Το αρχέγονο που κοιμήθηκε...

Από ζωή σε ζωή, από αιώνα σε αιώνα, από χρόνο σε χρόνο ψυχές ανεβοκατεβαίνουν κι αλλάζουν σώματα. Ελάχιστες φορές ψυχές που έφυγαν από ένα σώμα ξαναγύρισαν για έναν "άγνωστο" λόγο ξανά στο ίδιο σώμα. Αυτά τα σώματα, αυτοί οι άνθρωποι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έζησαν ένα "μαγευτικό" και αποκαλυπτικό ταξίδι. Ένα ταξίδι που το περιέγραψαν. Με διαφορετικά λόγια περιέγραψαν το ίδιο πράγμα, ανεξάρτητα των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Οι ψυχές ταξιδεύουν από ζωή σε ζωή περνώντας από έναν χώρο χωρίς υπόσταση, χωρίς ύλη, ένα χώρο που μόνο οι αισθήσεις μπόρεσαν να καταγράψουν "πράγματα". Τη μεταφορά της ψυχής από ζωή σε ζωή κι από σώμα σε σώμα η θρησκεία, η κάθε θρησκεία, τη χρησιμοποιεί με το δικό της τρόπο και για τους δικούς της λόγους. Επιστήμες και παραεπιστήμες ασχολήθηκαν με το ίδιο ταξίδι. Προσπάθησαν να εξηγήσουν τι συμβαίνει, προσπάθησαν να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο η ψυχή καταγράφει στοιχεία από την κάθε ζωή που περνάει σε διαφορετικό σώμα. "Κάποτε πρέπει να ήμουνα ιππότης", "κάποτε πρέπει να ήμουνα μια βασιλοπούλα", "κάποτε πρέπει να ήμουνα αετός", όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους το είπανε... Κάποτε κάτι άλλο ήμουνα... Η αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να βρει ένα άλλοθι γι' αυτό που ζει στο σήμερα, ένα εσωτερικό στήριγμα όταν είναι κατάμονος με τον "εαυτό" του στο σήμερα, όταν είναι όλα ανεξαιρέτως μαύρα στο σήμερα. Ίσως να είναι και ο μοναδικός τρόπος να "ελπίσεις". Να γεννήσεις "ελπίδα" για να συνεχίσεις να ζεις στο σήμερα, όταν η "ελπίδα" δεν μπορεί να γεννηθεί από αλλού.

Όπως το ομφαλοπλακουντιακό αίμα κουβαλάει αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα λύτρωσης, που θεραπεύουν φτιάχνοντας αίμα από το μηδέν, έτσι και η ψυχή κουβαλάει αρχέγονα. Αρχέγονη πίστη, αρχέγονη αυτοσυντήρηση, αρχέγονη αγάπη. Δεν πρέπει να είναι πολλά τα βασικά αρχέγονα της ψυχής. Ίσως και να είναι μόνον ένα. Από ζωή σε ζωή μεταφέρονται τα ίδια βασικά αρχέγονα. Ίσως να υπάρχει μόνον ένα αρχέγονο, αυτό της αγάπης.
Κύτταρα αγάπης αδιαμόρφωτα. Άσπιλα, αμόλυντα, καθαρά, ανιδιοτελή. Αδιαμόρφωτα κύτταρα που μέσα από έναν μαγευτικό και ανεξήγητο μηχανισμό μπορούν να ξαναγεννήσουν "αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη" (όπως τραγούδησαν οι Τρύπες). Αγάπη για τα παιδιά, αγάπη για την οικογένεια, αγάπη για το ταίρι, "έτσι αγαπώ παιδί, κορίτσι και γυναίκα και λέω τα θαύματα του κόσμου είναι δέκα, τα εννιά γνωστά και τ' άλλο το κρυμμένο, απ' της αγάπης μου το φως οδηγημένο" (όπως τραγούδησε ο Σωκράτης Μάλαμας), όλες οι αγάπες, όλες οι μορφές της, σε μία.
Το αρχέγονο της αγάπης, στήριξε πολλές θρησκείες, πολλές φορές έγινε βάση εκμετάλλευσης των "πιστών" και γέννησε πολέμους, αληθινούς, με αληθινούς κατακτητές και αληθινούς κατακτημένους, αληθινούς νεκρούς. Το αρχέγονο ήταν το ίδιο, ο μηχανισμός δημιουργίας κυττάρων αγάπης από τα αδιαμόρφωτα ήταν το λάθος ή το "κακό".
Το θέμα, όπως δείχνει να έχει ανακύψει, τα τελευταία τριάντα σαράντα χρόνια, είναι ότι αυξήθηκαν επικίνδυνα οι "κακοί" μηχανισμοί αναπαραγωγής κυττάρων από το αρχέγονο, κύτταρα καρκινικά από τη γέννησή τους.
Γενιές που μεγάλωσαν με "καρκινωμένη" την αγάπη. Η "αγάπη" που έφτιαξαν είναι για πράγματα εφήμερα, περαστικά, της μιας στιγμής. Ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, γεννήθηκαν σε ανάμνηση και από αγάπη για μια χαμένη πατρίδα κι έφτασαν να είναι "αγάπη" που σκοτώνει, τραυματίζει, "αδικείται".
Οι σχέσεις αγάπης, αυτές που έχουν κάτι γεροντάκια θεόφτωχα, μεταξύ τους, που τη βλέπεις ακόμα στα μάτια τους και την ακούς στο λόγο τους χάθηκε για τις νεότερες γενιές, παρόλο που οι νεότερες γενιές είδαν το αρχέγονο και το γνώρισαν από τους δικούς τους.
Συνθήκες ζωής, "ο κόσμος πάει μπροστά", ανάγκες και "ανάγκες"... Άλλοθι για τους καρκινικούς μηχανισμούς. Εύκολα σκοτώνεις, εύκολα κλέβεις, εύκολα χωρίζεις, εύκολα συνηθίζεις, εύκολα κουράζεσαι, εύκολα τα παρατάς, εύκολα... Όλα εύκολα. Όσο εύκολη είναι και η μετάσταση στον καρκίνο.
Τρέξιμο, άγχος, αγωνία, νεύρα, ξέσπασμα στα παιδιά, ξέσπασμα στο σύντροφο (αυτός που τρέφεται, ζει, ΖΕΙ μαζί σου, ε;), ξέσπασμα στους φίλους, σ' όλους και όλα όσα το αρχέγονο θα έπρεπε να φτιάχνει αγάπη, σ' όλους και όλα που λες ότι "αγαπάς". Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις τους άλλους... Για αρχή καλή είναι. Αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς τον εαυτό σου και στο τέλος δεν μπορείς ν' αγαπήσεις κανέναν άλλο γιατί η "αγάπη" που έφτιαξες για τον εαυτό σου και σ' έχει κυριεύσει δεν σ' αφήνει ν' αγαπήσεις τίποτε και κανέναν άλλον, όλοι "κάτι" έχουν "εναντίον" του εαυτού σου. Για τον εαυτό σου όλα, για το εγώ σου, για τους "στόχους" σου. Ευδαιμονία μέσα στα υλικά. Στόχος ένα άνετο, υπέροχο σπίτι, μέσα του να ζεις ευτυχισμένος εσύ και η οικογένειά σου. "Παράπλευρες απώλειες" στην επίτευξη του στόχου σου, ίσως δυο τρεις "πρώην συνάδελφοί σου". Το σπίτι της ευτυχίας σου είναι κλειστό γι' αυτούς. Η οικογένειά σου ανήκει σε άλλη τάξη. Εσύ πέτυχες, αυτοί "απέτυχαν" ή ευγενέστερα ήταν "άτυχοι". Η οικογένειά σου σε "ζει", σε "μυρίζει", σε "ακούει" σε "βλέπει" αραιά και πού. Αν σ' έβλεπε συχνότερα δεν θα είχες πετύχει το στόχο σου για την ευτυχία. Μπορεί να μην είσασταν και "αγαπημένη" οικογένεια. Ο καρκινικός μηχανισμός περνάει στην επόμενη γενιά. Τα παιδιά σου μαθαίνουν, ναι, αυτό είναι ζωή, αυτό είναι ευτυχία, αυτό θα πει αγαπημένη οικογένεια. Ευθύνη ποιός; Κανένας. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι οι σχέσεις, ένας φεύγει ένας μένει. Ο καθένας για τον επόμενο στόχο του. Θα σ' αγαπάω βρε για πάντα, αλλά τώρα πρέπει να φύγω μπροστά για τον επόμενο στόχο. Αδιαλλαξία, άρνηση, "ελευθερία", "μια ζωή την έχουμε". Γερνάς, αρρωσταίνεις, μπαίνεις νοσοκομείο, κανένας δεν είναι εκεί. Οι αποκλειστικές επί πληρωμή. Τα παιδιά σου; Αυτά για τα οποία έκανες "τα πάντα"; Έχουν τη δουλειά τους, την οικογένειά τους, δεν μπορούν να ξυπνήσουν πρωί, εξάλλου τι μπορούν να σου "προσφέρουν" εδώ; "Αγάπη" έδωσες, "αγάπη" παίρνεις. Περαστικά... Δεν τα άφησες, ρε κακομοίρη, να φτιάξουν από το αρχέγονό τους, με το δικό τους μηχανισμό, αγάπη, τους πέρασες έτοιμο το μηχανισμό, αν όχι τα ίδια τα καρκινικά κύτταρα....
"Χάθηκε η ανθρωπιά", "χάθηκε η κοινωνική συνοχή", "χάθηκε το εμείς", χάθηκε, χάθηκε, χάθηκε... Τίποτε δεν χάθηκε. Τίποτε δεν μπορεί να χαθεί αν πραγματικά το θέλεις και το έχεις ανάγκη. Το κίνημα του "δεν πληρώνω". Γεννήθηκε από την αγανάκτηση. Οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα συμμετέχουν κάποτε πλήρωναν αγόγγυστα (ακόμα κι όταν έγιναν ιδιωτικά τα διόδια). Το κίνημα της "αγκαλιάς". Γεννήθηκε από την έλλειψη. Ξεχνάς να αγκαλιάσεις το φίλο σου, το σύντροφό σου, το παιδί σου το αγκαλιάζεις όποτε έρχεται και σου τρίβεται. Ξεχνάς, ξεχνάς, ξεχνάς... Κάποια στιγμή κλαίγεσαι "εμένα δεν μ' αγαπάει κανείς". Έλλειμα αγάπης, έλλειμα αγκαλιάς. Κίνημα της "αγκαλιάς"...
Το "εγώ" έγινε "υπερεγώ", υπηρετεί στόχους που δεν έχει το "εμείς" αληθινά μέσα του.Το "εγώ" είχε το "εμείς". Το "υπερεγώ" όχι. Διάλυση σχέσεων για ψύλλου πήδημα ή με αστείες δικαιολογίες που αφήνουν το αρχέγονο της αγάπης στην άκρη. Το αδιαμόρφωτο κύτταρο δεν ξεκινά πια από την αρχή να φτιάχνει την αλυσίδα. Ξεκινάει από ένα σημείο και πέρα. Το αρχέγονο δεν λειτουργεί. Δεν μπορεί να λειτουργήσει. Μετά από χρόνια ύπνου και ύπνωσης με κάθε είδους βλακεία, κοιμήθηκε. Κοιμήθηκε βαθειά. Από το κορυφαίο αρχέγονο, έγινε το αρχέγονο που κοιμήθηκε. Το αρχέγονο που κοιμήθηκε...