Μονόφθαλμη μητέρα

Για τις μητέρες με δύο μάτια που μερικές φορές δεν μπορούν να "δουν" τα παιδιά τους...

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι...

Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε. Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους. Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…

Από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του. Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γειά. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πώς μπόρεσε να του το κάνει αυτό;» αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!» Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «Αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε...

«Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές.... και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει... Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;».

Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του! Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της είχε ζητήσει, η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους...

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε. Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια … Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ.

Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν.

«Αγαπημένε μου γιέ, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός.

Βλέπεις... όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι...

Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου

Η μητέρα σου»

Έχετε δίκιο κ. Ρίκα

Αξιότιμη κ. Βαγιάννη,

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας, στο άρθρο σας '"Ένας από μας", όπως αυτό δημοσιεύτηκε στο www.protagon.gr. Ο Γκιόλιας δεν ήταν "ένας από εσάς". Ήταν "ένας από εμάς". Κι αν δεν κάνω μεγάλο λάθος "εμείς" είμαστε περισσότεροι από "εσάς". Ευτυχώς για "εσάς" διότι έχετε μεγάλη πελατεία, "εμάς".

"Εσείς" ως επαγγελματίας δημοσιογράφος είστε "υποχρεωμένη", σεβόμενη, αν μπορείτε φυσικά, το επάγγελμά σας να με ενημερώσετε για την είδηση.

Η είδηση της 19ης Ιουλίου 2010, ήταν "Δολοφονήθηκε (φόνος με δόλο) επαγγελματίας δημοσιογράφος, συνάδελφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ". Εσείς επιλέξατε τον εύκολο δρόμο του σχολιασμού της είδησης.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες.

"Εμείς", που είμαστε οι αγοραστές της υπηρεσίας/προϊόντος σας, είμαστε οι μοναδικοί δικαιούχοι να κρίνουμε τον επαγγελματία. Αν επαγγελματίας κρίνει συνάδελφό του, αφού είναι συνάδελφοι δεν αγοράζει ο ένας το ίδιο προϊόν που παράγει ο άλλος, είναι απλά αθέμιτος ανταγωνισμός, πολύ δε περισσότερο αν ο ένας από τους δύο επαγγελματίας δεν είναι εν ζωή για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και την υπηρεσία/προϊόν του. Η ανωνυμία ή η ψευδωνυμία δεν είναι αδίκημα και πολλές φορές δεν είναι κατακριτέα. Σας υπενθυμίζω ότι ακόμη και έλλην πολιτικός κάποτε εγκατέλειψε τη χώρα του με ψευδώνυμο.

Θα θεωρούσα πραγματικά θαρετή πράξη και πράξη αυτοσεβασμού, που δείχνετε από τα γραπτά σας ότι έχετε, την ίδια ακριβώς θέση και άποψη που εκφράζετε εγγράφως και επωνύμως στον διαδικτυκό τόπο που τη φιλοξενεί, να την εκφράσετε επωνύμως και στην επιχείρηση "μας" την ΕΡΤ ΑΕ.

Είναι σαφές ότι σας θεωρώ αφενός μεν ελεύθερο επαγγελματία δημοσιογράφο στον διαδικτυκό τόπο που αρθρογραφείτε, αλλά σαφέστατα σας θεωρώ και υπάλληλό "μας", αφού "εμείς" είμαστε ο κύριος μέτοχος της ΕΡΤ ΑΕ.

Πιθανολογώ ότι δεν θα το πράξετε για τον απλούστατο λόγο, διότι στην εταιρία "μας" επικρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της λύσης της σύμβασης κι "είναι πολλά τα λεφτά Άρη".

Θεωρώ επίσης ότι ο Γκιόλιας συνειδητά δεν εργαζόταν στην εταιρία "μας". Άλλη καταγωγή, άλλες πεποιθήσεις, άλλη νοοτροπία. Ακόμα κι αν τα έπαιρνε από επιχειρηματίες είτε εκβιάζοντας είτε αποκρύπτοντας σκάνδαλα, σε καμία περίπτωση δεν τα έπαιρνε από την εταιρία "μας", πουλώντας μάλιστα παρόμοια με το δικιά σας υπηρεσία/προϊόν.

Κλείνω με μιά ακόμα συμφωνία μαζί σας. Ναι, ήταν μ.... αυτός που τον έκανε ήρωα.

Θεωρώ ότι ο Γκιόλιας δεν ήθελε να είναι ήρωας. Δεν το ήθελε ούτε ο ίδιος, αλλά ούτε και η οικογένειά του. Θεωρώ επίσης ότι ούτε ο Κολοκοτρώνης ήθελε να γίνει ήρωας, μηδέ και ο Καραϊσκάκης, αλλά ούτε κι ο Μακρυγιάννης, μήτε ο Παναγούλης, ουδόλως και παρομοίως ο Μουστακλής. Για όλους του παραπάνω και για δεκάδες ακόμα καταγεγραμμένους ήρωες, υπήρξε ο σχετικός μ.... που από απλούς ανθρώπους τους έκανε ήρωες. Επιστρέψατέ μου, τέλος, να προσθέσω ότι όσο η γη γυρίζει πάντα, ΜΑ ΠΑΝΤΑ, θα βρίσκεται κάποιος μ.... απέναντί μας και πάντα, ΜΑ ΠΑΝΤΑ, θα υπάρχουν ήρωες, άλλοι με "παντούφλες" και άλλοι με 12/ποντες γόβες και γούνες (μην το πάρετε προσωπικά και οι άντρες πιά φοράνε γόβες και γούνες).

Σας ευχαριστώ θερμώς, ειλικρινά, για τη δυνατότητα που μου δώσατε να ξεπαγώσει κι εμένα το μυαλό μου με το άρθρο σας. Πλούτισα τις γνώσεις μου, τόσο για τον Γκιόλια, όσο και για εσάς.

Ευχαριστώ.

Ο εργοδότης/πελάτης σας

Μια νέα μορφή δικατορίας ή το άλλο πρόσωπο της Δημοκρατίας;

Δύο έννοιες, πολύ καλά εξηγημένες και περιγραμμένες σε δεκάδες πονήματα, αρχαίων και νέων, που μάθαμε στο σχολείο μας, που μας ιστόρησαν γονείς και παππούδες.

Τι είναι, άραγε, αυτό που οδηγεί σε επαφή αυτές τις δύο έννοιες;

Πώς γίνεται μια δικτατορία να καταλύει το δημοκρατικό πολίτευμα;

Πώς γίνεται όταν εμφανίζεται ένα "δημοκρατικό" καθεστώς, μαζί του να εμφανίζεται το "παρακράτος";

Πώς γίνεται να επιβιώνουν τα "δημοκρατικά" πολιτεύματα, ασχέτως διαφορετικών ιδεολογιών και πολιτικών, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιβιώνει και το παρακράτος;

Πώς γίνεται να αναγεννάται μια "δημοκρατία" από το λαό και παράλληλα να αναγεννάται και το "παρακράτος";

Το παρακράτος από ποιόν αναγεννάται, αν δεχτούμε ότι η δημοκρατία αναγεννάται από το λαό;

Γιατί η "τρομοκρατία" εμφανίζεται πάντα, ΠΑΝΤΑ, σε εποχές που οποιαδήποτε "δημοκρατική" κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει μέτρα μονομερούς βίαιης αναδιανομής του πλούτου;

Γιατί η δικτατορία εμφανίζεται πάντα, ΠΑΝΤΑ, μετά από περιόδους ταραχών και αναταραχών μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα;

Η ακραία απάντηση είναι, ίσως, ότι η δημοκρατία και η δικτατορία, με τις ακριβείς έννοιες που μάθαμε, έχουν πλέον πολύ περισσότερα σημεία επαφής, αν όχι συνάφειας, απ' ότι κάποιος θα ανέμενε.

Τι έκανε ο Γκιόλιας και ο κάθε Γκιόλιας; Έβαλε μέσα του από παιδί, μάλλον, βαθειά μέσα του, ρίζωσε Δημοκρατικές αξίες και ιδεώδη. Έμαθε ότι στη Δημοκρατία, είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ να εκφράζεις την άποψή σου, τη γνώμη σου, να στιλιτεύεις ό,τι πιστεύεις ότι είναι κακό, αρκεί πάντα να μπορείς να αποδεικνύεις και να τεκμηριώνεις το λόγο σου. Τι έκανε η "δημοκρατία"; Τον άφησε έρμαιο των "θιγομένων".

Τι έκανε πριν από 70 χρόνια ο Μουστακλής; Έβαλε μέσα του από παιδί, μάλλον, βαθεία μέσα του, ρίζωσε Δημοκρατικές αξίες και ιδεώδη. Έμαθε ότι στη Δημοκρατία είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ να εκφράζεις την άποψή σου, τη γνώμη σου, να στιλιτεύεις ό,τι πιστεύεις ότι είναι κακό, αρκεί πάντα να μπορείς να αποδεικνύεις και να τεκμηριώνεις το λόγο σου. Τι έκανε η "προεδρική δημοκρατία" του Παπαδόπουλου; Τον άφησε έρμαιο των έκτακτων στρατοδικείων και των "καθηγητών της αγωγής του πολίτη" ΕΣΑτζήδων.

Μοιάζουν οι δυό τους; Σε άλλα ναι, σε άλλα όχι. Ο Μουστακλής επέζησε για να μας μάθει την "ιστορία" του. Ο Γκιόλιας όχι.

Ο Γκιόλιας όμως, άφησε πίσω τα παιδιά του.
Πόσο απίθανο είναι και τα δυό τους να γίνουν Σωκρατάκια;
Πόσο απίθανο είναι η σημερινή μας "δημοκρατία" να έχει ήδη "οπλίσει" τα χέρια τους;
Θα γίνουν τα Σωκρατάκια σαν τους δολοφόνους του πατέρα τους;
Το πιό πιθανό είναι όχι. Το πιό πιθανό είναι να ακολουθήσουν το δρόμο του πατέρα τους. Θα γράφουν και θα φωνάζουν την αλήθεια, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν. Θα φωνάζουν το όνομά τους με κάθε τρόπο που θα έχουν.

Θα τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του;
Θεωρώ πως όχι. Οπως είχε πει και ο γέρος Καραμανλής "Η Δημοκρατία δεν εκδικείται". Το κακό όμως με τη δημοκρατία είναι ότι ούτε εμπνέει πλέον, ούτε σοφρωνεί, ούτε κάτι έχει να δώσει ή να μάθει στα Σωκρατάκια.

Κι αν ακόμα συλληφθούν οι "δράστες", θα βρεθεί κάποιος δικηγόρος, κοντός ή ψηλός, να τους ρίξει στα μαλακά. Στη δημοκρατία ακόμα και ο Κορκονέας μπορεί να τη γλυτώσει., "διότι ήτο προκλητικός ο Γρηγορόπουλος, εμφορούμενος από αναρχοκομμουνιστικάς ιδέας".
Για τους ηθικούς αυτουργούς ούτε κουβέντα.

Οι ηθικοί αυτουργοί είναι "παιδιά" της δημοκρατίας. Οι φυσικοί αυτουργοί, είναι "παιδιά" ή "ανήψια" του παρακράτους.

Καμία εκτελεστική ή δικαστική εξουσία στη δημοκρατία, δεν άγγιξε και δεν θα αγγίξει τους ηθικούς αυτουργούς, για κανένα απολύτως έγκλημα. Είτε οικονομικό, είτε κοινωνικό, είτε κατά ζωής. Δεν είναι ανίκανες αυτές οι εξουσίες. Απλά δεν είναι μέσα στις προτεραιότητές τους να βρίσκεουν τρόπους και να τιμωρούν τους ηθικούς αυτουργούς. Οι εξουσίες αυτές είναι ουσιαστικά για να προστατεύουν τα "παιδιά" της δημοκρατίας. Πάντα φυσικά με το νομικό μανδύα και υπό τη σκέπη του Συντάγματος. Αυτουνού του Συντάγματος για το οποίο έμεινε ανάπηρος ο Μουστακλής, για το ίδιο που και ο Γκιόλιας πήγε σε καθαρότερο κόσμο. Στη δημοκρατία, ο Χριστοφοράκος δε νοείται να τιμωρηθεί, πολλώ δε μάλλον να σοφρωνιστεί. Το ίδιο και ο Άκης και ο Τάσος και ο Θοδωρής και ο Μπήξε και ο Δείξε. Η νομοθετική εξουσία φρόντισε να μην οπλίσει την εκτελεστική και η δικαστική κοιμάται προσπαθώντας να ξεχάσει την τύφλα της Δικαιοσύνης. Μην ξεχνάμε, η Θέμις εκτός από κέφια και νεύρα είναι και τυφλή. Γιαυτό ίσως και παίρνει τόσα επιδόματα. Το ότι οι αόμματοι δεν παίρνουν πλέον είναι θέμα που αφορά τη νομοθετική εξουσία. Πλάκα έχουν... Ο κουφός, ο μουγκός και ο στραβός.

Το μόνο ευχάριστο στη σημερινή μέρα είναι οι δηλώσεις των πολιτικών για τη δολοφονία του Γκιόλια. Φέρνει γέλιο ο "αποτροπιασμός" τους. Φέρνει γέλιο η ανάληψη της ευθύνης από την "πολιτεία" για την οικογένειά του και τα παιδιά που άφησε πίσω του. Φέρνουν γέλιο οι κορώνες τους για τη "δημοκρατία μας".
ΦΥΣΙΚΑ, ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΙΘΑΝΟ να ευθύνονται οι ίδιοι που υπήρχε η φωνή και η πένα του Γκιόλια.
ΦΥΣΙΚΑ Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥΣ δεν μπορεί να φτάσει στο ότι ο Γκιόλιας, οδηγούμενος από τη φλόγα της αλήθειας, τους ξεμπρόστιαζε κι αυτούς και τα αχυρένια καρναβαλάκια τους και τα πεπραγμένα τους.
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΝ ΝΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΟΥΝ, ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΟΣΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΑΦΗΣΕΙ Η ΜΙΖΑ ΚΑΙ Η ΡΕΜΟΥΛΑ, να σκεφτούν ότι ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ένας ακόμα έλληνας πολίτης, σήμερα, θα ζούσε ή θα πήγαινε από τροχαίο.

Καληνύχτα Ελλάδα, θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες....
Καληνύχτα "αποτροπιασμένε", ξεδιάντροπε. Εύχομαι να μη σε ξαναβρώ ποτέ και πουθενά.


Γειά και χαρά σου ρε Γκιόλια, τους έβγαλες στη σέντρα και σήμερα. Κι εκεί που είσαι βάρα τους και κάνε τον "παράδεισό τους" ΚΟΛΑΣΗ.
Γειά και χαρά σου ρε Γκιόλια, μακάρι σήμερα όλοι οι συνάδελφοί σου ή και οι εκκολαπτόμενοι, να μάθουν ότι η Δημοσιογραφία, όπως και η Δημοκρατία, γράφονται με ΔΕΛΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ.

Ο ακροατής σου κάθε μέρα 12:40 με 13:00, στην εκπομπάρα των 20 λεπτών

Ο Μάνος Χατζηδάκις για την Αγάπη

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε η Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

(Μάνος Χατζηδάκις)