Όλοι μας ανεξαιρέτως περάσαμε
κάποια στιγμή της ζωής μας από τη φάση της αυτοπροστασίας, κατάστασης που
πηγάζει από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Όλοι μας είχαμε το λόγο μας για να
το κάνουμε. Μερικοί, έκαναν την αυτοπροστασία πρώτο μέλημα, αρχή των πάντων.
Πληγώθηκες, ξαναπληγώθηκες,
πόνεσες, ξαναπόνεσες, στο τέλος άρχισες να αυτοπροστατεύεσαι. Συνηθισμένη
ιστορία, ο καθένας έφτιαξε το σχέδιο αυτοπροστασίας του.
Δεν μπορείς να πληρώσεις τέλη
κυκλοφορίας για το όχημά σου; Απεμπόληση του δικαιώματός σου να το κυκλοφορείς
ή κατάσχεσή του.
Δεν μπορείς να πληρώσεις τους
παράλογους φόρους, δεν δέχεσαι το κράτος συνεταίρο στον κόπο σου; Κατάσχεση
κινητής ή ακίνητης περιουσίας.
Δεν μπορείς να πληρώσεις τους
τρελούς και ληστρικούς λογαριασμούς της ΔΕΗ; Μένεις στο σκοτάδι, στο κρύο, στον
καύσωνα ανήμπορος.
Δεν μπορείς να πληρώσεις
συσσωρευμένα χρέη; Κατάσχεση κινητής ή ακίνητης περιουσίας ή φυλάκιση, ακόμα
και για 1.000€, το 1/10 δηλαδή των χρημάτων που βγάζει το μήνα αυτός που νομοθέτησε.
Δεν μπορείς να πληρώσεις τις
ασφαλιστικές σου εισφορές στο χρεοκοπημένο και καταληστευμένο ταμείο σου; Πρόστιμα,
στέρηση πρόσβασης στη δημόσια υγεία.
Αυτό είναι το κράτος. Αυτό είναι
το σύγχρονο κράτος, που έχει όμως αξιοπιστία έξω και το αγαπάν όλοι οι
δανειστές του. Ένα κράτος αριθμών. Νούμερων…
Μόλις βάλεις τα παραπάνω στο
μυαλό σου λειτουργεί άμεσα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Αυτοπροστασία,
προστασία της οικογένειάς σου. Κάθε μέρα να μετράς το τι θα καλύψει ο κόπος της
δουλειάς σου απ’ όλα τα παραπάνω. Κάθε μέρα να στερείσαι και να στερείς από
τους δικούς σου ανθρώπους, από τα παιδιά σου και κάτι παραπάνω. Πρέπει να
επιζήσεις και βλέπουμε. Δεν βλέπουμε, βλέπουνε και μετράνε.
Στα πλαίσια της αυτοπροστασίας
σου, ακόμα κι αυτή την τύχη σου, το μέλλον σου, το εναποθέτεις στα χέρια των
άλλων.
Κάθε μέρα πιο υποταγμένος στο
αφεντικό, κάθε μέρα περισσότερη δουλειά, κάθε μέρα λιγότερη ανάπαυση, κάθε μέρα
λιγότερη ζωή, κάθε μέρα λιγότερες στιγμές ευδαιμονίας, κάθε μέρα περισσότερα
νεύρα, κάθε μέρα περισσότερα ξεσπάσματα, κάθε μέρα ένας νέος τρόπος να
«διασκεδάσεις», να «ξεχαστείς», να «ζήσεις». Όλα γεννημένα από την
αυτοπροστασία. Ο κλοιός γύρω από τα τείχη σου κάθε μέρα να σφίγγει όλο και
περισσότερο. Το λάθος που κάναμε όλοι όταν παίρναμε τα μέτρα αυτοπροστασίας μας.
Δεν ασφαλίσαμε την περίμετρο.
Όταν φτάσουν έξω από τα τείχη μας
αλάβωτοι, αντουφέκιστοι είναι απόλυτα λογικό ο κλοιός να σφίγγει όλο και
περισσότερο. Όλα αυτά τα χρόνια αυτό κάναμε. Δεχόμασταν αντουφέκιστοι να
έρχονται όλο και πιο κοντά στα τείχη μας. Κι όταν πια τα ακουμπούσαν, πάλι δεν
πολεμούσαμε, προτιμούσαμε να μαζευτούμε ακόμα περισσότερο για να δημιουργηθεί
ξανά η περίμετρος ασφαλείας απ’ αυτούς, την οποία και πάλι δεν ασφαλίζαμε.
Έκαναν τα επόμενα βήματα και πάλι ακούμπησαν τα νέα τείχη. Συνέχεια το ίδιο
πράγμα. Να αυξάνεις τα μέτρα αυτοπροστασίας σου, αυτό είναι το να μαζεύεις τα
τείχη σου σε όλο και μικρότερο χώρο.
Να είσαι άνθρωπος, να θέλεις να
ζήσεις, να ζήσεις όχι να επιβιώσεις –είναι κατάκτησή σου αυτό- κι από την
αυτοπροστασία σου που επέλεξες βρίσκεσαι φυλακισμένος. Αυτοφυλάκιση τελικά. Και
το κελί να στενεύει συνέχεια. Κι όσο στενεύει το κελί, τόσο μικραίνει και το
παράθυρο που μπορείς να βλέπεις έξω. Κι όσο μικραίνει το παράθυρο, τόσο
λιγοστεύει το φως που μπαίνει. Κι όσο λιγοστεύει το φως που μπαίνει τόσο
σκοτεινιάζει. Και φτάνεις να κινείσαι στον ελάχιστο χώρο ψαχουλευτά, σα τον
τυφλοπόντικα.
Και να σκεφτείς ότι έγινες
τυφλοπόντικας εξαιτίας της αυτοπροστασίας. Θέλεις να κρατήσεις τα μικρά
κεκτημένα σου, το σπίτι, το αυτοκίνητο, το οικοπεδάκι.
Φαύλος κύκλος, αυτό που πας να
προστατεύσεις σε έχει κάνει τυφλοπόντικα και τελικά και πάλι είναι σε κίνδυνο
γιατί το κελί μπορεί να γίνει και μικρότερο. Μπορεί να σε συνθλίψει.
Αγωνίζεσαι να κρατήσεις κάτι
φθαρτό, κάτι υλικό, κάτι που και μια φωτιά της πλάκας μπορεί να στο
καταστρέψει. Ένας αγώνας που δόθηκε για να ανέβεις κοινωνικά, να ζήσεις πιο
άνετα, να μη σε νοιάζει, βρε αδερφέ, πόσα και πού θα ξοδέψεις. Σου έδωσαν, μας
έδωσαν, δεκάδες τρόπους για να το πετύχουμε. Κι αυτό φαύλος κύκλος. Σε κανέναν
απολύτως τρόπο δεν υπήρξε ψήγμα ηθικής, ψήγμα λογικής. Μάλλον υπήρξε μία και
μόνο λογική. Ευκολία. Όλα ξαφνικά έγιναν εύκολα. Όλα. Όσο πιο εύκολα γινόταν τα
πράγματα, τόσο ευκολότερα χάνονταν οι αξίες. Τώρα στα δύσκολα, που κατ’ ουσία
δεν είναι δύσκολα, τα δείχνουν δύσκολα, το κελί έχει γίνει πάρα πολύ μικρό. Κι
όσο συνεχίζεις να αποδέχεσαι το ότι είναι δύσκολα, τόσο περισσότερο το
μικραίνεις.
Τι σχέση μπορεί να έχει η υπακοή
σε ένα κράτος νούμερων, με την υπακοή σε ένα κράτος που αν μη τι άλλο σέβεται
την ανθρώπινη ύπαρξη; Ένα κράτος που δεν σέβεται ούτε θεσμούς, ούτε κανόνες.
Για κάθε νόμο που φτιάχνει, φτιάχνει κι έναν άλλον για να μην τηρηθεί ο πρώτος.
Ένα κράτος όπου οι εξουσίες είναι παντελώς διαπλεκόμενες. Λειτουργούν σαν μία.
Κι όλα αυτά στο όνομα της Δημοκρατίας. Μια Δημοκρατία που, σε παγκόσμιο
επίπεδο, ανακάλυψε κι εγκατέστησε δύο νέα επαγγέλματα. Image Maker και
Opinion Maker. Maker… Κατασκευαστής.
Απλά πράγματα. Η εικόνα που
βλέπεις σε έναν «κυβερνήτη», «πολιτικό» είναι μια κατασκευή, δεν είναι ο
κυβερνήτης, δεν είναι ο πολιτικός. Η γνώμη σου, η άποψή σου, δεν είναι δικιά
σου, είναι το αποτέλεσμα της εργασίας ενός κατασκευαστή. Απλό;
Κι έγινε καθεστώς και η εικόνα και
η άποψη. Καθεστώς… Ήρθε και κατσικώθηκε και γύρω τους καλείσαι να χορέψεις στο
ρυθμό που βαράνε.
Λες εγώ καλά είμαι, τα καταφέρνω
ακόμα, γιατί ακόμα δεν έγινες τυφλοπόντικας, να βοηθήσω λες και τους άλλους που
ήδη είναι τυφλοπόντικες, κάνεις το «καθήκον» σου κι επιστρέφεις στην
αυτοπροστασία σου.
Έτσι δεν θ’ αλλάξει τίποτε στον
κόσμο που δεν σου αρέσει, τίποτε καλύτερο δεν θ’ αφήσεις στα παιδιά σου. Μετά
από ένα σωρό αναλύσεις κατέληξες κι εσύ ότι έχουμε έκπτωση αξιών και δεν
πέφτεις έξω. Ε, και; Τι θα πεις στα παιδιά σου; Τι θα τα κληροδοτήσεις; Το
συμπέρασμα που έφτασες; Και να βγάλουν εκείνα το φίδι από την τρύπα, ε;
Μεγάλε, χάσαμε. Αν το παιδί δεν
σε δει να παλεύεις με το φίδι, μειώνεις δραματικά τις πιθανότητες κι εκείνο να
το βγάλει από την τρύπα, όταν έρθει η ώρα του.
Δεν έχεις ρε πολλά ν’ αφήσεις στα
παιδιά σου, δεν θα έχεις πολλά ν’ αφήσεις στα παιδιά σου, δεν θα σ’ αφήσουν να
έχεις. Το βλέπεις να γίνεται και λες «σε μένα δεν θα συμβεί» ή «εντάξει μωρέ,
θα στρώσει, καλά να είμαστε και βλέπουμε». Τι έχεις δηλαδή εσύ ρε φίλε; Το
κοκαλάκι της νυχτερίδας και δεν θα συμβεί σε σένα; Ή περιμένεις να στρώσει απ’
αυτούς που το ξέστρωσαν;
Πότε θα ρισκάρεις κάτι παραπάνω
από το περίσσευμα; Το ρίσκο μεγάλε δεν είναι στο περίσσευμα, το ρίσκο είναι στο
έλλειμμα.
Η ελπίδα, ο χρόνος και η
ελευθερία στη βούληση και στη σκέψη, δεν αγοράζονται, δεν πουλιούνται. Ελπίδα
φτιάχνει μόνον η καρδιά και ο καθαρός νους, μ’ αυτή τη σειρά, χρόνο πέρα από
αυτόν που υπάρχει, δεν φτιάχνει κανένας και ελευθερία στη βούληση και στη σκέψη
φτιάχνεις μόνος.
