Πάθη, οργή και Umberto Eco

...Τα πάθη κινούνται αντιθετικά και κατά ζεύγη (π.χ. αγάπη-μίσος). Όταν το άτομο αντιμετωπίζει κάτι που δύσκολα μπορεί να κατακτηθεί ή μετατρέπεται σε προσπάθεια (και τότε έχουμε ελπίδα και τόλμη) ή αποθαρρύνεται (και τότε έχουμε την απελπισία και τον φόβο).
Στο σημείο αυτό παρεμβάλλεται η οργή, το μόνο πάθος που δεν αντιπαρατίθεται σε κανένα άλλο. Δεν έχει αντίθετα και συνεπώς είναι το αντίθετο του εαυτού του, με άλλα λόγια είναι ένα πάθος αντιφατικό.
Η οργή θέλει και δεν θέλει. Θέλει το καλό, επειδή γεννιέται από μια βασανιστική λαχτάρα για δικαιοσύνη, θέλει όμως και το κακό εκείνων που διέπραξαν αδικίες. Θέλει ταυτόχρονα τη δικαιοσύνη και την αδικία, συλλογίζεται λογικά και παράλογα.
Προκαλεί μια παράξενη ευχαρίστηση, μια γλυκιά αναταραχή στην καρδιά, εμποδίζει όμως τη χρήση της λογικής και συχνά οδηγεί σε μια μακρόχρονη και τρομερή σιωπή.
Η οργή είναι δυστυχισμένη γιατί στέκει στα μισά του δρόμου, ανάμεσα στη δράση και την απραξία. Είναι ένα πάθος που εκδηλώνεται σε περιόδους κρίσης και είναι λανθασμένο, τόσο στο καλό όσο και στο κακό. Είναι ένα νευρωτικό πάθος που δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά.
Κι ανάμεσα σ' όλους τους οργισμένους και έξαλλους, οι πιο επικίνδυνοι δεν είναι αυτοί που έχουν άδικο, ούτε εκείνοι που πιστεύουν (αδίκως) ότι έχουν δίκαιο, αλλά εκείνοι που πραγματικά έχουν δίκαιο...