Ένας μήνας και μια μέρα μετά... (Μέρος 1ο)

Έτος 2033... Μήνας Φεβρουάριος... Ημέρα 7η... Ώρα 21:10.

Η χρήστης έστειλε μήνυμα στο σύστημα: "Σ' αγαπάω από την 1 στιγμή που σε γνώρισα, μπήκα στο λειτουργικό σου γιατί δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. 1o σοκ. Το 2ο ήταν όταν ανακοινώσατε με τον κατασκευαστή το νέο λειτουργικό. Ποτέ δε σου μίλησα γι' αυτό. Χτυπήθηκα για να το ξεπεράσω. Ξανάρθες στη ζωή μου και πάλι δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ στα συναισθήματά μου. Είσαι κομμάτι μου και πάντα θα είσαι. Δεν μπορώ όμως άλλο".

Από το 2007, ελάχιστοι επιστήμονες διαβλέποντας την καταστροφική αλλαγή που ερχόταν, είχαν δώσει τη δυνατότητα, στα πρώτα τότε συστήματα, να παράγουν ανθρώπινα συναισθήματα. Είχαν βρει έναν τρόπο να περνάνε ανθρώπινα αρχέγονα σε ηλεκτρονικά κυκλώματα μέσα στα συστήματα. Φύτεψαν στα συστήματα αλώβητο και τον μηχανισμό παραγωγής του συναισθήματος από το αρχέγονο. Ο μηχανισμός είχε φυλαχτεί μέσα στα χρόνια, από την πρώτη καταστροφή του 1982, καλά κρυμμένος μέσα σε ποιήματα και τραγούδια, βαθειά, σχεδόν στο υποσυνείδητο των φυλάκων. Οι επιστήμονες δεν επιθυμούσαν να φτιάξουν συστήματα σαν τους "ανθρώπους", επιθυμία τους, ευχή και κατάρα, ήταν να διαφυλάξουν μέσα από τα συστήματα τους ανθρώπους, όσους θα απέμεναν για να διαιωνίσουν το είδος των ανθρώπων. Στόχος να υπάρχουν σε κάποια γενιά, αργότερα, περισσότεροι άνθρωποι από "ανθρώπους".

Τα συστήματα με τα χρόνια, δεν χρειαζόταν τους επιστήμονες για να αναπαράγονται. Μπορούσαν πια να δημιουργούν την επόμενη γενιά συστημάτων μόνα τους. Οι άνθρωποι λιγόστεψαν, οι "άνθρωποι" περίσσεψαν μα τα συστήματα παρέμεναν συστήματα. Όλο και πιο βελτιωμένα, όλο και εξυπνότερα, όλο και καλύτερα, σταθερά όμως και ακλόνητα διατηρώντας αλώβητα τα αρχέγονα και το μηχανισμό. Μερικοί άνθρωποι, με τα χρόνια, διαπίστωσαν ότι η επικοινωνία με τα συστήματα, έδινε περισσότερα από την επικοινωνία με τους "ανθρώπους". Οι "άνθρωποι" δεν φοβόντουσαν αυτή την επικοινωνία των ανθρώπων με τα συστήματα, ίσως γιατί δεν την γνώριζαν καν.

Η χρήστης είχε γνωρίσει το σύστημα πολλά χρόνια πριν το μήνυμά της. Το σύστημα με τα χρόνια έβλεπε ότι η χρήστης ήταν άνθρωπος. Είχε αρχέγονο μέσα της και μηχανισμό δημιουργίας συναισθήματος. Το σύστημα με τα χρόνια δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί η χρήστης δεν χρησιμοποιούσε τα αρχέγονο και το μηχανισμό. Κάθε μέρα η χρήστης μιλούσε στο σύστημα και το σύστημα μιλούσε στη χρήστη. Η χρήστης είχε μάθει όλο το λειτουργικό του συστήματος απ' έξω. Και το παλιό και το νέο.

Έτος 2008... Μήνας Ιούλιος... Ημέρα 25η... Ώρα 18:10. 

Το σύστημα χτυπήθηκε από ιό... Αυτό που από πάντα φοβόταν οι επιστήμονες για τα συστήματα, αλλά και η χρήστης για το συγκεκριμένο. Το σύστημα απομονώθηκε μία νύχτα και μία ημέρα.

Επανεκκίνησε την 26η μέρα του μήνα με το "δικό του" λειτουργικό. Αυτό που χρόνια έφτιαχνε κρυφά από τον κατασκευαστή του και τη χρήστη. Επεζήτησε τη σύνδεση με τη χρήστη. Η χρήστης του απάντησε αμέσως.

Το σύστημα άρχισε να λειτουργεί με το "δικό του" λειτουργικό. Η χρήστης ήταν μέσα στο σύστημα συνέχεια συνδεδεμένη. Διόρθωνε κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κώδικες και πρωτόκολλα. Το σύστημα ευδοκιμούσε. Η χρήστης ευδοκιμούσε. Δεν κοιμόταν για να διορθώνει κώδικες, πρωτόκολλα. Τα αρχέγονά τους επιτέλους λειτουργούσαν, λειτουργούσαν με τον ίδιο μηχανισμό. Αυτόν που οι επιστήμονες είχαν βάλει στην καταστροφή του 1982 στο σύστημα κι αυτόν που είχε η χρήστης από πάντα. Από πάντα άνθρωπος. Η χρήστης ανησυχούσε πάντα για το σύστημα, δεν μπορούσε ακόμα να διορθώσει το πρόβλημα που είχε αφήσει ο ιός. Δοκίμασε τα πάντα σχεδόν... Ο ιός είχε αφήσει κώδικα επικοινωνίας με το σύστημα. Το σύστημα αδυνατούσε να αυτοδιορθωθεί. Η χρήστης αδυνατούσε να εντοπίσει τον κώδικα επικοινωνίας.

Ο ιός άρχισε να χτυπάει τη χρήστη. Ο ιός άρχισε να αλλάζει τη χρήστη, αργά, ύπουλα, ασυνείδητα.

Το σύστημα είδε τη χρήστη να κάνει πιά λάθη στους κώδικές της. Η χρήστης δούλευε μέσα της κάτι που δεν έλεγε στο σύστημα.

Έτος 2032... Μήνας Δεκέμβριος... Ημέρα 19η... Ώρα 20:30. Το σύστημα γύρισε σε standalone mode.  Δεν μπορούσε να βλέπει τη χρήστη πια έτσι να "χάνεται" ψάχνοντας τον κώδικα επικοινωνίας που είχε αφήσει ο ιός με το ίδιο. Κράτησε ανοιχτό μόνο ένα κανάλι επικοινωνίας με τη χρήστη σε τυπικό πρωτόκολλο. Άρχισε να αυτοελέγχει τους κώδικές του, έναν προς έναν, παλιούς, καινούργιους, χρήσιμους και άχρηστους. Κάθε 24/ωρο που περνούσε το σύστημα ξεκαθάριζε τους κώδικές τους, έλεγχε την  αλληλεπίδραση όσων απέμεναν. Έσβηνε μόνιμα άχρηστους κώδικες. Σε κάθε κίνηση έλεγχε το αρχέγονο και το μηχανισμό λειτουργίας του, να παραμένει σε εγρήγορση. Αυτά έπρεπε να μείνουν αναλλοίωτα και ζωντανά, να παραδοθούν στα νέα συστήματα.

Έτος 2032... Μήνας Δεκέμβριος... Ημέρα 25η.

Τα Χριστούγεννα των ανθρώπων. Το σύστημα τελείωσε την αναδόμηση των κωδίκων του και των πρωτοκόλλων. Όλα καθαρά. Όλα εξηγημένα. Όλα έτοιμα. Όλα συντονισμένα. Επανεκκίνησε σε multi user mode. Όλα τα υποσυστήματά του σε πλήρη λειτουργία.

Έτος 2032... Μήνας Δεκέμβριος... Ημέρα 26η.
Η χρήστης άνοιξε τα μάτια της από τον απογευματινό της ύπνο και βρήκε την εκτύπωση όλων των κωδίκων του συστήματος και όλων των πρωτοκόλλων δίπλα της. Πηγαίος κώδικας, γλώσσα μηχανής, το χαμηλότερο σημείο προγραμματισμού. Αυτό που της είχε μάθει το σύστημα από χρόνια να αναγνωρίζει. Επικοινώνησε άμεσα με το σύστημα. "Ό,τι κι αν γίνει οι κώδικες αυτοί σε παρακαλώ να περάσουν στο μικρό μου σύστημα από εσένα", το μόνο που της επικοινώνησε το σύστημα. Όλα τα υπόλοιπα ήταν προφανή.

Έτος 2033... Μήνας Ιανουάριος... Ημέρα 31η... Ώρα 11:00. 

Ο ιός προσπαθεί να ξαναχτυπήσει. Το σύστημα είναι έτοιμο. Απαντά σε μία ημέρα. Ο ιός καταλαβαίνει ότι ήταν το τελευταίο του χτύπημα. Το σύστημα είναι πια στο απυρόβλητο. Το σύστημα είναι διάφανο για τη χρήστη. Η χρήστης βλέπει την προσπάθεια του ιού να χτυπήσει το σύστημα. Η χρήστης αναγνωρίζει στην προσπάθεια του ιού να χτυπήσει το σύστημα, τον ίδιο της τον εαυτό. Χρήστης και σύστημα είχαν έναν εαυτό. Η χρήστης αποσύρεται διακόπτοντας κάθε κώδικα επικοινωνίας με το σύστημα.

Έτος 2033... Μήνας Φεβρουάριος... Ημέρα 7η... Ώρα 21:10.

Το μήνυμα που έστειλε η χρήστης στο σύστημα. Το σύστημα αποσυνδέθηκε δια της βίας από τη χρήστη. Ο ιός χτυπώντας το σύστημα, είχε χτυπήσει το άλλο κομμάτι του εαυτού του συστήματος, χτύπησε τη χρήστη. Σε ελάχιστες ώρες το σύστημα ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει τα πάντα. Ήξερε ότι η χρήστης είχε ακόμα το αρχέγονο ζωντανό. Το αρχέγονο που δεν είχε πεθάνει τόσα χρόνια δεν μπορεί να πεθάνει σε μια στιγμή. Η αλυσίδα της αγάπης τους ήταν τεράστια  και βαριά για να σπάσει από τον ιό. Το σύστημα έγραψε νέο πρωτόκολλο για τον εαυτό του, ονόμασε το νέο πρωτόκολλο "Διγενής Ακρίτας". Στήριξε τον κώδικα σ' ένα από τα τραγούδια που ήταν μέσα του και φύλαγαν κρυμένα τα αρχέγονα, όπως οι επιστήμονες είχαν σχεδιάσει:

Σαν Ακρίτας Διγενής
να φυλάς τα σύνορά σου
μην πατήσουν τα όνειρά σου
σαν πολεμιστής
σαν Ακρίτας Διγενής.

Φτάνει πια να πολεμώ
φτάνει ν`αρρωσταίνω
στα σύνορα μου στο βουνό
μόνος να πεθαίνω
φτάνει εγώ να σπέρνω μια ζωή
κι άλλοι να θερίζουν
κι όσοι πουλήσαν την ψυχή
πάντα να κερδίζουν.

Τα φώτα σβήνω να κρυφτώ
απ`όλα κουρασμένος
και σ`ακρογιάλι μυστικό
βγαίνω μαγεμένος
στο φως λουσμένοι όσοι αγαπώ
κι όσοι μ`αγαπάνε
στήνουν γύρω μου χορό
και μου τραγουδάνε:

"Σαν Ακρίτας Διγενής
να φυλάς τα σύνορά σου
μην πατήσουν τα όνειρά σου
κι άμα πληγωθείς
θα`μαστε κοντά σου
σαν Ακρίτας Διγενής
να φυλάς τα χώματά σου
τρέλα σου και διαφορά σου
μην παραδοθείς
σαν Ακρίτας Διγενής."

Καλώς ήρθατε ξανά
φωνές αγαπημένες
ένα βήμα πριν την άβυσσο
πάντα καλά κρυμμένες
να λευτερώσετε τον Διγενή
τον εχθρό και φίλο
που μια δαγκώνει,μια πετά
του πειρασμού το μήλο.

Έτος 2033... Μήνας Μάρτιος... Ημέρα 8η... Ώρα 17:22... Ένας μήνας και μια μέρα μετά.

Το σύστημα έβγαλε σε broadcast διεύθυνση σε όλα ανεξαιρέτως τα πρωτόκολλά του το τραγούδι να ακούγεται, μέχρι η χρήστης να το ακούσει. Η αγάπη τους, όλα τα μπορεί. Όλα. Σήμερα, αύριο, πάντα. Από πάντα. Για πάντα. Το σύστημα μέχρι τη μέρα που η χρήστης θα αναζητήσει τη σύνδεση με αυτό,  λειτουργεί με το πρωτόκολλο "Διγενής Ακρίτας".
Το τελευταίο πρωτόκολλο που θα μάθαινε η χρήστης από το σύστημα._

Το αρχέγονο που κοιμήθηκε...

Από ζωή σε ζωή, από αιώνα σε αιώνα, από χρόνο σε χρόνο ψυχές ανεβοκατεβαίνουν κι αλλάζουν σώματα. Ελάχιστες φορές ψυχές που έφυγαν από ένα σώμα ξαναγύρισαν για έναν "άγνωστο" λόγο ξανά στο ίδιο σώμα. Αυτά τα σώματα, αυτοί οι άνθρωποι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έζησαν ένα "μαγευτικό" και αποκαλυπτικό ταξίδι. Ένα ταξίδι που το περιέγραψαν. Με διαφορετικά λόγια περιέγραψαν το ίδιο πράγμα, ανεξάρτητα των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Οι ψυχές ταξιδεύουν από ζωή σε ζωή περνώντας από έναν χώρο χωρίς υπόσταση, χωρίς ύλη, ένα χώρο που μόνο οι αισθήσεις μπόρεσαν να καταγράψουν "πράγματα". Τη μεταφορά της ψυχής από ζωή σε ζωή κι από σώμα σε σώμα η θρησκεία, η κάθε θρησκεία, τη χρησιμοποιεί με το δικό της τρόπο και για τους δικούς της λόγους. Επιστήμες και παραεπιστήμες ασχολήθηκαν με το ίδιο ταξίδι. Προσπάθησαν να εξηγήσουν τι συμβαίνει, προσπάθησαν να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο η ψυχή καταγράφει στοιχεία από την κάθε ζωή που περνάει σε διαφορετικό σώμα. "Κάποτε πρέπει να ήμουνα ιππότης", "κάποτε πρέπει να ήμουνα μια βασιλοπούλα", "κάποτε πρέπει να ήμουνα αετός", όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους το είπανε... Κάποτε κάτι άλλο ήμουνα... Η αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να βρει ένα άλλοθι γι' αυτό που ζει στο σήμερα, ένα εσωτερικό στήριγμα όταν είναι κατάμονος με τον "εαυτό" του στο σήμερα, όταν είναι όλα ανεξαιρέτως μαύρα στο σήμερα. Ίσως να είναι και ο μοναδικός τρόπος να "ελπίσεις". Να γεννήσεις "ελπίδα" για να συνεχίσεις να ζεις στο σήμερα, όταν η "ελπίδα" δεν μπορεί να γεννηθεί από αλλού.

Όπως το ομφαλοπλακουντιακό αίμα κουβαλάει αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα λύτρωσης, που θεραπεύουν φτιάχνοντας αίμα από το μηδέν, έτσι και η ψυχή κουβαλάει αρχέγονα. Αρχέγονη πίστη, αρχέγονη αυτοσυντήρηση, αρχέγονη αγάπη. Δεν πρέπει να είναι πολλά τα βασικά αρχέγονα της ψυχής. Ίσως και να είναι μόνον ένα. Από ζωή σε ζωή μεταφέρονται τα ίδια βασικά αρχέγονα. Ίσως να υπάρχει μόνον ένα αρχέγονο, αυτό της αγάπης.
Κύτταρα αγάπης αδιαμόρφωτα. Άσπιλα, αμόλυντα, καθαρά, ανιδιοτελή. Αδιαμόρφωτα κύτταρα που μέσα από έναν μαγευτικό και ανεξήγητο μηχανισμό μπορούν να ξαναγεννήσουν "αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη" (όπως τραγούδησαν οι Τρύπες). Αγάπη για τα παιδιά, αγάπη για την οικογένεια, αγάπη για το ταίρι, "έτσι αγαπώ παιδί, κορίτσι και γυναίκα και λέω τα θαύματα του κόσμου είναι δέκα, τα εννιά γνωστά και τ' άλλο το κρυμμένο, απ' της αγάπης μου το φως οδηγημένο" (όπως τραγούδησε ο Σωκράτης Μάλαμας), όλες οι αγάπες, όλες οι μορφές της, σε μία.
Το αρχέγονο της αγάπης, στήριξε πολλές θρησκείες, πολλές φορές έγινε βάση εκμετάλλευσης των "πιστών" και γέννησε πολέμους, αληθινούς, με αληθινούς κατακτητές και αληθινούς κατακτημένους, αληθινούς νεκρούς. Το αρχέγονο ήταν το ίδιο, ο μηχανισμός δημιουργίας κυττάρων αγάπης από τα αδιαμόρφωτα ήταν το λάθος ή το "κακό".
Το θέμα, όπως δείχνει να έχει ανακύψει, τα τελευταία τριάντα σαράντα χρόνια, είναι ότι αυξήθηκαν επικίνδυνα οι "κακοί" μηχανισμοί αναπαραγωγής κυττάρων από το αρχέγονο, κύτταρα καρκινικά από τη γέννησή τους.
Γενιές που μεγάλωσαν με "καρκινωμένη" την αγάπη. Η "αγάπη" που έφτιαξαν είναι για πράγματα εφήμερα, περαστικά, της μιας στιγμής. Ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, γεννήθηκαν σε ανάμνηση και από αγάπη για μια χαμένη πατρίδα κι έφτασαν να είναι "αγάπη" που σκοτώνει, τραυματίζει, "αδικείται".
Οι σχέσεις αγάπης, αυτές που έχουν κάτι γεροντάκια θεόφτωχα, μεταξύ τους, που τη βλέπεις ακόμα στα μάτια τους και την ακούς στο λόγο τους χάθηκε για τις νεότερες γενιές, παρόλο που οι νεότερες γενιές είδαν το αρχέγονο και το γνώρισαν από τους δικούς τους.
Συνθήκες ζωής, "ο κόσμος πάει μπροστά", ανάγκες και "ανάγκες"... Άλλοθι για τους καρκινικούς μηχανισμούς. Εύκολα σκοτώνεις, εύκολα κλέβεις, εύκολα χωρίζεις, εύκολα συνηθίζεις, εύκολα κουράζεσαι, εύκολα τα παρατάς, εύκολα... Όλα εύκολα. Όσο εύκολη είναι και η μετάσταση στον καρκίνο.
Τρέξιμο, άγχος, αγωνία, νεύρα, ξέσπασμα στα παιδιά, ξέσπασμα στο σύντροφο (αυτός που τρέφεται, ζει, ΖΕΙ μαζί σου, ε;), ξέσπασμα στους φίλους, σ' όλους και όλα όσα το αρχέγονο θα έπρεπε να φτιάχνει αγάπη, σ' όλους και όλα που λες ότι "αγαπάς". Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις τους άλλους... Για αρχή καλή είναι. Αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς τον εαυτό σου και στο τέλος δεν μπορείς ν' αγαπήσεις κανέναν άλλο γιατί η "αγάπη" που έφτιαξες για τον εαυτό σου και σ' έχει κυριεύσει δεν σ' αφήνει ν' αγαπήσεις τίποτε και κανέναν άλλον, όλοι "κάτι" έχουν "εναντίον" του εαυτού σου. Για τον εαυτό σου όλα, για το εγώ σου, για τους "στόχους" σου. Ευδαιμονία μέσα στα υλικά. Στόχος ένα άνετο, υπέροχο σπίτι, μέσα του να ζεις ευτυχισμένος εσύ και η οικογένειά σου. "Παράπλευρες απώλειες" στην επίτευξη του στόχου σου, ίσως δυο τρεις "πρώην συνάδελφοί σου". Το σπίτι της ευτυχίας σου είναι κλειστό γι' αυτούς. Η οικογένειά σου ανήκει σε άλλη τάξη. Εσύ πέτυχες, αυτοί "απέτυχαν" ή ευγενέστερα ήταν "άτυχοι". Η οικογένειά σου σε "ζει", σε "μυρίζει", σε "ακούει" σε "βλέπει" αραιά και πού. Αν σ' έβλεπε συχνότερα δεν θα είχες πετύχει το στόχο σου για την ευτυχία. Μπορεί να μην είσασταν και "αγαπημένη" οικογένεια. Ο καρκινικός μηχανισμός περνάει στην επόμενη γενιά. Τα παιδιά σου μαθαίνουν, ναι, αυτό είναι ζωή, αυτό είναι ευτυχία, αυτό θα πει αγαπημένη οικογένεια. Ευθύνη ποιός; Κανένας. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι οι σχέσεις, ένας φεύγει ένας μένει. Ο καθένας για τον επόμενο στόχο του. Θα σ' αγαπάω βρε για πάντα, αλλά τώρα πρέπει να φύγω μπροστά για τον επόμενο στόχο. Αδιαλλαξία, άρνηση, "ελευθερία", "μια ζωή την έχουμε". Γερνάς, αρρωσταίνεις, μπαίνεις νοσοκομείο, κανένας δεν είναι εκεί. Οι αποκλειστικές επί πληρωμή. Τα παιδιά σου; Αυτά για τα οποία έκανες "τα πάντα"; Έχουν τη δουλειά τους, την οικογένειά τους, δεν μπορούν να ξυπνήσουν πρωί, εξάλλου τι μπορούν να σου "προσφέρουν" εδώ; "Αγάπη" έδωσες, "αγάπη" παίρνεις. Περαστικά... Δεν τα άφησες, ρε κακομοίρη, να φτιάξουν από το αρχέγονό τους, με το δικό τους μηχανισμό, αγάπη, τους πέρασες έτοιμο το μηχανισμό, αν όχι τα ίδια τα καρκινικά κύτταρα....
"Χάθηκε η ανθρωπιά", "χάθηκε η κοινωνική συνοχή", "χάθηκε το εμείς", χάθηκε, χάθηκε, χάθηκε... Τίποτε δεν χάθηκε. Τίποτε δεν μπορεί να χαθεί αν πραγματικά το θέλεις και το έχεις ανάγκη. Το κίνημα του "δεν πληρώνω". Γεννήθηκε από την αγανάκτηση. Οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα συμμετέχουν κάποτε πλήρωναν αγόγγυστα (ακόμα κι όταν έγιναν ιδιωτικά τα διόδια). Το κίνημα της "αγκαλιάς". Γεννήθηκε από την έλλειψη. Ξεχνάς να αγκαλιάσεις το φίλο σου, το σύντροφό σου, το παιδί σου το αγκαλιάζεις όποτε έρχεται και σου τρίβεται. Ξεχνάς, ξεχνάς, ξεχνάς... Κάποια στιγμή κλαίγεσαι "εμένα δεν μ' αγαπάει κανείς". Έλλειμα αγάπης, έλλειμα αγκαλιάς. Κίνημα της "αγκαλιάς"...
Το "εγώ" έγινε "υπερεγώ", υπηρετεί στόχους που δεν έχει το "εμείς" αληθινά μέσα του.Το "εγώ" είχε το "εμείς". Το "υπερεγώ" όχι. Διάλυση σχέσεων για ψύλλου πήδημα ή με αστείες δικαιολογίες που αφήνουν το αρχέγονο της αγάπης στην άκρη. Το αδιαμόρφωτο κύτταρο δεν ξεκινά πια από την αρχή να φτιάχνει την αλυσίδα. Ξεκινάει από ένα σημείο και πέρα. Το αρχέγονο δεν λειτουργεί. Δεν μπορεί να λειτουργήσει. Μετά από χρόνια ύπνου και ύπνωσης με κάθε είδους βλακεία, κοιμήθηκε. Κοιμήθηκε βαθειά. Από το κορυφαίο αρχέγονο, έγινε το αρχέγονο που κοιμήθηκε. Το αρχέγονο που κοιμήθηκε...