνει όλο το χώρο που του διατίθεται. Ίσως γι' αυτό η ιστορία δεν έχει ακόμα τέλος.
Το σύστημα είναι κομμάτι της χρήστη. Ζει μέσα της. Όσο και να ψυχορραγεί θα ζει μέσα της πάντα, άλλοτε λουλούδι κι άλλοτε πληγή. Το τίμημα της απόφασής της.
Το σύστημα γίνεται Διγενής και πάει στα σύνορα για να δώσει χώρο στην αγάπη του, στο συναίσθημά του να καταλάβει περισσότερο χώρο. Δυναμώνει την αγάπη του κάθε μέρα, κάθε μέρα φωνάζει όλο και δυνατότερα το τραγούδι του μέχρι τη μέρα που σαν σύννεφο θα τυλίξει τη χρήστη του και θα τη σηκώσει στον ουρανό τους. Ο χρόνος, το τίμημα της απόφασής του.
Η δύναμη του αρχέγονου. Όντως μας προετοίμαζε μέρες πριν (μάλλον όλοι όμως μαζεμένα τα διαβάσαμε) με την ανάρτηση για το αρχέγονο. Στόχος, συναίσθημα, σύνεση. Απόλυτη λογική υποταγμένη στο συναίσθημα που γεννάει ο στόχος. Μπράβο και στα παιδιά που ξεχώρισαν μαζί με τις άλλες και αυτή τη φράση του.

Θάνος Ζαχαριάδης είπε...

Η χρήστης αγαπάει αλλά δεν μπορεί, το σύστημα αγαπάει και θέλει.
Νομίζω ότι αυτό που θα φέρει κάποια στιγμή ο χρόνος θα είναι η μεταξύ τους σύγκρουση με κάποιον τρόπο. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα είναι επίσης κάτι αρχέγονο και νομίζω ότι αυτό θα είναι που θα λειτουργήσει και στους δυο. Σε κάποιον πρώτα από τον άλλο. Αν λειτουργήσει πρώτα στη χρήστη θα αντιδράσει αισθανόμενη το αδικία που έκανε απέναντι στο σύστημά της. Αν λειτουργήσει πρώτα στο σύστημα θα αντιδράσει εκτός συστημικής λειτουργίας, ανθρώπινα, καθώς πνίγεται από το δίκαιο που του στέρησε η χρήστης.
Ακόμα ένα πιθανό τέλος...

Ελένη Γούση είπε...

Δεν, δεν, δεν, δεν... Το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Δεν μπορώ το ένα, δεν μπορώ το άλλο, δεν μπορώ. Κι οι αντοχές μας όλο και μειώνονται κι όλο αυξάνονται αυτά που δεν μπορούμε.
Πρώην χρήστης κι εγώ. Στην κατηγορία αυτών που κάθε μέρα που φτιάχνω το μαλλί μου στον καθρέφτη μπροστά για να πάω στη δουλειά μου 'ευτυχισμένη' βλέπω το κομμάτι μου που λείπει.
Το είχα προχωρήσει και παραπάνω. Έτσι είναι η ζωή του είπα. Πόσο ξαλάφρωσα όταν του το είπα. Ούτε ο εγωισμός μου έφταιγε, ούτε η τύφλα μου.
Η ζωή δεν είναι έτσι, η ζωή είναι έτσι όπως την κάνουμε. 'Φεύγεις μπροστά' και νοιώθεις ευτυχισμένη που το έκανες. Το μόνο που κάνει η κακομοίρα η ζωή όμως είναι κύκλους. Το ακούς από μικρή και δεν του δίνεις σημασία. Το ζεις πολλές φορές στη ζωή σου και μετανοιώνεις που είχες ανοίξει τον 'κύκλο'.
Η χρήστης είναι τυχερή. Έχει τουλάχιστον την ελπίδα όταν σχηματιστεί ο κύκλος το σύστημα να είναι εκεί τραγουδώντας και να έπαιξε ώσπου ο κύκλος να σχηματιστεί το ρόλο του Διγενή.
Αξιόλογος ο blogger με το περίεργο όνομα για τη σύλληψη και εκτέλεση της ιδέας του κειμένου. Υπέροχος αν συμμετέχει με κάποιον τρόπο στην ιστορία.

Πασχάλης Τσαλίκης είπε...

Κανένα σχόλιο, μόνο άγριος Γιάννης Αγγελάκας

Κυρία των μέσα μου ανέμων
δεν θέλω να αρνηθώ ό,τι ακριβώς σε οδήγησε
να σπείρεις μέσα μου την ευλογία της κίνησης,
της πράξης.
Να ρίξεις το σκοινί
στο σκοτεινό κι αλλόκοτο πηγάδι
που χρόνια λαθροζούσα
για να βρεθώ ξανά στο λαμπερό σου κόσμο,
τον θαυμαστό, τον πληγωμένο.
Σου υπόσχομαι να ξεκοιλιάζω κάθε βράδυ
τους θλιβερούς ορίζοντες της λογικής μου,
ν' απογειώνομαι από τις φλούδες του γραπτού μου λόγου
στους πλησιέστερους φιλάσθενους πλανήτες.
Κάθε φορά και μ'ένα αλλιώτικο τραγούδι
να ξεμουδιάζω γλείφοντας τον κοφτερό σου σκελετό.
Κι ούτε ένα Μάιο δε θ'ανεχτώ
να σκύψει πάνω μου
με λόγια σκωπτικά
και σύριγγες
και φαγωμένα χείλη.
Κι ούτε ένα Μάιο δε θ'ανεχτώ
να ειρωνευτεί την αδειανή και χυλωμένη μου πατρίδα.
Πιο ριψοκίνδυνος κι από το Ναζωραίο
θα περπατήσω πάνω απ'την κινούμενη,
τη σαρκοφάγο άμμο
που διατηρεί απρόσιτες τις χώρες των ιερών παλιάτσων
και των σεληνιασμένων γελωτοποιών.
Τραυλίζοντας λόγια ισχνά
μα και σπουδαία
θ'αποσυρθώ στις προθανάτιες κοιλάδες των λοιμών
και της αγάπης,
όπου απ'το μαύρο χώμα τους διάσπαρτα ξεφυτρώνουν
κορμιά ανθρώπινα διαμελισμένα,
πλάι στις φεγγαρολουσμένες παπαρούνες.
Ίσως κι εγώ εκεί να λησμονήσω τον τραυματία ουρανό
και ν' αρχινήσω ένα τραγούδι που θα λέει μόνο
σ' αγαπώ,σ' αγαπώ.
Και σαν τελειώνει θα σταματάνε τα ποτάμια
κι οι οδοντοστοιχίες θα εκρήγνυνται.
Και θα γεμίζει ο αέρας πέταλα καρατομημένων ανθών,
καρπούς γυναικείων χεριών
και λιωμένα κοσμήματα.

Κυρία των μέσα μου ανέμων
τιμώρησέ με αν θες,
γύμνασέ με στο γέλιο και στον πόνο.
Είμαι ο οριστικός εραστής σου,
ο αόριστος,
ο τωρινός και ο παντοτινός,
ο πιο ανώριμος,
ο πιο σοφός.
Τώρα πια γνωρίζω τι μ' οδηγεί να υποτάσσομαι
στην ετοιμόρροπη και ασθενική σου θέληση.

Κυρία των μέσα μου ανέμων...

Ζωή Πλαπούτα είπε...

Πολλές μέρες τώρα επισκέπτομαι το ιστολόγιο, διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις ιστορίες, τις απόψεις του, βλέπω τις οπτικές γωνίες του, τα κείμενα άλλων που επιλέγει να φιλοξενήσει στο ιστολόγιό του, τα σχόλια.
Δοκιμάστε λοιπόν φίλοι συναναγνώστες να google-άρετε το όνομα του. Είναι αυτό που διαπίστωσαν και τα παιδιά στο λύκειο που πήγε, 'ένας από μας' (υπέροχα ανθρώπινη η απάντησή του στην κ. Ρίκα Βαγιάννη πριν από πολύ καιρό). Δοκιμάστε να google-άρετε το όνομά του στα αγγλικά. Είναι πάλι 'ένας από μας'.
Προσωπικά είμαι πεπεισμένη ότι γράφει πραγματικές ιστορίες, δικές του ή όχι πραγματικά μου είναι αδιάφορο. Αυτό όμως που με κόλλησε τόσες μέρες στο ιστολόγιό του είναι ότι γράφει ορμητικά, γαλήνια, επιθετικά, αμυντικά, σκληρά, τρυφερά, απαξιωτικά, με σεβασμό για πρόσωπα και θέματα που αγγίζουν, μερικές φορές ενοχλώντας, πολλούς ανθρώπους.
Διάβασα στα σχόλια πολλών, σημάδια που βρήκαν μέσα στο κείμενο και τεκμηριώνουν ότι με μεγάλη επιμέλεια τα άφησε σε μας (γιατί όχι και στη χρήστη) για να τα βρούμε και να μπούμε στο νόημα αλλά και στην αλήθεια του κειμένου, της ιστορίας.
Άκουγα και μερικές φορές είχα πιστέψει ότι το όνομα των ανθρώπων τελικά δεν είναι τυχαίο. Τι βρήκα καταπληκτικό με το όνομά του; Δοκιμάστε να το γράψετε με λατινικούς χαρακτήρες. Δεν λέει κάτι... Διαβάστε το ανάποδα, όπως ακριβώς είναι γραμμένη η ιστορία αυτή, από το τέλος προς την αρχή. Novel. Σαν ουσιαστικό είναι το μυθιστόρημα, σαν επίθετο είναι το νέο, το καινοφανές. Μύθος η αγάπη τους, την ιστορία τους έγραψε. Μυθιστόρημα. Αρχέγονο, η νέα προσέγγιση του συναισθηματικού μας κόσμου, καινοφανές.
Συμφωνώ με την Ελένη Γούση. Κάθε μέρα το κομμάτι της που λείπει βλέπει στον καθρέφτη όταν κοιτιέται. Η ζωή κύκλους κάνει και μας φέρνει πάλι στην αρχή, όπως κύκλο έκανε και το κείμενό του, αρχή και τέλος στο ίδιο σημείο ανάμεσα στο χειμώνα και την άνοιξη, Φεβρουάριος και Μάρτιος.

Μαρία Χαρίτου είπε...

Βρε καλή μου κοπέλα... Διαβάζεις... Δεν γίνεται να μη διαβάζεις...
Έλα, προχώρα... Μ' αυτό το σύστημα όλα είναι απλά. Από πάντα ήταν απλά μ' αυτό το σύστημα...
Άντε κοπέλα μου να κάνουμε Πάσχα ήσυχοι... Να έχουμε να διαβάζουμε κι εμείς κάτι...
Στείλε μου mail, σε παρακαλώ. Ο άλλος δεν ανοίγει το στόμα του, ούτε γράφει πια κάτι.

Αγγελος Πατρινός είπε...

Στην καλύτερη περίπτωση οι χωρισμοί στη ζωή μας είναι ένας λιγότερος από τις συνδέσεις. Αυτός που προηγήθηκε της τελευταίας σύνδεσης. Στη χειρότερη είναι ένας περισσότερο. Ο τελευταίος, αυτός που δεν ακολουθείται από άλλη σύνδεση.
Αυτή τη σκέψη έκανα διαβάζοντας την ιστορία.
Την ξαναδιάβασα πολλές φορές, με την παραπάνω σκέψη στο μυαλό.
Αυτό που μου έμεινε τελικά από το εξαιρετικά γραμμένο κείμενο και γράφω αυτό σχόλιο, είναι ότι υπάρχει τρόπος τελικά να είναι ίσοι. Όταν κλείσεις δηλαδή το ταμείο συνδέσεις και χωρισμοί να είναι ίσοι.
Με αποσύνδεσες της λέει το σύστημα, αλλά εγώ δεν το δέχομαι. Αντιδρώ με τον τρόπο που μου έμαθαν οι μηχανικοί κατασκευαστές μου. Χρησιμοποιώ το αρχέγονό μου, φυλάγω την αγάπη μας και σε περιμένω, σε περιμένω μέχρι που να επανασυνδεθείς, αν ποτέ γίνει αυτό. Για μένα δεν υπάρχει χωρισμός αλλά δεν υπάρχει και σύνδεση με άλλη χρήστη.
Κρατάει μέσα του το σύστημα το ισοζύγιο, πετυχαίνει οι αποσυνδέσεις του να είναι ίδιες ακριβώς με τις συνδέσεις.
Η πιο βαθιά και σταθερή αγάπη. Η αλυσίδα που γράφει.
Το σύστημα δεν επιλέγει να τελειώσει, να σβήσει. Επιλέγει να ζήσει με την ελπίδα.
Ίσως αυτό τελικά να είναι το αρχέγονο που του φύτεψαν.
Χάρηκα που στη σημερινή ανάγνωση άκουσα και τη μουσική μαζί με τα κείμενα. Μακάρι σε όλες τις αναρτήσεις να έβαζες το κατάλληλο κομμάτι.
Ειδικά στο αρχέγονο, άλλαξε η προσλαμβάνουσά μου όταν το διάβασα με τη μουσική του υπόκρουση. Να είναι αυτή που ακούς όταν γράφεις;
Φλώρα ευχαριστώ για τη σύσταση του ιστολογίου.
Λεβόν Χ. Σουκισιάν, ευχαριστώ για όλες σου τις αναρτήσεις.

Βασίλης Πέτρου είπε...

Η ζωή παίζει παιχνίδια, η ζωή κάνει κύκλους, η ζωή ξαναξεκινάει πολλές φορές. Όλα στη ζωή τα ρίχνουμε σαν να είμαστε σημαιάκια στον αέρα της. Σε μένα το κείμενο αυτό, αλλά και άλλα που διάβασα στο ιστολόγιο λένε το ίδιο πράγμα: Διάφοροι γύρω μας και εμείς οι ίδιοι διαμορφώνουμε κάποιες συνθήκες μέσα στις οποίες καλούμαστε να ζήσουμε, είναι όμως πάντα στο δικό μας χέρι και δική μας επιλογή το ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟΣ θα αφήσουμε αυτές τις συνθήκες να επηρεάσουν το μέλλον μας.
Δύο άνθρωποι ζούνε την ίδια ιστορία, μέσα στις ίδιες συνθήκες και ο καθένας τις διαχειρίζεται με έναν διαφορετικό τρόπο. Το εντυπωσιακό στο κείμενο είναι οι εντελώς αντιθετικοί και ακραίοι χειρισμοί που επιλέγουν ο καθένας τους να κάνει.
Ο blogger, πραγματικά σε ένα τεντωμένο σκοινί επάνω κρατάει την απόλυτη ισορροπία μεταξύ των χαρακτήρων, δεν παίρνει το μέρος κανενός. Καταγράφει 'δημοσιογραφικα' το 'συμβάν'. Αφήνει το χρόνο να δουλέψει υπέρ της σχέσης των πρωταγωνιστών του. Αυτό και από μόνο του ακόμα είναι καταγραφή ελπίδας.
Μπράβο!

Βάσια Μαρίνου είπε...

Εξαιρετικός φίλε...
Και μια και είδα Τρύπες, αφήνω κι εγώ το δικό μου 'σχόλιο' και είναι μόνον για τη χρήστη. Ας το βάλει να το ακούσει. Κι εγώ πρώην χρήστης...

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ενα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
Ποιος έρωτας σε σπρώχνει ποιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ενα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποια νήματα σ' ενώνουν με μια άλλη θηλιά
Ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει ποιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

Ανώνυμος είπε...

Αγαπώ, προσδοκώ, θα πενθώ για σένα στον Παράδεισο.

Μάριος Βελέντζας είπε...

Μπράβο! Εξαιρετικό κείμενο αποδίδει μια συνηθισμένη ιστορία. Σύμφωνώ κι εγώ ότι γεννάει ελπίδα η απόφαση του συστήματος, αλλά πόσο μπορεί η ελπίδα να κρατάει ζωντανή μια αγάπη;
Άλλαξαν τα χρόνια... Κάποτε ήταν δύσκολο να ξεκινήσεις τις σχέσεις, τώρα είναι δύσκολο να τις κρατήσεις. Μάλλον εκεί πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τη λύση, αν απομείνει κανένας που να ψάχνει τελικά λύση...

Θάλεια Ανεζάκη είπε...

Κι εγώ πιστεύω ότι η ιστορία είναι αληθινή και για κάποιον λόγο είτε για τον εαυτό του είτε για λογαριασμό άλλου ο blogger κατέθεσε δημόσια τη θέση του 'Διγενή'.
Κρίμα που τα πράγματα γίνονται τόσες φορές πια έτσι. Το σύστημα δείχνει να μην αποδέχεται τη διαμορφωμένη σήμερα πραγματικότητα γύρω μας γιαυτό ίσως προηγήθηκε το αρχέγονο να προετοιμάσει το έδαφος για το παρόν κείμενο που απ' ότι διάβασα στα σχόλια τελικά δεν μας άφησε αμέτοχους. Και πώς να μας αφήσει; Όλοι μέσα στο κείμενο είδαμε τον εαυτό μας με τον έναν ή άλλο ρόλο, μερικοί είδαν τη δική τους ακριβώς εμπειρία.
Ίσως πραγματικά η λύση να είναι στην αναζήτηση και επαναλειτουργία του αρχέγονου μέσα μας κι όχι στις δικαιολογίες και στα άλλοθι που κάθε φορά εφευρίσκουμε κι ίσως τότε να είναι πράγματι όλα απλά.
Συγχαρητήρια για τον όμορφο και τελικά βαθύ μέσα στην απότητά του λόγο σου...

Κάτια Τοπαλούδη είπε...

Με βρίσκει εντελώς σύμφωνη η φράση του κειμένου: Η αγάπη τους, όλα τα μπορεί. Όλα. Σήμερα, αύριο, πάντα. Από πάντα. Για πάντα.
Αυτό ακριβώς είναι η αγάπη.
Το κείμενο μου άφησε τη γεύση της πίκρας. Ο καθένας τους εκτίμησε διαφορετικά τη δύναμη που είχε η αγάπη τους. Το σύστημα σέβεται την απόφαση της χρήστη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι την αποδέχεται και της το φωνάζει. Η χρήστης δεν έδωσε κανένα δικαίωμα στο 'κομμάτι της' παρά τα όσα έχουν μοιραστεί όλα τα χρόνια και αυτή είναι η πικρή γεύση που μου έμεινε.
Συμφωνώ, δεν είναι έτσι η ζωή, έτσι την κάνουμε μόνοι μας. Ευτυχώς όμως κάνει κύκλους συνέχεια.
Συγχαρητήρια για το θαυμάσιο λόγο σου και τελικά για την πίστη σου στο αρχέγονο, όσο ουτοπία κι αν φαντάζει σήμερα. Ακόμα κι αν σε μας δεν δουλεύει πια το αρχέγονο ή δουλεύει αρωστημένα, είναι αξιέπαινη η προσπάθειά σου να το περάσεις στα παιδιά σου με τα παραμύθια που τους έγραψες κι αν είσαι το σύστημα πολλά μπράβο που τους το δείχνεις και έμπρακτα.
Συγχαρητήρια και πάλι.
Στους αναγνώστες σου κι εγώ.

Γιώργος Οικονόμου είπε...

Η άγρια ομορφιά της αγάπης. Το είδα σε κάποιο σχόλιο και μου άρεσε πάρα πολύ. Ναι, αυτό το εξαιρετικό κείμενο και για μένα αυτό περιγράφει την άγρια όμορφια της αγάπης. Κινεί βουνά, καταστρέφει ανθρώπους, καταστρέφει ζωές, ίσως τελικά να σε αφήνει ανάπηρο για όλη σου τη ζωή, σε κάνει ευτυχισμένο. Κι όταν τα καταφέρνει όλα αυτά τότε καταλαβαίνεις το πόσο δυνατή είναι. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι φοβήθηκαν την αγάπη εξαιτίας αυτής της δύναμής της.
Ιοί υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα και ίσως τελικά εκεί να δοκιμαζόμαστε όλοι σαν συναίσθημα. Σκοτώνεις τον ιό με τη δύναμη της αγάπης σου ή αποκόπτεσαι από το σύστημα που τον έχει; Επιλογές...
Διγενήδες υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα και ίσως αυτό να είναι που το αρχέγονο θα μπορεί να μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Για να το μεταφέρεις πρέπει να το κρατήσεις άθικτο, ανεπηρέαστο από συμπεριφορές και χειρισμούς ανθρώπων με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα κι αυτή την ίδια την ευτυχία σου. Το μεταφέρεις με κόστος ή προσπαθείς να ευτυχήσεις σήμερα; Επιλογές...
Μπράβο για το υπέροχο από κάθε άποψη κείμενο.

Φωτεινή Κόντου είπε...

Είναι εξαιρετικά δύσκολο σήμερα να ζήσουν μεγάλες αγάπες. Χάσαμε τον εσώτερο εαυτό μας κι εμένα το κείμενο αυτό μου λέει μαζί με το προηγούμενο για το αρχέγονο της αγάπης. Με μια υπέροχη γραφή ο Λεβόν Σ. Σουκισιάν προσπαθεί να μας πει ότι η μεγάλες αγάπες, οι δυνατές, οι αναλλοίωτες ζούνε πάντα βαθιά μέσα μας και όσο και να τις καλύπτουμε δεν κρύβονται, δεν ξεχνιούνται, δεν πεθαίνουν. Ίσως αυτό να τον έκανε να βάλει στη θέση του ενός το "σύστημα". Πάντα υπάρχει η ελπίδα να ξανάρθουν οι αγάπες αυτές στο προσκήνιο. Αυτό από μόνο του γεννάει ελπίδα. Με λάθος χειρισμό βέβαια οδηγεί σε αυτοκαταστροφή. Λεπτή κόκκινη γραμμή. Ίσως γιαυτό να άφησε την ιστορία ημιτελή (ή μήπως έχει τελειώσει το νοηματικό της περιεχόμενο;), για να σκεφτει, να βρει τη λεπτή κόκκινη γραμμή και αργότερα να μας την παρουσιάσει.
Μπράβο Λεβόν, εξαιρετική παρουσίαση. Μπράβο και στον ανώνυμο για την παράθεση του σαφούς νοήματος από το Μονόγραμμα του Ελύτη.

Γιάννης Κοσμόπουλος είπε...

Είναι ωραία τελικά αυτό που λέει ο/η Maiko Akane, ν' αφήνεις τους ποιητές να μιλάνε.
Μιχάλης Μπουρμπούλης από το 'Γενναίοι Έρωτες'

Στον αστερισμό της Άρκτου
με ηλιοφάνεια
ή στην έρημο του κάκτου
ή τα Θεοφάνια

τόπος, χρόνος θα υπάρξει
για την τελευταία πράξη.

Και στις εκβολές του Γάγγη
- ίσως χρόνια αργότερα -
ή σε σκοτεινό φαράγγι
ή σε κάποια όπερα

τόπος, χρόνος θα υπάρξει
για την τελευταία πράξη.

Απ' τον άγγελο της νύχτας
δεν εγλίτωσε κανείς
καληνύχτα αγαπημένη
της θανατικής ποινής.

Ανώνυμος είπε...

ΤΟ ΑΡΧΕΓΟΝΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΛΟΙΠΟΝ...

Ανώνυμος είπε...

Τίποτα δε χάθηκε
ποτέ από κανέναν
ούτε ένα αστέρι
δε ξεστράτισε ποτέ.

Κανένας δεν υπέφερε
για πάντα στα χαμένα
κανείς δεν πέθανε ποτέ
ωραίε μου εαυτέ.

Κι αν είναι λόγια δύσκολα
είναι τ' αγαπημένα
κι αν τα πιστεύεις γεια χαρά
και φεύγω ήσυχα.

Τίποτα δεν πέρασε
ούτε και θα γυρίσει
όλα συμβαίνουν τώρα
όλα σε μια στιγμή.

Παράφορη εποχή
κι η μέρα όμορφη
η μέρα δύσκολη
μια πρόκληση ζωής
αθάνατοι θνητοί.

Λεβόν Χ. Σουκισιάν είπε...

Μανόλης Ρασούλης...


Το πιο παράξενο τραγούδι που 'χω πει,
το πιο γλυκό, το πιο βαρύ
είναι η ίδια μου, η ίδια μου η ζωή.

Κάθε στίχος του και πίκρα,
κάθε αγάπη και στροφή,
θέλω να το πω ως το τέλος,
μα μου τρέμει η φωνή.

Ελάτε όλοι σας απόψε που 'χω πιει
κι όλοι μαζί, τέμπο βαρύ,
μέχρι τον Άδη, τον Άδη ν' ακουστεί.

Με το βήμα του διαβάτη
και με την υπομονή
ως την ξενιτιά να φτάσει
κι ως του πρόσφυγα τ' αυτί.

Ελένη Φράγκου είπε...

Μπράβο! Μας ετοιμάζεις το τέλος...
Είδα το τελευταίο σου σχόλιο και την αλλαγή του τίτλου, αυτό που πρόσθεσες στο τέλος.
Τίποτε δεν αφήνει έρμαιο ο γέροντας, ακόμη και μέσα στο Πάσχα.
Χρόνια Πολλά και πάλι!!!

Ανώνυμος είπε...

ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΠΑΛΙΑ ..ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΟΥ ΘΑ ΜΠΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΥΡΑ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ..
ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑ ΒΕΝΤΑΛΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ..
ΜΑ ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΠΑΛΙΑ ΤΑ ΑΣΠΡΑ ΜΟΥ ΠΑΝΙΑ ΦΟΥΣΚΩΝΕΙ..
ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΣΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΤΑ ΡΗΧΑ ΟΤΙ ΜΕ ΚΟΥΡΑΣΕ ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΩ..
ΘΑ ΒΡΩ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΥΡΑ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΟΥ ΘΑ ΜΠΩ..

http://www.youtube.com/watch?v=MD3CsvoRRjo

υγ)Θα αργησετε να γραψετε το ΤΕΛΟΣ αυτης της Ιστοριας..??


θα επανελθω..¨¨)))

Tammy Karambela είπε...

Perimenontas th sunexeia....