Πόση δυσκολία γεννά η ευκολία;

Το πιο εύκολο ίσως πράγμα, είναι το να γεμίσεις μια άδεια σελίδα από χαρτί με γράμματα, με ιστορίες, με λέξεις ασήμαντες, με πράξεις φανταστικές, με υποσχέσεις ψεύτικες, με ιδέες, με γνώμες που εκφράζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την υποκρισία της ύπαρξής σου.

Το πιο απλό ίσως πράγμα, είναι να γίνεις ηθοποιός στο θέατρο της ζωής, να μην υποκρίνεσαι όμως, να εκφράζεις το ψέμα του εαυτού σου, να δείχνεις το προσωπείο που κρύβεται μέσα από το πρόσωπό σου, ένα προσωπείο που δημιουργείς εσύ, αφού δεν είσαι σε θέση να αντισταθείς στο ψέμα που σου λανσάρουν για αλήθεια.

Κρύβεσαι επιμελώς από την αλήθεια που σου δίνει ο εαυτός σου, κλείνεις τα μάτια σου στα λάθη σου, απομονώνεις τις κραυγές απελπισίας της ψυχής σου, ξεχνάς τη λογική, θάβεις μέσα σου βαθιά την καρδιά σου, έτσι ώστε να μην νοιώσεις τη θέρμη που σου προσφέρει. Ψάχνεις να καλύψεις το κενό της ψυχής σου μέσα από ανθρώπινες σχέσεις που περιβάλλονται από ένα νέφος υποκρισίας. Προδίδεις τον εαυτό σου. Γελάς. Όμως μέσα σου κλαις, όσο σκληρά κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι ευτυχισμένος.

Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν λέει ψέματα στον εαυτό του, αυτός που δεν αποκλίνει από τα ιδανικά του, από τα πιστεύω, τις πεποιθήσεις του, αυτός που δεν ντρέπεται για τον εαυτό του, αυτός που δεν θέλει να γίνει κάποιος που δεν είναι, αυτός που ακούει την καρδιά του, αυτός που βασίζεται στην ψυχή του, αυτός που ξέρει να αγαπά, που μπορεί να πονά, που μπορεί να συγχωρεί, αυτός που κλαίει για την κατάντια και τη μιζέρια της ανθρώπινης κοινωνίας, αυτός που παλεύει για ένα καλύτερο αύριο...

Δεν θέλουν να διαφέρεις, σε φοβούνται όταν διαφέρεις, σε αποξενώνουν όταν διαφέρεις. Προσπαθούν να σε κάνουν να νοιώσεις ένοχος για τη δυνατότητα που αυτοί δεν έχουν, να είναι ειλικρινείς. Ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό τους, ειλικρινείς απέναντι στους άλλους, ειλικρινείς απέναντι στα λάθη που έκαναν.

Δεν μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια, δεν αντέχουν όταν εσύ τους κοιτάς στα μάτια...

Πονάς όταν τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Ένα μαχαίρι νοιώθεις στην καρδιά, προχωράει όλο και πιο βαθιά, πληγώνει την θέλησή σου για ζωή...

Βγαίνεις έξω για μια βόλτα, ανακατεύεσαι μέσα στο πλήθος, ακούς τους ανθρώπους να μιλάνε, νοιώθεις πως δεν συνεννοούνται, βλέπεις πως απομακρύνεται ο ένας από τον άλλο, κοιτάζεις το μίσος που φωλιάζει στις ψυχές τους, διακρίνεις το φόβο μέσα τους, όταν σε κοιτούν, είσαι ένας άγνωστος, άρα ένας εχθρός, δεν είναι όμως οι άγνωστοι οι εχθροί, ο εχθρός είναι μέσα μας, είναι δίπλα μας, παντού μαζί μας, είναι η καχυποψία που μας διακατέχει, είναι η άρνησή μας να δώσουμε αγάπη, είναι η άρνησή μας να δεχτούμε την αγάπη, γιατί νομίζουμε πως δεν υπάρχει, κι όμως υπάρχει, υπάρχει κάπου εκεί, αρκεί όταν χτυπήσει την πόρτα μας, εμείς να ανοίξουμε την αγκαλιά μας και να της δώσουμε μια θέση στην καρδιά μας.

Νοιώθεις πως σε πλακώνει ο ουρανός, πως σε καίει ο ήλιος, σε παγώνει ο αέρας, σε πνίγει η βροχή...

Νοιώθεις μόνος, δεν είσαι αποξενωμένος. Αρχίζεις να κλείνεσαι ερμητικά στον εαυτό σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα να το αλλάξεις αυτό. Πονάς. Κάτι πεθαίνει μέσα σου. Μια διαρκής ανησυχία σε διακατέχει, απογοήτευση...